Pacific Crest Trail dag 89 – 91
Dag 89 – donderdag 27 juni
24,5 miles (mile 1406,8 – mile 1431,3) – 39,2 km
Aangezien ik al rond 18.45 uur was gaan slapen gisteravond, ben ik, ondanks het feit dat ik geen wekker heb gezet, om 5.00 uur wel uitgeslapen. Ik heb, afgezien van de eerste twee uur draaien en keren, goed en lang geslapen en besluit mijn tas in te pakken om te vertrekken. Daarnaast maak ik de beslissing om te ontbijten bij Burney Mountain Guest Ranch drie mijl verderop: Burney Falls, waar ik mijn box oppik, heeft niet echt iets qua eten en de Guest Ranch schijnt een goed ontbijt te serveren. Zonder avondeten gisteren knort mijn maag flink als ik bij de Guest Ranch aankom, waar een grote breakfast burrito en wafels op me wachten. Met dit ontbijt achter de kiezen, blijf ik hier nog even zitten om het eten goed te laten zakken en mijn telefoon en powerbank verder op te laden.
Rond 10.00 uur gaat het vervolgens verder voor de laatste negen mijl naar Burney Falls. Ik merk al gauw dat ik nog zeker niet de oude ben, maar ik voel me gelukkig stukken beter dan gisteren en de sectie na de ranch verloopt redelijk goed en soepel.
Ik bereik Burney Falls in de vroege middag en bewonder de hoge en bekende watervallen in dit State Park, voordat ik mijn box ophaal in de General Store.
Zonder echt een lunch te kopen, drink ik wel een colaatje en kom ik even bij middels een korte pauze bij de watervallen.
Ik voel me naar omstandigheden nog steeds goed en besluit om nog wat verder te lopen vandaag. Zonder een specifieke afstand in gedachte te nemen, is het plan om simpelweg te beginnen met lopen en te zien hoe ver ik kom vanmiddag.
Ik vertrek na een goed uur pauze bij Burney Falls voor de extra mijlen van vanmiddag. Ondanks dat ik de laatste 24 uur niet heel veel gegeten heb (alleen echt het ontbijt bij de Guest Ranch), verbaast het me hoeveel energie ik toch nog heb vandaag. Bovendien lijkt de maag het, misschien wel dankzij dit gebrek aan voedsel, relatief goed te doen. Ik bereik al snel “Lake Britton Dam”, waarna de trail voor de eerste keer in tijden weer echt omhoog loopt. De laatste 100 mijl waren relatief vlak voor PCT-begrippen en de laatste serieuze stijging was de lange klim uit Belden een paar dagen geleden. Mijl voor mijl stijg ik verder tot na zo’n tien mijl van Burney Falls de bal van mijn voet wat begint te irriteren. Balend van dit nieuwe en onverwachte pijntje, besluit ik bij de volgende beek mijn water bij te vullen en dan de eerste geschikte tentplaats op te zoeken om te overnachten. Uiteindelijk duurt het nog even voordat ik deze geschikte tentplaats heb gevonden en na iets meer dan twaalf mijl na mijn vertrek uit Burney Falls, zet ik mijn tent op.
Ik ben tevreden over de dag van vandaag en heb meer mijlen gelopen dan ik gisteravond had durven hopen met de maagproblemen die ik toen ervaarde. Hopelijk herstellen de voeten wel goed komende nacht voor een nieuwe goede wandeldag morgen. In het slechtste geval moet ik de dag van morgen inkorten om een slepende blessure te voorkomen en mijn voeten wat te laten rusten, maar dit vind ik eerlijk gezegd vrij moeilijk nu ik in een goed ritme zit van minimaal 25 à 30 mijl per dag, dus ik wacht eerst maar eens af hoe de voeten voelen morgenochtend.
Dag 90 – vrijdag 28 juni
32,6 miles (mile 1431,3 – mile 1463,9) – 52,2 km
Ook vandaag heb ik geen wekker gezet, maar om 6.20 uur ben ik klaar om te gaan en verlaat ik mijn tentplaats. De trail loopt nog bijna vier mijl verder omhoog om de klim vanaf de dam, die ik gisteren al begonnen was, te voltooien. De trail is hier flink overgroeid en door de struiken en overhangende takken baan ik me een weg naar boven tot ik na zo’n anderhalf uur opeens een bocht om loop en midden op de trail blijf staan. Zo’n vijftig meter voor me zie ik mijn tweede beer op de PCT, die hier letterlijk op de trail staat. De beer hoort en ziet mij echter al voordat ik een foto kan maken en rent dan snel weg. Goed om me heen kijkend vervolg ik met een goed tempo van drie mijl per uur mijn weg en begin ik aan de afdaling.
Ik kom vanochtend een hoop sobo-hikers tegen, PCT’ers die in ieder geval deze sectie in zuidelijke richting lopen, en na een kort praatje met de meesten blijken er veel hikers rond dezelfde tijd vanaf Kennedy Meadows naar Ashland geflipt te zijn om de sneeuw in de Sierra te vermijden. Hierdoor is er een sobo-bubbel ontstaan met een vrij grote groep hikers die allemaal van Ashland in zuidelijke richting terug naar Kennedy Meadows lopen. Vanochtend kom ik een aanzienlijk deel van die bubbel tegen.
De ochtend verloopt verder zonder problemen: zowel mijn maag als mijn voeten houden het goed en ik houd de hele ochtend een tempo van drie mijl per uur aan, voordat ik iets na 13.00 uur stop voor een late lunch. Ik heb er al iets meer dan twintig mijl opzitten vandaag wanneer ik mijn tortilla’s tevoorschijn haal en ik ben van plan om hier vanmiddag nog ongeveer tien mijl aan toe te voegen.
Zoals vaker de laatste dagen, lijkt de tijd ‘s middags veel langzamer voorbij te gaan, niet in de laatste plaats omdat de trail hier constant op en af loopt. Ik loop echter de mijlen die ik van plan was om te lopen en bereik ongeveer drie mijl voor de beoogde tentplaats de top van de laatste klim: vanaf hier loopt het alleen nog maar naar beneden vandaag.
Met het bereiken van de top, speelt echter ook wat anders op: het ging vandaag veel te gemakkelijk volgens mijn lichaam, dus ik voel kramp in mijn bovenbenen opkomen, waarmee ik de laatste drie mijl voltooi. Ik verwijt mezelf dat ik vandaag te weinig gedronken heb en drink nog een liter bij de eerstvolgende beek die ik tegenkom, waar ik ook de flessen verder bijvul voor het avondeten en de eerste mijlen in de morgen.
Om 18.00 uur bereik ik de tentplaats, waar ik snel eten maak en dan vroeg de tent in kruip om mijn benen rust te geven. Net wanneer ik in de tent zit, komen er nog twee mensen bij de tentplaats aan. Het blijken twee Denen te zijn en we kletsen wat voordat ook zij vroeg hun tent opzoeken. Het komt niet meer vaak voor dat ik met andere mensen kampeer, maar het blijft leuk om anderen te ontmoeten!
Ik ben, afgezien van de kramp, tevreden over de dag en ik hoop om morgen tot vijf à tien mijl van Castella te komen, waar ik op zondagochtend dan mijn volgende box kan oppikken.
Dag 91 – zaterdag 29 juni
32,5 miles (mile 1463,9 – mile 1496,4) – 52,0 km
Na een heerlijke nacht vertrek ik vandaag iets later dan de afgelopen dagen en loop ik rond 6.45 uur weg. De nachtrust heeft mijn kramp verholpen en met goede hoop begin ik fris aan de dag. De eerste tien mijl lopen bovendien allemaal naar beneden wat voor een lekker begin van de dag zorgt. Een lekker begin voor de benen althans, want mijn voeten vallen me lastig met hun blaren op de hielen die tijdens het afdalen altijd opspelen.
Wanneer ik onderaan de afdaling aankom, gaat de trail over drie mijl weer aardig omhoog. De klim gaat echter redelijk goed en ik wandel in een strak ritme verder. Met de ochtend nu tot een einde komend maar nog geen opkomende honger, besluit ik om de lunch weer uit te stellen vandaag. Mijn maag is nog steeds niet helemaal de oude en ik wil verder niets forceren, waardoor ik na 12.00 uur nog wat verder loop tot de honger komt en ik daarmee aan de volgende afdaling begin. Deze afdaling loopt bijna zes mijl naar beneden tot de Squaw Valley Creek, waar ik uiteindelijk mijn lunchpauze houd en mijn water bijvul. Zoals vaker de afgelopen dagen betekent dit dat ik al 20 mijl heb gelopen met de lunch en daarmee al over de helft van de dag zit. Ik verheug me op een kortere afstand in de middag, zeker gezien het feit dat de trail na Squaw Valley Creek meteen weer 2000 feet stijgt over de volgende zes mijl.
Ik begin deze klim in het heetst van de dag en het zweet druipt van mijn hoofd, maar gelukkig loop ik iets verderop een bos in, waar het een stuk schaduwrijker en koeler is. Het is in dit bos dat ik niet veel later mijn derde beer op de trail tegenkom. Dit keer is het echter een stuk enger dan de vorige keren, aangezien er ook twee jonkies bij zijn. Gelukkig rennen de jonkies meteen weg en rent de moeder erachteraan waardoor ik mijn tocht zonder zorgen kan vervolgen en de klim kan voltooien.
Door het warme weer ben ik echter genoodzaakt mijn plan voor vandaag wat om te gooien: met de warme middagklim is het water er harder doorheen gegaan dan ik had verwacht, waardoor mijn vooraf beoogde tentplaats niet meer ideaal is.
Na de Squaw Valley Creek is het namelijk een sectie van zo’n tien mijl zonder water en de tentplaats bevindt zich vóór de eerste waterbron sinds de lunch. Ik besluit daarom water bij te vullen bij de volgende beek, ongeveer een mijl na de tentplaats en daarna door te lopen tot ik een geschikte tentplaats vind. Zoals het ernaar uitziet, betekent dit dat ik drie mijl extra moet lopen, aangezien de eerste twee mijl na de volgende beek steil naar beneden lopen en geen goede tentplaats lijken te bieden.
Deze inschatting blijkt correct te zijn en net iets voor 19.00 uur bereik ik mijn uiteindelijke tentplaats. Met een oververtegenwoordiging aan muggen hier, is er geen tijd voor een rustige zit en een rustig diner. Snel eet ik mijn avondeten op, waarna ik de veilige en muggenvrije tent induik. Vanuit hier kan ik de rondzwermende muggen die mijn tent lastig vallen rustig en ongestoord bekijken…
De extra mijlen van vandaag, hebben me tot circa vijf mijl van de I-5 gebracht: de snelweg vanwaar ik morgen naar Castella hoop te liften om mijn box met eten op te pikken en calorieën bij te tanken met “town food”, voordat de lange sectie van 155 mijl naar Seiad Valley begint. Bovendien betekent de dag van vandaag dat de laatste tweehonderd mijl in Californië begonnen zijn: vanaf deze tentplaats is er minder dan 320 kilometer te gaan naar Oregon, de tweede staat op de Pacific Crest Trail.
Bedankt voor het lezen!
Davy Jones