Pacific Crest Trail dag 44 – 46
Dag 44 – maandag 13 mei
21,0 miles (mile 720,7 – mile 741,7) – 33,6 km
Ik ben al vrij vroeg wakker vandaag, net als de rest van de groep, maar door een tijdrovend ontbijt na de eerste nacht met de bear can en vooral door langzaam inpakken en herinpakken, loop ik pas om 07.20 uur weg. Het pad gaat vrolijk verder waar het gisteren gebleven was en loopt gestaag omhoog. Wanneer we net een mijl gelopen hebben, zien we Sam, Jade en Little Skittle, die al iets eerder vertrokken waren, wachten bij de plek waar de trail verdwijnt onder een dikke sneeuwlaag. Het ziet ernaar uit dat de Sierra hier echt begint en de rest van de klim voltooien we door de sneeuw.
Als we eindelijk de top bereiken, zijn we al anderhalf uur bezig, maar hebben we pas 2,7 mijl gelopen. Het ziet ernaar uit dat de Sierra een tijdje gaat duren om doorheen te lopen…
Gelukkig gaat de afdaling echter een stuk sneller en kunnen we wat tijd goedmaken. Na vijf mijl continu over sneeuw gelopen te hebben, komen we weer trail tegen en kunnen we ons tempo ook weer verder opvoeren. Deze vijf mijl door de sneeuw voelden al vrij lang en dit is pas het begin: er komen een paar honderd sneeuwbedekte mijlen aan…
We houden een lunchpauze in de zon, drogen onze tenten en slaapzakken en genieten van nog steeds een wrap met tonijn.
Na de lunchpauze volgen we de trail weer omhoog. We hebben nog geen meter echt vlak gehad vandaag en ook nu duurt de klim weer een paar mijl. Bovendien worden we nog extra afgemat door de sneeuw die weer over het pad verschijnt en ervoor zorgt dat we vaak onze telefoon tevoorschijn moeten halen om onze route te checken en te controleren of we nog over het pad lopen. Als we de top naderen, zien we de lucht boven ons betrekken en de blauwe lucht van de afgelopen dagen maakt plaats voor donkergrijze regenwolken. Vijf minuten later horen we donderslagen en hoewel het niet direct boven ons plaatsvindt, gooien we het tempo wat omhoog om snel af te dalen en de bergtop te verlaten. De afdaling loopt geleidelijk naar beneden tot we tenslotte rond 18.45 uur na een vermoeiende dag onze overnachtingsplek bereiken en onze tent opzetten.
We besluiten voor morgen de logica van de meerderheid van de hikers in sneeuw te volgen en vroeger op te staan: door de koude in de nacht wordt de sneeuw harder en ijziger, waardoor er gemakkelijker over te lopen is zonder dat je wegzakt in de sneeuw, het zogenaamde “postholen”. Bovendien blijven dan ook de schoenen en daarmee de voeten langer droog en warm, aangezien de ijzige sneeuw meer van de schoenen afvalt als je verder loopt en niet echt doordringt tot in de schoen.
Dag 45 – dinsdag 14 mei
18,8 miles (mile 741,7 – mile 760,5) – 30,1 km
Zoals we gisteren hadden besproken, vertrekken we vandaag vroeger. Om 4.20 uur word ik gewekt door het altijd aangename geluid van de wekker. Om 5.30 uur ben ik precies op tijd klaar om te vertrekken, maar niet iedereen heeft zijn benodigde tijd goed ingeschat en uiteindelijk lopen we om 6.00 uur weg. Ons plan werkt echter goed en we lopen lekker door over de ijzige sneeuw vanochtend; een heel stuk sneller dan gistermiddag door de slushy sneeuw. Na ongeveer vier mijl bereiken we de splitsing vanwaar je naar Lone Pine kan afdalen. Luke heeft gisteren besloten deze route naar beneden te nemen en ons te verlaten. Deels vanwege fysieke redenen (volgens hemzelf, hij hield de dagen volgens ons allemaal goed vol), maar vooral vanwege mentale redenen heeft hij gisteravond besloten er een punt achter te zetten en ons onze gang te laten gaan. Iedereen neemt afscheid van Luke die we maar kort hebben leren kennen, maar die bij iedereen een positieve indruk heeft achtergelaten.
We lopen verder en zoals gewoonlijk loopt de Pacific Crest Trail omhoog. We klimmen vandaag echter hoger dan eerder in de Sierra en als we op de top een pauze houden, staan we op meer dan 11000 feet, zo’n 3300 meter hoogte. Deze eerste negen mijl waren zwaar, maar uiteindelijk weet je dat alles wat naar boven gaat altijd weer naar beneden komt. Althans dat denk en hoop je dan, maar vandaag moet dat toch nog even wachten. De volgende paar mijl blijven we namelijk op hoogte en boven elfduizend voet. Helaas zijn ook de sneeuwcondities weer achteruit gegaan door de opwarmende dag. De slushy sneeuw zorgt voor natte voeten, postholing en een verslechterend humeur in de groep. Na een hele tijd op hoogte gelopen te hebben, leidt de trail (verstopt onder de sneeuw) ons dan toch naar beneden en we dalen flink af deze laatste mijlen tot kamp.
Als we beneden aankomen, wacht ons nog een laatste test voor vandaag: onze eerste rivieroversteek in de Sierra. We denken terug aan wat we gelezen en gehoord hebben over rivieroversteken en volgen al deze tips op: gezicht en lichaam stroomopwaarts wijzen, benen niet over elkaar kruisen, heupriem losmaken en de wandelstokken gebruiken om te testen of er een veilige stap gemaakt kan worden. Iedereen komt veilig naar de overkant, hoewel het voor Connor een close call is en snel zoeken we de tentplaats op om onze voeten en schoenen op te drogen en op te warmen, voordat het te koud is om buiten te zitten en iedereen zijn/haar tent opzoekt. We overnachten op 9500 feet en hoewel we vrij hoog zijn, hebben we nog steeds niet hoeven slapen op sneeuw en konden we altijd een droog stuk grond vinden om onze tent op te zetten.
Het plan voor morgen is om naar de voet van Mount Whitney te lopen en deze, afhankelijk van het weer, de dag erna te beklimmen. Officieel ligt Mount Whitney niet op de PCT, maar aangezien het maar een vrij korte trip is naar de top en het de hoogste berg van de aaneengesloten VS is, is het een doel voor de meeste PCT’ers. Dit betekent dat de dag van morgen een vrij korte zal zijn, zo’n 6,5 à 7 mijl. De lange dagen van de afgelopen drie dagen hakken er flink in, zeker ook met de sneeuw die we tegenkomen, dus een kortere dag is welkom. Hoe zwaar het echter ook is, iedereen geniet er tegelijk ook met volle teugen van: het is een winterwonderland en we zien de Sierra in al haar puurheid en verlatenheid…
Dag 46 – woensdag 15 mei
5,8 miles (760,5 – 766,3) – 9,3 km
Vandaag staat er een korte dag op de planning, maar desondanks beviel het vroege opstaan en het lopen over bevroren sneeuw goed, dus ook vandaag gaat de wekker al vroeg. Om 5.40 uur lopen we na ons ontbijt weg op weg naar de voet van Mount Whitney. Hier zullen we dan de rest van de dag chillen en rondhangen en ons mentaal en fysiek voorbereiden op het beklimmen van Mount Whitney morgen en idealiter, afhankelijk van hoe iedereen zich voelt na Whitney, nog de paar mijl naar de voet van Forester Pass lopen om die de ochtend daarna te beklimmen.
De benen worden meteen geprikkeld, want het pad loopt weer flink omhoog voor een tijdje. Na een korte maar steile afdaling aan de andere kant, verloopt de rest van de trail redelijk geleidelijk en vlak naar Whitney Creek die we oversteken over een boomstam. We bereiken de splitsing waar de trail naar Mount Whitney zich afscheidt van de PCT. We blijven bij ons plan en verlaten de PCT voor nu om op weg te gaan naar Whitney.
We bespreken vervolgens de optie om vandaag al Whitney te beklimmen: het weer is er vandaag geschikt voor. Het is niet al te zonnig en warm vandaag, maar wel droog, waardoor er minder slushy sneeuw zou moeten zijn en er geen nieuwe sneeuw bij zal vallen in tegenstelling tot morgen. Het weer voor vannacht en morgen voorspelt sneeuw, wat onze kansen op een poging voor de top verkleint of zelfs onmogelijk maakt. De laatste belangrijke afweging die gemaakt moet worden, is of het wat betreft tijd haalbaar is vandaag: we hebben pas zes mijl gedaan en het is nog vroeg, maar het is zo’n 14 mijl voor de retourtrip van de voet naar de top, waarbij een aantal duizend feet gestegen en daarna gedaald moet worden.
Na overleg met de groep, besluiten we er vandaag voor te gaan, met name vanwege de slechte voorspellingen voor morgen. Voor extra energie en omdat we sowieso te veel eten bij ons hebben, maken we iets na tienen een (warm) tweede ontbijt/vroege lunch. We zetten onze tenten op, laten een groot gedeelte van onze spullen achter in de tenten en beginnen iets voor 11.00 uur met water, wat eten, extra warme, droge en waterdichte kleren en sneeuwmateriaal (ijspickel en microspikes) aan de klim van de hoogste berg van de “lower 48”.
Navigerend door de sneeuw, banen we ons een weg naar boven. Het is een stuk zachtere sneeuw dan we hadden verwacht, waardoor we redelijk veel postholen en het veel tijd kost om mijlen te maken. Bovendien heeft Little Skittle last van de hoogte, waardoor we ons tempo aanpassen en wat langzamer naar boven lopen en meer korte pauzes houden. We bereiken uiteindelijk Guitar Lake, vanaf waar het een stuk steiler wordt en iedereen zijn/haar ijspickel tevoorschijn haalt voor het geval we naar beneden glijden en een “self arrest” moeten uitvoeren. Met de pickel in onze hand, gaat het verder omhoog, een eigen trail inclusief haarspeldbochten makend over de steile sneeuwhelling. We treffen bovenaan deze sneeuwhelling weer het pad, door de steilte en de haarspeldbochten redelijk goed te onderscheiden, en volgen dit omhoog tot aan de splitsing naar Whitney Portal. Dit is de plek waar de hikers beginnen die de klim naar Mount Whitney in één of twee dagen doen en niet over de PCT lopen.
De eerste paar mijl heeft ons echter veel meer tijd gekost dan verwacht en met een steeds meer betrekkende lucht, twijfelt de groep over de laatste twee mijl naar de top. Het is al 15.30 uur, nog twee mijl door de sneeuw naar de top en dan nog afdalen…
Sommigen in de tramily zitten er doorheen, anderen twijfelen over de tijd die nodig is om boven te komen en dan nog de hele afdaling te maken, wat uiteindelijk iedereen in de groep doet besluiten om om te draaien. Ik voel me echter goed vandaag en wil, zeker nu ik zo dichtbij de top ben, toch graag helemaal naar boven en ik besluit in mijn eentje naar de top te gaan.
Ik vlieg naar boven over het pad dat vanaf de splitsing duidelijk meer gelopen en daardoor veel begaanbaarder is. Het kost me een uur om de laatste twee mijl naar de top te lopen en na een korte pauze, genietend van het uitzicht en het feit dat ik de top van Mount Whitney voor me alleen heb, begin ik aan de afdaling.
Het is ondertussen aardig afgekoeld en ik ben nog geen 500 meter onderweg of het begint te sneeuwen. Gelukkig zet de sneeuw niet echt door en hoewel de wind flink aantrekt, begin ik langzaam te zweten. Ik wil namelijk voor het donker en eventueel ernstigere sneeuw terug zijn bij ons kampement, dus ik race, zonder roekeloze acties te ondernemen, de berg af. Het gaat een stuk sneller dan omhoog en tweeëneenhalf uur na het bereiken van de top, kom ik bij ons kampement aan. De rest van de groep blijkt er pas ongeveer een uurtje te zijn, dus we kletsen even bij over het bereiken van de top en hun afdaling, terwijl ik mijn eten maak. Hierna duik ik snel mijn warme slaapzak in: het begint weer te sneeuwen en het was een lange, vermoeiende dag.
De korte dag die voor vandaag op de planning staat, is uiteindelijk uitgelopen op een lange, pittige dag. Inclusief de trail naar de voet van de beklimming en de hike op en neer de top, brengt de afstand voor vandaag op 21 mijl en een heleboel hoogtemeters. Het pluspunt is echter dat de oorspronkelijk korte dag van vandaag nu doorschuift naar morgen: vanaf hier lopen we morgen naar de voet van Forester Pass, het hoogste punt op de Pacific Crest Trail, om deze de dag erna te beklimmen. We denken er ook over om op deze zelfde dag nog over Kearsarge pass te lopen om naar Independence te gaan, maar die beslissing zullen we pas nemen als we over Forester Pass zijn en een idee hebben wat betreft tijd en onze vermoeidheid voor de dag.
Wederom bedankt voor het lezen!
Davy Jones