Pacific Crest Trail dag 86 – 88
Dag 86 – maandag 24 juni
16,4 miles (mile 1328,0 – mile 1344,4) – 26,2 km
Zoals meestal, merk ik pas zodra ik lig hoe schuin de ondergrond echt is, waardoor het vannacht geen al te beste nacht is. Rond 4.45 uur heb ik wel genoeg gedraaid, gekeerd en wakker gelegen en sta ik op. Om 5.40 uur ben ik onderweg, maar aangezien het maar 3,3 mijl naar de weg naar Chester is, sta ik daar een uurtje later al vrij vroeg te wachten op een lift. Op dit vroege tijdstip komen er nog niet al te veel auto’s langs, dus het duurt ongeveer een uur voordat ik mijn lift naar Chester te pakken heb.
Eenmaal aangekomen in Chester, begin ik met een ontbijt in Cravings: een aanbeveling van de park ranger die me had opgepikt, maar die ik ook al van andere hikers heb gehoord: dat moet wel goed zijn. Ik bestel French toasts, vergelijkbaar met wentelteefjes, met maple syrup en een gebak met, zoals standaard in de VS, onbeperkt koffie. Inderdaad smaakt het heerlijk en nagenietend van dit ontbijt, blijf ik hier nog een tijdje zitten, voordat het tijd is om mijn takenlijstje voor dit stadje af te werken.
Het takenlijstje begint met een bezoek aan de wasserette. Naast het wassen van de kleren, is er hier ook de mogelijkheid om de vuiligheid van de laatste paar dagen van mezelf af te wassen: er is een betaalde douche aanwezig.
Met mezelf en mijn kleren opgefrist, loop ik verder naar de supermarkt om inkopen te doen voor de volgende sectie. Het is vanaf Chester naar Burney Falls, waar mijn volgende box met eten op me wacht, net geen 90 mijl lopen, dus ik koop maar voor 2,5 à drie dagen eten in, voordat het verder gaat naar Pizza Factory. Hier bestel ik een lunch bestaande uit een Griekse pizza en een salade: twee van de maaltijden waar ik altijd het meest naar uitkijk terwijl ik op de trail ben.
Met mijn maag, na ook nog een milkshake achterover gegooid te hebben, goed gevuld, maak ik een korte stop bij de Subway voor een sandwich die mee de trail opgaat als avondeten voor vanavond: mjammie!
Tegenover de Subway steek ik vervolgens mijn duim weer op en dit keer hoef ik gelukkig niet zo lang te wachten als vanochtend voor een lift. Na zo’n 15 minuten ben ik op de weg terug naar de trail, waar ik tien minuten voor drie weer begin.
De grens van Lassen Volcanic National Park bevindt zich vijftien mijl van hier en mijn doel voor vanmiddag is om nog zo dichtbij mogelijk tot deze grens te komen vandaag.
Ik wandel uiteindelijk nog ongeveer dertien mijl en zet mijn tent twee mijl voor Lassen op, waar ik geniet van een Subway-sandwich. Ik word echter al snel omgeven door muggen, waardoor ik niet lang buiten blijf zitten en snel mijn tent opzet om buiten het bereik van de muggen nog even aan wat blogs te werken.
Met de eerste dertien mijl van deze sectie al gedaan vandaag, is mijn plan om de komende twee dagen tegen de dertig mijl per dag te lopen om tijdens de derde dag met een korte hike in de ochtend Burney Falls te bereiken. Met dit plan voor de komende sectie gemaakt en me verheugend op de wandeltocht door Lassen Volcanic National Park morgen, is het tijd voor nachtrust.
Dag 87 – dinsdag 25 juni
34,0 miles (mile 1344,4 – mile 1378,4) – 54,4 km
Om 6.00 uur loop ik uiteraard weer de trail op en al snel kom ik bij een bordje dat me welkom heet in het Nationaal Park. Ik ben net een mijl onderweg in het park wanneer de eerste vulkanische bezienswaardigheid al te bekijken is. Via een korte sidetrail loop ik naar de “Terminal Geyser”: een plek waar continu stoom uit de grond komt en een zware zwavellucht hangt. Ik maak wat foto’s en loop daarna terug naar de Pacific Crest Trail om mijn weg te vervolgen.
Slechts een mijl verderop is er echter weer iets speciaals te zien: Boiling Springs Lake. Ook rond dit meer hangt een sterke zwavellucht en van het modderwater stijgen verschillende stoompluimen de strakblauwe lucht in. Gedurende deze eerste twee mijl doet Lassen Volcanic National Park zijn naam al eer aan en ervaar ik enkele van de vulkanische activiteiten die hier aanwezig zijn.
Dit blijken tenslotte echter ook de enige vulkanische bezienswaardigheden te zijn die zich langs de PCT bevinden in dit park: ik voltooi de rest van de redelijk vlakke mijlen door het park zonder vulkanische activiteit meer tegen te komen. Wel loop ik de laatste mijlen van het park na mijn lunch door een verbrand gebied waar een bosbrand heeft plaatsgevonden. Met kale, halfverbrande bomen en nieuwe groene aanwas laag bij de grond, geeft dit een surreëel gevoel. Het is de eerste keer dat ik door zulk verbrand gebied loop en ervaar wat een brand kan doen met een groot, levend bos. Door de kale bomen heen kun je weg kijken naar groene en onverbrande bossen en heuvels verderop, terwijl direct om je heen een grijs en dor gebied treurig maar bijzonder uitziet.
Ik voel me goed vandaag, waardoor ik van plan ben nog vrij veel te lopen vandaag wanneer ik het nationaal park na 19 mijl door het park en 21 mijl in totaal voor de dag verlaat. Bovendien heb ik me vergist in de afstand naar de volgende box: het is nog acht mijl verder dan ik dacht, waardoor een paar extra mijlen vandaag geen kwaad kunnen.
Met een hoop dalende mijlen voel ik me in de middag nog beter dan in de ochtend, hoewel op mijn hielen opeens weer hotspots de kop opsteken. Na een korte stop voor wat preventief tapewerk, loop ik verder. De tape lijkt echter niet echt te helpen en wanneer ik na dertien mijl vanaf de lunchpauze stop bij wat picknicktafels om van een WC gebruik te maken en mijn avondeten te maken, zijn er op beide hielen blaren ontstaan. Ik vind het vreemd waar dit opeens vandaan komt, aangezien ik al een paar dagen weer op trailrunners loop en ik de eerste dagen nergens last van had. Ze zijn nu echter niet meer te voorkomen dus verzorg ik ze verder, voordat ik na mijn vroege avondeten nog drie mijl besluit door te lopen om mijn lange dag te voltooien.
Na een uurtje vind ik een goede tentplaats, waardoor ik de dag beëindig met een mooie 34 mijl vandaag. Voor het eerst in een lange tijd liep de trail redelijk vlak vandaag en heb ik niet al te veel hoogtemeters gemaakt. Het voelt zelfs alsof de laatste keer dat ik zo weinig geklommen hebben tijdens een volledige wandeldag ergens in de woestijn is geweest. Tot mijn vreugde lijkt morgen een vergelijkbare dag waardoor ik hoop en plan om eenzelfde lange dag als vandaag te lopen en dichtbij Burney Falls te komen.
Dag 88 – woensdag 26 juni
28,4 miles (mile 1378,4 – mile 1406,8) – 45,4 km
Ik loop weer om 6.00 uur weg met het doel om vandaag minimaal 30 mijl, maar hopelijk een vergelijkbare dag als gisteren te lopen. De eerste mijlen vliegen voorbij en leiden mij langs een steile afgrond over een bergkam/richel. Ik kan ver kijken en geniet van het mooie uitzicht met de prominente Mount Shasta altijd en overal in het beeld.
Deze bergkam is echter ook een vrij droge sectie: iets wat ik niet meer gewend ben na de Sierra en het eerste gedeelte van Noord-Californië. Ik moet weer wat meer op mijn water en de komende waterbronnen gaan letten om te voorkomen dat ik zonder water kom te zitten. Met een watercache op ongeveer 15 mijl vanaf mijn start vandaag, hoef ik me hier voor nu echter nog geen zorgen te maken en snel vul ik mijn water bij.
Wanneer ik mijn weg vervolg, begint de wind wat meer aan te trekken tot het niet veel later met een aardige kracht over de bergkam blaast. De twintig mijl over de bergkam zitten er echter bijna op voor mij, waarna ik afdaal naar de luwere vlakte daaronder. Ik passeer mijl 1400 en houd dan, ondanks dat ik nog steeds geen honger heb, om 13.00 uur en na 21 mijl een pauze om lunch te eten. Ik heb al een tijdje een vol gevoel in mijn buik en helemaal geen hongergevoel, maar het lijkt me goed om toch wat te eten en energie mijn lichaam in te brengen.
Dit blijkt echter een slechte beslissing te zijn, want na de lunch kom ik niet meer vooruit en voelt mijn maag vol en opgeblazen. Misschien in combinatie met de flinke hoeveelheid water die ik op deze warme dag gedronken heb, lijkt mijn maag niet echt te functioneren en het eten niet te verteren, waardoor ik me steeds slechter begin te voelen. Ongeveer twee uur en vier mijl na de lunch, komt er een golf van vermoeidheid over me heen die mijn ogen laat dichtvallen en ook de maagpijn wordt niet minder, waardoor ik besluit naast de trail in de schaduw van een boom te gaan liggen. Ik slaap en lig wat tot de maag circa twee uur later iets beter voelt, hoewel nog steeds niet normaal, en ik nog wat verder probeer te lopen. Aangezien het ondertussen al 17.00 uur is, laat ik het doel voor 34 mijl schieten, maar met de insteek om nog wat mijlen van morgen af te snoepen om daar niet veel later dan lunchtijd te arriveren vanwege het gebrek aan een extra lunch, slenter ik verder over de trail. Ik voeg hiermee tenslotte nog 2,5 mijl toe aan de trail en zet dan bij de eerste tentplaats mijn tent op. Om 18.30 is alles gedaan en lig ik volledig kapot in mijn tent. Ik heb geen behoefte aan een diner vanwege mijn maagproblemen en ga direct liggen om zoveel mogelijk slaap te krijgen. Hopelijk ben ik hierdoor morgen hersteld en blijkt dit een eendagsvlieg te zijn in plaats van het begin van een griep of ziekte of iets dergelijks.
Het is vanaf hier in ieder geval nog 12 mijl naar mijn box met nieuw eten in Burney Falls General Store, die ik morgen sowieso moet bereiken om mijn eten aan te vullen. We gaan zien hoe ik me morgen voel!
Bedankt voor het lezen!
Davy Jones