Pacific Crest Trail dag 98 – 100
Dag 98 – zaterdag 6 juli
37,4 miles (mile 1670,8 – mile 1708,2) – 59,8 km
Ik vertrek vandaag weer, als eerste van de hikers rond dit drukke kamp, om 6.00 uur voor een lange dag. Het plan is om morgen bij Callahan’s Lodge aan te komen, vanwaar ik naar Ashland wil liften voor twee nero’s.
De dag begint met aardig wat hoogtemeters in de ochtend en ik volg het glooiende pad op en neer. Ondanks de klimmetjes vliegt de ochtend, met Oregon in de verte lonkend, voorbij: voor ik het weet tel ik de laatste mijlen naar de grens al af.
Net voordat ik de grens bereik, passeer ik een aantal hikers met allerlei zwaar gereedschap bij zich: dit zijn geen thru-hikers op de PCT, maar vrijwilligers die de trail onderhouden en toegankelijk en begaanbaar houden. Ik bedank hen voor hun werk en na een kort praatje loop ik de laatste mijl naar de grens van Californië en Oregon. Naast een gloednieuw bord, één van de afgelopen dagen geplaatst door de trail maintenance crew, maak ik een foto van dit memorabele punt langs de Pacific Crest Trail.
Na bijna 1700 mijl/2700 kilometer door Californië ben ik eindelijk in de tweede staat waar de PCT doorheen loopt. Hoe mooi Californië ook was, van de woestijn tot de hoge bergen in de Sierra Nevada tot de beboste heuvels in Noord-Californië, ik ben blij om Oregon in te lopen en een nieuwe staat te ontdekken!
Na een lunchpauze op de grens, met al 21 mijl achter me voor vandaag, loop ik verder Oregon in. Het is nog 26 mijl naar Callahan’s Lodge, dus ik hoop vanmiddag nog zo’n 16 mijl te lopen om tot tien mijl van Ashland te komen. Zeker met een shelter met toilet en een vuurplaats vlak langs de trail na deze 16 mijl, lijkt dit een ideaal doel voor vandaag.
De middag verloopt echter langzaam en voelt zwaar, zeker met de mijlen van de ochtend in de benen. De trail loopt bovendien nog aardig op en af in de eerste mijlen door Oregon.
Ongeveer een mijl voordat ik de shelter bereik, wordt mijn middag gelukkig weer helemaal goedgemaakt: onder de schaduw van een boom staan twee koelboxen gevuld met frisdrank. Ik neem een colaatje mee voor bij het avondeten en wandel dan de resterende mijl naar de shelter. Wanneer ik hier aankom, zijn er twee andere hikers die hier overnachten. Zij hebben chips en dipsaus gekregen van mensen die hier hebben gepicknickt en delen dit met mij. Samen met de cola en mijn eigen avondeten, heb ik een heerlijk luxe diner vandaag dat goed vult.
Net wanneer ik me klaar wil maken om in de shelter onder het afdak te gaan liggen, komen er twee auto’s aangereden. Een koppel met een groot aantal kinderen, deels hun eigen kinderen en deels kinderen van buren en vrienden, is een weekendje kamperen en wil bij de shelter overnachten. Ik wacht dus nog even met het neerleggen van mijn matje in de shelter en klets wat met deze mensen, die een grill opbouwen en hotdogs beginnen te maken. Meegenietend van de aangeboden hotdogs en al het andere eten, wordt het langzaam maar zeker donker. Moe door de dag van vandaag besluit ik maar gewoon te gaan liggen. Ik rol mijn matje uit op de grond, maar het koppel wil niet dat ik wakker gehouden wordt door de luidruchtige kinderen die nog marshmallows gaan maken rond het kampvuur in de shelter, dus bieden ze me één van de auto’s aan om in te overnachten. Met de stoelen naar beneden geklapt, leg ik mijn matje neer in de achterkant van de auto en ga ik slapen na een lange en vermoeiende dag. Morgen bereik ik Ashland en kan ik genieten van twee nero’s en town food, hoewel ik ook vanavond al veel en luxe gegeten heb door de ongelofelijke vriendelijkheid van Sarah en Dustin.
Dag 99 – zondag 7 juli
10,5 miles (mile 1708,2 – mile 1718,7) – 16,8 km
Na een warme nacht in de auto, sta ik vroeg op en maak ik mijn ontbijt. Ik wil vanochtend lekker vroeg Callahan’s Lodge bereiken om zo lang mogelijk vrij te hebben in Ashland, dus een kwartiertje na zes verlaat ik de shelter en loop ik terug naar de trail.
Tijdens het maken van mijn ontbijt, hebben Sarah en Dustin me aangeboden om bij hen in Ashland te overnachten. Ik ben overdonderd door hun gastvrijheid en vriendelijkheid en neem het aanbod dankbaar aan.
Het eerste uur is het goed koud vandaag: aan het gras en de planten bij de grond te zien heeft het vannacht zelfs gevroren.
Met de zon boven de horizon warmt het echter snel op en door een groen en heuvelachtig terrein daalt de trail verder af. Met een spectaculair uitzicht op nog steeds dezelfde Mount Shasta die ik al dagen kan zien, loopt de trail tot de I-5 en Callahan’s Lodge tien mijl lang bijna volledig naar beneden. Het tempo zit er goed in vandaag en de mijlen schieten lekker op met Ashland in het vooruitzicht.
Om 9.45 uur bereik ik Callahan’s Lodge, waar ik nog geen tien minuten in de ontvangsthal zit wanneer een koppel mij een lift naar Ashland aanbiedt. Dit blijken andere hikers te zijn die een weekendtrip hebben gedaan en kletsend over hun en mijn trip, kom ik uiteindelijk tot de vraag hoe moeilijk het is om in het weekend van Eugene naar Shelter Cove Resort bij de PCT te liften. Ik ben namelijk van plan Lars hier volgende week zondag te ontmoeten, maar het vervoer naar de trail is nog een pijnpunt. Dit blijkt echter niet voor lang te zijn, want Theo en Meg komen uit Eugene en vinden het leuk om mij en Lars te helpen en hem volgend week naar Shelter Cove Resort te brengen en ons daar te verenigen! Het moet mijn geluksdag zijn vandaag en dankbaar accepteer ik hun aanbod.
Wanneer we na een vrij kort ritje in Ashland aankomen, sla ik Theo’s contactgegevens op en bedank ik hen voor alle moeite. Ik loop even rond door het leuke centrum van Ashland en zoek vervolgens een Indiaas restaurant op waar ik mezelf te goed doe aan het lunchbuffet. Met mijn maag tot het randje gevuld met heerlijke Indiaase gerechten, word ik even later opgepikt door Sarah en Dustin die me naar hun huis brengen. Voor het eerst in lange tijd sta ik onder een fatsoenlijke douche en was ik mijn kleren. Heerlijk opgefrist verblijf ik de rest van de middag in het huis en geniet ik van de luxe van een dak boven mijn hoofd met alle voorzieningen die ik nodig heb binnen handbereik. Sarah staat er zelfs op om te koken vanavond: een homemade pasta en salade staan op het menu. Heerlijk!
Later in de middag, nog voor het diner, rijd ik met Dustin mee om boodschappen te doen. Ik koop al het eten dat ik nodig heb voor Oregon hier in Ashland, inclusief porties voor Lars vanaf Shelter Cove Resort, en stuur het voedsel morgen op naar verschillende plaatsen langs de trail. Met een berg aan eten voor 38 dagen sta ik een kwartier lang bij de kassa af te rekenen en loop ik met vijf zware tassen naar de auto.
Wanneer we terug in het huis aankomen, staat de pasta al klaar. Voorafgegaan door een heerlijke salade, smaakt de pasta met zelfgemaakte saus hemels. Ik heb al lang geen pasta meer gehad en een paar borden gaan er wel in vanavond!
Na dit heerlijke avondeten, nemen Dustin en Sarah me mee naar een plaatselijke bar, waar we een biertje drinken om de avond gezellig af te sluiten. Hierna is het tijd om te gaan slapen en voor het eerst in lange tijd gebeurt dat weer eens in een zacht bed.
Dag 100 – maandag 8 juli
17,4 miles (mile 1718,7 – mile 1736,1) – 27,8 km
Vandaag slaap ik lang uit tot 8.00 uur, waarna ik een uitgebreid en heerlijk ontbijt voorgeschoteld krijg. Het ontbijt gaat er goed in en ik zit weer vol als ik alles op heb.
Ik maak hierna alle boxen met eten klaar om op te sturen naar verschillende stops in Oregon. Met eten voor twee personen per stop (voor mezelf en voor Lars), zijn het vrij grote en zware boxen, maar Sarah en Dustin zijn wederom geweldig. Dustin rijdt me vóór zijn werk naar het UPS-kantoor en naar het postkantoor vanwaar ik de verschillende boxen verstuur, zodat ik niet met de zware boxen in mijn armen door de stad hoef te lopen om alles op te sturen.
Wanneer alle boxen verzonden en in de handen van de koeriersdiensten zijn, loop ik het centrum in naar Mountain Provisions, een outdoorwinkel in Ashland, voor nieuwe schoenen. Mijn huidige trailrunners hebben er alweer zo’n 700 mijl opzitten en zijn langzaam aan vervanging toe. Met Ashland als de laatste grotere stad langs de PCT, is het plan om de nieuwe schoenen hier te kopen en te hopen dat ze het tot aan Canada, zo’n 900 mijl verderop, volhouden.
In de winkel blijkt dat mijn huidige model schoen niet meer gemaakt wordt en dat de laatste exemplaren verkocht worden. Mijn maat is er niet, dus ik besluit voor een ander model te gaan van La Sportiva: de Akyra. Ze voelen goed en comfortabel in de winkel, dus ik waag de gok en koop een paar voor de volgende mijlen door Oregon en Washington.
Met een milkshake in mijn hand word ik even later door Dustin in zijn lunchpauze opgepikt en rijden we met Sarah terug naar hun huis. Hier eet ik met hen een laatste lunch: wederom een flinke portie salade en overgebleven pasta van gisteren. Ook dit gaat er uiteraard weer prima in en vult mijn maag goed voor de mijlen die me vanmiddag nog wachten. Lars ontmoet me komende zondag in Shelter Cove Resort, dat zich ongeveer 190 mijl na Ashland bevindt. Dit betekent dat ik nog een goede week met een flink aantal mijlen per dag te gaan heb. Om ervoor te zorgen dat ik er zondag ben, besluit ik daarom vanmiddag weer de trail op te gaan en nog een mijl of 15 te lopen.
Rond 13.45 uur stap ik bij de trail de auto uit en bedank ik Dustin en Sarah voor hun ongelofelijke gastvrijheid en vriendelijkheid van de afgelopen dagen. Ik loop onder de I-5 door en sla daarna linksaf een bospad in voor het vervolg van de PCT. De mijlen vliegen voorbij over de flink overgroeide trail in de warme middagzon.
Het terrein waar de Pacific Crest Trail hier doorheen loopt is vrij gemakkelijk en de nieuwe schoenen zitten de hele dag comfortabel onder mijn voeten, waardoor ik uiteindelijk nog net iets meer dan 17 mijl loop op mijn honderdste dag vanaf de start van de PCT in Campo.
Met ook de lift voor Lars nu definitief geregeld, is het een productieve nero geweest en na een smakelijke couscous duik ik niet veel later mijn tent in om de benen te laten rusten voor de lange dagen die voor me liggen.
Bedankt voor het lezen!
Davy Jones