Pacific Crest Trail dag 95 – 97
Dag 95 – woensdag 3 juli
34,3 miles (mile 1586,1 – mile 1620,4) – 54,9 km
Om 6.20 uur ben ik klaar om te vertrekken voor de eerste mijlen langs de steile bergwand, waar ik gisteren bewust nog niet aan begonnen was. De trail stijgt of daalt niet, maar links en rechts van de trail loopt het steil omhoog en omlaag, dus er zijn inderdaad geen tentplaatsen te vinden voor de komende vier mijl.
Met de traverse achter me, wachten me daarna weer een aantal heel korte maar steile klimmetjes en afdalingen, voordat ik aan de voet van een langere klim sta. Vanaf de top van deze klim loopt de trail naar beneden tot Etna Summit Trailhead, vanwaar een weg naar het dorp Etna loopt. Hoewel Etna populair is bij veel PCT’ers als stop en town food altijd aanlokkelijk is, had ik al besloten dat ik Etna zou overslaan en ik blijf bij mijn plan.
Vanaf de trailhead loopt de PCT meteen weer drie mijl omhoog, maar de gedachte dat dit de laatste echte klim van de dag is, doet me goed en ik loop een aardig tempo omhoog. Nadat ik het trail register iets verderop heb ingevuld, voltooi ik de laatste mijl van de klim, waarna ik door wederom een verbrand gebied aan de korte afdaling begin.
Vandaag kom ik een aantal keer door zulke kale gebieden met dode bomen die duidelijk maken dat hier niet al te lang geleden een bosbrand heeft gewoed.
Nadat het even naar beneden is gegaan, loopt de trail voor een behoorlijk aantal mijlen vlak. Eerst is het echter tijd voor de lunchpauze waarvoor ik aan het begin van dit vlakke stuk stop. Met al 19 mijl achter me, is mijn plan om na de lunch nog 15 mijl te lopen tot de tentplaats die zich daar bevindt. Op papier lijken deze 15 mijl gemakkelijker dan de ochtendsessie en met een volle maag van de lunch begin ik meteen goed aan de middag. De eerste vijf mijl na de lunch gaan snel voorbij, waarna ik mijn waterflessen met het water uit het beekje hier bijvul voor de rest van de middag. Na deze korte filterpauze lijkt het een stuk langzamer voorbij te gaan tot ik tenslotte de voet van de laatste klimmetjes van vandaag bereik. De trail omhoog volgend over deze korte kuitenbijters, kom ik weer in een flow terecht en de laatste vijf mijl voor vandaag vliegen voorbij. Met name de laatste 2,5 mijl afdalen naar de tentplaats gaan soepel en vlot. Hier aangekomen maak ik vanwege de aardige hoeveelheid aan muggen snel mijn eten en zet ik snel mijn tent op, waar ik even later de dag van morgen wat nader bestudeer.
In de ochtend van de laatste complete dag naar Seiad Valley wachten me nog een paar klimmetjes, maar daarna loopt het lange tijd naar beneden. Ik bevind me momenteel op 6000 feet en klim morgen nog naar 7000 feet, terwijl Seiad Valley maar op 1375 feet hoogte ligt. In totaal loopt de trail na het bereiken van de laatste klim op 7000 feet daarom ongeveer 22 mijl naar beneden naar de Klamath, de rivier waarlangs Seiad Valley ligt.
Dag 96 – donderdag 4 juli
34,3 miles (mile 1620,4 – mile 1654,7) – 54,9 km
Ondanks dat ik geen wekker heb gezet voor vandaag, ben ik vroeg wakker en snel klaar met inpakken waardoor ik al iets voor zessen mijn eerste stappen op de trail zet. Er staat weer een lange dag op de planning: mijn doel is om 34 mijl te lopen naar een trail angel aan de grens van Seiad Valley die zijn grote tuin beschikbaar stelt voor PCT-hikers om gratis te kamperen. Een andere mogelijkheid is om 29 mijl te lopen naar een klein onderhouden kampeerveld, vanwaar het morgen nog zo’n zes mijl over grindwegen en asfaltwegen naar Seiad Valley zou zijn. Ik kijk hoe het gaat en hoe ik me voel gedurende de dag om te beslissen waar ik uiteindelijk mijn tent zal opzetten vanavond.
De dag begint vandaag met een aantal klimmen van elk ongeveer twee à drie mijl lang. Er zitten een aantal steile stukken in, maar wetend dat dit de laatste mijlen bergop zijn voor vandaag en met de nachtrust nog fris in de benen, verloopt het klimmen goed en bereik ik voordat ik het weet de top van de laatste klim. Vanaf hier begint de afdaling van 22 mijl waar ik al een tijdje naar uitkijk en die ik voor de rest van de dag naar beneden mag lopen.
Het begint goed en met een lekker tempo gaat het vlot naar beneden. Na een aantal mijl raakt de trail echter steeds meer overgroeid. Klimmend over sommige en kruipend onder andere omgevallen bomen, baan ik me een weg door deze met lage struiken overgroeide jungle. Dit tekenparadijs houdt zo’n tien mijl aan en volgens een hiker die claimt de omgevallen bomen geteld te hebben, passeren we bijna tweehonderd bomen die het pad blokkeren.
Wanneer deze ellendige tien mijl door de struiken en over omgevallen bomen eindelijk achter me liggen, bereik ik het kleine kampeerveld 29 mijl verder dan de tentplaats waar ik vandaag begonnen ben. Het is echter nog vrij vroeg en met slechts één mijl naar Seiad Valley Cafe voor een ontbijt morgenochtend in het vooruitzicht als ik doorloop, is de keuze snel gemaakt: ik loop nog vijf mijl verder om bij trail angel Morgan in de tuin te overnachten.
Vanaf het kampeerveld loopt de PCT tot in Seiad Valley over een weg. De eerste 2,5 mijl lopen over een onverharde grindweg, waarna mij voor de laatste 2,5 mijl naar Morgan een asfaltweg wacht.
In de hitte van de dag, zonder uitzicht en lopend over deze saaie en kaarsrechte grindweg, vind ik dit stuk mentaal dodelijk. Hoewel de asfaltweg wat meer in de schaduw ligt en wat meer langs de Klamath-rivier slingert, blijft het een heel saai stuk om te lopen en ik ben blij als ik iets voor 18.00 uur de oprit van Morgan op loop. Hij heeft dit stuk grond pas een aantal maanden geleden gekocht en is nog bezig om zijn huis hier te bouwen, maar hij heeft al een plek voor hikers gemaakt om te overnachten! Wat een gastvrijheid weer…
Ik maak gebruik van de outdoor-douche om eindelijk mijn benen weer eens schoon te wassen en mezelf enigszins op te frissen, voordat ik ook mijn sokken een hoognodige wasbeurt in de rivier geef. De rest van de avond hang ik rond onder de reusachtige boom waar ook mijn tent staat, voordat ik opgefrist mijn tent in kruip voor een goede en lange nachtrust.
Het is namelijk maar een mijl naar het café waar ik voor de pancake challenge als ontbijt ga en aangezien het café om 7.00 uur opent, heb ik een rustige ochtend voor me liggen. Het plan is om morgenmiddag verder te lopen, zodat ik de grens met Oregon overmorgen en Ashland de dag erna bereik. In Ashland is het plan om op z’n minst twee neros (halve vrije dagen) te nemen en misschien wel een zero in te plannen. Vanuit hier moet ik namelijk boxen met eten vooruit sturen voor Oregon en Washington. Bovendien komt de datum dat Lars zich bij me voegt dichterbij, waarvoor ook nog het een en ander geregeld moet worden, dus wat tijd nemen in Ashland kan zeker geen kwaad. Eerst is het morgen echter tijd voor de beruchte pancake challenge!
Dag 97 – vrijdag 5 juli
16,1 miles (mile 1654,7 – mile 1670,8) – 25,8 km
Ik kan vandaag wat langer blijven liggen met het ontbijt om de hoek. De resterende mijl naar Seiad Cafe loopt langs de asfaltweg het dorp in en net iets na 7.00 uur kom ik hier aan. Het is de enige eetgelegenheid in het kleine gehucht, maar het is ook over de hele PCT bekend als de locatie van de pancake challenge. Hoewel ik niet eens zoveel honger heb, bestel ik deze pancake challenge als ontbijt.
Ik heb altijd gezegd dat ik de challenge wil proberen en de stapel pannenkoeken voor mijn neus wil zien staan. De challenge bestaat uit vijf pannenkoeken van circa 500 gram per stuk, voor een totaal van 2,5 kg aan pannenkoeken. Je hebt twee uur de tijd om dit bord op te eten en als het lukt, verdien je eeuwige roem en een gratis ontbijt. Als het niet lukt, heb je in principe all-you-can-eat-pancakes als ontbijt, dus met deze win-win in gedachte, ga ik zitten aan de bar en wacht ik het reusachtige bord pannenkoeken af.
Na een goede start zakt het eettempo steeds iets verder weg tot ik het na anderhalf uur voor gezien houd. Ik heb zo’n 75-80% van de pannenkoeken op, maar ik zit echt helemaal vol en deel de rest van de pannenkoeken uit aan de hikers om me heen. Als ik naar het slagingspercentage vraag, komt de bevestiging dat het een bijna onmogelijke challenge is: van de honderden mensen (vooral hikers) die het over de laatste jaren hebben geprobeerd, zijn er vier mensen die het bord helemaal hebben leeggegeten…
De rest van de ochtend doe ik niets meer, behalve uitbuiken op een bankje buiten het café. Mijn plan was om ‘s middags weer verder te lopen, maar na dit reusachtige ontbijt moet ik eerst maar even afwachten hoe ik me voel in de middag.
Met de pannenkoeken nog steeds niet helemaal verteerd, besluit ik om 12.30 uur toch te vertrekken zodat ik overmorgen Ashland kan bereiken. Aangezien ik hier sowieso op z’n minst één nero neem, vind ik het niet erg om nu even te pushen met alle pannenkoeken in mijn maag.
De eerste kilometer vanaf het café loopt nog langs de asfaltweg tot ik aan het einde van het dorp eindelijk weer een trail op loop. Vanaf het kampeerveld gistermiddag loopt de PCT al 6,5 mijl over grindwegen en asfaltwegen, dus ik ben wel weer klaar voor een smalle trail door het bos. Waar ik echter minder naar uitkijk is de lange klim die me te wachten staat: vanaf het moment dat ik de trail weer oploop, gaat het steil omhoog. Vanaf 1375 feet hoogte gaat het over de komende acht mijl terug omhoog naar net geen 6000 feet voor een klim van bijna 1400 hoogtemeters. Met een slakkentempo door mijn volle maag gaat het rustig omhoog. Ik houd een paar keer een korte zitpauze om even bij te komen en uit te blazen. Naast een volle maag maakt ook de hitte van vanmiddag de klim niet gemakkelijker, waardoor de korte pauzes extra welkom zijn om even in de schaduw bij te komen van de afgelopen hoogtemeters door een verbrand en kaal gebied. Wanneer ik na een lange middag eindelijk boven kom, volg ik de glooiende PCT nog een beetje langer. Na een aantal mijlen op hoogte, die veel beter verlopen nu de pannenkoeken verteerd zijn en het niet meer zo steil omhoog loopt, daal ik kort af naar een kruising met een onverharde weg waar ik plan te overnachten. Dit blijkt voor meerdere hikers een populaire tentaats te zijn en met zo’n 15 mensen verspreid over de vlakke stukken grond, slaap ik weer eens met een hele hoop mensen om me heen. Dat is lang geleden! Het is wel heel leuk om weer eens een praatje te maken met andere hikers terwijl ik mijn avondeten klaarmaak en we onze verhalen van de Pacific Crest Trail uitwisselen.
Vanwege de lange middag, is het na mijn diner meteen tijd om te slapen. Morgen wacht me nog een lange dag om na 21 mijl eindelijk Californië te completeren en de eerste mijlen door Oregon te wandelen en dichterbij Ashland te komen. Klaar voor een nieuwe staat!
Bedankt voor het lezen!
Davy Jones