Pacific Crest Trail dag 13 – 15
Wil je meer foto’s zien? Kijk eens op mijn Instagram-account @timstroeks
Dag 13 – vrijdag 12 april
0 miles (mile 183,5)
Vandaag staat de eerste “zero day”, rustdag, op de planning: een dagje niet hiken en bijkomen van de laatste paar dagen. Na een heerlijk zachte nacht in een bed, sta ik rustig op. We eten een gezonde verse fruitsalade: vers fruit en verse groenten is het eten wat ik het meest mis op de trail ben ik achter gekomen.
Niet veel later gaat het richting de wasserette voor een noodzakelijke wasronde van onze bezwete, stinkende wandelkleding. Daarnaast kopen we bevoorradingen voor de volgende sectie, zo’n 90 mijl (144 km) naar Big Bear Lake en hangen we wat in het stadje rond. Hier komen we ook één van de trekpleisters en bijzonderheden van Idyllwild tegen: de burgemeester. Achterin de bak van een pick-up zit Max, een hond en de burgemeester van Idyllwild, kwispelend wachtend op iedereen die een foto wil met hem. Dit laten we natuurlijk niet aan ons voorbij gaan en voor het eerst in mijn leven sta ik op een foto met een burgemeester.
Zodra het tijd wordt voor een lunch, blijk ik niet de enige te zijn die verlangt naar verse groenten en vers fruit: we slaan flink in en maken een reusachtige salade die we met z’n vieren opeten, voordat we teruggaan naar ons gehuurde huisje voor een middag bankhangen, puzzelen en kaartspelletjes spelen. Het blijkt dat een rustdag toch wel saai is als je elke voorgaande dag iets te doen hebt en een doel hebt voor de dag, maar het is wel fijn en verstandig om de benen een dagje rust te geven en het lichaam te laten herstellen.
Later in de middag, krijg ik een berichtje van Kiely waarin ze zegt dat ze vandaag in Idyllwild aankomt. Leuk! We spreken af om met iedereen wat te eten in het stadje en zien Kiely weer voor het eerst sinds dag drie later deze middag.
Na een klassieke Engelse fish & chips, een plaatselijke IPA en vooral veel geklets over en weer over alles wat er gebeurd is sinds we elkaar voor het laatst zagen, lopen we voor de laatste keer vandaag richting ons Airbnb-huisje waar we nog een keer van een nachtje onder een dak kunnen genieten voordat we morgen weer de trail opzoeken.
Dag 14 – zaterdag 13 april
17,6 miles (mile 183,5 – mile 201,1) – 28,2 km
Het is weer een wandeldag vandaag, wat betekent dat we vroeg vertrekken. Rond 6.15 uur lopen we weg van ons huisje van de laatste twee dagen op weg naar de trail. Uber of Lyft hebben helaas beide geen chauffeur opgeleverd die ons af kan zetten bij de trail, dus de zes mijl van het huisje naar de Pacific Crest Trail moeten volledig te voet afgelegd worden. In het stadje neem ik voor nu afscheid van Sam, Alex en Nausica die op een eerder punt de PCT verlaten hadden om naar Idyllwild te komen. Bovendien hebben zij nog niet Mount San Jacinto beklommen, dus dat staat voor hen op de planning voor de ochtend.
Ik loop alleen verder om de 1000 hoogtemeters terug naar de Pacific Crest Trail te overwinnen. Rond 9.00 uur ben ik na een vermoeiende tien kilometer en de nodige hoogtemeters eindelijk weer terug op de Pacific Crest Trail. Nu beginnen de officiële mijlen pas te tellen.
Aangezien ik weer op meer dan 2000 meter hoogte loop, ligt er nog veel sneeuw op de trail. Het is echter nog prima te doen zonder microspikes en remt me nog niet heel erg af. Een paar mijl van de splitsing waar ik ingestapt ben, begint echter Fuller Ridge: een beruchte, steile sneeuwsectie op een noordhelling van een van de bergen. De sectie is zo’n 2 mijl lang en vraagt om microspikes: dit brengt mijn tempo flink naar beneden en zwoegend werk ik me door de steeds zachter wordende sneeuw heen.
Rond lunchtijd bereik ik de andere kant van Fuller Ridge en zit het serieuze sneeuwgedeelte van het San Jacinto-gebergte erop. Op deze campingplaats eet ik een lunch, voordat het afdalen naar het laagste punt tot dusverre begint. Van 2000 meter gaat het uiteindelijk naar 400 meter hoogte. Het is echter een lange afdaling, zo’n twintig mijl, dus het zal niet allemaal voor vandaag zijn.
Na een paar korte sneeuwsecties, gaat het zo’n mijl na mijn lunchplek echt naar beneden. De temperatuur stijgt hard naarmate ik meer afdaal. Het duurt nog geen halfuur om van de koelte van de sneeuw ver genoeg af te dalen om in 30 graden en volle zon terecht te komen. Wat een verschil!
Zwetend loop ik de berg af: ik voel me goed en probeer zo dichtbij mogelijk mijl 205 te komen, waar een droge sectie van 16 mijl begint. Zo kan ik dit morgen in één keer lopen en hoef ik geen extra water mee te nemen voor “dry-camping”. De benen helpen goed mee vandaag om dit plan uit te voeren en voor ik het weet, kom ik de tweede 100-mile-marker van deze tocht tegen: de eerste 200 mijl van de Pacific Crest Trail zitten erop.
Ik loop nog wat verder en zie even verderop een vlak stuk waar ik mooi kan overnachten. Het is heerlijk weer, dus cowboy-camping klinkt aantrekkelijk. Ik zit echter nog geen minuut op mijn plek of ik zie niet heel ver van me vandaan een slang wegglippen. Toch gek hoe dat werkt tussen de oren: opeens blijkt cowboy-camping niet meer zo’n goed idee, hoewel je weet dat er overal in Zuid-California slangen zijn, en zet ik mijn tent op. Na mijn couscous-diner kruip ik vroeg mijn tent in voor een goede nachtrust na een lange dag: inclusief de mijlen naar de splitsing waar ik de PCT verlaten had en vanwaar ik ook weer verder ga op de PCT, heb ik vandaag bijna 24 mijl (38,4 km) gelopen. Niks lekkerder dan plat liggen en slapen na zo’n lange dag.
Dag 15 – zondag 14 april
20,6 miles (mile 201,1 – mile 221,7) – 33,0 km
Om 7.45 heb ik ontbeten en ingepakt en ben ik klaar om te gaan. Het is een mijl of drie naar de volgende waterbron: een kraan uit een leiding die naar een dorpje loopt. Hier drink ik flink water en vul ik mijn drie 1-literflessen met water voor de lange droge sectie die voor ons ligt. Vanaf hier volgt de PCT voor het eerst een stuk asfaltweg, ongeveer een mijl, voordat deze weer in een zandweggetje verdergaat.
Het einde van sectie B, de tunnel onder de snelweg door en het laagste punt tot dusverre, nadert. Hoewel de laatste kilometers vlak zijn, is het echter geen makkelijke trail om tot deze Interstate 10 te komen. Een open vlakte met volop tegenwind zorgt ervoor dat de snelheid flink omlaag gaat en er een extra krachtinspanning nodig is om de schaduw van het viaduct te bereiken. Hier wacht me echter een welkome verrassing: De I10-oasis. Trail angels hebben hier een hangplek in de schaduw van gemaakt met vers fruit, koude frisdrank en wat snacks. Dat gaat er wel in! Bovendien komt er een halfuur later iemand naar de brug voor nog meer trail magic: donuts en meer frisdrank…
Dit levert me uiteindelijk een lunchpauze van tweeëneenhalf uur op, waarin ook flink bijgekletst wordt met allerlei hikers die voorbij komen. Rond 13.30 is het echter tijd om weer verder te lopen: ik heb tenslotte pas acht mijl op de teller staan vandaag. Op naar sectie C van Californië!
Door de hitte van de dag loop ik verder langs een uitgestrekt windmolenpark. De trail gaat weer flink omhoog en blijft daarna glooiend verlopen voor de rest van de dag. Tegen het einde van de middag bereik ik Whitewater River, een rivier die in februari voor een flinke overstroming heeft gezorgd, waardoor onder andere een bekende verblijfplaats langs de PCT niet bereikbaar is. De rivier stroomt nog steeds erg snel en is ongeveer kniehoog: de eerste serieuze rivieroversteek. Voor deze korte oversteek doe ik mijn sokken uit, maar om sneeën of wondjes te voorkomen, laat ik mijn schoenen aan. Aan de overkant maak ik, terwijl de schoenen drogen, mijn diner klaar en kijk ik op Guthook’s alvast of er een mooie tentplaats aankomt.
Hoewel er volgens Guthook’s geen tentplaatsen zijn voor de komende paar mijl, besluit ik nog even verder te lopen en bij de eerste goede tentplaats die ik tegenkom de nacht door te brengen. Guthook’s geeft meestal alleen tentplaatsen aan waar al eerder gekampeerd is; er is normaal gesproken altijd wel ergens een vlak stuk grond te vinden waar ik mijn tent kwijt kan. Zo’n twee mijl verderop vind ik deze vlakke, beschutte plek en aangezien het al 19.15 uur is, het begint te schemeren en ik lui ben vandaag, besluit ik niet om mijn tent op te zetten, maar om de nacht als een volleerd cowboy onder de sterren door te brengen.
Strooky
Dit was het weer voor deze update. Bedankt voor het lezen!
Wil je meer foto’s zien? Kijk eens op mijn Instagram-account @timstroeks