Pacific Crest Trail dag 77 – 79
Dag 77 – zaterdag 15 juni
11,2 miles (mile 1090,7 – mile 1101,9) – 17,9 km
Ik slaap voor mijn begrippen vandaag lekker uit, ondanks een toch nog vrij drukke ochtend die voor de boeg ligt. Aangezien ik gisteren alleen eten ingeslagen had voor de komende sectie en pas op de camping besloot om boxen met eten vooruit te sturen, moet er vandaag nog een keer geshopt worden. Bij de Grocery Outlet sla ik goedkoop een hoop eten in en terug op de camping sorteer ik alles uit per box. Dit gebeurt onder het genot van een ontbijt gemaakt door Tony, Jade’s vader die ook weer op de camping is. Met spek, ei, toast en pannenkoeken smaakt en vult dit uitgebreide ontbijt prima.
Na het ontbijt graaf ik door mijn rugzak om alle onnodige spullen eruit te halen: alle sneeuw- en winterspullen die ik nog had, besluit ik vooruit te sturen. Zo gaan mijn sneeuwgaiters, microspikes, merinowollen long johns en de regenbroek allemaal in een doos die ik naar een punt verderop op de trail zal sturen. Voorlopig heb ik deze spullen niet meer nodig waardoor ik opeens met een veel kleinere en lichtere rugzak rondloop.
De rest van de ochtend heb ik nog even tijd om uit te rusten. Voor mij is er van een echte rustdag geen sprake en sinds ik gisteren ben aangekomen in South Lake Tahoe, ben ik vrijwel de gehele tijd bezig geweest met allerlei zaken die geregeld moesten worden. Blij dat ik even zit, geniet ik daarom volop van dit rustmomentje. Ook Sam en Anne ploffen neer en delen hun plannen voor de roadtrip die ze gaan maken. De vorige sectie hadden ze vanaf Sonora Pass nog samen met de rest van de tramily gelopen, maar nu is het echt tijd om afscheid te nemen. Ze maken een roadtrip van South Lake Tahoe naar Las Vegas, waarna het via de westkust terug richting Los Angeles gaat, wat betekent dat ik zowel Sam als Anne niet meer terug ga zien op de trail. Ik neem, dit keer waarschijnlijk voorgoed, afscheid van hen beiden en wens ze veel plezier op hun reis. Het voelt gek om Sam te zien vertrekken: ik heb hem al vóór de trail, bij Scout en Frodo, ontmoet en heb een groot gedeelte tot hier met hem samen gelopen.
Niet lang nadat Sam en Anne vertrokken zijn, rijdt de rest naar het postkantoor. We hebben maar een kort tijdvenster om ons te melden, aangezien de openingstijden op zaterdag slechts van 12.00 uur tot 14.00 uur zijn. Mooi in het midden staan we om 13.00 uur echter met al onze vijf boxen klaar: de boxen met eten gaan naar Sierra City, Burney, Castella en Seiad Valley, terwijl ik de box met mijn wintermateriaal naar Cascade Locks, aan het einde van Oregon, stuur.
Na een asociale lunch in de McDonald’s met onder andere een Big Mac menu, een milkshake en een stroopwafel-Mcflurry (lekker!), gaat het terug naar de trail. Ik word weer afgezet bij highway 50, terwijl de rest van de groep iets verderop bij Echo Lake wordt afgezet. Zij hadden vanaf hier naar South Lake Tahoe gelift en vertrekken dus ook weer vanaf hier.
Ik loop de 1,5 mijl naar Echo Lake vrij snel, waar ik switch naar de laatste kaart voor Californië in Guthook’s. Zowel zuid-Californië als de Sierra liggen nu volgens Guthook’s officieel achter ons en het laatste wat ons scheidt van een nieuwe staat is 600 mijl door noord-Californië.
Al snel na de parkeerplaats bij Echo Lake, haal ik Jade, nu met de trail name Darth Jader, en Little Skittle bij, met wie ik de klim naar boven en de rest van de dag voltooi. De spectaculaire trail langs Echo Lake naar boven is duidelijk populair en op deze weekenddag zijn er veel hikers onderweg. Zodra we weer de sneeuw inlopen, wordt het echter een stuk rustiger voor de laatste paar mijl.
Wanneer we langs één van de bergmeertjes komen, horen we opeens een harde plons. Geschrokken kijken we om ons heen wat het was als we opeens de kop van een otter of bever uit het water zien steken. Gerustgesteld lopen we verder naar het volgende meer waar we van plan zijn te overnachten en ons weer bij Saint Nik voegen, die de hele middag voor ons uit heeft gelopen. We vinden een plekje met een mooi uitzicht, maar kunnen er niet heel lang van genieten, aangezien we hier pas vrij laat aankomen. Iedereen maakt snel zijn avondeten en kruipt dan de slaapzak in voor een nieuwe dag morgen. Het plan voor nu is om in 4 dagen, of 3,5, naar Sierra City te lopen. Dit lijkt prima mogelijk aangezien Sierra City vanaf deze tentplaats nog 93,5 mijl van ons verwijderd is: we zullen zien hoe het gaat.
Dag 78 – zondag 16 juni
25,6 miles (mile 1101,9 – mile 1127,5) – 41,0 km
Op Vaderdag vertrekken we vroeg: om 6.00 lopen we over de trail, die meteen omhoog loopt. Het is 3,8 mijl naar de top van Dicks pass, waar we bijna tweeëneenhalf uur over doen, wat wel goed aangeeft hoe we ons voelen deze ochtend. Saint Nik is alweer lang gevlogen dus gezamenlijk met z’n drieën lopen we de pas op. Vanaf de top van deze klim gaat het tempo echter wat omhoog, waardoor de rest van de ochtend soepeler en sneller verloopt. De enige noemenswaardige gebeurtenis voor de rest van de ochtend is dat we weer een nieuw wild dier tegenkomen dat we nog niet eerder gezien hebben: een stekelvarken. Die had ik hier niet meteen verwacht, dus het duurt even voordat het kwartje valt en ik op de naam stekelvarken kom.
Na het beest een tijdje bekeken te hebben, lopen we verder tot we net voor de lunch, rond 11.30 uur, voor een vrij brede beek staan. Het water stroomt niet hard en het is niet diep, maar de schoenen moeten uit voor een nieuwe en eerste rivieroversteek in deze sectie. Het stelt echter niet veel voor in vergelijking met de beken die we al gehad hebben, dus snel staan we aan de overkant en voegen we ons bij Saint Nik, die aan de andere kant van de beek op ons wacht. We besluiten nog een uurtje door te lopen voordat we een lunchpauze houden en wanneer we op onze lunchplaats aankomen, hebben we er toch al 12,5 mijl opzitten voor vandaag. Met als doel een dag van 25 mijl, breekt dit de dag mooi doormidden en we genieten van een vrij lange lunchpauze in de zon.
Na de lunch volg ik Niklas, die het tempo aardig hoog houdt en met grote passen door de sneeuw loopt. Al vrij snel raken we Little Skittle en Jade kwijt en voor de rest van de middag lopen we met z’n tweeën verder.
Net wanneer we weer een beek hebben overgestoken en onze schoenen weer aandoen (een vrij brede beek dit keer wat voor een lange oversteek zorgde), komen we een andere hiker tegen. Bizz is een Deen en loopt deze sectie solo: ideaal om te vragen naar de omstandigheden verderop op de trail. We komen er tot onze vreugde achter dat er geen serieuze rivieroversteken zijn en we onze schoenen niet eens meer uit hoeven te doen om beken over te steken. Bovendien zou de sneeuw snel minder worden met alleen af en toe nog wat linke traverses waar je even moet opletten (de meeste morgen), maar niks om je verder zorgen over te maken.
Met dit goede nieuws op zak, klimmen we omhoog door de sneeuw. De dag begint zijn tol te eisen en ik voel me vrij moe, maar ik haak mijn wagonnetje aan bij de locomotief van vandaag: Niklas. Terwijl ik naar de grond staar, stoot Saint Nik me opeens aan en wijst naar de dichtstbijzijnde boom: er springt een beer uit die zich snel uit de voeten maakt en wegrent. Na allerlei dieren tegen te zijn gekomen, heb ik eindelijk een beer in het wild gezien. Vet!
Wanneer we bovenaan de pas komen, dalen we kort af voordat we onderaan de volgende klim stoppen voor vandaag. We zetten onze tent toch nog een keer in de sneeuw op, maken ons avondeten en raken er dan langzaam zekerder van dat we Little Skittle en Jade niet meer gaan zien vandaag. Het begint al te schemeren en we zijn al vroeg in de middag van ze weggelopen, wat betekent dat ze waarschijnlijk een redelijk stuk achter ons lopen en tegen deze tijd al ergens anders hun tenten hebben opgezet. Jammer dat we geen afscheid hebben genomen: niemand verwachtte dat we elkaar niet meer zouden zien vandaag.
Nu betekent dit natuurlijk niet per se dat we elkaar niet meer gaan zien, maar aangezien wij voor morgen een ambitieus doel van 33 mijl stellen, is de kans klein dat we Little Skittle en Jade vóór overmorgen en waarschijnlijk vóór Sierra City nog gaan zien. Deze 33 mijl is niet zomaar uit de lucht gegrepen: 33 mijl van hier bevindt zich een (schuil)hut waarin overnacht mag en kan worden. Een nacht onder een dak klinkt goed in onze oren, waardoor we besluiten om 33 mijl te proberen te lopen. Morgen zal blijken of dit haalbaar is, aangezien er nog wel wat traverses, klimmen en sneeuw wachten, maar we willen minimaal 27 mijl lopen om dichterbij Sierra City te komen en daar voor een ontbijt binnen te wandelen.
Dag 79 – maandag 17 juni
33,3 miles (mile 1127,5 – mile 1160,8) – 53,3 km
Om de lange dag van vandaag mogelijk te maken, vertrekken we vroeg. Om 5.00 uur hebben we ontbeten en ingepakt en zijn we klaar om te vertrekken voor de vele hoogtemeters van vandaag: we moeten bijna 6000 feet/1800 meter klimmen om bij de shelter te komen.
Een deel van deze hoogtemeters wacht ons meteen vanaf de start al op. Het is een steile klim omhoog en hijgend en puffend komen we uiteindelijk boven. Vanaf hier is er echter een perfect uitzicht op Lake Tahoe, wat in combinatie met de opkomende zon voor een mooie panorama zorgt.
Na de klim blijven we op hoogte door eerst een tijd te traverseren, maar daarna simpelweg over de sneeuwvrije trail te lopen die over de bergkam slingert. Door de sneeuwvrije trail kunnen we het tempo wat opvoeren en na een ochtend met alleen in het begin sneeuw en daarna slechts steeds korte stukjes sneeuw aan de schaduwkant van de berg, lopen we een 20 by 12 vandaag. Dat ziet er goed uit voor de 33 mijl voor vandaag: na de lunch hoeven we dus nog maar 13 mijl te lopen naar de hut.
De lunch is kort vandaag: vijf mijl van hier kruisen we een asfaltweg, Donner pass, waar ook een restaurant vlakbij ligt. Volgens de geruchten krijgen PCT-hikers hier een gratis bier, wat me wel aanspreekt en ik besluit hier wat te gaan eten en daarom maar kort voor een lunch te stoppen vandaag. De vijf mijl lopen, gedeeltelijk via een skipiste, naar beneden en al snel sta ik voor de Donner Ski Ranch om wat calorieën te tanken.
Ik ga aan de bar zitten en meteen krijg ik een grote fles bier voorgeschoteld: de geruchten zijn waar, wat betekent dat ik kan genieten van 42 oz bier, wat ongeveer 1,2 liter is. Gelukkig smaakt het bier prima en samen met een pizza vult het goed. Ik laat me door de locals aan de bar uiteindelijk zelfs overhalen om de zelfgebakken taart te proberen. Ondanks dat ik goed vol zit, krijg ik hier echter geen spijt van: de aardbei-rabarbertaart smaakt heerlijk en ik moet de locals gelijk geven dat het misschien wel de lekkerste taart op de trail is tot dusverre.
Na wat gekletst te hebben met de andere mensen aan de bar die erg geïnteresseerd zijn in mijn Sierra-verhalen, is het tijd om te gaan. Ik heb nog bijna acht mijl te lopen naar de hut, waar Saint Nik ongetwijfeld al aangekomen is en van een dak boven zijn hoofd geniet. Zodra ik opsta, merk ik meteen dat ik in tijden geen 1,2 liter bier meer heb gedronken. Redelijk dronken loop ik de eerste drie mijl na het restaurant over de trail. Ik ontnuchter precies op tijd, want zodra ik Interstate 80 bereik, sta ik voor een flinke waterstroom. De trail leidt hier door een grote waterafvoerpijp onder de snelweg door, die door de smeltende sneeuw ook daadwerkelijk veel water afvoert. Met het ijskoude water ongeveer tot mijn knieën is het een vrij lange waadtocht van een meter of twee- à driehonderd naar de andere kant van de brede Interstate 80. Met mijn voeten nu ijskoud, doe ik snel weer mijn schoenen aan en loop ik verder. Het gaat nu een stuk beter en sneller dan de eerste drie mijl na Donner pass en uiteindelijk bereik ik iets voor 20.00 uur de schuilhut, waar Saint Nik al in zijn slaapzak ligt. Gretig sluit ik me hierbij aan na de lange dag: ik ben blij dat ik lig.
We bespreken het doel voor morgen: we gaan voor een nieuwe lange dag van 30 mijl, wat ons tot 6 mijl van Sierra City brengt. Hierdoor laten we zes mijl over voor de volgende ochtend voor een korte hike naar Sierra City om daar te ontbijten en onze box met eten op te pikken.
Bedankt voor het lezen!
Davy Jones