De fysieke en mentale voorbereiding op de Pacific Crest Trail
In de vorige blogposts zijn al verschillende aspecten van de voorbereiding, zoals benodigde documenten en materiaal, besproken. Een laatste voorbereidspunt is nog niet ter sprake gekomen: de fysieke en mentale voorbereiding voor zo’n lange trail. Ik ga in op mijn kijk hierop en de fysieke en mentale voorbereidingen die ik zelf heb getroffen.
Allereerst denk ik dat er op fysiek vlak niet getraind kan worden om volledig voorbereid te zijn voor een voettocht van 4300 kilometer. Iedereen zal volgens mij uiteindelijk tegen zijn/haar fysieke grens aanlopen en daarom is het mentale aspect minstens zo belangrijk en misschien zelfs belangrijker dan het fysieke aspect bij een dergelijke wandeltocht. Toch is het belangrijk te trainen en de fysieke gesteldheid en conditie te verbeteren, om het moment dat deze grens bereikt wordt uit te stellen. Bovendien worden hiermee blessures, met name in de beginfase, voorkomen. Een factor om rekening mee te houden, is om een aanzienlijk deel van deze trainingen bepakt te doen, met dezelfde rugzak en inhoud die ook op de trail gebruikt gaat worden. Op deze manier kan er aan (het dragen van gewicht in) de rugzak gewend worden en worden de eigen voorkeuren wat betreft inpakken en verdeling van de rugzak bekend. Bovendien worden ook alle benodigde spieren geprikkeld en klaargestoomd voor de maanden die volgen, waarin die rugzak elke dag gedragen zal worden.
Wanneer ik naar mijn eigen voorbereiding kijk, gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat ik op fysiek vlak zelf niet zoveel getraind heb als ik van tevoren had gedacht. Dit heeft een aantal oorzaken: als eerste en voornaamste reden geldt dat ik veel heb gewerkt in de voorbereidende weken, met name om de kas te spekken voor de komende vijf à zes maanden zonder inkomen. Daarnaast heb ik ook geconstateerd dat ik op vrije dagen niet altijd de motivatie had om een hele dag te gaan lopen, ondanks dat ik al die maanden al heel erg uitkijk naar de start van de Pacific Crest Trail. Ik wijt dit vooral aan het seizoen, de herfst en winter, die niet altijd uitnodigt om een hele dag, of een paar dagen achter elkaar, naar buiten te gaan. Daarnaast merk ik dat ik gevoelig ben voor de omgeving en omstandigheden: het terrein waar ik doorheen loop, is al bekend, waardoor het voor mij snel een saaie dag wordt in plaats van de leuke voorbereidingsdag die het enthousiasme verder zou moeten aanwakkeren. Indien er niet in de directe omgeving gelopen wordt, is het enthousiasme er wel en ben ik juist heel enthousiast en trainingsbereid. Om dit op te lossen, zou het voor mij goed werken om met iemand samen te lopen op deze dagen om ideeën uit te wisselen en hierover te kunnen sparren en het algehele enthousiasme te delen. Helaas was deze mogelijkheid er niet vaak, waardoor het soms meer voelde als een “moetje” om een dag te gaan wandelen; de intrinsieke motivatie ontbrak. Voor de Pacific Crest Trail ben ik hier echter niet bang voor, aangezien het een nieuwe omgeving is en ik het niet erg vindt dit alleen te ontdekken. Bovendien is het lopen van een langeafstandswandeling in de VS een erg sociaal ondernemen, dus ik denk dat ik genoeg mensen ontmoet met wie dit ook gedeeld kan worden. Er zullen echter zeker ook dagen zijn dat het bij de start van de dag als een verplichting voelt om op te staan en weer een dag te lopen. Ik weet echter dat ik mezelf op die dagen ook kan motiveren, als dat al niet vanzelf gaat gedurende de dag door de omgeving, mensen en uitzichten om me heen. De vrijheid die op de trail ervaren wordt, is de beste motivatie: geen zorgen over andere zaken dan wandelen, eten en slapen voor een hele dag. Op zulke dagen is de mentale sterkte en weerbaarheid dus ook belangrijk: wat er ook gebeurt onderweg, positief blijven is de oplossing.
Hoewel ik niet iedere vrije dag op pad ben gegaan om te trainen en conditie op te bouwen, zijn er toch flinke kilometers gemaakt in de trainingswandelingen. Ik heb zo’n vier meerdaagse tochten gelopen, met daarnaast nog een redelijk aantal dagwandelingen. Afgelopen zomer heb ik de Kungsleden in Lapland gelopen, die ongeveer 440 kilometer beslaat. Sindsdien ben ik actiever bezig gegaan met de voorbereidingen voor de Pacific Crest Trail en heb ik ook geprobeerd zoveel mogelijk actief te blijven. Zo is er in augustus een tweedaagse trip geweest naar de Luxemburgse en Belgische Ardennen voor een wandeling van zo’n 70 km. Ook werd de route van mijn woning naar het huis van mijn ouders een bekende: deze 30 km heb ik een behoorlijk aantal keer gelopen en begon ik eigenlijk steeds leuker te vinden. Naast wat andere korte tweedaagse tripjes, vond de leukste voorbereidingstrip in februari plaats. In drie dagen werd 104 km van de Escapardenne Eisleck-trail gelopen: goede trainingskilometers op een mooi parcours! Ook kon er materiaal getest worden, zoals mijn tent en mijn kledingset voor koud weer.
Ondanks dat ik minder getraind heb dan ik van tevoren had verwacht, voelt het voor mij een paar dagen voor het werkelijke begin van de Pacific Crest Trail niet als te weinig training. Ik voel me fit en klaar voor de trail en ik heb een goede basisconditie om op terug te vallen als ondergrens. Toch zal ik de PCT op een laag tempo en met niet teveel kilometers per dag beginnen. Dit doe ik om mijn lichaam te acclimatiseren aan de omstandigheden van de woestijn, hoewel deze omstandigheden niet extreem zijn dit jaar en rond deze datum. Echter is dit ook een goede manier om de kans op blessures te verminderen en mijn wandelconditie nog verder op te bouwen: de eerste twee à drie weken worden extra trainingsweken. Door de meer dan gemiddelde sneeuwval in de Sierra Nevada dit jaar is het bovendien beter om niet te vroeg aan de voet van de Sierra te staan, waardoor een rustige start ook een prima middel is om het eerste gedeelte door de woestijn te rekken. en goede manier mezelf af te remmen. Ik plan om de eerste paar dagen maximaal een kilometer of 20 te lopen en dit langzaam uit te bouwen. Dit op zichzelf kan nog een uitdaging worden: uit enthousiasme en door de adrenaline van het beginnen van de Pacific Crest Trail, kan ik me voorstellen dat de kilometers niet zo zwaar voelen als normaal, wat de verleiding groter maakt om nog wat extra kilometers te lopen op een dag. Hierin moet ik mezelf dus bewust afremmen om overbelasting en daarmee blessures later op de trail te voorkomen en moet ik me niet laten meeslepen door anderen die eventueel wel verder lopen: hike your own hike.
Wat betreft mentale voorbereiding heb ik minder gedaan, maar ik ken mezelf, mijn grenzen en mijn eigen lichaam goed, waardoor het voor mij voldoende voorbereiding is geweest. De eerdere wandeltochten, fietsvakanties en andere uitdagende activiteiten hebben zeker geholpen bij het opdoen van deze zelfkennis, waar ik nu profijt van heb. Ik weet dat ik flink kan afzien en ook door kan zetten op de moelijkste momenten.
De voorbereiding die ik op mentaal vlak getroffen heb, betreft het lezen van “Pacific Crest Trials”. In dit boek wordt het mentale aspect van de Pacific Crest Trail uitgelicht, van de vroegste voorbereiding tot een eventuele emotionele dip na de trail. Naar aanleiding van een tip die in dit boek stond, heb ik een persoonlijk lijstje gemaakt waarom ik de PCT loop en wat ik hiermee wil bereiken. Deze lijst staat opgeslagen op mijn telefoon, zodat deze altijd snel en gemakkelijk tevoorschijn is te halen om mezelf te wijzen op en te laten herinneren aan alle redenen dat ik deze hike onderneem. Zo kan ik op de momenten dat ik er mentaal doorheen zit en niet meer weet waarom ik dit eigenlijk doe, teruggaan naar de oorsprong van en de eerste redenen voor deze wandeltocht. Daarnaast heb mezelf voorgenomen nooit te stoppen op een slechte dag: als het zwaar is, wat normaal is bij zo’n fysieke en mentale uitdaging, stop ik niet op die dag, geef ik het een paar dagen en dan zullen er altijd weer mooiere en betere momenten voorbij komen. Uiteindelijk is dat hetgeen wat deze tocht bijzonder en onvergetelijk maakt: zonder dalen om te doorstaan geen pieken om te ervaren.
Hiermee sluit ik vanuit Los Angeles het voorbereidingsaspect voor de Pacific Crest Trail en mijn ervaringen hierin af. In de volgende posts zullen mijn ervaringen over de reis en aankomst in de Verenigde Staten en de eerste ervaringen en gebeurtenissen van de trail voorbij komen.
Stay tuned!
Strooky