Pacific Crest Trail dag 125 – 127
Dag 125 – vrijdag 2 augustus
35,7 miles (mile 2349,1 – mile 2384,8) – 57,1 km
Met veel dauw op de tent, pak ik deze nat in en start ik rond 6.15 uur op een redelijk frisse en licht miezerende ochtend. Mijn knie is nog steeds vrij pijnlijk, meer dan de zeurende pijn van gistermiddag, maar met een paar Ibuprofen verloopt de ochtend redelijk goed en relatief pijnvrij. Ondanks de knie ligt het tempo redelijk hoog en de mijlen lijken snel voorbij te gaan. Sterker nog, ze líjken niet alleen snel voorbij te gaan, maar vliegen ook daadwerkelijk voorbij. Na een vrij saaie ochtend waarin er weinig gebeurt en weinig te zien is, stop ik namelijk met al 22 mijl voor vandaag op de teller voor mijn lunch. Tussen de mieren vind ik een droog plekje, waar ik neerplof en mijn knie even wat rust geef. Naar het einde van de ochtend is de pijn weer meer opgekomen en ik ben blij dat ik even zit en mijn knie niet hoef te buigen.
Na een lekkere lunchpauze, vertrek ik een goede 45 minuten later voor de laatste 13,5 mijl naar Mirror Lake, waar ik van plan ben om te overnachten. De middagsessie gaat echter een stuk langzamer voorbij, vooral vanwege de pijn in mijn knie, die, ondanks een nieuwe portie Ibuprofen, veel meer opspeelt dan in de ochtend. De pijn groeit verder met de mijl, maar ik kan niet heel veel eerder stoppen, aangezien ik voor morgen alleen nog maar een ontbijt in mijn rugzak bij me heb. Van wandelen gaat het langzaamaan meer naar mank lopen en vooral de afdalingen zijn een aanslag op mijn knieën en laten de pijn verder groeien. Wat dat betreft ben ik blij dat de laatste mijl naar Mirror Lake omhoog loop en ik slenter de berg op.
Rond 19.00 uur bereik ik de tentplaats en zet ik hinkend en strompelend mijn tent op. Vooral als ik even stil gestaan heb, is het heel pijnlijk om de eerste stappen te zetten, dus ik kruip meteen mijn tent in, eet mijn avondeten en ga direct slapen om mijn knie zoveel mogelijk rust te geven en te ontlasten. Ik hoop dat dit helpt om de pijn voor morgen te verminderen, maar ik ben er eerlijk gezegd bang voor: afgelopen nacht was de pijn ook niet minder geworden en ik heb er vandaag een lange dag op gelopen. Balend van deze blessure, bedenk ik wat mijn opties zijn. Ik heb niet heel veel speling voor een rustdag, dus ik blijf voorlopig bij mijn plan om morgenochtend Snoqualmie Pass in te lopen, nieuw eten in te slaan, te lunchen bij Aardvark Express en daarna weer de trail op te lopen op weg naar Stevens Pass.
Met het grootste gedeelte van de 8,8 mijl naar Snoqualmie Pass afdalend, wacht ik echter de pijn en mijn gedachten morgenvroeg af voor een definitieve beslissing. Ik kijk in ieder geval niet uit naar de lange afdaling en heb nu al geen zin om morgenvroeg op te staan en mijn knie weer te belasten.
Dag 126 – zaterdag 3 augustus
18,1 miles (mile 2384,8 – mile 2402,9) – 29,0 km
Hoewel ik redelijk slaap, word ik een paar keer wakker vanwege mijn knie. De paar keer dat ik wil draaien ‘s nachts, voelt niet goed, waardoor ik meteen weet dat het een heavy dag gaat worden, zodra ik klaar ben om op te staan. Kruipend ruim ik de tent op en pak ik alles in om maar niet op mijn linkerbeen te hoeven steunen. Nadat ik mezelf voor een tijdje mentaal heb voorbereid op wat me te wachten staat voor de eerste paar stappen, begin ik met lopen. Ik ben blij dat ik de wandelstokken bij me heb en hier zwaar op leunend, kom ik de eerste paar meters door, voordat ik redelijk normaal en rechtop verder kan lopen.
Om 6.15 ben ik op de trail en met nog 8,8 mijl te gaan tot Snoqualmie Pass, hoop ik hier rond 10.00 uur aan te komen. Het wandeltempo ligt vandaag namelijk een stuk lager; rond de 1,5 à 2 mijl per uur.
Met name het afdalen over rotsige trail met veel losse stenen na de eerste mijl klimmen vanaf de tentplaats, is gevaarlijk en lastig. Ik neem hier rustig mijn tijd om mijn voeten goed neer te zetten en te voorkomen dat er onverwachte bewegingen plaatsvinden, maar gelukkig loopt de trail een tijdje later een bos in, waardoor ik een zachtere en stabielere ondergrond bereik. Hierdoor verlopen de laatste mijlen naar Snoqualmie Pass redelijk goed en net iets voor tienen verlaat ik de PCT om een paar honderd meter oostelijk Snoqualmie Pass in te lopen.
Net als in White Pass, gebruik ik de verschillende hikerboxen hier om mijn voedsel voor de volgende sectie bij elkaar te verzamelen en vul ik de rest aan door dit in de plaatselijke kleine winkel te kopen. Naast eten koop ik hier ook allerlei medicatie voor mijn knie: Ibuprofen, tijgerbalsem (bij gebrek aan gewrichtszalf zoals Voltaren) en een zwachtel voor extra ondersteuning verdwijnen allemaal in het winkelmandje.
Onder het genot van een heerlijke Mac n Cheese bij Aardvark Express, de bij hikers populaire foodtruck naast het tankstation in Snoqualmie Pass met over het algemeen vrij gezond eten, denk ik na over mijn mogelijkheden. Ik twijfel of ik hier één of twee nachten wil verblijven óf dat ik doorloop naar de volgende stop, Stevens Pass, dat ongeveer 70 mijl verderop ligt. Aangezien ik niet overtuigd ben dat de blessure na één rustdag over is en ik een vrij strak schema heb en me hier voorlopig nog aan wil houden, besluit ik door te lopen. Wanneer ik een rustdag houd, betekent dit dat ik uiteindelijk meer mijlen per dag moet lopen om op tijd Canada te bereiken, wat ik onder de huidige omstandigheden ook niet meteen zie zitten. Ik realiseer me echter ook dat het zonder rustdagen nog een pijnlijke en langzame 260 mijl gaan worden, dus ik ben blij met de extra Ibuprofen die ik heb ingeslagen vandaag.
Rond 14.00 uur verlaat ik strompelend Snoqualmie Pass met als doel om vanmiddag de lange klim die me te wachten staat, te voltooien. De trail loopt gedurende een kleine zes mijl 2300 feet omhoog en na een pijnlijke start, gaan de eerste mijlen redelijk en soepel voorbij. Er zijn veel dagjesmensen onderweg en flink zwetend op deze warme en droge middag, kom ik steeds dichterbij de top van de beklimming. Wanneer ik tenslotte de top bereik, blijft de PCT licht op en neer gaan en net nadat ik mijl 2400 passeer, vul ik mijn waterflessen bij voor de laatste mijlen en voor het avondeten voor vandaag.
Een goede negen mijl vanaf Snoqualmie Pass, vind ik een vlakke tentplaats en hoewel ik mijn doel voor een mijl verder had gesteld, besluit ik hier te stoppen.
Ik zet snel mijn tent op en kan dan eindelijk zitten en liggen om mijn knie voor de rest van de avond en nacht rust te geven. Ik kijk even op Guthook’s en zie dat het nog 250 mijl is naar Canada vanaf hier, wat betekent dat ik gemiddeld ongeveer 20,9 mijl per dag moet lopen om 15 augustus te finishen. Dit is zo’n beetje de uiterlijke datum om Canada te bereiken om mijn vlucht van Seattle naar Manchester van 18 augustus te halen. Als het lukt, hoop ik de komende dagen ongeveer 25 mijl per dag te lopen om de mindere mijlen van de twee dagen dat ik nog moet bevoorraden in Stevens Pass en Stehekin al goed te maken en enigszins speling in de planning te houden. Ik weet echter ook dat ik naar mijn lichaam moet luisteren en moet afwachten hoe een en ander zich ontwikkelt over de komende dagen.
Dag 127 – zondag 4 augustus
17,4 miles (mile 2402,9 – mile 2420,3) – 27,8 km
Ik ben weer op mijn vaste tijd wakker en met moeite pak ik alles in. Ik heb vandaag meer last dan gisterochtend en na een paar stappen draai ik om. Ik heb nog niet echt aan stoppen gedacht gedurende de hele tocht, maar vandaag ben ik er heel dichtbij. Hoewel ik niet meteen de handdoek wil gooien en de Pacific Crest Trail wil verlaten, loop ik terug om in Snoqualmie Pass één of een paar rustdagen te nemen. Het is frustrerend om te ervaren dat het lichaam na zoveel goed werk en zoveel mijlen toch nog begint tegen te werken en ik zit er mentaal even helemaal doorheen vanochtend; niet in de laatste plaats omdat ik alleen door de wildernis loop en er tot aan Stevens Pass geen uitstapmogelijkheden meer zijn.
Na ongeveer 1,5 mijl vanaf de tentplaats op de weg terug naar Snoqualmie Pass, kom ik op een bergkam waar ik internet heb en bel ik mijn ouders. Na een emotioneel maar goed gesprek, besluit ik weer terug om te draaien en verder door te lopen in noordelijke richting. Ik bestel echter eerst nog nieuwe schoenen en pijnverlichtende gewrichtszalf, die ik naar Skykomish laat opsturen. Met nieuwe, zachte, goed dempende schoenen en gewrichtszalf om naar uit te kijken voor Stevens Pass, vanwaar ik naar Skykomish zal liften, zet ik mezelf weer in gang op weg naar mijn tentplaats van vannacht. Het gesprek heeft me mentaal goed gedaan en loop ik met hernieuwde energie over de trail.
Om 9.40 uur bereik ik, 3,5 uur nadat ik mijn tent heb ingepakt, weer mijn overnachtingslocatie van vannacht en kunnen de kilometers echt gaan tellen voor vandaag. De trail loopt hier een tijdje omhoog, wat het minst belastend lijkt te zijn. De pijn trekt namelijk wat weg zodra ik bergop loop en ik ben voor de verandering dan ook niet blij als ik dik twee uur later boven aankom en me een lange afdaling van zes mijl wacht. Met veel haarspeldbochten loopt de PCT aanvankelijk steil naar beneden, waardoor ik besluit om halverwege de afdaling mijn lunchpauze te houden en mijn knie te koelen in het koude rivierwater hier.
Ik heb er al ongeveer 8,8 mijl opzitten vanaf de tentplaats, bijna 12 inclusief de extra mijlen van vanochtend, en ben redelijk tevreden over de voortgang, zeker gezien hoe ik mij vanochtend voelde.
Na een nieuwe portie Ibuprofen, voltooi ik de rest van de afdaling, waarna ik onderaan door een rivier moet waden omdat de brug kapot is. Met het water als verkoeling voor mijn knie vind ik dit echter niet erg. Ook zie ik niet op tegen de volgende lange klim die me nu te wachten staat. Het is apart om me nu te verheugen op klimmen van 5,5 mijl en 2500 feet aan hoogteverschil, maar het is de realiteit!
Net zoals tijdens de klim van vanochtend, voel ik niet al te veel terwijl ik hier in de hitte van de middag omhoog loop. Net na zessen bereik ik tot slot het meer dat het einde van de klim aanduidt en besluit ik hier te overnachten. Ook aangezien er verderop een gedeelte van twee mijl aankomt waarin niet gekampeerd mag worden en ik minimaal drie mijl extra wel weer erg lang vind voor vandaag.
De laatste 5,5 mijl voelde ik slechts een licht zeurende pijn, wat me enigszins hoop geeft voor de laatste 44 mijl naar Skykomish die me nog resten. Ik maak echter geen planning voor morgen, maar besluit om te kijken hoe het gaat onderweg en hoe de knie voelt gedurende de dag.
Bedankt voor het lezen!
Davy Jones