Top 5: favoriete secties op de PCT

De Pacific Crest Trail is met zijn 2650 mijl (2653 mijl in 2019), ofwel 4265 kilometer, één van de langste wandelpaden ter wereld. Om het enigszins overzichtelijk, handelbaar en planbaar te houden, is de complete PCT opgedeeld in 29 secties. 18 secties, benoemd van A t/m R bevinden zich in Californië, terwijl Oregon (7) en Washington (5) samen 12 secties hebben, benoemd van A t/m L. De oplettende lezer heeft misschien al gezien dat dit samen optelt tot 30 secties. Dit komt omdat de laatste sectie (R) in Californië hetzelfde is als de eerste sectie (A) in Oregon en deze door elkaar gebruikt worden. Deze sectie loopt van Seiad Valley in Californië naar Interstate 5/ Ashland in Oregon. 

Op de overzichtskaart hieronder zijn alle secties en onderlinge afstanden van de PCT te zien.

Aan de hand van deze indeling bespreek ik in deze blogpost mijn persoonlijke top vijf van favoriete secties op de PCT die ik dit jaar ervaren heb. Hoewel het is moeilijk is om er slechts vijf secties uit te pikken, aangezien bijna elke sectie wel minimaal één mooi gedeelte heeft, heb ik een mooie persoonlijke top vijf kunnen maken. Bovendien heb ik ook nog een aantal “eervolle vermeldingen” toegevoegd van secties die de top vijf nét niet gehaald hebben. Hoewel hier in principe bijna alle andere secties benoemd kunnen worden, heb ik er drie benoemd en uitgewerkt.
 

1. CA section H: Crabtree Meadows – Tuolomne Meadows (175,5 mijl ~ 282 km)

Over het merendeel van de secties en hun exacte plaats op deze lijst heb ik getwijfeld. Deze sectie hoort hier niet bij: vanaf het moment dat ik deze sectie voltooid heb, en zelfs al tijdens het wandelen door deze sectie, prijkt sectie H bovenaan mijn lijst. Dit is het gedeelte van de Pacific Crest Trail dat overlapt met de populaire John Muir Trail (JMT) en dat ons in de High Sierra over de hoogste passen van de PCT leidt. Hoewel de Sierra Nevada al voor Crabtree Meadows begint en na Tuolomne Meadows nog doorloopt, zijn de bergen in deze twee gedeelten minder hoog dan in CA sectie H.

Dankzij onze vroege entree in de Sierra Nevada na een winter met bovengemiddelde sneeuwval, was deze sectie spectaculair en anders dan de Sierra Nevada die de meeste PCT-hikers aanvaren. De nacht dat we bij Crabtree Meadow kampeerden en als één van de eersten van het jaar de top van Mount Whitney (4421 m) bereikten, zaten we bijvoorbeeld midden in een sneeuwstorm met een temperatuur rond -8°C. De volgende ochtend werd ik wakker in een onder het gewicht van de sneeuw ingezakte tent met zo’n 30 cm aan verse sneeuw om me heen. 

Hoewel dit op de dag zelf niet altijd even leuk is en je jezelf ook wel eens afvraagt waarom je de Sierra Nevada niet laat liggen tot de sneeuw wat meer gesmolten is, zijn deze omstandigheden en gebeurtenissen juist één van de oorzaken waarom deze sectie op nummer 1 staat. Door onze vroege start hadden we bijna de gehele sectie voor ons alleen en ervoeren we de Sierra Nevada op een manier waarop maar weinig mensen deze ervaren. Navigerend en oriënterend over een dikke laag sneeuw, zonder pad of voetstappen om te volgen, liepen we als een perfect team door deze volledig ongerepte omgeving. Elke dag was het weer genieten en mochten we weer een nieuwe pas beklimmen en van de spectaculaire passen en valleien genieten. Als klap op de vuurpijl is dit ook de sectie met het hoogste punt op de PCT: Forester Pass ligt net iets meer dan 4000 m (4009 m) boven zeeniveau. 

Als je geïnteresseerd bent in deze sectie en een uitgebreider verhaal wil lezen, verwijs ik je graag door naar mijn dagverslagen. We hebben, inclusief een aantal rustdagen, 21 dagen over deze sectie gedaan: van dag 46 tot dag 66. Klik hier om naar het verslag van de eerste dagen (dag 44 – 46) te gaan als je meer wil lezen over de High Sierra.

2. WA section H: Cascade Locks – White Pass (148 mijl ~ 238 km) 

Met 148 mijl is deze eerste sectie door Washington één van de langere secties van de PCT. De sectie begint met het oversteken van de Columbia River over de fameuze Bridge of the Gods om Oregon in te ruilen voor de laatste staat van de Pacific Crest Trail: Washington. Het pad loopt daarna meteen flink omhoog en de toon voor Washington wordt gezet na het in verhouding(!) vlakke Oregon. Naast langere beklimmingen verandert ook de omgeving. Het is hier duidelijk groener dan in Oregon met een grotere diversiteit aan planten en bomen. Dit komt door de relatief grotere hoeveelheid aan regen in Washington ten opzichte van de drogere staten Californië en Oregon. De bijnaam “Evergreen State” is hiermee zeker op zijn plaats!

Al vroeg in deze sectie zie je Mount Adams liggen, een vulkaan en de op één na hoogste berg van Washington na Mount Rainier. Na een aantal dagen loopt de trail er eindelijk omheen en laat je Mount Adams achter je om naar Goat Rocks Wilderness door te lopen. Dit wildernisgebied is de grootste reden dat deze sectie op plaats twee staat in deze lijst. Goat Rocks Wilderness, en in het bijzonder Knife’s Edge, is spectaculair en is, op de High Sierra na, het mooiste gedeelte van de trail, hoewel het niet eens zo lang is.  

Wat het nog beter maakt, is dat ik geluk heb met het weer op de dag dat ik door Goat Rocks Wilderness loop. Het kan hier spoken, blijkt ook wel als ik verderop op de trail verhalen hoor van hikers die Goat Rocks Wilderness tijdens een storm doorkruist hebben. Voor mij is het echter één en al genieten en ik loop op deze dag met 40,1 mijl (64,2 km) uiteindelijk zelfs mijn langste dag op de PCT. 

Klik hier voor het verslag van dagen 119-121, de eerste dagen van deze sectie, als je meer wil lezen over sectie H. 

3. CA section J: Sonora Pass – Echo Lake (75,4 mijl ~ 121 km)

Na een korte excursie naar Yosemite Valley om El Capitan, Half Dome en Yosemite Falls te bezoeken, begin ik aan mijn eentje aan deze sectie. Dit wordt door de meeste hikers, inclusief mijzelf, gezien als het laatste gedeelte door de Sierra Nevada. De bergen zijn hier ook al aanzienlijk lager dan in sectie H, maar door de vele sneeuwval van afgelopen winter en onze vroege start in de Sierra, ligt er nog voldoende sneeuw op deze sectie. Ik kom echter wel al meer en langere sneeuwvrije secties tegen onderweg en kan mijn dagelijke hoeveelheid mijlen weer opschroeven. De sectie is echter nog steeds zwaar met flink wat klimwerk iedere dag, dus de dertig mijl dagen moeten nog wat langer wachten. Dit is een andere reden die deze sectie zo bijzonder maakt: voor het eerst sinds mijl 700 (Kennedy Meadows) loop ik weer alleen. Het is toch weer wennen om de hele dag alleen te lopen en ook alleen te kamperen, maar het betekent wel dat ik mezelf vrij ver kan pushen door de sneeuw en over de resterende passen. Hierdoor vind ik in South Lake Tahoe, aan het einde van deze sectie, weer aansluiting bij mijn tramily, die sinds Sonora Pass voor mij lopen. 

De lange dagen hebben me daarnaast ook schitterende foto’s opgeleverd: ik heb een aantal spectaculaire zonsopgangen en -ondergangen gezien en ook de kampeerplaatsen in deze sectie waren geweldig met weidse uitzichten. 

Tenslotte heeft deze sectie het tot plaats drie geschopt vanwege het unieke landschap dat ik nergens anders op de PCT heb gezien. Met name het gesteente is anders dan in de High Sierra met zijn roodachtige kleur. 

Het verslag van de eerste dag (dag 73) in deze sectie vind je hier.

4. WA section J: Snoqualmie Pass – Stevens Pass (70,9 mijl ~ 114 km)

De vierde plaats op deze lijst is voor een andere sectie in Washington. Deze sectie staat zeker niet bovenaan omdat ik me hier nou zo extreem goed voelde en het lekker ging. Integendeel, dit is de sectie waar ik voor het eerst op de hele trail aan stoppen heb gedacht en zelfs op een gegeven moment ben omgedraaid om de trail te verlaten, waarover je hier meer kan lezen. Uiteindelijk ben ik echter doorgelopen en hoewel het fysiek afzien was, maakte de omgeving het heel wat draaglijker. Ongeveer de gehele sectie loopt door Alpine Lakes Wilderness met spectaculaire uitzichten over de Central Cascades. Ook Mount Rainier, de hoogste berg van Washington die in de vorige sectie gepasseerd is, is nog regelmatig te zien. Ondanks de hevige pijn in mijn knie en het vele afzien iedere dag, is dit schitterende wildernisgebied en de gave natuur hier voldoende om deze sectie hoog in mijn lijst te krijgen. Van kamperen aan bergmeertjes tot afdalen langs één van de talloze riviertjes: landschappelijk is dit echt een topsectie. 

Enige minpuntje, naast mijn blessure, van deze sectie is dat deze bij section-hikers populair is, wat er wel voor zorgt, samen met de laatste horde aan sobo-hikers die ik hier ook nog tegenkom, dat het een drukker gedeelte is dan veel andere secties die ik dit jaar gelopen heb. Vooral wat betreft tentplaatsen is dit niet ideaal, aangezien ik soms wat langer door moet lopen dan ik zou willen omdat een tentplaats bezet is. Overdag op de trail verspreiden alle hikers zich echter over de trail, dus is het solo-gevoel wel weer meer aanwezig.

5. CA section B: Warner Springs – Interstate 10 (100 mijl ~ 161 km) 

CA section B is de derde Californië-sectie in deze top vijf. Met meer dan de helft van de Pacific Crest Trail door Californië lopend, is dit statistisch gezien echter niet zo vreemd. Sectie B is mijn favoriete sectie van Zuid-Californië, de eerste 700 mijl van de PCT tot aan Kennedy Meadows waar de Sierra Nevada beginnen. Deze sectie bestaat niet alleen uit woestijn, zoals een groot gedeelte van Zuid-Californië, waardoor we hier ook onze eerste sneeuw op de PCT tegenkwamen. Dit maakt het een leuke en afwisselende sectie, waardoor deze op plaats vijf terecht is gekomen. Gedurende de eerste 110 mijl, heb ik me warm gelopen voor deze sectie, waar ik de dagelijkse afstand op wil gaan voeren. Ik had met mezelf afgesproken om tot aan Warner Springs niet meer dan 20 mijl (32 km) per dag te lopen om vroege overbelastingsblessures te voorkomen. Hierdoor was ik echter vaak al vroeg op de tentplaats, dus ik kijk er naar uit om na Warner Springs wat langere dagen te gaan maken. Met de eerste volledige dag op deze sectie, loop ik meteen een lange dag van ongeveer 24 mijl (38,5 km) en kom ik al dichtbij Paradise Valley Cafe. Dit café staat bekend om haar goede eten, en dan met name de goede en grote hamburgers. Met goed eten in een café en beperkte openingstijden voor de volgende dag in het vooruitzicht, is er weinig extra motivatie nodig voor deze lange dag. De volgende dag na het café, kampeer ik met redelijk veel mensen, waarvan er twee onderdeel worden van mijn Sierra-tramily over een paar honderd mijl. 

De dag hierna traverseer ik met een groot gedeelte van deze groep de eerste sneeuw op de Pacific Crest Trail. Bovendien beklim ik met Saint Nik Mount San Jacinto (3302 m), voordat het in het gezellige Idyllwild tijd is voor de eerste complete rustdag. Al met al is deze sectie, die na Idyllwild nog zo’n 20 mijl doorloopt, een geweldige en afwisselende sectie met twee keer goed eten onderweg.

Eervolle vermeldingen

1. CA section N: Highway 70 – McArthur-Burney Falls State Park (132,2 mijl ~ 213 km)

Ondanks een memorabel hoogtepunt en twee gave bezienswaardigheden, heeft deze sectie het net niet tot mijn top vijf geschopt. In chronologische volgorde passeert de trail in deze sectie: het punt dat de helft van de PCT aangeeft, Lassen Volcanic National Park en Burney Falls. Sinds de Sierra zijn de mijlen voorbij gevlogen, waardoor ik het middenpunt uiteindelijk op mijn 85e dag bereik. Deze eerste helft is echt snel voorbij gegaan; de tweede helft zal nog sneller voorbij zijn. Genieten van ieder moment dus! Genieten kan zeker zodra ik twee dagen later Lassen Volcanic National Park inloop. Zoals de naam al doet vermoeden, vindt er op verschillende plaatsen in het park vulkanische activiteit plaats. De trail loopt bijna direct langs twee van dergelijke plaatsen: een scheur in de grond waar stoom uitkomt en een meer met kokend water/modder. Doordat de trail tot en met Burney Falls redelijk vlak is, is het ook fysiek gezien een heerlijke sectie. Het loopt lekker door totdat ik de dag vóór Burney Falls maagkrampen krijg en mijn afstand toch wat moet inkorten. Gelukkig bereik ik de volgende dag toch Burney Falls, dat het einde van deze sectie aangeeft. Deze spectaculaire en gave waterval nodigt uit voor een pauze en sluit de sectie geweldig af. Het is moeilijk te zeggen waarom deze sectie niet hoger staat: het is een sectie met een hoop hoogtepunten. Uiteindelijk ligt dit denk ik aan het feit dat de gedeelten tussen de hoogtepunten toch niet spectaculair en overtuigend genoeg (zelfs vrij saai) zijn om deze sectie de top vijf in te duwen. De secties die in de top vijf staan, zijn zó afwisselend of hebben zo’n continue geniet-factor, dat ze het over het grotere geheel toch winnen van deze sectie.

2. CA section A: Campo – Warner Springs (109,5 mijl ~ 176 km)

Wandelen door de woestijn was voor mij een nieuwe belevenis. Hoewel de trail in de woestijn landschappelijk weinig verandert en het fysiek gezien misschien wel het gemakkelijkste deel van de Pacific Crest Trail is, is er ook genoeg uitdaging te vinden en te ontdekken. De grootste uitdaging is waarschijnlijk de watersituatie: er zijn soms redelijk lange stukken op een dag zonder toegang tot water, dus er moet goed gerekend worden en zuinig met water worden omgesprongen. Daarnaast zijn er specifieke wilde dieren in de woestijn te vinden: op de tweede dag al kwamen we te dichtbij een ratelslang. De voornaamste reden dat ik deze sectie hier noem, heeft echter alles te maken met het feit dat dit de eerste sectie van de gehele PCT is: alles is nieuw en de droom gaat echt beginnen. Tijdens de eerste dagen, doe je extra voorzichtig en werk je aan een ritme en een dagelijks vast systeem. Bovendien bevind je je ook in een nieuwe cultuur die je langzamerhand leert kennen en kom je in aanraking met de geweldige “trail community”, die in Amerika heel anders is dan in Europa. 

Eén van de goede herinneringen aan deze sectie is Julian. Dit stadje ligt zo’n 14 mijl verwijderd van de trail, waardoor dit de eerste keer is dat er gelift moet worden op de trail. Voor mij betekent dit zelfs de eerste keer liften in mijn leven, maar echt moeite hoeven we niet te doen. We worden al snel opgepikt door twee hikers die die dag heen en weer rijden en voor we het weten genieten we van de gratis taart in Julian. Zeker een aanrader! 

Net voordat de eerste sectie er in Warner Springs op zit, passeert de trail ook nog “Eagle Rock”. Dit is een populaire rots in de vorm van een adelaar, waar de Amerikanen natuurlijk graag even een kijkje nemen. Met nog maar zo’n vier mijl van hier naar Warner Springs, zorgt deze lokale toeristische attractie voor een toffe afsluiting van de eerste sectie. 

Bedankt voor het lezen en tot de volgende keer!

Tim “Davy Jones” Stroeks