De Pacific Crest Trail: een kijk op de voorbereiding

In deze eerste blogpost volgt een uitwerking over de vraag waarom ik de Pacific Crest Trail (PCT) wil lopen en welke noodzakelijke voorbereidingen hiervoor getroffen zijn.

Om bij het begin te beginnen, allereerst de vraag: waar komt mijn passie voor wandelen en wandelvakanties vandaan? Het is ontstaan in mijn jeugd en verder gegroeid over de jaren: mijn ouders houden van buiten in de natuur zijn, wandelen en actieve vakanties. Mijn broers en ik zijn hier ook in meegenomen en ik heb hier altijd veel plezier aan beleefd. Zo was onze meivakantie vaak de periode voor een wandelvakantie, waarbij we in een paar dagen een deel van een GR in de Ardennen of Eifel liepen. Het is er kortom met de paplepel ingegoten en ondanks dat er al veel wandelvakanties, fietsvakanties, bergsportvakanties en andere actieve vakanties zijn geweest, verveelt het me nooit:  ook toen het tijd was om zonder ouders op vakantie te gaan, is de vorm van vakantie vieren voor mij hetzelfde gebleven. Zo heb ik een fietsvakantie door zowel Zuid-Zweden (2014) als Centraal-Europa (2017) gedaan, heb ik in 2015 de Coast-to-Coast-walk in Engeland en in 2018 de Kungsleden in Lapland gelopen. Vanuit dit perspectief is een lange wandeltocht dan ook niet een reis die zomaar uit de lucht komt vallen.

Nu het duidelijk is waar mijn passie en plezier voor wandelvakanties vandaan komt, rest nog de vraag waarom dan juist de Pacific Crest Trail. Er zijn immers meerdere langeafstandstochten om uit te kiezen, zoals de Appalachian Trail door de oostelijke staten van de VS, de Continental Divide Trail van Mexico naar Canada en de Te Araroa van het noordelijkste punt van het Noordereiland naar het zuidelijkste punt van het Zuidereiland in Nieuw-Zeeland. Rondstruinend op internet, kwamen de Appalachian Trail en de Pacific Crest Trail al wel eens voorbij, maar ik was er verder nog niet dieper ingedoken. Mijn eerste echte kennismaking met de PCT, was vier jaar geleden de film “Wild”, met Reese Witherspoon in de hoofdrol. Deze film is gebaseerd op het autobiografische boek van Cheryl Strayed. Het gaat over een vrouw die in een depressie zit en, als therapie om haar tegenslagen weer te boven te komen, de PCT gaat lopen. De beelden van de film en het idee om te voet door de hele VS te lopen, van Mexico naar Canada, spraken me zeer aan. Een zaadje was geplant. Langzaam kwam het besluit dat ook ik de PCT een keer zou gaan lopen. Ik stelde mezelf ten doel om na de afronding van mijn studie niet te lang te wachten en te profiteren van de vrijheid. Fast forward vier jaar: ik heb in juni 2017 mijn studie afgerond en begin op 31 maart 2019 aan mijn thru-hike van de PCT (een thru-hike betekent dat de hele trail binnen één jaar gelopen wordt). De tussenliggende periode heb ik gebruikt om geld te verdienen voor mijn droom en ook voor het inlezen en voorbereiden ervan. Daarnaast is mij duidelijk geworden dat dit om nog een andere reden het goede moment is om een hike te ondernemen: het is de ultieme tijd voor zelfreflectie op de vele lange dagen die alleen bestaan uit wandelen, eten en slapen. Wat wil ik hierna gaan doen en hoe wil ik mijn leven inrichten? Wil ik de komende jaren nog veel blijven reizen met weinig verplichtingen of liever een vaste baan en over het algemeen meer vastigheid in mijn leven hebben? Ga ik een master doen na de PCT of ga ik liever meteen weer werken? Tijd genoeg om de komende maanden over dit soort vragen na te denken. Ik ben benieuwd hoe dit daadwerkelijk op de trail zal gaan verlopen en of er na afloop antwoorden zijn op deze vragen.

Het heeft uiteindelijk nog best lang geduurd voordat het definitief was dat ik de PCT zou lopen dit jaar. Sinds een maand (14 februari) is het namelijk pas zeker. Dit had alles te maken met het vereiste visum voor de VS: het B2 tourism visa. Hoewel ik als Nederlander in aanmerking kom voor een ESTA, die redelijk gemakkelijk te verkrijgen is, is dat voor de PCT geen optie, aangezien je hiermee maar drie maanden achtereen in de VS mag verblijven. Ik zou iedereen aanraden dit visum op tijd aan te vragen. Het visum is geldig voor 10 jaar, dus een aanvraag een paar maanden eerder, maakt niet veel uit. Het bespaart wel een hoop onzekerheid en last-minute-geregel, wat ik nu ervaren heb. Bij mij verliep de aanvraag van het visum op z’n zachtst gezegd namelijk niet heel soepel: ik vulde zelf het benodigde formulier half november in en had eind november een gesprek op het Amerikaanse consulaat in Amsterdam. Hoewel ik me uitgebreid had voorbereid en flink wat ondersteunende documenten had meegenomen, kreeg ik na een vrij kort gesprek het bericht dat ik niet in aanmerking kwam voor een visum. Wat een teleurstelling! Dit had ik echt niet verwacht. Volgens de brief die ik meekreeg, had ik te weinig bewijs om aan te tonen dat ik niet illegaal in de VS wilde blijven na het verstrijken van de geldige zes maanden op het visum. Het was voor mij duidelijk dat ik niet in de VS wilde blijven, en zeker niet als een illegale immigrant, voor de medewerker op het consulaat was dat kennelijk onduidelijk gebleven. Mijn droomreis waar ik al vier jaar naar uitkeek, leek in één keer in duigen te vallen.

Wat nu? Dat was de vraag waar ik toen mee rondliep. Ik dacht al een tijdje aan een master, misschien was dit dan het moment om er een uit te kiezen en me in te schrijven. Een andere optie was om een andere trail te gaan lopen, maar die knop omzetten vond ik nog niet zo makkelijk. Ik had me ingesteld op een écht lange wandeltocht van een paar maanden. Veel opties had ik daarom niet: de Appalachian Trail en Continental Divide Trail liggen ook in de VS en de andere trail die me écht aansprak, was de Te Araroa. Die ligt echter in Nieuw-Zeeland, wat betekent dat deze in onze winter gelopen moet worden; de winter waar we nu al inzitten. Dat wordt dus pas op zijn vroegst de winter van 2019-2020.

Uiteindelijk schreef ik me in voor een master, beginnend in september 2019. Bovendien had ik besloten om ook nog een nieuwe poging voor een visum te wagen. De Pacific Crest Trail is nu eenmaal iets wat ik lang op mijn verlanglijstje heb staan en dat wil ik niet zomaar opgeven of verplaatsen vanwege een afgewezen visum. Daarnaast had ik ook niets meer te verliezen, behalve het bedrag dat je betaalt voor het proces: de mogelijkheid om voor een kortere reis op een ESTA te reizen was ik al kwijtgeraakt door de afwijzing. Verder heeft het geen consequenties hoe vaak je een visum aanvraagt, je zal alleen iedere keer het proces opnieuw moeten doorlopen.

De kogel was dus door de kerk: ik ging voor een nieuwe visumaanvraag. Het belangrijkste punt om kans te maken op een goedkeuring van het visum, is dat er een verandering in de situatie moet hebben plaatsgevonden ten opzichte van de vorige aanvraag. In mijn geval had ik me ingeschreven voor een master, waarvan ik hoopte dat het aan zou tonen dat ik toekomstplannen in Nederland heb en daarom niet als illegale immigrant in de VS wil blijven, en had ik gedurende de twee maanden tussen de aanvragen in nog zuiniger geleefd en flink wat extra geld gespaard.

De eerste vraag die ik tijdens het gesprek met de medewerker van het consulaat kreeg, was inderdaad: “Ik zie dat je hier voor de tweede keer bent. Wat is er veranderd sinds de vorige keer?” Ik vertelde over mijn veranderingen, dat ik er al een tijdje aan had gedacht een master te beginnen, maar me nu ook definitief had ingeschreven voor direct na de trail. Ook liet ik mijn rekeningoverzicht zien en toonde aan dat er nog een aanzienlijk bedrag op mijn spaarrekening bij was gekomen sinds de vorige keer. Waar het eerste gesprek al snel voorbij ging, was dit gesprek nog korter: na wat snelle aanvullende vragen, kreeg ik van de medewerker te horen dat er met de supervisor overlegd zou worden en dat ik binnen een week bericht zou krijgen of het visum al dan niet was toegekend. Er was natuurlijk nog geen zekerheid, maar dit gaf mij hoop, aangezien ik niet meteen was afgewezen. Het hing er nu vanaf wat de supervisor van mijn situatie vond en of er genoeg was aangetoond dat ik over voldoende financiële middelen beschikte en een reden had om terug te komen naar Nederland.

Exact een week later, kreeg ik een mail met het volgende bericht: “Mr. Stroeks, please send in your passport to the U.S. Consulate in Amsterdam at your earliest convenience, your visa has been approved.” Dezelfde dag was het paspoort op de post onderweg naar het consulaat en kocht ik het vliegticket naar Los Angeles voor 27 maart 2019. Ik loop de PCT in 2019!

Het volgende punt in de voorbereiding, is de PCT long distance permit. Deze permit is ingesteld om het voor een thru-hiker gemakkelijker te maken de Pacific Crest Trail te lopen. Er is hierdoor namelijk niet voor elk nationaal park of elk gebied een aparte permit vereist, die zelf geregeld moet worden. Met de permit mag je overal op de PCT en zijn omleidingen komen, rondom het pad overnachten en krijg je vaak ook nog kortingen bij restaurants e.d. Daarnaast is de permit ook belangrijk om de impact op het milieu te verkleinen. De Pacific Crest Trail is de afgelopen jaren namelijk enorm populair geworden en aangezien er een redelijk nauw tijd- en weerschema is, waardoor iedereen tussen half maart en eind april wil starten, worden er per dag slechts 50 permits vrijgegeven om geen hordes tegelijk het pad op te sturen en dit enigszins te reguleren. Enigszins omdat de datums niet streng worden gecontroleerd en omdat de permit niet verplicht is: iemand mag ook zelf alle individuele permits regelen die onderweg nodig zijn. Bovendien wordt de permit niet uitgegeven als iemand minder dan 500 mijl op de PCT loopt.

Er vinden twee rondes plaats in dit proces: op 14 november opent de portal en worden de eerste 35 permits per dag vrijgegeven. Hierbij zijn alle datums voor het jaar nog beschikbaar. Ik meldde me een paar minuten voordat de portal zou openen aan en kwam in een online wachtkamer op een willekeurige plaats in de rij terecht. Aangezien er circa 2000 mensen voor mij in de rij waren toegewezen, duurde het ongeveer anderhalf uur voordat ik aan de beurt was. Zodra ik aan de beurt was, koos ik de gewenste startdatum en -locatie, gaf ik aan of ik de PCT te paard of te voet zou ondernemen en vulde ik de extra informatie in. Ondanks het grote aantal wachtenden voor mij, was mijn gewenste datum, 31 maart, nog beschikbaar. Twee weken later ontving ik de bevestiging dat mijn permit was goedgekeurd.

Tenslotte volgt hier nog informatie over de Canada PCT entry permit. Officieel loopt de PCT van de Mexicaanse grens tot de Canadese grens (of andersom): het is een Amerikaans project. Bij de grens van Canada zijn er twee keuzes om van de trail af te komen en naar een stad te gaan. De eerste optie is om 30 mijl (48 km) terug over de trail te lopen naar Heart’s pass, een asfaltweg vanwaar je kan liften naar de bewoonde wereld. De andere optie is om 8 mijl verder te lopen, Canada in, en te eindigen in Manning Park. De Pacific Crest Trail is echter geen officiële grensovergang, wat betekent dat je illegaal Canada in zou gaan. Om dit op te lossen, heeft de Canadese overheid een formulier gemaakt om PCT-wandelaars toe te staan via de trail het land in te komen. Het formulier bestaat uit twee pagina’s en is zo ingevuld; het duurt wel een tijdje voordat het verwerkt is.

Ondanks dat middels deze trail voor zes maanden de natuur en basisbehoeften worden opgezocht, heeft de voorbereiding nog wat voeten in de aarde. Met deze blogpost heb ik mijn eigen ervaringen willen delen wat betreft de noodzakelijk te regelen zaken in de voorbereiding op de Pacific Crest Trail. Daarnaast zijn er echter nog andere aspecten in de voorbereiding, zoals jezelf inlezen in de trail, informatie verzamelen over de bevoorrading van eten onderweg en mijn persoonlijke favoriet: materiaal zoeken, testen en upgraden. Over mijn materiaalkeuze en inzichten die ik heb gekregen wat betreft materiaal, kun je hier lezen.

Stay tuned!

Strooky