Pacific Crest Trail dag 50 – 52

Dag 50 – zondag 19 mei
0 miles

Vandaag staat er een zero day in Bishop op de planning; even bijkomen van de vorige sectie en ons, vooral mentaal, voorbereiden op de volgende sectie door de Sierra.
We beginnen de dag met een ontbijt bij een Mexicaans restaurant op aanraden van iemand in het hostel en het grote Mexicaanse ontbijt vult en smaakt inderdaad prima. Nu we allemaal bij elkaar zitten, uit Connor zijn gedachte om te stoppen. Onderweg naar de top van Mount Whitney had hij het al met Sam en mij gedeeld, wat ons totaal verraste. Vandaag vertelt hij het dus aan de hele groep en verklaart hij zijn gedachte ook: de voornaamste reden is dat hij het niet naar zijn zin heeft in de sneeuw. Bovendien is zijn slaapmatje de vorige nacht kapotgegaan en heeft hij ongeveer zonder isolatie op de sneeuw gelegen. We leggen de optie voor dat hij kan flippen naar het noorden, zoals de meeste hikers doen, en later terug kan komen voor de Sierra, maar dat vindt hij ook niks: onafgebroken trail van Canada naar Mexico of niets. Uiteindelijk weten we Connor te overtuigen om het nog een keer te proberen, maar hij gaat alleen als hij zijn Thermarest kan inruilen en geen nieuwe hoeft te kopen. Laten we hopen dat de klantenservice van Thermarest meedenkend is!
Na het ontbijt, lopen we weer naar de outdoorwinkel voor nog meer nieuw gear: mijn afritsbroek is kapot gegaan en ik besluit voor een sportbroekje met long johns te gaan als vervanging. Met dit nieuwe setje ben ik klaar voor meer koude dagen…
Eén van de andere verplichtingen op een zero day, ja die zijn er wel degelijk, is eten inkopen voor de volgende sectie: een belangrijke verplichting dus. Vorige sectie had ik voor tien dagen eten bij me, maar werd het duidelijk dat ik meer eten per dag nodig heb dan wat ik in Zuid-Californië nodig had. De hoogte, kou en lange dagen door de sneeuw vreten energie, dus het aantal snacks per dag gaat omhoog, net als de porties voor lunch en avondeten. We rekenen op een sectie van 9/10 dagen naar Mammoth Lakes, dus voor de zekerheid slaan we voor 12 dagen eten in.

Met een kar vol voer, loop ik de winkel uit en we rijden met z’n allen terug naar het hostel. Daar besluiten we na een weercheck en na kort overleg om morgen weer de Sierra in te gaan. Het weer ziet er niet ideaal uit, maar aangezien er geen weersverandering aan lijkt te komen volgens de tiendaagse weersvoorspelling, stellen we ons maar in op een zware sectie, waarin we weer sneeuwval en lage temperaturen gaan tegenkomen. We houden daarnaast hoop door de reputatie van het weer in de bergen: het is lastig te voorspellen en kan snel omslaan.
Aangezien het ongeveer een uur rijden is om terug te komen naar de trail en we op onze eerste dag meteen twee passen (Kearsarge om terug te komen op de PCT en dan de eerste PCT-pas) willen doen om op lagere hoogte te kunnen overnachten, besluiten we echter niet om morgen al te beginnen met lopen. We zullen ons laten afzetten door de geweldige vader van Jade en dan overnachten bij de parkeerplaats van de trailhead om de dag erna zo vroeg mogelijk te kunnen beginnen.
De rest van de zero day bestaat uit daadwerkelijk niks doen en uitrusten. We hangen wat rond om het hostel, voordat we ‘s avonds naar de bowlingbaan lopen voor een burger met friet en een ronde bowlen: ik blijk zeker niet de beste bowler van het stel te zijn. Met deze gezellige avond sluiten we de dag af en gaan we vroeg slapen voor wat extra herstel en rust, voordat het morgenmiddag terug naar de trail gaat.

Dag 51 – maandag 20 mei
0 miles

Aangezien we vanmiddag pas terug naar de trail vertrekken en we bij de trailhead overnachten, is het vandaag in de praktijk nog een zero day, maar niet dat daar iets mis mee is…
We beginnen de dag ook vandaag weer met een ontbijt en ons oog is gevallen op Jack’s, een andere bakkerij in Bishop. We eten ook hier een groot ontbijt met onder andere typisch Amerikaanse “Biscuits & gravy” en ook pannenkoeken mogen hierbij niet ontbreken.
Hierna gaan we terug naar het hostel om onze tassen in te pakken en uit te checken. We blijven hier hangen en maken gebruik van het laatste internet voor een tijdje, terwijl Connor contact heeft met de klantenservice van Thermarest (gisteren was het zondag) en het probleem met zijn slaapmat probeert op te lossen. Thermarest komt met zo’n adequate en snelle oplossing, dat het een bekend probleem lijkt te zijn. Met een e-mail van Thermarest op zak, loopt Connor naar de winkel om een gratis gloednieuwe slaapmat te halen. De voorraad van de winkel zal dan weer kosteloos aangevuld worden door Thermarest: topservice die ervoor zorgt dat Connor weer wat positiever is over de volgende sectie en het nog eens gaat proberen.
De rest van de ochtend gebeurt er vrij weinig en wanneer het tijd is voor lunch, besluiten we nog een laatste keer naar Schat’s Bakkerij te gaan en flink in te slaan, voordat we de komende dagen alleen maar kunnen dromen van al het lekkere gebak hier.
Hierna regelen we de laatste zaken en hangen we nog wat meer rond in het hostel, voordat Tony om 15.00 uur klaar staat om ons terug naar de trail te rijden. Hier arriveren we om 16.15 uur en zodra we uitstappen, gaan we meteen op zoek naar onze donsjassen en lange broeken. Van de woestijn waarin Bishop ligt, met z’n 25 graden, is het weer terug naar de realiteit van de Sierra in mei met een temperatuur van meer rond het vriespunt. We bedanken Tony voor zijn ongelofelijke hulp van de afgelopen dagen en staan even later weer helemaal alleen bij de trailhead. Dit duurt echter niet al te lang: blijkbaar zijn wij niet de enigen die het plan hadden om te kamperen op de trailhead: er komen, verspreid over een paar auto’s, twee andere groepjes aan hier, wat voor een totaal van een man of twaalf zorgt die hier vannacht hun tent opzetten en morgenvroeg gaan beginnen met wandelen. Gelukkig waren wij de eerste ter plekke en konden we de enkele sneeuwvrije stukjes grond claimen waar we onze tent opzetten. We maken ons avondeten, kletsen wat met de rest en duiken er dan vroeg in voor een goede en vroege start morgenochtend!

Dag 52
0 miles

Wanneer ik word gewekt door het trillen van mijn telefoon, ben ik aangenaam verrast door de temperatuur vannacht. Het was een stuk minder koud dan ik verwachtte met zo’n -2 à -3 graden Celsius. Wel stond en staat er een harde wind die de gevoelstemperatuur flink omlaag brengt zodra ik mijn hoofd uit de tent steek. Zoals vaker koelt het sowieso nog even flink af net voordat de zon opgaat en laat dat nu net het moment zijn dat we vandaag opstaan. In de kou pakken we dus onze tent in en met enige jaloezie kijken we naar één van de andere groepen die al eerder klaar zijn met inpakken, aangezien ze op de toiletten hebben geslapen en dus geen tenten hoeven op te ruimen. Bovendien horen we de verhalen over hun windstille en warme nacht naast de toiletpot, wat, hoe onverwachts ook, ervoor zorgt dat wij spijt hebben dat we niet op de toiletten hebben geslapen vannacht.
Vol goede moed beginnen we in de stevige wind en steeds verder dalende gevoelstemperatuur aan de klim van Kearsarge pass. We zijn bijna een mijl onderweg als Connor plotseling omdraait en ons vertelt dat hij stopt. Ondanks zijn nieuwe matje en ander nieuw materiaal, is hij het gevoel kwijt en heeft hij het, zeker met de wind en temperatuur, niet meer naar zijn zin. We proberen nog kort om hem op andere gedachten te brengen, maar het is duidelijk dat het dit keer echt afgelopen is. We nemen afscheid en wensen hem een goede reis naar huis, voordat we onze weg weer vervolgen.
Ondanks dat de zon ondertussen over de horizon komt, blijft het ijzig koud en hard waaien. We moeten ons af en toe schrap zetten voor de wind om niet omver geblazen te worden en zelfs met mijn nieuwe overwanten, heb ik ijskoude handen. Wanneer we na drie uur even stoppen en achter ons kijken, zien we dat wij nog maar de enige groep op de berg zijn: de rest is omgedraaid. We overleggen wat we moeten doen: gaan we verder door dit slechte weer of draaien we om?
Mede omdat we in de eerste drie uur pas drie mijl gedaan hebben en omdat we al een paar keer bijna omver geblazen zijn terwijl we nog niet eens op het écht open terrein zijn, nemen we de beslissing om om te draaien. Naarmate we verder terug naar beneden lopen, begin ik echter steeds meer te twijfelen over deze beslissing. “Hoe lang moeten we hier wachten voordat het weer beter wordt?”, “Wat betekent dit voor de trail?”, “Probeer ik het nog een keer?”, “Wil ik flippen?”
Zodra we bij de trialhead komen, is het echter duidelijk dat het voor de groep als geheel, en daarmee ook voor mij persoonlijk, wel de juiste beslissing was. Iedereen is stil en in gedachten, maar overduidelijk blij om van de berg af te zijn. Wanneer het gevoelige onderwerp over wat iedereen nu van plan is ter sprake komt, hebben sommige mensen het over stoppen of flippen naar een ander punt op de trail, terwijl anderen, inclusief ik, ondertussen besloten hebben het nog een keer te proberen. Mijn plan nu is om terug te gaan naar Lone Pine voor een dag, nog wat extra warme kleren/accesoires te kopen en het dan nog een keer te proberen. We komen tot de overeenstemming dat we vandaag in ieder geval met de hele groep naar Lone Pine gaan en dat iedereen daar zijn/haar persoonlijke afwegingen en beslissingen maakt over de volgende stappen.
Betreffende een lift naar beneden naar Lone Pine, hebben we geluk: er is net een day hiker, ook eerder dan gepland vanwege het weer, aan komen lopen en naar de enige auto op de parkeerplaats gelopen. Nadat hij de andere groep in de vallei heeft afgezet, komt hij speciaal voor ons nog eens naar boven gereden en brengt hij ons naar Lone Pine. Voor deze topservice trakteren we hem op een lunch, waar we het lokale nieuws en weer checken. Er blijken windstoten tot 60 mijl per uur geweest te zijn, wat voor een gevoelstemperatuur van -20 graden Celsius zorgde op Kearsarge Pass. Indien de juistheid van onze beslissing nog niet zeker was, is deze na het lezen van dit nieuws toch zeker bevestigd!
We checken na de lunch in bij ons motel, samen met Connor, en komen bij van de ervaring van vanochtend. Ik besluit vandaag nog mijn nieuwe marieraal te kopen en sla een paar zaken in: ik stap over van trialrunners naar bergschoenen, van de korte gaiters naar kniehoge sneeuwgaiters, van mijn liner gloves naar warmere skihandschoenen en tenslotte koop ik een extra paar sokken om ervoor te zorgen dat ik altijd een droog paar aan kan doen. Dit is ook het moment dat de laatste twijfelaars definitief besluiten om mee te gaan en een nieuwe poging te wagen! Jihaa, de groep blijft compleet!
Na deze materiaalbevoorrading, lopen we terug naar ons hotel en overleggen we het plan voor morgen: het blijft hetzelfde als ons oorspronkelijke plan, wat betekent dat we morgenmiddag naar de trail liften, bij de trailhead overnachten en vervolgens Kearsarge en Glen Pass op dag 1 zullen beklimmen. Met de plannen gemaakt en iedereen van de groep weer vol gefocust op de volgende sectie, is het tijd voor welverdiende nachtrust na deze, letterlijk en figuurlijk, onstuimige dag.

See you next time!

Davy Jones.