Top 5: Trail magic op de Pacific Crest Trail

In deze blogpost stel ik weer een nieuwe top vijf-lijst samen. Na de top vijf voor mijn favoriete uitrusting en een top vijf voor mijn favoriete secties op de PCT, is het deze keer tijd voor een top vijf wat betreft trail magic op de Pacific Crest Trail. Er zijn verschillende definities voor trail magic, maar voor deze blogpost houd ik aan dat het daden van vriendelijkheid van individuen zijn om long-distance hikers te helpen. De PCTA (Pacific Crest Trail Association), heeft een webpagina (klik hier) over trail magic en trail angels (in het Engels), waar je meer informatie over dit onderwerp en de definities kan vinden. Aangezien elke vorm van trail magic altijd welkom is en geweldig is, is deze lijst ook grotendeels bedoeld om een inkijk te geven in de onvoorstelbare trail magic die ik onderweg gekregen heb. Iedere vorm van trail magic op de Pacific Crest Trail heb ik enorm gewaardeerd en elke daad van vriendelijkheid die ik onderweg ben tegengekomen, heb ik onthouden. 

Dag 98-100: Sarah & Dustin – Ashland, Oregon 

Dit is één van de eerste herinneringen die in me opkomen als ik aan trail magic op de Pacific Crest Trail denk. Na de onbeperkte pannenkoeken in Sierra City, bereikte ik de volgende dag na maanden lopen, de eerste staatsgrens op de PCT: de grens tussen Californië en Oregon. Na een lunch bij het grensbord, besloot ik nog een goede afstand te wandelen in de middag om ‘s avonds bij een schuilhut te kunnen overnachten. Volgens Guthook’s bevond zich zo’n 16 mijl/26 km van de grens namelijk een schuilhut. Ik vervolg daarom mijn weg na de lunch en stuit al snel op de eerste trail magic in Oregon: een koelbox met frisdrank, die ter plekke werd genuttigd (zie de foto hierboven). 

Ik loop verder en bereik tegen de avond de schuilhut, die net door een grote groep mensen verlaten wordt: ze rijden me met auto’s tegemoet en zwaaien vrolijk. Hierdoor is er voldoende ruimte in de schuilhut, waar ik op mijn gemak dineer en bijklets met de enige andere mensen die in de schuilhut aanwezig zijn: een koppel dat een sectie van de PCT loopt. 

Zodra ik mijn avondeten op heb en klaar ben om de tent op te gaan zetten, komen er twee auto’s aangereden. Het blijkt een koppel met twee kinderen en twee van hun vriendjes te zijn, die schreeuwend uit de auto rennen. Het koppel is er voor het weekend op uit met de vier kinderen en ze willen hier overnachten. Ze starten een vuurtje in de hut en maken een BBQ klaar. We raken aan de praat en voor ik het weet, eet ik mee met hun hotdogs. Dustin en Sarah, zoals het stel heet, kennen de PCT niet, maar zijn er al gauw helemaal gek van. Wanneer ik vertel dat ik de volgende dag vanaf Callahan’s Lodge naar Ashland moet om nieuw eten in te slaan en nieuwe schoenen te kopen voor de volgende sectie, bieden ze me al een lift aan. Ik bedank hen voor het genereuze aanbod, het eten en slaap uiteindelijk zelfs in hun minivan zodat ik niet de tent op hoef te zetten. 

De volgende ochtend vertrek ik al vroeg, met zowel Dustins en Sarahs telefoonnummer als een aanbod om bij hen in Ashland te overnachten, op zak. Ik bereik een aantal uur later Callahan’s Lodge, waar het duidelijk wordt dat Dustin en Sarah nog een paar uur erop uit zijn in de natuur. Ik regel zelf al snel een lift (bedankt Theo en Meg) naar Ashland, waar ik na een Indiase buffet-lunch opgepikt wordt door Sarah en naar hun huis gereden wordt. Hier douche ik, was ik mijn kleren en wordt ik door Dustin afgezet bij de supermarkt zodat ik groots kan inslaan en niet alles hoef te lopen. ‘s Avonds eet ik mee met een heerlijke salade en spaghetti bolognese. Als klap op de vuurpijl, wordt ik getrakteerd op een biertje bij de lokale brouwerij. 

De volgende dag word ik, vóór hun werk, ‘s ochtends afgezet bij het postkantoor om mijn voedselpakketjes voor de rest van Oregon vooruit te sturen, waarna ik tevens nieuwe schoenen koop. In zijn lunchpauze, pikt Dustin me weer op, waarna we met zijn drieën gezamenlijk lunchen bij hen thuis. Na deze goed vullende lunch en met alles nu geregeld, offeren ze de rest van hun lunchpauze op door me weer terug naar de trail te rijden en me een goede reis te wensen. Ongelofelijk hoe mensen die de PCT niet kennen, een vreemde, stinkende hiker in huis nemen en zich over mij ontfermen! 

Dag 99 & dag 106: Theo & Meg – Ashland, Oregon & Shelter Cove Resort, Oregon 

Dit koppel, dat hierboven al eens kort benoemd is, kan niet ontbreken in deze lijst. Nadat ik vroeg in de morgen vaarwel heb gezegd aan Sarah en Dustin, loop ik de resterende 10 mijl/16 kilometer naar Callahan’s Lodge. Ik loop de lodge in en neem plaats in de lounge, waar ik diep onderuit zak in de zachte comfortabele bank. Ik zit nog geen 10 minuten op de bank wanneer er iemand langsloopt en vraagt of ik een lift naar Ashland nodig heb. Overdonderd door het aanbod – ik was nog helemaal niet bezig met het regelen van een lift – duurt het even voordat ik antwoord. Dankbaar ga ik echter op het aanbod in en twee minuten later rijden we de I5, de Interstate die de PCT een aantal keer kruist en ook van Mexico naar Canada loopt, op. 

Het koppel, Theo en Meg uit Eugene, zijn net klaar met een outdoor-trip voor het weekend en op weg naar huis. Theo blijkt in 2017 zelf de Pacific Crest Trail gelopen te hebben en we raken in gesprek over de Sierra en de vele sneeuw. Ook in 2017 was er een bovengemiddeld sneeuwjaar en liepen veel hikers door de witte, met sneeuw bedekte Sierra, dus het uitwisselen van de verschillen tussen de twee jaren is heel interessant. 

Ondertussen komen we dichterbij Ashland en het onderwerp verandert: over een aantal dagen vliegt mijn goede vriend Lars naar San Francisco om zich bij me te voegen en een gedeelte van de PCT mee te lopen. We hebben moeite om een goed bereikbare locatie te vinden waar we elkaar kunnen ontmoeten: de trail in Oregon is hier en daar vrij afgelegen met weinig mogelijkheden om eenvoudig naar een stad te reizen/liften. Lars en ik komen uiteindelijk tot de conclusie dat Shelter Cove Resort qua tijd en bereikbaarheid misschien wel onze beste kans is. Theo en Meg wonen in Eugene, wat verder noordelijk ligt in Oregon, ongeveer ter hoogte van Shelter Cove. Ik vraag daarom hoe moeilijk het is om liftend van Eugene naar Shelter Cove te komen (met het openbaar vervoer lijkt het vrij lastig te worden en zal er nog steeds een gedeelte gelift moeten worden). Theo en Meg antwoorden dat het waarschijnlijk veel tijd zal kosten en een hele onderneming kan worden. Ze zijn echter erg enthousiast over Lars die me helemaal vanuit Nederland komt opzoeken en bieden daarom aan om hem van Eugene naar Shelter Cove te brengen en ons te verenigen: een rit van een paar uur heen en een paar uur terug! Ik sta perplex en bedank hen hartelijk, waarna we telefoonnummers uitwisselen om alles te organiseren en rond te krijgen de komende tijd. 

Een week later bereik ik vroeg in de ochtend Shelter Cove, waar rond lunchtijd een herkenbare auto parkeert. Lars stapt van de achterbank, Theo en Meg stappen voor uit. We lunchen samen – een reusachtige Amerikaanse pizza gaat er goed in – waarna Theo en Meg ons verlaten voor een dagwandeling in de buurt. We bedanken hen nogmaals en zeggen dan vaarwel: klaar om de Pacific Crest Trail te verkennen met Lars. 

Dag 40, dag 49, dag 61: Tony – Sierra, California

Ik ontmoet Jade en Saint Nik voor het eerst rond mijl 80. We halen elkaar in de daaropvolgende dagen regelmatig in en hebben ongeveer hetzelfde tempo. Na Paradise Valley Cafe, kampeer ik samen met hen (en hun tramily), waarna ik de volgende dagen met Saint Nik optrek en we samen San Jacinto beklimmen. We verliezen elkaar daarna tot Wrightwood, rond mijl 360, weer uit het oog. In Wrightwood, en daarna op de top van Baden-Powell, net na Wrightwood, ontmoeten we elkaar weer. Vanaf dan lopen Sam, Toolbox, Connor, Saint Nik, Jade en ik veel samen en overnachten we steeds gezamenlijk. 

Wanneer we uiteindelijk, net na mijl 700, Kennedy Meadows bereiken, ontmoeten we Jade’s vader Tony, die net met pensioen is en Jade en haar broer Justin voor een gedeelte van de trail volgt met zijn auto en caravan. Tony blijkt uiteindelijk onze redder in nood in de Sierra: door de late sneeuw van dit jaar, bestaat onze hele Sierra-ervaring uit sneeuwwandelen. Het probleem is echter ook dat door de sneeuw weinig tot geen mensen voor een kortere trip de bergen in gaan. Hierdoor is de kans om een lift naar een stad te krijgen miniem, wat betekent dat er tot wel 20 kilometer extra gelopen moet worden om te bevoorraden. Tony was echter bereid om ons steeds op te pikken en naar de stad te brengen. Met zes personen zitten we in de auto gepropt, terwijl we de slingerende weg afdalen naar de vallei. Opeens stappen we weer uit in een stad in 20/25 graden met stralende zon: het kan verkeren. De ritjes van Tony, en het eten dat hij altijd bij zich had (zoals de overheerlijke sandwiches van Schat’s Bakery in Bishop), hebben de trip door de Sierra zeker gemakkelijker en beter doenbaar gemaakt.

Dag 110: Valerie – Dee Wright Observatory, Oregon

Lars en ik genieten beide van de PCT en kletsen flink bij over de gebeurtenissen van de afgelopen maanden dat we elkaar niet gezien hebben. Zodra we dichterbij Big Lake Youth Camp komen, krijg ik een bericht via Instagram van Valerie. Zij volgt mij al sinds onze memorabele tocht door de besneeuwde Sierra en heeft me reeds een aantal keer een bericht gestuurd om te vragen hoe het gaat. Nu stuurt ze een DM met het bericht dat ze mij en Lars wil ontmoeten en van trail magic wil voorzien. We komen namelijk dichterbij haar woonplaats en spreken uiteindelijk af om bij Dee Wright Observatory, een paar mijl vóór Big Lake Youth Camp in Oregon, af te spreken. 

Op een koude, winderige en regenachtige ochtend, bereiken Lars en ik het observatorium, waar we zoveel mogelijk uit de wind en regen een goede plek zoeken om te wachten. Na een tijdje klaart het op en zien we de auto die voldoet aan Valerie’s omschrijving parkeren en met een grote glimlach lopen we naar de parkeerplaats. Valerie stapt uit en samen met een goede vriend en haar hond, zitten we op de parkeerplaats, terwijl we vertellen over onze dagen op de trail. Althans, als we niets van de vele, heerlijke snacks aan het eten zijn. Fruit, popcorn, chips en nog veel meer eten en drinken vullen onze magen goed. Lars en ik krijgen zelfs beide nog een Cliff-bar van een onbekende die ons met onze rugzakken en vieze kleren ziet zitten. Trail magic hoeft niet altijd onverwachts en ongepland te komen om fantastisch te zijn! We lopen uiteindelijk met een overvolle maag en een rugzak vol met snacks die nog over waren, de laatste mijlen naar Big Lake Youth Camp, waar we ons kamp opslaan. 

Dag 114: Connie – Joe Graham Horse Camp, Oregon

Alweer trail magic in Oregon! Na de trail magic van OG bij Ollalie Lake met burgers op 21 juli, is er de volgende dag alweer uitgebreide trail magic. Op de ochtend van 22 juli komen we een hiker, genaamd Metric Ton tegen, die ons vertelt dat ons zo’n 17 mijl (27 km) verderop trail magic wacht. We hoeven ons geen zorgen te maken dat er niemand meer is als we er later vandaag aankomen: ze schijnt er tot 2 augustus te zijn en kampeert met haar paard en hond op Joe Graham Horse Camp. Wanneer we ‘s middags arriveren, lijkt het wel alsof we een restaurant inlopen: wat een luxe en wat een keuze! Van verse sandwiches tot candybars en van frisdrank tot zelfgebakken koekjes, alles is bij Connie aanwezig. We zitten ‘s avonds rond het kampvuur met de andere hikers die hier besluiten te overnachten en we genieten van de avond en het eten. Na een nacht cowboy-camping, een ervaring die ik nog graag wilde delen met Lars, ontbijten we de volgende ochtend ook weer met vers belegde sandwiches en koekjes voordat de reis verder gaat richting Timberline Lodge.

Dit completeert de top vijf van mijn ervaringen wat betreft trail magic op de Pacific Crest Trail. Het was lastig om een top vijf samen te stellen, aangezien iedere vriendelijkheid onderweg altijd welkom was en ontzettend gewaardeerd werd. Dit is daarom ook een subjectieve, discutabele lijst, maar terugkijkend op mijn ervaringen, zijn dit uiteindelijk de momenten die het eerst in me opkomen en het meeste indruk op me hebben gemaakt. Bovendien geven deze momenten denk ik perfect aan wat trail magic inhoudt en geeft het een beeld van hoe begaan veel mensen zijn met het lot van een paar gekkies die van Mexico naar Canada lopen. 

Hike on!

Tim “Davy Jones” Stroeks