Pacific Crest Trail dag 113 – 115
Dag 113 – zondag 21 juli
19,3 miles (mile 2033,2 – mile 2052,5) – 30,9 km
De dag begint vandaag met het voltooien van de klim die we gisteren zijn begonnen. Het is nog 3,2 mijl naar de top en geleidelijk klimmen we het bos uit en een open alpiene weide in. Na een goed uur bereiken we de top van de bergkam op 7000 feet. Voor de rest van Oregon klimmen we niet meer naar deze hoogte, hoewel het klimmen ook nog niet gedaan is voor deze staat.
Achter ons zien we Mount Jefferson nog liggen, terwijl we nu in de verte ook Mount Hood als een eenzame berg tussen de groene heuvels zien opdoemen. Dit is de hoogste berg van Oregon met op haar flanken populaire skigebieden en het luxe hotel Timberline Lodge, waar we over een paar dagen van het ontbijtbuffet zullen genieten.
We dalen aan de noordkant van de bergkam weer af door redelijk wat sneeuw, waarna het tempo er goed in blijft voor de rest van de ochtend. Met een koude cola in het vooruitzicht, lopen we zonder pauzes door en beginnen we aan de laatste afdaling naar Olallie Lake. We komen een paar sobo-hikers tegen die ons laten weten dat er trail magic op ons wacht in Olallie Lake, wat ons verlangen naar Olallie Lake alleen maar verder aanwakkert.
Wanneer we na een goede 12 mijl hier aankomen, worden we begroet door OG, de trail angel die hier voor een paar dagen naartoe is gekomen en vanalles heeft meegenomen. Er is een koelbox met vers fruit en verse groenten, waaronder pruimen, appels, cherrytomaatjes en wortels. Daarnaast krijgen we twee breakfast sandwiches per persoon voorgeschoteld. Deze sandwich bestaat uit een broodje met ei, bacon en cheddar en is vers gemaakt op de grill en dus nog warm als we het bord voor onze neus krijgen geschoven. Met cola uit het winkeltje van Olallie Lake, hebben we een heerlijke lunch en we genieten van een paar uur rust in de schaduw. Lars had het zwaar vanochtend en de rust is zeker welkom, maar rond 16.15 is hij klaar om weer de trail op te gaan en nog wat mijlen te lopen vandaag. Het plan is om nog ongeveer vijf mijl te lopen zodat we woensdagochtend Timberline Lodge kunnen bereiken voor een stevig ontbijt.
Vol energie door de lange pauze en het vele eten van de trail magic, lopen we met een strak tempo over de trail. Na het passeren van een druk meer waar alle tentplaatsen bezet zijn, loopt de trail weer omhoog. We lopen uiteindelijk nog 6,5 mijl vanaf Olallie Lake, voordat we twee goede en vlakke tentplaatsen vinden naast de trail. We kunnen hier lekker en ongestoord buiten zitten en eten en zetten onze tenten pas op zodra het begint af te koelen en tijd is om te gaan slapen.
Deze goede dag, zeker na de vele mijlen van gisteren, heeft ons tot 45 mijl van Timberline Lodge gebracht. Bovendien betekent de gelopen afstand van vandaag dat we nog maar minder dan 100 mijl door Oregon te gaan hebben, voordat we de beroemde “Bridge of the Gods” en daarmee de laatste staat van de Pacific Crest Trail bereiken. Het is bijna tijd voor Washington!
Dag 114 – maandag 22 juli
21,2 miles (mile 2052,5 – mile 2073,7) – 33,9 km
We vertrekken vanochtend weer op onze, ondertussen, standaard tijd van 8.00 uur. De eerste mijlen lopen, na de klim van gisteren, naar beneden tot een bron, waar we kort stoppen om ons water bij te vullen.
Met een aardig tempo om van de muggen weg te lopen, stijgen we daarna weer voor een paar mijl wanneer we “Metric Ton” tegenkomen. Deze sobo-hiker uit Holland, Michigan, komt met goed nieuws: 17 mijl verderop wacht ons alweer trail magic, een vrouw, Connie, die tot 2 augustus op een camping langs de trail kampeert en hikers voedt. Wat een weelde!
Met hernieuwde energie vliegen we voor de rest van de ochtend over de trail. We lopen bovendien Warm Springs Indian Reservation in, wat voor mij het eerste teken van indianen is dat ik tegenkom op de trail. Net nadat we dit reservaat inlopen, daalt de trail voor de komende zes mijl af naar Warm Springs River, waar we onze lunch plannen. We lunchen hier samen met Racoon en Flow, die we al sinds een paar dagen iedere dag tegenkomen en met wie we gisteren in Olallie Lake een tijdje gepraat hebben.
Met trail magic in het vooruitzicht, is het echter niet moeilijk om motivatie te vinden, dus na een korte lunchpauze beginnen we aan de volgende klim om naar Joe Graham Horse Camp te lopen, vanwaar Connie haar trail magic organiseert.
Mede vanwege een merendeel aan afdalen en vooral vanwege de trail magic, voltooien we de 8,5 mijl van de middag in 2 uur 40 minuten en komen we tegen vier uur bij Connie aan.
Haar tent met eten is een droom: we kunnen onze eigen sandwiches maken met onder andere kalkoenfilet, kaas, tomaten, sla, uien en allerlei sauzen. Verder is de tent gevuld met aardappelsalade, chips, koekjes, gebak en frisdrank: het is alles wat we ons konden wensen.
Het is snel besloten dat we hier vannacht blijven overnachten en met meer hikers die hier binnenstromen, hebben we een gezellige avond. We zien Racoon en Flow weer terug, maar ook Call Me Daddy, Pinwheel, Descartes en Squeeks, die we allemaal bij Olallie Lake al ontmoet hadden, genieten van de gastvrijheid van Connie.
Wanneer de duisternis begint te vallen en het tijd is om te gaan slapen, besluiten Lars en ik om een nachtje voor cowboy camping te gaan. Naast het feit dat Lars het sowieso een keer wilde doen, hebben we geen zin om de tent in de schemering op te zetten en, ook niet onbelangrijk, lijken de muggen hier niet al te aanwezig te zijn. Met ons hoofdnet toch binnen handbereik, just in case, maken we ons bedje klaar op de bosgrond en kijken we tussen de bomen door naar de sterrenhemel: het allermooiste aan cowboy camping.
Dag 115 – dinsdag 23 juli
23,7 miles (mile 2073,7 – mile 2097,4) – 37,9 km
Voor vandaag staat er nog een iets langere dag van ongeveer 20/21 mijl op de planning. Zo kunnen we tot drie mijl voor Timberline Lodge komen, die we woensdagochtend lopen om de honger voor het ontbijtbuffet op te wekken.
Ik sta vrij vroeg op vandaag, aangezien met het opkomen van de zon ook de muggen weer tevoorschijn komen en cowboy camping met een muggennet toch niet ideaal is. Beter is het om onder het genot van een trail magic ontbijt het kampvuur op te zoeken dat Connie al gemaakt heeft. Met sandwiches, koekjes en gebak is het uiteraard één van de beste ontbijten van de afgelopen weken en het gaat er daarom zeker goed in.
Nadat we rustig ontbeten hebben en nog een tijdje zijn blijven hangen en met de andere hikers hebben gekletst die hier overnacht hebben, is het om 9.40 uur toch weer tijd om te gaan. We pakken onze rugzakken en lopen weer de trail op, die voor de eerste paar mijlen over redelijk vlak terrein verloopt. Er zijn slechts een paar heel korte klimmetjes, waardoor ons tempo aardig hoog ligt en we met de grootste lol onderweg zijn.
We lopen uiteindelijk best lang aan één stuk door, voordat we rond 15.30 uur stoppen voor een late lunchpauze. Vanwege het grote ontbijt van vanochtend, krijgen we namelijk nu pas honger. Nadat we wat gegeten hebben, maken we de klim waar we voor de lunch aan begonnen waren af voor de laatste 7,5 mijl naar de tentplaats voor vanavond. De laatste drie mijl naar de tentplaats lopen weer flink omhoog richting de top van Mount Hood en Timberline Lodge, dat als ski-oord hoog op de berg ligt.
Moe en bezweet bereiken we rond 18.00 uur onze beoogde tentplaats, maar de vlakke stukken grond zijn al bezet. We hebben geen zin in een oncomfortabele nacht, dus besluiten we hier ons avondeten te maken en de laatste 2,5 mijl naar Timberline Lodge daarna nog eruit te knallen. Vlakbij Timberline Lodge bevinden zich ook nog tentplaatsen, wat als voordeel heeft dat we morgen wat langer kunnen uitslapen en meteen naar het ontbijt kunnen lopen in plaats van eerst nog drie mijl een berg op lopen; want een berg is het. De trail loopt gedurende deze 2,5 mijl steil omhoog. Zodra we boven de boomgrens komen, hebben we echter geen spijt meer van onze keuze om door te lopen. Hoewel het hard waait en het zand in onze gezichten blaast, is het een gave hike met een spectaculair uitzicht. Door deze bijna apocalyptische sfeer, lopen we de laatste meters van de klim door mul zand omhoog, voordat we bovenop de bergkam uitkomen en voor ons Timberline Lodge zien liggen.
Net iets na 20.00 uur bereiken we de (winderige) tentplaats, waar we besluiten eerst een biertje te halen en te proosten op de lange dag en het bereiken van Timberline Lodge.
Nadat we binnen in het hotel zijn opgewarmd en we ons tegoed hebben gedaan aan een IPA, lopen we de koude avond in en zetten we in de volle wind onze tenten op om te gaan slapen. Door de wind, die de hele nacht tot circa 5.00 uur aanhoudt, is het echter nauwelijks nachtrust te noemen, maar gelukkig wacht ons morgen een rustigere dag met een groots ontbijtbuffet en één van de beste maaltijden langs de hele trail.
Bedankt voor het lezen!
Davy Jones