Pacific Crest Trail dag 32 – 34
Wil je bewegende beelden zien van mijn PCT-hike en mijn ervaringen? Little Skittle, met wie ik vanaf Hiker Heaven regelmatig samen loop, vlogt tijdens haar hike. Klik hier voor haar vlogs.
Dag 32 – woensdag 1 mei
22,7 miles (mile 517,6 – mile 540,3) – 36,3 km
Na een heerlijke nacht op het grasveld achterom bij Hikertown, is het plan voor het eerste gedeelte van de dag om nog wat meer te hangen en uit te rusten. Na de lange dag van gisteren heb ik daarover niets te klagen en liggend in de schommelstoel in de zon, wacht ik de komst van de rest af. Iets na 8.00 uur komen Saint Nik en Little Skittles binnen. Zij maken hier ontbijt en besluiten daarna, aangezien het niet extreem warm is vandaag, maar gewoon te vertrekken en het aquaduct gedurende de dag te doen. Zo’n uurtje later komen Jade, Connor, Toolbox en Sam binnen. Zij hebben al ontbeten, maar vinden de burgertent waar ik gisteren gegeten heb wel aanlokkelijk klinken, dus rond 10 uur vertrekken we met z’n allen weer in het busje van de waard naar Neenach cafe.
Na een uitgebreide brunch/lunch met onder andere burgers, frieten en een ijsje, komen we met een volle maag weer terug in Hikertown, waar we de rest van de middag nog wat rondhangen. Het is aardig opgewarmd vanmiddag, maar door een koele bries voelt het niet heel warm aan en besluiten we niet tot in de avond te wachten: we pakken onze spullen in en vertrekken rond 15.45 uur voor het aquaduct.
Het is bovendien nog maar 49 mijl naar Tehachapi vanaf hier. Dit betekent dat we hier morgenavond aankomen en daarmee in een stadje aankomen op de verjaardag van Jade: dat was haar verjaardagswens: town food. We beginnen te lopen en doorkruisen open velden voor de eerste twee mijl vanaf Hikertown, waarna het daadwerkelijke aquaduct voor ons opduikt. Recht voor je uit zie je de buis verdwijnen aan de horizon, een goede twee mijl zo blijkt. We volgen de buis voor deze lengte van twee mijl, waarna hij onder de grond verdwijnt en we voor de rest van de aquaduct-sectie een betonnen weg volgen waaronder het water voor Los Angeles stroomt. Gelukkig blijken we de wind goed ingeschat te hebben: het aquaduct is niet heel warm, wat een hele hoop scheelt. Wel is het gedeelte ontzettend saai: biljartvlak en je kunt mijlenver kijken in een onveranderend landschap. Het lijkt daarom niet op te schieten en we lijken geen meter verder te komen. Gelukkig bereiken we uiteindelijk toch de windmolens die we al vanaf Hikertown zagen en in de inmiddels gevallen duisternis lopen we door het windmolenpark voor het laatste officiële gedeelte van het aquaduct. Rond 21.00 uur bereiken we uiteindelijk het eerste water sinds Hikertown; althans water dat wij ook kunnen drinken en niet alleen onder ons door stroomt.
We besluiten hier avondeten te maken en aangezien er een aantal mensen met pijntjes zijn, blijven er ook mensen overnachten hier: Connor, Toolbox en Ash, die deze sectie met ons meeliep, vinden het goed geweest voor vandaag en zetten hun tent op. Bovendien hebben zij allemaal al meer gelopen dan ik vandaag, aangezien zij vóór Hikertown gekampeerd hadden en nog de tien mijl van hun tentplaats tot Hikertown gelopen hebben. Dit betekent dat ze er nu al 27 mijl op hebben zitten…
Jade, Sam en ik besluiten echter de nacht wat langer onveilig te maken en nog door te lopen. Met een steeds verder zakkend tempo en nog steeds eindeloos dwalend door windmolens, banen we ons een weg verder. Zodra de laatste windmolens, na zo’n 9 mijl door het park in zicht zijn, besluiten we op de eerste geschikte plek die we vinden na het park te stoppen. Dit blijkt al snel te zijn en om 00.15 uur leggen we ons, na eerst Jade gefeliciteerd te hebben met haar verjaardag, neer op onze matjes: we zijn zelfs te moe om onze tent op te zetten en kruipen meteen onze slaapzak in. Van aankomst op de plek tot liggen in de slaapzak duurt zo’n 5 minuten en meteen is ook iedereen vertrokken naar dromenland na deze vooral mentaal zware dag met een flinke portie nighthiken…
Dag 33 – donderdag 2 mei
26,2 miles (mile 540,3 – mile 566,5) – 41,9 km
Rond 7.00 uur worden we door onze biologische klok gewekt en aangezien we nog een lange dag voor de boeg hebben om vanavond in Tehachapi wat te eten ter gelegenheid van Jade’s verjaardag, besluiten we maar op te staan en te beginnen met wandelen. Het is nog 26 mijl naar de weg vanwaar we naar Tehachapi moeten liften. We lopen de eerste twee mijl met z’n drieën samen tot we bij een rivier komen waar we flink wat water moeten filteren: voor de komende 24 mijl tot de weg naar Tehachapi, komen we geen water meer tegen.
Na deze onvrijwillige maar noodzakelijke verzwaring van onze rugzakken, loopt iedereen zijn/haar eigen tempo. Het gaat flink op en af en de beentjes voelen zwaar van de afgelopen dagen. De gedachte van town food geeft echter altijd wat extra energie, dus de eerste uren gaan redelijk goed.
Wanneer ik circa 10 mijl onderweg ben vandaag, loop ik een bocht om en zie ik voor me opeens een parasol: het blijken andere hikers te zijn die genieten van wat schaduw bij een watercache: een door trail angels opgezette watervoorraad. Vandaag hebben we zelfs extra luxe, aangezien er ook koekjes zijn achtergelaten. Dat gaat er altijd in bij hikers! Als even later ook Sam en Jade aankomen bij de watercache, besluiten we maar een lange pauze in te lassen en van de gelegenheid gebruik te maken om hier onze lunch op te eten.
Na de lunch loop ik verder om, naar later blijkt, de rest van de rit uit te lopen zonder pauze. Het helpt zeker dat het niet meer zo steil op en af gaat als vanochtend en als ik na zo’n 16 mijl weer door een windpark loop, is de behoefte voor een pauze al snel weg: ik loop dit saaie stuk liever gewoon snel uit.
Rond mijl 558, kruist de Pacific Crest Trail een weg die, zoals ik daar ontdek, naar Tehachapi leidt. Er zijn andere hikers hier die aan de rand van deze weg naar Tehachapi liften. Ik besluit niettemin bij mijn originele plan te blijven: extra mijlen vandaag betekent minder mijlen op een andere dag. Bovendien hebben we met de groep afgesproken voor Highway 58 bij mijl 566 te gaan en ik wil niet de enige zijn die eerder stopt en dan de 8 mijl in zijn eentje achter de rest aan moet lopen.
Net zoals gisteren strekt het windmolenpark zich ver uit. Ik loop tot de laatste anderhalve mijl voor Highway 58 langs zoevende windmolens, maar gelukkig wordt het geheel wat opgefleurd met bontgekleurde bloeiende bloemen in dit heuvelachtige terrein.
Deze laatste acht mijl gaan daardoor redelijk snel voorbij. Daarnaast probeer ik ook al mijn lift naar Tehachapi te regelen. Bij de eerdere weg die naar Tehachapi leidt, hing een lijst met telefoonnummers van trail angels uit Tehachapi die bereid zijn hikers op te pikken en naar Tehachapi te rijden. Blijft ongelofelijk!
Ik sms en bel wat trail angels, maar iedereen is druk, dus ik heb er niet al te veel vertrouwen meer in als ik van Nik een bericht krijg dat ze net zijn afgezet door iemand en hij me zijn nummer geeft. Ik bericht hem meteen en binnen vijf minuten is mijn lift geregeld. Ik moet zelfs nog opschieten om op tijd bij de brug over Highway 58 te zijn, voordat de lift er is.
Na een gezellige lift, wordt ik afgezet bij het hotel dat we geboekt hebben met onze hele groep. Iedereen behalve Jade blijkt er al te zijn: Toolbox, Connor en Sam hadden de weg acht mijl eerder gebruikt om naar Tehachapi te liften en zijn er daarom al eerder dan ik. Little Skittles en Nik waren al sinds Hikertown voor me, dus die waren als eerste binnengekomen vandaag.
We hebben twee vierpersoonskamers voor ons zevenen geboekt. Gelukkig liggen de kamers naast elkaar en zijn ze onderling verbonden met een deur, die al die tijd uiteraard wagenwijd openstaat. Hierdoor is het meer één grote, gezellige achtpersoonskamer naast het zwembad van het hotel.
Zodra we allemaal binnen zijn en in enige mate opgefrist zijn, lopen we naar Thai hachapi, de lokale Thai in Tehachapi, voor een lekker (en pittig) diner. Het is immers nog steeds Jade’s verjaardag, dus haar verjaardagswens voor town food moet nog vervuld worden. De Thai is heerlijk en het gaat er snel in! We blijven verder ook niet al te lang hangen, want het is al vrij laat en we zijn allemaal doodop van de afgelopen drie dagen, waarin we 88 mijl hebben gelopen. Bijna 30 mijl gemiddeld per dag over drie dagen: gelukkig staat er een rustdag op de planning morgen. Die kan ik wel gebruiken…
Dag 34 – vrijdag 3 mei
0 miles
Vandaag worden er geen mijlen op de PCT gemaakt: wat een weelde. We staan rustig op, eten een goed en uitgebreid ontbijt in het hotel en lopen dan het centrum in voor onze routinematige rustdag-verplichtingen. De eerste stop is de wasserette: met stinkende en vieze kleren naar binnen; heerlijk fris weer naar buiten. Hierna gaan we naar de supermarkt om ons eten voor de volgende sectie, de laatste sectie in Zuid-California voordat de Sierra Nevada begint in Kennedy Meadows, in te slaan.
Wanneer dit erop zit, is het ondertussen al bijna lunchtijd, dus duiken we de Mexicaan in voor een onbeperkt Mexicaans lunchbuffet. In combinatie met een gratis refill-cola, standaard in de VS, wordt het buikje weer goed gevuld in dit uurtje.
Wanneer we net beginnen terug te lopen richting ons hotel, stopt er een oudere man, Jim, die ons een lift aanbiedt. Dit slaan we natuurlijk niet af en na een beetje proppen, zitten we met zijn vijven (Little Skittles en Jade waren al eerder naar het postkantoor gegaan) in de pick-up. We leren vanalles over de geschiedenis van Tehachapi en krijgen een paar insider-tips van Jim voor het geval we langer blijven of nog wat willen doen later vandaag.
Voorlopig staat dat echter niet op de planning: de rest van de middag bestaat uit rondhangen in de hotelkamer en in het zwembad. Zelfs het bestellen van Sierra-gear gebeurt online vanuit bed. Ik bestel een nieuw paar trail runners ter vervanging van de trail runners die ik al vanaf het begin gebruik en tegen de tijd dat ik in Kennedy Meadows aankom tegen de 1200 kilometer op de teller hebben staan. Met dat aantal kilometers mogen ze wel eens vervangen worden dacht ik zo. Daarnaast bestel ik een ijspickel, voor steile passages over sneeuw en ijs in de bergen en een bear can die bedoeld is om je eten en daarmee jezelf te beschermen tegen beren.
Wanneer Jade en Little Skittles terugkomen van het postkantoor, hebben ze een aangename verrassing meegenomen: we zijn allemaal uitgenodigd om te dineren bij een koppel vanavond. Op weg naar het postkantoor kregen Skittles en Jade een lift aangeboden door een vrouw die nog nooit iemand had opgepikt, maar blijkbaar beviel het want voordat ze terug werden afgezet bij het hotel, kregen ze het diner aangeboden. Het diner blijkt heerlijk en uitgebreid: het stokbrood met knoflookboter, de spaghetti met gehaktballen en een flinke salade smaken allemaal goed!
Met onze magen weer gevuld en na een gezellige avond bij deze geweldige en gastvrije mensen, die voor het eerst trail magic organiseerden en facilteerden (en dat voor wel zeven hongerige hikers), lopen we terug door het centrum. We besluiten de zero day af te sluiten met een drankje in de karaoke bar: één van de aanbevelingen van Jim.
We lijken met het binnenstappen in deze karaokebar ook zo in een film gestapt te zijn. Met een biertje aanschouwen we in een donkere kamer de locals die hun favoriete nummers zingen. Ook Sam en Saint Nik besluiten een poging te wagen: het zijn beide zeer geslaagde pogingen! Net zo geslaagd als deze zero day in Tehachapi voordat we morgen weer verder lopen, voor het laatste stuk door de woestijn.
Tot de volgende keer!
Davy Jones
Wil je bewegende beelden zien van mijn PCT-hike en mijn ervaringen? Little Skittle, met wie ik vanaf Hiker Heaven regelmatig samen loop, vlogt tijdens haar hike. Klik hier voor haar vlogs.