Pacific Crest Trail dag 7-9
Wil je meer foto’s zien? Kijk eens op mijn Instagram-account @timstroeks
Dag 7 – zaterdag 6 april
11,5 miles (Mile 98,0 – mile 109,5) – 18,4 km
Vandaag begint de dag met het voorkomen van meer blaren. Ik beplak alle hotspots/blaren met tape en strik mijn schoenen strakker om geschuif in de schoenen te voorkomen. Ik loop de trail weer op en merk dat de benen goed voelen vandaag: zelfs na de vrij lange dag van gisteren. Met grote stappen gaat het de berg af. Ik draai links een bocht om en zie op de grond wat stenen liggen die letters en cijfers vormen: PCT 100. Ik heb de eerste honderd mijl van de Pacific Crest Trail voltooid! Nog 2552 mijl te gaan. Uiteraard moet dit moment even vereeuwigd worden op een foto.
Na deze korte pauze, ga ik met dezelfde vaart de berg af en zo vliegen de kilometers om. Vanaf mijl 101 gaat het pad weer wat meer omhoog en wordt het drukker: veelal dagjesmensen die hier een ronde lopen. Een populaire ronde, omdat de trail hier langs Eagle Rock loopt. Zoals de naam al zegt, heeft deze steen de vorm van een adelaar: het nationale dier van de Verenigde Staten. Samen met Sam, die ik onderweg ben tegengekomen, bekijken we deze bijzondere rotspartij, voordat we snel verdergaan voor de laatste kilometers naar Warner Springs, waar ons een vrije middag wacht.
Door m’n snelle begin en enkel een korte pauze bij Eagle Rock, loop ik vandaag weer een 10 by 10 en lopen we rond 10.30 uur Warner Springs in. Hier aangekomen zet ik mijn tent op op het grasveld achter het “community center”, dat tevens de school is van Warner Springs. Op het schoolplein staat een grote, klassieke metalen caravan, die omgebouwd is tot een mobiele lightweight-hiking-winkel: 2footadventures. Ik volg ze al een tijdje op Instagram en kan nu eens live een kijkje binnen nemen. Bovendien heb ik voor de volgende sectie microspikes nodig: deze korte metalen pinnen zorgen voor extra grip op de sneeuw en kunnen onder trailrunners bevestigd worden. Ondanks dat we in de woestijn zijn, ligt er namelijk wel sneeuw verderop in de hogere bergen. Met name het traverseren van de steile helling waarop de sneeuw ligt, maakt het gevaarlijk en zorgt voor de aanbeveling van microspikes.
Nadat deze materiaaltoevoeging is afgehandeld, is het tijd voor een lunch. Geen tortilla’s met tonijn dit keer, maar een complete lunch in het enige restaurant van Warner Springs bij de golfbaan. Een pizza chicken BBQ en een grote Southwest-salade zorgen voor een goed gevulde maag. We ontmoeten een aantal nieuwe mensen tijdens de lunch, waaronder “Sobo”, die haar trail name te danken heeft aan het feit dat ze op een van de eerste dagen de verkeerde kant op loopt vanaf haar overnachtingsplaats. Op weg naar Mexico dus, naar het zuiden: southbound of kortweg sobo. Ook ontmoet ik de eerste Nederlander op de trail, Mark. Het is niet per se iets waar ik naar uitkijk op vakantie, maar ik was wel benieuwd waar ik de eerste Nederlander tegen zou komen, want ik had van verschillende mensen al gehoord dat ze meerdere Nederlanders ontmoet hadden.
De rest van de middag wordt er niet veel gedaan, behalve wat rondhangen en de benen laten rusten. Aangezien het restaurant goed bevallen was voor onze lunch, besluiten we ook voor het avondeten nog eens langs te gaan. Nog steeds goed gevuld van de uitgebreide lunch, bestel ik “slechts” een sandwich. “Slechts” aangezien de sandwich ook reusachtig is. Het smaakt echter wel weer goed en door het donker waggelen we terug naar de tenten en is het tijd voor onze nodige nachtrust.
Dag 8 – zondag 7 april
5,5 miles (mile 109,5 – mile 115,0) – 8,8 km
Ook vandaag begint de dag rustig. We plannen minimaal 24 uur rust in en ik besluit om rond 14.00/15.00 uur weg te lopen vanuit Warner Springs terug de trail op. Een mooie gelegenheid om een douche te nemen. Achterom het gebouw is een douchegelegenheid gemaakt, maar wel op de ouderwetse manier: een bucket shower. Zoals de naam al zegt, wordt een grote emmer met water gevuld en kan er met kleinere maatbekers water uit de emmer geschept worden en over jezelf gegoten worden om zo de zeep af te spoelen. Het werkt goed en de eerste douche op de trail voelt heerlijk. Bovendien is dit een goede gelegenheid om mijn kleren te wassen en al het opgedroogde zweet en zout uit de kleding te spoelen voor een frisse start vanmiddag. Een korte frisse start, dat realiseer ik me ook, maar het voelt goed om voor even frisse kleding aan te hebben. Na deze opfrissessie van lichaam en kleding, moet er ook nog eten ingekocht worden voor de volgende sectie. Het community center draait al een aantal jaar en weet ondertussen waar hikers naar op zoek zijn wat eten betreft. Er is een kleine winkel ingericht met populaire instant-maaltijden, snacks en allerlei accessoires. Hoewel het niet goedkoop is, is het de enige mogelijkheid in Warner Springs voor een bevoorrading. Bovendien hebben we niks te klagen, aangezien er gratis gebruik gemaakt kan worden van de faciliteiten op het terrein, zoals de toiletten, douches en het grasveld waar op gekampeerd wordt. Daarnaast wordt het community center geleid door vrijwilligers en bevindt het zich op het schoolterrein: alle inkomsten van hikers gaan direct naar de school en zorgen daarmee voor de realisering van verschillende projecten en excursies op die school, wat de hoge prijzen een stuk draaglijker maakt.
Terug naar mijn inkopen in het mini-winkeltje: naast de pakjes tonijn, zijn er ook pakjes “SPAM” te vinden, wat na even navragen een dik plak ham blijkt te zijn. Hoewel ik vrij zeker weet dat dit geen echt vlees is, besluit ik echter al snel een pakje SPAM te proberen voor de komende sectie als beleg op de tortilla’s. Een pakketje SPAM weegt 80 gram, iets meer dan een tonijn pakketje, maar heeft maar liefst 230 calorieën, tegenover de gemiddelde 80 voor de tonijn! Een groot gedeelte hiervan is afkomstig van vet; belangrijk voor hikers om aan te vullen, aangezien er veel vet verbrand wordt tijdens wandelen.
Om de rest van de ochtend en middag wat tijd te doden, beginnen Sam en ik aan een puzzle die op het community center aanwezig is: een PCT-puzzle van 750 stukjes, die de gehele trail op een kaart laat zien. Wanneer we een tijdje bezig zijn en ons bijna klaar kunnen maken voor een vertrek uit Warner Springs, krijgen we een welkome mededeling te horen: er worden verse hamburgers gemaakt op de BBQ rond een uur of vijf. Dat is reden genoeg voor ons om ons vertrek wat uit te stellen en nog wat extra calorieën te tanken voordat we op de trail weer verlangen naar goed eten. Door deze extra tijd, hebben we ook tijd genoeg om de puzzle, waar intussen zo’n zes mensen mee bezig zijn, te voltooien.
Iets voor vijven is het tijd voor hamburgers: ze gaan als warme broodjes over de toonbank. Ze smaken goed en zorgen voor een prima diner en voor een goede bodem voor de komende dagen op de trail. De trail die ik nu toch echt weer ga opzoeken om nog wat kilometers te maken vanavond.
Rond 17.00 uur lopen we de trail op voor een paar flink stijgende mijlentot een mooie geschikte overnachtingsplek bij een riviertje, dat we rond 19.00 bereiken. Snel zetten we onze tent op en met het invallen van de schemer en het opkomen van de koude, is het tijd voor nieuwe nachtrust.
Dag 9 – maandag 8 april
23,9 miles (mile 115,0 – mile 138,9) – 38,2 km
Vandaag loop ik rond 7.15 als laatste weg van onze tentplaats. Ik voel me goed en zoals ondertussen mijn standaard begint te worden, loop ik een redelijk aantal mijl in de ochtendsessie zonder pauze. Er zijn ook vandaag weer wijdse uitzichten en hier en daar kom ik een hiker tegen, maar het is niet al te druk op de trail.
Na 12 mijl, ben ik door mijn water heen, maar ben ik gelukkig ook langs de droge sectie. Ik loop naar Mike’s place: een huis dat een paar honderd meter off-trail te vinden is en een bekende plek is om even te stoppen en een pauze te houden of om zelfs te overnachten. Het is niet wat ik ervan verwacht: het lijkt vergane glorie en er lijkt al een tijdje niets gebeurd te zijn: overal ligt rotzooi, hoewel de twee bewaarders bezig zijn dit op te ruimen, en ook het terras ziet er gammel uit. Maar er is water en schaduw, dus reden genoeg te stoppen en hier mijn lunchpauze van te maken, zeker aangezien Sam, Alex en Nausica hier ook pauzeren. Nausica, die eigenlijk Kim heet, is een solo-hiker die we al een paar keer zijn tegengekomen en in Warner Springs verder hebben leren kennen. De komende tijd zal ze vaker met ons lopen en overnachten. We kletsen even bij, maar niet veel later gaan Sam en Nausica al verder: te korte lunchpauze voor mij, dus ik blijf nog even rondhangen op het terras. Een gelukje zo blijkt, want één van de bewaarders begint te vertellen dat er ‘s avonds, wanneer er mensen blijven overnachten, altijd zelf pizza’s belegd en gebakken worden en er nog een pizza van gisteren over is. Hij gooit deze pizza in de oven en even later staan alle hikers rond de pizza-oven met gratis pizza hun lunch uit te breiden. Wat een luxe!
Niet veel later is het tijd om te gaan en nog wat kilometers te maken voordat de dag weer voorbij is. We hadden met Sam, Alex en Nausica tijdens de lunch een tentplaats zo’n acht mijl verderop uitgezocht als ons einddoel om te overnachten. Ik loop weer alleen de trail op en begin aan het laatste gedeelte van de klim, voordat het pad voor een geruime tijd afdaalt. Zodra ik boven kom, zie ik in de verte voor het eerst besneeuwde bergtoppen. Dat zullen de bergen zijn waarvoor ik de microspikes heb gekocht. Het is toch raar om te bedenken dat ik momenteel in 30 graden door de woestijn loop en in een dag of twee ik met mijn microspikes over ijzige, steile sneeuw loop. Het is wel iets om naar uit te kijken voor nu: een nieuwe omgeving en ervaring op de Pacific Crest Trail.
Ik begin aan de afdaling, wat meteen mijn blaren weer laat opspelen, maar de mijlen vliegen desondanks voorbij. Ik begin onze afgesproken tentlocatie te naderen en zie al snel een paar honderd meter voor me Sam en Nausica lopen. Als ik ze uiteindelijk achterhaal, blijkt dat ze besloten hebben de dag nog wat langer te maken, met name omdat het café verderop, dat vlakbij de trail ligt, morgen al om 15.00 uur sluit en we natuurlijk wel een van de heerlijke hamburgers willen waar iedereen op de trail naar uitkijkt. Ik ga mee in deze verlenging van de dag en voel me, afgezien van de blaren, sowieso erg goed vandaag, dus wat extra kilometers moeten er nog wel uit te persen zijn. Wanneer we tenslotte bij onze overnachtingsplaats aankomen, hebben we nog eens bijna 12 mijl gelopen vanaf Mike’s Place om tot mijn langste dag tot dusverre op de PCT te komen: 23,9 mijl ofwel 38,2 kilometer. Een flinke afstand om te voet met een rugzak in heuvelachtig terrein af te leggen: dit verklaart ook mijn inzinking in het laatste kwartier voor het bereiken van het kamp. Moe maar voldaan maken we ons avondeten en omdat er een mooie, warme nacht voorspeld wordt, besluit ik vandaag tot “cowboy camping”. Hierbij slaap je simpelweg op de grond in je slaapzak onder de sterrenhemel. Wat een heerlijk gevoel na zo’n vermoeiende, maar mooie dag!
Bedankt voor het volgen van deze blog en tot de volgende update!
Strooky
Wil je meer foto’s zien? Kijk eens op mijn Instagram-account @timstroeks