Pacific Crest Trail: dag 4-6
Dag 4 – woensdag 3 april
18,3 miles (mile 45,3 – mile 63,6) – 29,3 km
Na deze lange, stormachtige en rusteloze nacht, vind ik het om 5.00 uur goed geweest en pak ik mijn spullen in de koude regen en harde wind in. Zodra ik de tent uitkom, zie ik dat Kiely al haar spullen al heeft ingepakt en net wegloopt. Met mijn hoofdlamp op mijn hoofd, baan ik me een weg door de regen en wind: niet meteen het weerbeeld dat je te binnen schiet als mensen het over de woestijnsectie van de PCT hebben. Al snel kom ik bij Kiely en met z’n tweeën lopen we verder. Het blijkt dat mijn nacht als een nacht in een hotel was ten opzichte van de nacht die Kiely heeft gehad. Rond middernacht knapten er twee scheerlijnen van haar tent: de scheerlijnen die de tent overeind houden. Na wat provisorisch knutselwerk, dat niet lang stand hield, heeft ze vanaf iets na middernacht tot 4.45 rechtop in de tent gezeten, de stokken vasthoudend om te voorkomen dat de tent ineenvalt. Deze kapotte scheerlijnen en een groeiende pijn in haar achillespezen, hebben Kiely doen besluiten om bij de volgende asfaltweg naar Julian te liften om daar een rustdag te nemen en haar tent in orde te maken.
Zwijgend lopen we zo een tijdje verder, de regen nog steeds trotserend. Zodra we bij een parkeerplaats langs de trail komen, stoppen we om ons ontbijt te eten en zoekt Kiely voor een lift. De paar mensen daar, gaan de verkeerde kant op en wijzen ons verder naar Sunrise trailhead, waar de kans op een lift een stuk groter zou moeten zijn. Dit ligt nog zo’n 7 mijl verderop, dus er is nog een paar uur te gaan.
We lopen verder en het weer begint langzaam op te klaren. Door de vroege start en de regen die niet uitnodigt tot een pauze, lopen we vandaag echter voor de tweede achtereenvolgende dag een 10 by 10. Veertien mijl vanaf onze kampeerplaats, nog steeds in de ochtend, bereiken we Sunrise Trailhead, waar ik Kiely achterlaat en voor het eerst op de Pacific Crest Trail solo loop. Aangezien het nog vroeg is, ik al veel kilometers heb gemaakt en de zon steeds meer begint te schijnen, las ik een lange lunchpauze in om mijn spullen te drogen tijdens een nieuwe portie tortilla’s met tonijn. Niet veel later komt Sam aangewandeld, die zich bij me voegt en ook zijn tent en quilt te drogen legt. Gezamenlijk lopen we na de lunchpauze verder voor de laatste 4 mijl naar de tentplaats onderin een kloof, iets meer dan 18 mijl verder dan waar we gestart waren vanochtend. We bereiken deze overnachtingsplaats al rond 14.30, waardoor een lange en welverdiende rustmiddag volgt en we nog wat van de zon kunnen genieten vandaag. Wie had dat gedacht vanochtend?
Dag 5 – donderdag 4 april
15,8 miles (mile 63,6 – mile 79,4) – 25,3 km
Met een heerlijk vlakke en windstille tentplaats, slaap ik mijn roes uit en maak ik het gebrek aan slaap van gisteren goed. Zodra ik opsta, is iedereen op de tentplaats verdwenen en al onderweg. Rond 8.00 uur loop ikzelf weer de trail op: dit keer solo wandelend voor meer dan een mijl.
Ik voel me goed vandaag en loop de 14 mijl naar Scissor’s Crossing in één keer door. Bovendien heb ik besloten om van Scissor’s Crossing naar Julian te liften voor gratis eten. Op vertoon van je PCT-permit krijg je namelijk gratis taart en koffie in Mom’s Cafe in Julian.
Onderweg naar Scissor’s Crossing kom ik voor het eerst in een twee dagen een aantal nieuwe gezichten tegen, dus een standaard praatje en een korte kennismaking onderweg hoort er ook bij.
Zodra ik bij Scissor’s Crossing aankom, zie ik Sam en Alex aan de kant van de weg staan. Ook zij hebben besloten naar Julian te liften en met z’n drieën houden we onze duim omhoog voor de auto’s. Wanneer we zo’n vijf minuten bezig zijn, stopt er aan de andere kant van de weg een auto, waarvan de bestuurder vraagt of we naar Julian willen. Hij en zijn vrouw blijken geregeld naar Julian te komen om lifts aan te bieden aan PCT-hikers van en naar Scissor’s Crossing. Uiteraard maken we hier gretig gebruik van en voor we het weten staan we in Julian voor Mom’s Cafe. Hier bestel ik een appel-kersenkruimeltaart en een koffie: dit is welkom en smaakt zo goed! Verse taart is toch wat anders dan al die instant-maaltijden van de afgelopen dagen.
We vullen onze naam in in het trail register, een boek waarin je de datum, je naam en eventueel wat extra informatie opschrijft. Deze registers vindt je vaak bij dorpjes, restaurants of markante punten langs de trail: we zijn er hiervoor al een aantal gepasseerd. Leuk om je naam in te vullen voor mensen die achter je of voor je lopen, die je door het trail register al van naam kent en die je ooit misschien tegenkomt verderop op de trail. Daarnaast is het een manier om een restaurant, of in dit geval Momst Cafe, te bedanken voor hun (gratis) eten en het toelaten van modderige, verwilderde en stinkende hikers. Zo kom ik erachter dat Kiely hier vandaag ook is geweest en dat we haar net gemist hebben. Jammer!
Na de taart en de koffie, maken we nog even gebruik van de wifi, waarna we zo’n anderhalf uur na aankomst in Julian, besluiten om weer terug te liften naar de trail en nog wat kilometers te maken. Sam heeft na een minuut of twintig een lift te pakken, maar helaas past er maar één persoon in de auto: Alex en ik zullen nog even moeten proberen. Nog geen twee minuten later, komt er een auto van de andere kant aangereden en draait om: dezelfde mensen die ons op de heenweg hadden afgezet bij Mom’s Cafe, rijden ons nu weer terug naar Scissor’s Crossing: wat een luxe. Met Sam vervolgen we de Pacific Crest Trail, die geleidelijk omhoog loopt.
We zijn nog geen kilometer onderweg of we zien iemand in een stoeltje zitten met een koelbox naast zich. Snel staat hij op en biedt hij ons een koude frisdrank en chips aan: de eerste trail magic op de PCT voor mij. Hij blijkt een fanatieke wandelaar en heeft naast de Triple Crown (Pacific Crest Trail, Appalachian Trail, Continental Divide Trail) nog een heel aantal andere wandelingen op zijn naam staan, waarin hij altijd hulp van vreemden heeft gekregen. Vandaag doet hij wat terug voor de hiker community door frisdrank en eten aan hikers te geven en daarmee zelf voor trail magic te zorgen. Dat is altijd welkom!
We lopen nog zo’n anderhalve mijl verder, waarin de trail flink stijgt voordat we een goede plek vinden waar we onze tent kwijt kunnen voor de nacht. Een productieve ochtend met gratis taart in de middag: wederom een topdag op de PCT!
Dag 6 – vrijdag 5 april
18,6 miles (mile 79,4 – mile 98,0) – 29,8 km
Na mijn ontbijt loop ik rond 7.00 uur weg van onze overnachtingsplaats. De trail slingert zich een weg omhoog en langzaam maar zeker worden er hoogtemeters gemaakt. Waar de planten tot nu toe overal groen waren in de woestijn, zie ik vandaag allerlei andere kleuren: van rood tot geel tot paars. Deze bloemen met al hun kleuren, zorgen voor een leuke afwisseling van de bruin-groene kleurstelling van de afgelopen dagen.
De mijlen schieten op en zoals ondertussen standaard geworden, loop ik ‘s ochtends veel kilometers zonder echt pauze te houden. Ik merk dat deze stijl goed voor me werkt en rond 11.00 uur bereik ik de watercache waar we voor het eerst sinds Scissor’s Crossing ons water kunnen vullen. Een watercache is geen natuurlijke waterbron, maar bestaat uit een grote hoeveelheid flessen water die door mensen hierheen zijn gebracht om dorstige PCT-hikers blij te maken. Geen gefilter dus en de flessen simpweg bijvullen, dat scheelt weer wat werk.
Na een lunchpauze in de zon loop ik verder met Sam, die ‘s ochtends vroeger vertrokken was en die ik bij de watercache tegenkom. Ook ‘s middags heb ik de goede benen nog en de snelheid wordt zelfs nog wat opgeschroefd. De trail loopt nog een paar mijl omhoog, waarna de lange afdaling, die tot aan Warner Springs duurt, begint. Met het begin van de afdaling voel ik ook een irritatie in mijn hiel opkomen. Ik besteed er niet al te veel aandacht aan en daal verder af.
Hoewel ik me goed voel en het verleidelijk is om vandaag nog de 100 mijl te passeren en wat extra kilometers richting Warner Springs te maken om de dag van morgen in te korten, blijf ik bij mijn plan om geen 20 mile dagen te lopen tot Warner Springs. Ik stop bij mijl 98,0, waar ik een beschutte plek vindt om mijn tent op te zetten. Dat betekent dat er voor morgen nog 11,5 mijl resten om tot Warner Springs te lopen: geen al te lange dag dus.
Zodra ik bij de tentplaats ga zitten en mijn schoenen uitdoe, blijkt dat de irritatie in mijn hiel een hotspot was en dat er ondertussen een blaar op mijn linkerhiel is gegroeid. Ik weet niet precies waar deze blaar vandaan komt, aangezien ik al een tijdje dezelfde schoenen en inlegzooltjes gebruik en er tot nu toe geen last van heb gehad. Morgen dan maar mijn hielen intapen en de schoenen anders strikken en hopen dat dat helpt voor het laatste stuk naar Warner Springs.
Bedankt voor het lezen!
Strooky