Voor en na: mijn uitrusting op de Pacific Crest Trail

Een tijdje geleden schreef ik over mijn vijf favoriete spullen die ik op de PCT bij me had. Hieruit bleek al dat mijn uitrusting gedurende de tocht niet altijd hetzelfde is geweest en dat er aanpassingen zijn geweest naarmate de tocht vorderde. Daarnaast heb ik voor de sectie door de Sierra, waar een hoop sneeuw te vinden was, extra materiaal toegevoegd aan mijn uitrusting. In deze blog ga ik dieper in op welke wisselingen ik in mijn uitrusting voor de Pacific Crest Trail heb doorgevoerd en de redenen waarom ik deze wisselingen heb doorgevoerd.  

Voor aanvang van de PCT heb ik veel op internet rondgekeken voor materiaal en heb ik verschillende merken en modellen afgewogen. Met de weken verzamelde ik meer en meer van wat ik nodig had. Ondanks dat ik al vaker meerdaagse wandelingen gemaakt had, is er uiteindelijk toch veel van mijn uitrusting nieuw toegevoegd. Dit komt omdat ik zo licht mogelijk op pad wilde gaan om daarmee de belasting op mijn lichaam ook zo laag mogelijk te houden. Ik stelde mijn doel uiteindelijk op een basisgewicht, zonder eten en drinken, van 6 kg. Dit haalde ik met zo’n 5,9 kg net en op 31 maart stond ik met dit materiaal op de grens van Mexico en de Verenigde Staten. Al het materiaal waarmee ik begon, kun je hier op de Lighterpack-website terugvinden. 

Zonder problemen en zonder echt iets te missen, verlopen de eerste dagen soepel. Net iets meer dan 100 mijl (160 km) vanaf Campo, wordt het in Warner Springs echter tijd voor mijn eerste toevoeging aan de uitrusting: in de mobiele pop-up store van 2 Foot Adventures koop ik een set microspikes. Iets vóór Idyllwild, de volgende resupply-stop, verwachten we namelijk de eerste sneeuw op de trail al. De trail stijgt hier naar een hoogte van zo’n 8500 feet (2550 m) rondom Apache Peak en Mount San Jacinto. Hoewel sneeuw op zich niet meteen om microspikes vraagt, horen we verhalen en zien we filmpjes van de sneeuw die op sommige plekken onder een steile hoek op een helling ligt. Ik neem, zeker zo vroeg in de hike en met de eerste sneeuw, geen risico en schaf de microspikes aan. Bovendien wacht ons nog de Sierra Nevada met een hoop sneeuw en later in het jaar ook nog de staat Washington, waar sneeuw vanaf september ook zeker geen uitzondering is. Met de beklimming van Mount San Jacinto, Mount Baden Powell en een paar aangevroren besneeuwde hellingen tussendoor, gebruik ik de microspikes tenslotte goed: ze zijn het geld daarom ook zeker dubbel en dwars waard. 

De volgende paar honderd mijl verlopen verder prima: ik voeg niks toe, haal geen materiaal weg en wissel niks in tot in Agua Dulce. Dit kleine dorp bevindt zich rond mijl 450, wat betekent dat ik langzamerhand dichterbij de Sierra Nevada begin te komen. Zoals ik in de vorige blogpost over materiaal al een keer benoemd heb, wissel ik hier mijn matje in. Van het schuimmatje van Thermarest (Z-lite Sol) stap ik over naar de warmste wintervariant die Thermarest aanbiedt: de Thermarest Neoair Xtherm. In deze blogpost kun je ook lezen dat ik deze switch voornamelijk maak vanwege het vooruitzicht van een besneeuwde en koude Sierra Nevada, waar ik een warmer slaapmatje voor wil hebben. Ik twijfel nog een tijdje tussen de Thermarest Neoair Xlite en de Neoair Xtherm. De Xlite heeft een R-waarde van 3,2, wat nog steeds warm genoeg moet zijn voor slapen op sneeuw. Vanwege het gebruik van een quilt en het dikkere, en daarmee duurzamere, materiaal waarmee de Xtherm gemaakt is, besluit ik uiteindelijk echter voor de iets zwaardere Xtherm te gaan. Als je meer wil weten over R-waarden of de funtie en de voor- en nadelen van een quilt, kun je een kijkje nemen op deze blogpost. 

In Agua Dulce voeg ik naast mijn nieuwe luchtmatje nog iets toe aan mijn uitrusting: een stuk Tyvek. Tyvek is een materiaal dat in de Verenigde Staten veel in de bouw gebruikt wordt. Het voelt aan als papier, maar is bestand tegen water en het is een stuk steviger/scheurvaster dan papier. De reden om dit aan mijn kit toe te voegen, is cowboy-camping. Tot nu toe gebruik ik mijn tent om op te liggen wanneer ik een nacht onder de sterrenhemel slaap, om daarmee te voorkomen dat ik direct op de grond lig. Dit is echter niet ideaal en draagt zeker niet bij aan het intact houden van de tent op de lange termijn. Dit stuk Tyvek moet dus voorkomen dat de tent beschadigd raakt. Daarnaast kan het ook als grondzeil voor de tent gebruikt worden om de bodem van de tent te beschermen en deze langer mee te laten gaan. Voor 4 dollar dus een prima en multifunctionele toevoeging aan mijn uitrusting.

Naast de toevoegingen en wisselingen in Agua Dulce die ik direct doorvoer in mijn rugzak, bestel ik ook nog een nieuwe tent via de wifi van de fantastische trail angels (Hiker Heaven) in Agua Dulce. Omdat deze tenten op bestelling worden gemaakt, wordt de tent echter niet hier al aan mijn uitrusting toegevoegd. In plaats daarvan wordt de woestijn-sectie in Zuid-Californië voltooid met mijn Trekkertent Stealth 1, waarna ik in Kennedy Meadows, in de schaduw van de eerste bergen van de Sierra Nevada, mijn nieuwe Zpacks Duplex aan mijn kit zal toevoegen.  Met deze tent, ga ik van een éénpersoons- naar een tweepersoonstent en van 780 gram naar 650 gram. Deze gewichtsvermindering zit in het gebruikte materiaal: van silnylon naar Dyneema Composite Fabric (DCF). De voornaamste reden voor deze switch is echter niet de toegenomen ruimte of het afgenomen gewicht, hoewel dat mooi meegenomen is, maar simpelweg het feit dat ik deze tent al een tijdje heel graag wil hebben. 

Naast het warmere slaapmatje, heb ik specifiek voor de Sierra nog meer materiaal aan mijn uitrusting toegevoegd. In Kennedy Meadows wordt mijn uitrusting namelijk verder uitgebreid met een bear can en een ijspickel. Wat betreft kleding loop ik de eerste sectie van de Sierra echter nog zonder echte veranderingen in mijn uitrusting. Na een aantal koude nachten, waarbij de temperatuur af en toe zakt tot -8°C, besluit iedereen in onze groep evenwel om in Lone Pine warmere, echt winterse, kleding aan te schaffen. Zelf voeg ik redelijk wat toe: bergschoenen, waterschoenen voor rivieroversteken, een extra paar warme long johns, dikkere handschoenen, een extra paar sokken, een extra Buff en kniehoge sneeuwgaiters. 

Deze wisselingen en toevoegingen pakken goed uit en we voltooien hiermee de sectie door de Sierra Nevada. De eerste specifieke Sierra-spullen die ik weer kwijt kan raken, zijn de bear can en de ijspickel. De secties met een verplichting tot het dragen van een bear can liggen met het verlaten van Yosemite National Park nu achter ons en ook de ijspickel heb ik in tijden niet meer gebruikt. Met het moeilijkste gedeelte achter ons, besluit ik daarom ook de ijspickel niet langer mee te dragen en deze samen met de bear can naar huis op te sturen. Het lozen van deze twee spullen scheelt meteen al zo’n 1700 gram en een hoop ruimte op en aan de rugzak. 

Zo’n 75 kilometer later wordt de rugzak nog een heel stuk lichter: met het bereiken van South Lake Tahoe, sluiten we de Sierra Nevada namelijk af. Afgezien van enkele kortere stukken zouden we ook niet meer al te veel sneeuw tegen moeten komen en ook de lage temperaturen zijn verleden tijd. De warme en dikke kleding kan dus uit de rugzak weggenomen worden: mijn long johns, dikke handschoenen, extra paar sokken, regenbroek, de sneeuwgaiters en, na lang wikken en wegen, de microspikes worden vooruit gestuurd naar Cascade Locks op de grens van Oregon en Washington. Daar kan ik dan opnieuw bepalen of de omstandigheden in Washington om materiaal uit deze box vragen. 

Met de rugzak nu vele malen lichter en een voorzichtige einddatum in zicht, schiet de dagelijkse afstand flink omhoog. Al snel bereiken we Sierra City, een klein gehucht zonder veel faciliteiten, maar wel met een postkantoor. Hier is het dan eindelijk tijd om van de zware wandelschoenen terug over te stappen naar trailrunners: wat een reusachtig verschil in gewicht aan je voeten. Verder besluit ik hier ook om de rest van de Pacific Crest Trail “stoveless” te gaan: ik stuur mijn brander en kookpot samen met mijn schoenen vooruit om het de komende sectie met een zo laag mogelijk gewicht te proberen. 

Dit blijkt uiteindelijk de uitrusting die lange tijd ongewijzigd blijft: door Noord-Californië en Oregon gaat er niets meer af en komt er niets meer bij in mijn uitrusting. Dit verandert met het bereiken van Cascade Locks. Hier liggen twee pakketjes op mij te wachten in het postkantoor: de vooruitgestuurde box met de extra winterkleding en een nieuwe, kleinere rugzak. Al sinds Sierra City, loop ik met een vrij lege, en daarom te grote rugzak rond, waardoor ik in Oregon eindelijk besloten heb om te switchen naar een kleinere rugzak. Aangezien ik Cascade Locks vroeg bereik, op 26 juli, hoef ik me geen zorgen te maken over warme winterkleding voor Washington, waardoor ik deze box verder stuur naar Seattle, waar ik deze na het voltooien van de trail zal ophalen. Het is zelfs zó warm de afgelopen tijd dat ik mijn donsjas nooit gebruik. Sinds het verlaten van Sierra City heb ik de donsjas twee keer kort gebruikt, dus met de kleinere rugzak en het fysiek uitdagende Washington in het vooruitzicht, geef ik de donsjas samen met de oude rugzak mee aan Lars, die hier de trail verlaat en de spullen mee naar Nederland neemt. Dit is de uitrusting waarmee ik uiteindelijk ook de trail verlaat in Washington; een uitrusting die uiteindelijk nog best wat lichter is dan waarmee ik 2600 mijl eerder begon. 

Verder hebben er nog wat kleine wisselingen plaatsgevonden, die ik hier nog kort benoem. Met name de zonnebrillen gaan er op de trail hard doorheen: gedurende de 5 maanden op de trail draag ik zes verschillende zonnebrillen. Eén bril raak ik onderweg kwijt, terwijl de anderen op enig moment, sommige sneller dan andere, kapot gaan. 

Ook raak ik na zo’n 1000 km mijn spork kwijt, waardoor ik 80 mijl met een goedkope plastic lepel rondloop, voordat ik in South Lake Tahoe een nieuwe en duurzamere titanium lepel vind. 

Tenslotte zijn ook de schoenen regelmatig aan vervanging toe. Mijn eerste paar overleven de woestijnsectie en worden vervangen door een nieuw paar van hetzelfde model (La Sportiva Ultra Raptor) in Kennedy Meadows. Na de eerste sectie door de Sierra, met een aantal ochtenden met stijf bevroren schoenen, stap ik, zoals jullie hierboven hebben kunnen lezen, voor het vervolg van de Sierra Nevada over op hoge bergschoenen. De Ultra Raptors stuur ik vooruit naar Sierra City, waar ik de bergschoenen een paar weken later weer inwissel voor de trail runners. Wat een verademing om weer op lichte schoenen te lopen en niet meer anderhalve kilo per voet op te tillen. Met deze Ultra Raptors voltooi ik Californië, waarna het rond mijl 1700 tijd is voor een nieuwe switch. In Ashland stap ik bij gebrek aan Ultra Raptors over op een nieuw model: de Akyra van La Sportiva. Gelukkig pakt dit model goed uit: ik heb geen last van mijn voeten en ze gaan lang mee. Ik verwacht er zelfs de trail mee te kunnen voltooien, totdat ik last krijg van mijn knie en als laatste redmiddel overstap op een schoen met meer demping: de Hoka One One Speedgoat 3. Dit betekent dat ik alles bij elkaar genomen vijf verschillende schoenen heb gebruikt op de trail, hoewel ik de Hoka One One maar zo’n 30 mijl heb gedragen en deze dus nog ongeveer gloednieuw zijn wanneer ik de trail verlaat. 

Bedankt voor het lezen!

Tim “Davy Jones” Stroeks