Pacific Crest Trail dag 53 – 55
Dag 53 – woensdag 22 mei
0 miles
Ondertussen zijn we al een heel aantal dagen gevorderd sinds we vanaf Kearsarge Pass zijn afgedaald en naar Bishop zijn gegaan. Ook vandaag zullen we nog geen kilometers maken. We slapen met zijn zessen uit in onze gedeelde vierpersoonskamer en ontbijten van onze voedselvoorraad uit de rugzak om die lichter te maken. We komen erachter dat 12 dagen eten wel erg veel is en dat we er zeker geen 12 dagen over gaan doen om Mammoth te bereiken. Vervolgens nemen we afscheid van Connor: zijn besluit om naar huis te gaan is definitief en hij gaat vandaag naar Los Angeles, vanwaar hij vrijdag terug naar Engeland vliegt. Het was geweldig om met Connor samen te lopen en we gaan hem en zijn humor zeker missen!
We pakken onze tassen in, checken uit van het motel en lopen naar het postkantoor. Iedereen is na onze ervaringen gisteren overgestapt op hoge wandelschoenen, dus we sturen onze trailrunners, trailgaiters en ander overbodig materiaal voor de Sierra vooruit naar Sierra City, een dorp aan het einde van de Sierra. Na laatste aankopen voor sommige leden van onze tramily, die na het vertrek van Connor hernoemd is tot “Fucked up five”, gaan we nog even calorieën tanken. We lopen naar het Chinese restaurant, waar een Chinees buffet als lunch wordt geserveerd. Na een paar flinke borden opgeschept te hebben, waggelen we, zoals altijd na de Chinees, met een veel te volle maag naar buiten. Het is ondertussen een uur of 1 en aangezien we vandaag niet de luxe hebben van Tony die ons afzet en afhankelijk zijn van een lift, besluiten we maar gewoon te beginnen met liften om naar de trailhead te komen. Dit gaat minder gemakkelijk dan ik dacht en na een uur hebben we nog steeds geen lift. Onze redelijk grote groep van vijf mensen helpt hierbij ook niet mee.
We hebben echter geluk: er komt net iemand aangelopen vanaf het centrum van Lone Pine die vraagt waar we heen moeten. Hij blijkt zelf een hiker te zijn en heeft al een groot gedeelte van de PCT gelopen en besluit ons af te zetten bij de trailhead. Met vijf man kruipen we in “Snake Charmer’s” omgebouwde camperbusje waarna de warme en bochtige tocht naar de trailhead begint. Snake Charmer blijkt veel rondgereisd te hebben en leeft nu al een tijdje vanuit zijn campervan, rondrijdend door de Verenigde Staten. Zijn trail name heeft hij gekregen toen hij in 2016 op 18-jarige leeftijd de Pacific Crest Trail van Mexico tot Belden liep. Hij had een fluit bij zich en elke keer als hij een ratelslang tegenkwam, speelde hij iets op die fluit om de slang te proberen te kalmeren.
Na een interessant gesprek en ritje, staan we circa 45 minuten later voor de derde dag deze trip bij Onion Valley Trailhead; dit keer hopelijk voor de laatste keer. We krijgen een klein concert van Snake Charmer (fluitconcert?) voordat hij weer vertrekt en de weg naar beneden opzoekt. Daar staan we weer, klaar voor een nieuwe poging morgenochtend…
Om het inpakken morgen te verkorten en om waarschijnlijk iets warmer te slapen, leggen we ons slaapgerei klaar in de toiletten. Hoewel het niet groot is, passen er twee man per toilet liggend naast elkaar. We vullen alle toiletten op met onze tramily, maken eten en duiken dan vroeg erin om morgen klaar te zijn voor twee passen in voorspelde sneeuw. Sneeuw zijn we echter niet meteen bang voor: we hebben ons al neergelegd dat we sowieso wel sneeuw zouden krijgen tijdens de acht tot tien dagen dat we weer de Sierra in lopen tot aan Mammoth. De wind is wat ons echt de das omdeed de vorige keer en die lijkt voor de komende week bijna volledig verdwenen te zijn, dus met goede moed en vertrouwen kijk ik uit naar de komende dagen en de passen en uitdagingen die ons daar weer wachten…
Dag 54 – donderdag 23 mei
6,0 miles (mile 788,5 – mile 794,5) – 9,6 km
Na een heerlijk warme en droge nacht in de toiletten, ontbijten we en lopen we rond 6.00 uur weer de trail naar Kearsarge Pass op. We hebben niet zo lang nodig vandaag om alles in te pakken: vooral het niet hoeven inpakken van de tent scheelt veel tijd, dus van de wekker tot lopen inclusief ontbijt ben ik maar zo’n 40 minuten bezig in plaats van het gebruikelijke uur.
Door de verse sneeuw van de afgelopen dagen, zijn alle sporen deels of helemaal verdwenen en begint de dag meteen met oriënteren en koers bepalen. Aangezien het harder begint te sneeuwen, besluit ik om met het kompas onze koers te bepalen en dat aan te houden, zodat we niet in de sneeuwstorm steeds de telefoon moeten pakken om te kijken of we nog goed lopen.
We lopen een stuk sneller dan twee dagen geleden, passeren het punt waar we de vorige keer omdraaiden en lopen dan nog de laatste anderhalve mijl naar de top.
Dit betekent echter niet dat het gemakkelijk lopen is hier: door de verse poedersneeuw, zakken we elke stap tot de knieën in de sneeuw. Met name de persoon vooraan heeft het zwaar, aangezien die vanuit het niets het pad moet maken, de mensen daarachter kunnen de passen volgen zonder ook door de sneeuw te zakken. We wisselen daarom af met degene die vooraan loopt en die de weg vrijmaakt voor de rest van de groep tot we uiteindelijk onder leiding van Sam voor de tweede keer tijdens de Pacific Crest Trail boven op Kearsarge Pass aankomen.
We dalen aan de andere kant weer af en na zo’n tweeëneenhalf uur met ook wat rotsklauteren en sneeuwglijden om naar beneden te komen, bereiken we eindelijk weer de PCT. We hebben er al zo’n 7,5 mijl op zitten, maar we hebben nog geen meter over de PCT gelopen. Gelukkig komt daar nu eindelijk verandering in!
Na de lunchpauze, lopen we de resterende 2,5 mijl omhoog tot Glen pass. Nog steeds door verse sneeuw ploeterend, gaat het met een niet al te hoog tempo naar boven. Als we denken er bijna te zijn, doemt het steilste gedeelte van de pas opeens voor ons op en zwoegend banen we ons een weg naar boven. Na wat nieuw klim- en klauterwerk om überhaupt boven te komen op een ijzig steil gedeelte, bereiken we dan toch de top van Glen pass, onze tweede pas van de dag! Helaas zien we nergens een bordje (waarschijnlijk ondergesneeuwd), dus we beginnen maar meteen met de afdaling zodra de wandelstokken zijn ingeruild voor de ijspickels. Met een begin dat net zo steil is als het laatste gedeelte van de klim, is het een uitdagende afdaling. Gelukkig komt iedereen dit gedeelte heelhuids door, waarna de afdaling geleidelijker verloopt richting Rae Lakes. Dit zijn een aantal meren die met elkaar verbonden zijn en waar we een tijdje langs zullen lopen.
We steken een van de verbindingsriviertjes over naar de andere kant van de bevroren meren en volgen de oever voor een tijdje. Net als we aan het einde van de meren komen, vinden we een goede overnachtingsplek met voldoende plaatsen voor alle tenten en een stromende rivier, waar we dus maar ons kampement voor vandaag opzetten.
Ons doel was om nog wat verder te komen vandaag, maar de poedersneeuw en de twee passen hebben ons allemaal flink gesloopt, dus dit is een mooi einde voor vandaag en we proberen de komende dagen de minder gelopen kilometers waarschijnlijk nog wel goed te maken: Sam moet namelijk uiterlijk 31 mei in Mammoth zijn om daar zijn vriendin te ontvangen.
Dag 55 – vrijdag 24 mei
16,9 miles (mile 794,5 – mile 811,4) – 27,0 km
Na een droge en niet al te koude nacht, lopen we om 06.45 uur weg. We vertrekken eigenlijk altijd later dan we plannen in de sneeuw: het opstaan en inpakken in de sneeuw kost verradelijk veel tijd.
Door de vorst en het ontbreken van vers gevallen sneeuw vannacht, hebben we ijzige en harde sneeuw in de ochtend, waardoor het tempo redelijk hoog ligt en we de vijf mijl die we gisteren eigenlijk wilden doen, naar de voet van Pinchot pass, rond 9.30 uur gelopen hebben.
Bij de hangbrug over de rivier die hier te vinden is, vullen we ons water bij en houden we een korte pauze voordat de klim van vandaag gaat beginnen: Pinchot pass. We zijn redelijk veel afgedaald en de zon heeft haar werk goed gedaan: op deze hoogte is veel sneeuw verdwenen en kunnen we zelfs voor het eerst sinds tijden over een trail lopen. Hierdoor blijft het tempo redelijk hoog, in ieder geval voor de eerste anderhalve mijl die grotendeels sneeuwvrij zijn.
Pinchot pass is in tegenstelling tot Forester pass of Glen pass niet echt link of extreem steil, maar wel lang. 7,5 mijl (12 km) gaat het omhoog vanaf de hangbrug, waarbij zo’n 3600 feet (ca. 1000 m) hoogte overwonnen moet worden.
Net voordat het constante sneeuwwandelen weer begint, stoppen we voor onze lunchpauze en laten we onze tent en slaapzak op de laatste stukjes droge grond opdrogen in de fel brandende zon. Het is warm vandaag, zo warm dat ik in enkel mijn shirt en korte broek omhoog loop en nog aan het zweten raak. Ook aan de sneeuw is te merken dat het warm is: de ijzige sneeuw van de ochtend heeft plaatsgemaakt voor slushy, natte sneeuw in de middag.
Na onze lunchpauze lopen we verder, nog steeds met een tempo rond 2 mijl per uur, door de sneeuw omhoog; het gaat een heel stuk sneller dan gisteren. Naarmate we de top naderen, begint iedereen echter zijn benen te voelen en het tempo zakt flink, ons ondertussen weer een weg banend door een diepe laag sneeuw waar geen voetstappen te zien zijn. Wanneer we rond 16.00 uur eindelijk op de top komen na een laatste krachtinspanning om het steilste gedeelte aan het einde van de pas op te komen, zien we tenslotte de volgende vallei waar we doorheen gaan lopen.
Na een korte stop voor een snack en een topselfie, begint de afdaling. Ons doel is om de voet van Mather pass te bereiken, vier mijl verderop, zodat we deze morgenochtend kunnen beklimmen. Dit zou ons bovendien weer terugbrengen op het schema om in acht dagen naar Mammoth te lopen.
We lopen aanvankelijk recht door de sneeuw naar beneden: het grote voordeel van afdalen door sneeuw. Iedereen heeft de voet van Mather pass voor ogen dus zonder echte pauzes ploeteren we door, soms tot onze knieën wegzakkend in de zachte sneeuw. Na een “rivieroversteek”, de meeste rivieroversteken tot dusverre zijn meegevallen doordat er nog veelvuldig sneeuwbruggen over de rivieren aanwezig zijn, pakken we een afkorting door de sneeuw met een steile afdaling naar beneden naar de volgende rivier. Deze rivier is het einde van de afdaling van Pinchot pass, wat betekent dat we vanaf morgenochtend meteen kunnen gaan klimmen naar Mather pass. We hebben ons doel gehaald, zijn terug op schema en hebben een lange dag door de sneeuw gemaakt. Snel maak ik mijn avondeten, vul ik mijn water op en duik ik de tent in voor een welverdiende nachtrust. Morgen wacht ons een klim en een afdaling naar de voet van de volgende pas; vergelijkbaar dus met de dag van vandaag.
Met een beetje geluk hoeven we morgen bovendien niet eens op sneeuw te kamperen: we dalen namelijk af naar zo’n 8000 feet (ca. 2400 m), wat nog wat lager is dan de hangbrug van vanochtend, waar een groot gedeelte van de sneeuw gesmolten was. Wat een luxe zou dat zijn!
Laterrrr
Davy Jones