Pacific Crest Trail dag 68 – 70
Dag 68 – donderdag 6 juni
16,9 miles (mile 973,0 – mile 989,9) – 27,0 km
Vandaag begint de dag weer met een pas. We klimmen naar de top van Seavey pass, een vrij korte klim van net geen drie mijl. Wanneer we aan de andere kant steil afdalen, letten we gelukkig goed op. De trail loopt officieel langs deze kant van de berg verder naar beneden tot Kerrick Creek ongeveer 3,5 mijl verderop overgestoken moet worden om aan de andere kant van de beek een berg omhoog te lopen. Wij besluiten echter hier al over te steken, aangezien er een sneeuwbrug is en de rivier verderop al snel breder wordt. Het is een gok, omdat we niet weten hoe het terrein aan de andere kant van de rivier uit zal zien verder stroomafwaarts, maar afgaand op de topokaart van Guthook’s lijkt het doenbaar. We staan allemaal achter de beslissing, lopen de sneeuwbrug over en maken onze eigen trail door de sneeuw aan de andere kant van de beek. Het terrein blijkt gelukkig mee te vallen en we hoeven slechts een aantal keer over grote rotspartijen te klauteren. Steeds vrolijker over ons besluit, beseffen we dat we de juiste beslissing gemaakt hebben: de beek is hier veel wilder en breder en we komen geen goede plek meer tegen om over te steken gedurende onze wandeling parallel aan de Pacific Crest Trail.
Zodra we weer terug op de Pacific Crest Trail staan, houden we een korte snackpauze, voordat er weer geklommen moet worden. 700 feet gaat het dit keer omhoog en we lopen ook deze klim, net als Seavey pass, redelijk vlot op. Op de weg naar beneden, wacht ons andermaal een rivieroversteek, dit keer van “Creek in Stubblefield Canyon”. Net als de beek waar Little Skittle gisteren op de boomstam viel, zijn er twee riviertakken, die we beide moeten oversteken. De eerste is simpel over te steken op een sneeuwbrug, maar de andere tak is veel breder en lijkt meer op Piute Creek van gisteren. Gelukkig ligt er echter een dikke boomstam in de rivier en na wat acrobatische capriolen om van de oever naar het begin van de boomstam te komen, is het vrij simpel om naar de overkant te lopen. Omdat de boomstam niet de volledige breedte van de beek bespant, moeten we het laatste stuk door het water waden, maar de rivier is hier niet meer diep. Aan de overkant is het dan tijd voor lunch, terwijl we onze voeten opdrogen en opwarmen in de zon.
Meteen na de lunch worden we opgewacht door een nieuwe klim van 1200 feet. Het gaat echter al de hele dag goed met bergop lopen en ook hier vlieg ik omhoog. Zoals ondertussen standaard begint te worden, rekenen we op een nieuwe linke oversteek tijdens de afdaling, maar we hebben geluk en bevinden ons nog hoog genoeg om over een sneeuwbrug over te steken, voordat we verder afdalen naar Wilma Lake. Het meer is nog grotendeels bevroren en we verwachten snel een brug te zien die ons over de beek leidt die uit het meer stroomt. Voor we het weten staan we echter voor deze beek en om ons heen kijkend, zien we nergens een brug. Sterker nog, we zien de trail op de bodem van de beek lopen en beseffen dan dat er een beek op een andere plek over de trail stroomt nu en een stuk hoger staat dan normaal. We lopen op en neer en vinden uiteindelijk een route door het water die ondiep genoeg zou moeten zijn om doorheen te lopen. Er staat verder ook geen echte stroming, dus het moet geen al te moeilijke oversteek zijn. Ik doe mijn schoenen uit en volg de route die we hadden uitgestippeld. Alles gaat goed tot ik ongeveer halverwege de beek kom. Zoals bij elke stap, prik ik met mijn wandelstok in de grond om zeker te zijn dat er vaste grond is onder het hoge gras. Zodra ik de stap maak, brokkelt de aarde echter af en heb ik opeens geen bodem meer onder me… Nu zwemmend door het koude water, bereik ik gelukkig met twee slagen weer vaste grond onder mijn voeten en snel stap ik aan de andere kant het vasteland op en doe ik droge kleren aan.
Veel beter voorbereid door mijn zwempartij, stapt de rest met alleen ondergoed de beek in, waarbij Niklas de juiste route vindt en zonder te zwemmen naast mij staat. Little Skittle en Jade zijn echter te klein om die route lopend af te leggen, dus voegen ze zich bij mij als de Sierra-zwemmers.
Met droge kleren lopen we snel verder om weer op te warmen en om de laatste drie mijl naar onze overnachtingsplek te voltooien.
We zijn net onderweg als een nieuwe brede, diepe en snelstromende beek ons pad kruist. Na een snelle blik op Guthook’s, is de keuze snel gemaakt om te wachten met oversteken en de rivier stroomopwaarts te volgen. De PCT loopt namelijk parallel aan ons, maar aan de andere kant van Falls Creek, omhoog tot aan de top van de pas die we net zijn begonnen. We verwachten sneeuwbruggen verder stroomopwaarts, aangezien Dorothy Lake Pass vrij hoog komt en in het slechtste geval, lopen we net voor de top van de pas om het meer heen waar de beek uitstroomt, wat betekent we deze nooit over hoeven te steken.
De meters schieten lekker op en nadat we een zijrivier een tijdje stroomopwaarts volgen tot we een sneeuwbrug vinden en snel kunnen oversteken, zetten we onze tenten op. Alle spullen in mijn rugzak zijn ondanks mijn zwempartij gelukkig droog, wat belangrijk is voor een warme nacht.
Morgen wacht ons opnieuw een dag met veel klimwerk met allereerst Lake Dorothy pass en daarna nog allerlei onbenoemde maar pittige korte klimmetjes. De ergste rivieroversteken lijken echter voorbij, wat iedereen oplucht. Deze sectie is zeker niet altijd even leuk, maar iedereen blijft positief en blijft lachen, wat iedereens moraal hoog houdt. Een goede groep!
Dag 69 – vrijdag 7 juni
20,3 miles (mile 989,9 – mile 1010,2) – 32,5 km
Met nog zeven mijl van Lake Dorothy pass voor de boeg, vertrekken we iets voor zessen vandaag. Nadat we een aantal zijrivieren van Falls Creek over kunnen steken met behulp van sneeuwbruggen, komen we uiteindelijk hoog genoeg om ook Falls Creek zelf over te steken en de rest van de pas over de PCT te voltooien. Na een aantal snelle eerste uren, bereiken we, inclusief een paar pauzes, net voor 9.30 uur de top. Met een lekker lopende afdaling, vliegen de mijlen daarna ook voorbij en als we een lunchplek in de zon gevonden hebben, hebben we al 12,5 mijl gelopen vandaag.
Tijdens deze afdaling naar onze lunchplek, bereiken we bovendien een mooie mijlpaal: we hebben 1000 mijl over de Pacific Crest Trail gelopen. 1600 kilometer te voet door de VS al!
Na een verplicht fotomomentje, voltooien we dus de afdaling tot onze lunchplek. We plannen daar om nog acht mijl aan onze dag toe te voegen vanmiddag, waardoor we 6,5 mijl overlaten voor morgenochtend om bij Sonora Pass te komen, waar we door één van Saint Niks vrienden worden opgepikt.
Maar eerst de middagsessie van vandaag: dit zal niet gemakkelijk worden met een klim die over vijf mijl 2000 feet stijgt. 1300 van deze feet lopen echter in slechts 1,5 mijl omhoog, wat voor een ontzettend steile middagklim zorgt. Na dit steile gedeelte, voltooien we de klim met een lange en indrukwekkende sneeuwtraverse, voordat de laatste mijlen tot aan het kamp vlak en over trail lopen.
Het feit dat iedereen zich vandaag goed voelt, wordt bevestigd wanneer we al om 17.00 uur onze tentplaats bereiken. We kunnen helaas echter niet genieten van de zon op deze enige dag dat we iets eerder onze tentplaats bereiken, aangezien er (de hele dag al) een harde wind staat en we ons op een niet al te beschutte bergwand op 3100 meter hoogte bevinden. We zetten daarom snel onze tent op en kruipen dan in onze slaapzakken om ons te beschermen tegen de ijzig koude wind. Gelukkig hebben we morgen maar een korte dag te lopen…
Dag 70 – zaterdag 8 juni
6,7 miles (mile 1010,2 – mile 1016,9) – 10,7 km
Na een koude nacht met veel wind, vertrekken we iets voor 6.45 uur voor de laatste mijlen naar Sonora Pass. Dit was zonder twijfel mijn slechtste nacht sinds de derde nacht bij Mount Laguna en misschien overtreft vannacht deze derde nacht zelfs. De wind woei overal onderdoor waar het onderdoor kan waaien, waardoor het in de tent zelf ook niet echt windstil was. Bovendien lagen we allemaal schuin: dit wisten we wel toen we de tent opzetten, maar zelfs het minst schuine oppervlakte bleek uiteindelijk veel te hellend om fatsoenlijk te kunnen slapen.
Iedereen is dus blij als we opstaan en kunnen vertrekken. Althans, iedereen is blij totdat we de schoenen aan moeten doen: de ijskoude wind heeft de schoenen stijf bevroren, waardoor het veel gewrik, moeite en geduld kost om ze aan te doen.
Wanneer iedereen uiteindelijk klaar is om te vertrekken, lopen we met zo’n beetje al onze kleren aan richting Sonora Pass. Hier zal Joe, een goede vriend van Niklas, om 10.00 uur klaar staan om ons op te pikken en naar Incline Village te rijden aan de noordoever van Lake Tahoe. Eerst moet er echter nog 6,5 mijl gelopen worden. Het eerste uur is het goed koud en de hele groep loopt zwijgend door de sneeuw. Zodra we aan de andere kant van de berg komen, is de meeste wind echter verdwenen en meteen merken we het verschil. We doen wat lagen uit en vervolgen de trail. Net als we op het punt staan af te dalen naar Sonora Pass, komen we een groep skiërs tegen, die vandaag zo’n vijf uur omhoog lopen om een halfuurtje naar beneden te kunnen skiën. Het blijkt echter een geweldige afdaling te zijn, want het komende uur blijven er skiërs omhoog komen.
Tegen de richting in, lopen en glijden we vervolgens naar beneden tot we rond 9.45 uur mooi op tijd op de parkeerplaats bij Sonora Pass staan. Niet veel later arriveert Joe en rijden we de berg af op weg naar wat meer beschaving.
Het is een redelijk lang ritje van zo’n twee uur om van Sonora Pass naar Incline Village te komen, dus besluiten we onderweg in Carson City (jazeker, we zijn in Nevada) te stoppen voor een sandwich bij de Subway. Na deze smakelijke tussenstop, rijden we de rest van de rit uit naar Phils vakantiehuisje in Incline Village. Phil is een andere vriend van Niklas en samen met hem, Joe en Joe’s vriendin Katy, vieren we dit weekend de verjaardag van Saint Nik.
We hangen de rest van de middag rond in het huis, waarna we een goed Amerikaans BBQ-restaurant leegeten en de rest van de avond in de plaatselijke brouwerij en pub doorbrengen. Een gezellig avondje zonder verplichtingen en met een hoop lol!
Voor morgen is er een boot gehuurd, waarmee we het meer opgaan en voor een paar uur kunnen rondvaren. Iedereen kijkt uit naar deze zonder twijfel tweede luie dag op een boot op een meer. Wat een luxe en weelde opeens na de ruwe afgelopen sectie!
Bedankt voor het lezen!
Davy Jones