Pacific Crest Trail dag 56 – 58

Dag 56 – zaterdag 25 mei
16,0 miles (mile 811,4 – mile 827,4) – 25,6 km

Na de lange dag van gisteren, zit uitslapen er vandaag nog niet in. De wekker gaat al vroeg, om 4.30 uur, en na ontbeten en ingepakt te hebben, vertrekken we rond 6.10 uur iets later dan gehoopt van onze kampeerplek.
We zijn gisteren tot aan de voet van Mather pass gekomen, wat betekent dat het vanochtend meteen omhoog gaat. De dag van vandaag bestaat uit deze ene pas: omhoog en omlaag. Mather pass (12093 feet) wordt gezien als één van de linkste passen op de trail, zeker met sneeuw, door de steilte en een steile traverse op het einde. Hij is door deze steilte en het feit dat we maar tot 10000 feet zijn afgedaald gisteren wel vrij kort: het gaat 5,5 mijl omhoog, waarna de lange afdaling van 10,5 mijl tot de voet van Muir pass volgt.
De ochtend begint nog vrij rustig en geleidelijk lopen we omhoog. Doordat het vrij zacht was afgelopen nacht, is het ijs echter ook niet echt bevroren en zakken we zelfs zo vroeg op de ochtend bij elke stap weg in de sneeuw. Dit maakt het daarom toch relatief zwaar, maar afwisselend met steeds een andere persoon op kop, komen we langzaamaan dichterbij de top. Naarmate we dichterbij komen, zien we steeds beter wat ons te wachten staat de laatste mijl: de pas lijkt op het einde een rechte wand met weinig wandelmogelijkheden om boven te komen. We lopen maar gewoon verder tot het begin van de muur, waar Sam het initiatief neemt en recht omhoog een pad vormt door zijn schoenen in de sneeuw te schoppen en zo stappen in de sneeuw te maken voor de rest van de groep. Zo winnen we snel hoogte tot we aan het begin van onze geplande traverse komen: tijd om de microspikes en de ijspickel tevoorschijn te halen.
Ik neem het over van Sam en maak een pad voor de teamleden achter me. Al snel in deze traverse stuiten we echter op een aantal rotspartijen die van dichtbij minder gemakkelijk passeerbaar uitzien dan we vanaf beneden inschatten. We besluiten er toch overheen te klauteren naar de andere kant om daar verder te gaan met de traverse, aangezien de enige andere optie die we hebben is om om te draaien en een andere route uit te stippelen.

Zoals vaker rondom rotsen in de sneeuw, zak ik soms tot mijn knieën of verder weg door een bedekt gat onder oppervlakkige sneeuw, maar gelukkig verloopt alles zonder blessures en ongelukken en bereiken we uiteindelijk de andere kant van de rotspartij. Hier zet Sam wederom zijn motor aan en met een redelijk hoog tempo neemt hij het laatste stuk van de traverse tot de top van de pas met één microspike aan zijn rechtervoet (de andere is hij gisteren kwijtgeraakt) voor zijn rekening. Indrukwekkend!
Rond 10.30 uur bereiken we de top van Mather pass, waarmee we de drie linkste passen volgens Saint Nik (Forester, Glen en Mather) achter de rug hebben. Bovendien hebben we alle passen hoger dan 12000 feet beklommen; alle volgende passen komen niet meer boven de 12000 feet (~3600 m) uit: dat voelt goed.
Na een korte pauze op de top, door wederom een stralend begin van de dag goed mogelijk, beginnen we aan de lange afdaling. Ook deze afdaling begint, net als die van Glen pass, zoals de beklimming eindigde: het gaat ongeveer recht naar beneden. Steil afdalen door de sneeuw is echter prima te doen en kost een stuk minder energie dan steil omhoog lopen door de sneeuw, dus we lopen hier recht omlaag, waardoor we meteen veel hoogte verliezen in de eerste halve mijl. Daarna blijven we echter lang op hoogte met veel traverses, wat onze voeten flink vermoeit.
De lunchpauze even verderop komt dus als geroepen: even zitten en wat energie tanken voor de resterende negen mijl.
Doordat de vallei waar we naartoe lopen niet zichtbaar is, dromen we nog altijd van een droge vallei met daadwerkelijk sneeuwvrije, beloopbare trail op de lage hoogte waar we naartoe afdalen.
Na de lunch houden we er een aardig tempo op na totdat we een uur later even stoppen om water bij te vullen. We hebben geen toegankelijke stromende rivier meer gehad sinds ons kamp vanochtend, dus iedereen heeft flink dorst gekregen op deze warme dag in de sneeuw. Na weer gehydrateerd te zijn, gaan we met hetzelfde tempo verder en begint het meer af te dalen. We korten de trail een paar keer af door recht naar beneden te lopen en zien, zodra we de volgende vallei inlopen, tot onze grote vreugde dat de vallei er vrij bruin en sneeuwvrij uitziet verderop!
We dalen nog verder af en al snel bereiken we een aantal sneeuwvrije plekken. We hoppen van steen naar steen om maar uit de sneeuw te blijven tot we uiteindelijk ons eerste stukje sneeuwvrije trail van vandaag bereiken. De korte stukjes trail worden al gauw langer en nog eens een mijl verder is besneeuwde trail zeldzamer dan sneeuwvrije trail. Nu maken we echt meters en de laatste mijlen naar de splitsing, het eindpunt voor vandaag, schieten lekker op. Langs de rivier slingerend lopen we door het bos naar beneden, ondertussen onder een bewolkte hemel waar af en toe wat sneeuw uit valt. Rond 17.45 uur bereiken we dan eindelijk ons eindpunt voor vandaag en moe maar voldaan zetten we snel onze tent op en maken we eten. Net als de tent staat, begint het te regenen(!), wat voor een aantal uren zal aanhouden.
Morgen wacht ons vanaf de eerste meters Muir pass: hoewel niet per se steil of gevaarlijk, kijk ik er niet naar uit: het is 11 mijl omhoog; een gestage en slopende klim. Het doel is om te zien hoever we komen en om maandagavond in ieder geval aan de voet van de volgende pas te zijn: Selden pass. Dit houdt weer twee lange dagen in, want voor wie dacht dat de klim lang was; de afdaling loopt 20 mijl naar beneden vanaf de top van Muir pass tot de voet van Selden pass. Twee dagen voor 31 mijl dus, wat het gemiddelde weer naar een zware 16 mijl per dag sneeuwwandelen brengt. We zullen zien hoe ver we komen morgen.

Dag 57 – zondag 26 mei
11,2 miles (mile 827,4 – mile 838,6) – 17,9 km

Ook vandaag staan we weer vroeg op: iets na 5.45 uur verlaten we ons kamp en lopen we de eerste meters omhoog. Zoals gezegd is het 11 mijl naar de top van Muir pass, wat dit de langste pas tot nu toe in de Sierra maakt. Gelukkig hebben we de eerste twee à drie mijl redelijk wat trail, waardoor we het tempo er nog enigszins in kunnen houden, wat van grote waarde blijkt te zijn later vandaag.
Zodra we de laatste droge trail achter ons hebben gelaten, zakt ons tempo drastisch. Er is constant sneeuw, zware sneeuw: we zakken weg tot onze knieën en soms zelfs tot halverwege mijn dijen. Waar we normaal aflossingen van ongeveer een halfuur op kop doen, moeten we nu elke 15 minuten wisselen, omdat we er helemaal doorheen zitten en alles gegeven hebben. Met een tempo van 1 tot 1,5 mijl per uur, hebben we dan echter pas rond de 0,3 mijl gelopen, wat op den duur bij iedereen voor frustraties zorgt. Er is geen doorkomen aan…
Van 11.40 uur tot 12.00 uur houden we een korte lunchpauze om onze beschikbare tijd zoveel mogelijk te benutten om boven te komen. Dankzij de sneeuwvrije trail in het begin, zijn we tegen de tijd dat we lunchen nog circa drie mijl van het hoogste punt voor vandaag verwijderd.
Het eerste uur na de lunch is vergelijkbaar met de uren voorafgaand aan de lunch: het gaat langzaam, maar met veel energie gebruikend, naar boven. Na dit uur komen we iets beter in het ritme en zakken we iets minder ver weg in de sneeuw, waardoor het tempo ook wat omhoog gaat. Aangezien dit toch te gemakkelijk gaat volgens Moeder Natuur, begint het een mijl voor de top hard te sneeuwen. We hebben de hele dag al af en aan sneeuw gehad, maar nu lijkt het meer op een sneeuwstorm, die ervoor zorgt dat we nog geen dertig meter voor ons uit kunnen kijken. Navigerend en constant checkend of we goed lopen, moeten we het laatste steile stuk nog overwinnen. Steil vooral vanwege het feit dat we het pad met al zijn haarspeldbochten niet volgen, maar recht omhoog lopen. Dit is echter ook een stuk korter en na een paar steile hectometers zien we om 15.15 uur opeens de hut voor ons! Op de top van Muir Pass bevindt zich de Muir Shelter, een stenen hut die volledig afgesloten kan worden en waar, zoals de naam al doet vermoeden, gescholen kan worden.
Onderweg naar boven hadden we al het idee geopperd en overeenstemming bereikt om te overnachten in de hut: we zijn allemaal doodop en we kunnen misschien nog maximaal drie of vier mijl afdalen, voordat we onze tenten op moeten zetten. In plaats van overnachten in onze tenten in een sneeuwstorm, klinkt overnachten in de relatieve luwte van de shelter een stuk aangenamer.

Dit betekent wel dat we morgen de gehele afdaling van bijna 20 mijl moeten voltooien en dus een lange dag voor ons hebben. Om dit mogelijk te maken, lijkt het ons het beste plan om zoveel mogelijk van de afdaling in de koudere nacht/ochtend te doen, wat betekent dat we de wekker voor een absurde tijd van 2.00 uur zetten. Gelukkig zijn we nog redelijk vroeg in de shelter aangekomen en kunnen we vroeg gaan slapen!
Met het toppen van Muir pass, hebben we nu nog maar twee passen tot Mammoth voor ons liggen. Twee passen bovendien die niet meer boven de 11000 feet uitkomen, wat voor het gevoel toch lekker is.
Wat minder lekker is, is dat ik vandaag zo stom ben geweest om mijn zonnebril niet te dragen. Het heeft bijna de hele dag door gesneeuwd, met een sneeuwstorm op het einde, dus ik dacht er verder niet echt bij na. Dit heeft me waarschijnlijk echter (een lichte vorm van) sneeuwblindheid opgeleverd, want tijdens de laatste mijl naar de top, raakte ik opeens totaal gedesoriënteerd en kon ik de sneeuw op de grond niet meer goed inschatten, waardoor ik nogal klunzig in het rond struikelde. Zodra ik in de shelter was, werd het nog duidelijker, aangezien ik pijn in mijn ogen kreeg, zodra ik vanuit de donkere shelter naar buiten naar de sneeuw keek. Ik heb mijn lesje geleerd en doe mijn zonnebril niet meer af in de sneeuw, zelfs als de zon achter de wolken is!

Dag 58 – maandag 27 mei
20,9 miles (mile 838,6 – mile 859,5) – 33,4 km

Na een relatief warme nacht in de shelter, met een temperatuur rond het vriespunt in plaats van de koude buitentemperatuur die daar een stuk verder onder ligt, worden we om 2.00 uur ruw gewekt door de wekker.

Met onze hoofdlampen aan om ons door de duisternis van de nacht te leiden, verlaten we een ruim uur later de Muir shelter. Er wacht ons een lange dag van zo’n 19 mijl naar de voet van Selden Pass en we willen zoveel mogelijk daarvan vannacht/vanochtend over de ijzige sneeuw lopen. En ijzig is het: mede door de hoogte van Muir Pass vertrekken we in een temperatuur van rond de -10 voor onze afdaling.
Het uitdagendste aan deze nighthike, is het navigeren. We hebben geen sporen en het is om 3.30 uur nog compleet donker, dus met alleen het licht van onze hoofdlampjes, checken we veelvuldig of we niet te ver afdwalen. Het wordt echter steeds lichter en lichter en de grote plus van de vroege wekker wordt niet veel later schitterend duidelijk: over de bergen zien we de zon opkomen, die naast licht ook flink toegejuichte warmte met zich meebrengt.
Met nu meer licht, gaat het tempo omhoog en met een aardige snelheid van circa twee mijl per uur lopen we nu de berg af. Bovendien gaat het nu steiler naar beneden en verliezen we eindelijk wat hoogte: de eerste mijlen zijn we relatief weinig afgedaald. De uren vliegen voorbij en rond 10.00 uur is het tijd voor een vroege lunch, nadat we door een rivier waden en aan de andere kant sowieso onze voeten laten opdrogen. Daarbij, hoewel het vroeg is voor een lunch, zijn we al acht uur wakker en al bijna zeven uur aan het lopen; een lunch kan dan geen kwaad.
Gedurende de ochtend is er, nadat het idee wordt geopperd door Jade die zo snel mogelijk weer de bergen en vooral kou uit wil zijn, overeenstemming bereikt binnen de groep om te proberen Mammoth een dag eerder te bereiken. Waar ons oorspronkelijke doel vrijdag was, wordt het nu verplaatst naar donderdag; eens kijken of dat gaat lukken! Als extra boost belooft Sam ons allemaal te trakteren op een drankje als we het halen om donderdag in Mammoth aan te komen.
Met het uitdoen van onze schoenen voor de rivieroversteek bij de lunchplaats, heeft Saint Nik een zorgelijke ontdekking gedaan. Hij had in de kou van vanochtend een ijsblok in zijn schoen bij zijn grote teen en nu hij de schoenen en sokken uitheeft, ziet zijn grote teen paarsblauw. Saint Nik denkt aan bevriezing, ook omdat hij niet echt gevoel heeft in die teen. Gelukkig heeft Little Skittle handwarmers bij zich, die voor deze situatie worden omgetoverd tot teenwarmers. Niklas warmt zijn tenen op en na een, logischerwijs, uitgelopen lunchpauze, is het weer tijd om te vertrekken.
Aangezien we vanochtend flink gedaald zijn, blijken we nog maar anderhalve mijl te hoeven lopen na de lunch, voordat we sneeuwvrije trail tegenkomen. Deze aangename verrassing verblijdt iedereen en nadat we water hebben bijgevuld bij een sprookjesachtige rivier met brug, gaat het tempo nog wat verder omhoog. We lopen weer op ons tempo van drie mijl per uur van vóór de Sierra over de trail, waardoor de mijlen ongekend snel gaan; zeker in vergelijking met gisteren.

We steken een aantal beekjes en riviertjes over en hebben gelukkig overal stenen of boomstammen om zonder natte voeten te halen naar de overkant te komen. Bij één van de laatste oversteken gaat het echter mis en op een mossige boomstam, glijdt Little Skittle weg, waardoor alle moeite om droge voeten te houden uiteindelijk voor niks is geweest nu ze helemaal doorweekt uit de beek komt gelopen. Gelukkig kan ze er zelf het hardst om lachen en met droge kleding, knallen we tenslotte de laatste mijlen naar de voet van Selden Pass eruit. Wat een heerlijke zeven mijl, sneeuwvrij! We eindigen de lange dag vandaag met een indrukwekkende 21 mijl. We hebben op het einde nog besloten twee mijl extra te lopen, aangezien we trail hadden, ons goed voelden en we donderdag Mammoth willen bereiken, dus wat extra mijlen kan dan geen kwaad.
Morgen wacht ons zes mijl naar de top van Selden Pass en daarna de afdaling naar de voet van de laatste pas vóór Mammoth: Silver Pass.
Bij onze tentplaats vandaag, maken we een kampvuur en aangezien we nog steeds niet zeker zijn over Saint Niks voet, stuurt Jade via haar GPS een bericht naar Eli, een “emergency doctor” die Niklas en Jade al eerder op de trail ontmoet hadden. Volgens hem lijkt het, afgaand op alleen de beschrijving in het bericht, dat Niklas (een lichte vorm van) frostbite heeft. We kunnen er niet heel veel aan doen, behalve zorgen dat het niet nog eens bevriest. Verder is het advies om zo snel mogelijk van de trail af te gaan en naar het dichtstbijzijnde stadje te gaan. Voor ons betekent dit dat de eerste optie Mammoth is, waar we sowieso al naartoe gaan en dat Saint Nik dus nog een paar dagen door moet zetten.

Bedankt voor het lezen!

Davy Jones