Pacific Crest Trail dag 41 – 43
Dag 41 – vrijdag 10 mei
0 miles
Ook vannacht houdt het niet op met regenen en als ik ‘s ochtends wakker word, ben ik blij dat ik niet op de trail ben en dat ik hier kan schuilen. Bovendien kan ik heel gelukkig zijn, aangezien er weer een town ontbijt wacht. Naast Grumpy’s verzorgt ook de General Store een ontbijt met all you can eat pancakes: dat vraagt om vergelijkend warenonderzoek. Origineel als ik ben, bestel ik dus nog eens pannenkoeken en de General Store heeft al meteen een streepje voor: naast reguliere pannenkoeken, hebben ze ook speciale pannenkoeken met M&M’s of walnoten. De pannenkoeken smaken prima en kletsend met de medewerkers, thru-hikers die het te vroeg vinden om de Sierra in te gaan en hier een paar weken werken en het weer afwachten, hangen we de rest van de ochtend rond in de General Store. We besluiten vervolgens nog eens naar Triple Crown Outfitters te gaan, waar ik besluit een set topokaarten van de Sierra te kopen als extra back-up in de bergen. Bovendien vind ik kaarten altijd leuk en interessant, dus een set kan nooit kwaad.
Wanneer we terugkeren bij de General Store, eten we een wrap en bespreken we de plannen voor de Sierra. Iedereen in de tramily is vastberaden om door de Sierra te gaan, ondanks de hoeveelheid sneeuw die er nog ligt. Er is veel sneeuw gevallen afgelopen winter en we zijn erg vroeg: in een gemiddeld sneeuwjaar wordt 15 juni als de ideale datum gezien om Kennedy Meadows te verlaten: wij zijn dus meer dan een maand vroeger in een bovengemiddeld sneeuwjaar. Vet!
Net als we de plannen aan het bespreken zijn, komen Saint Nik en zijn vriend Luke, die hij bij Walker Pass had opgepikt, binnen. Ze schuiven meteen aan voor de plannen en we besluiten uiteindelijk om zondag te vertrekken: het weer lijkt vanaf dan iets beter te worden dan nu en het geeft ook Nik en Luke een rustdag: met name Luke kan er wel een gebruiken. Hij valt midden in een trail tussen onderwijl getrainde hikers in en had de afgelopen dagen moeite om de nodige mijlen te maken.
Voor mij kan het daarentegen niet snel genoeg beginnen. Ik kijk steeds meer uit naar de Sierra en heb ontzettend veel zin om alles te gaan ontdekken in de sneeuw. Alles beter dan me doodvervelen in Kennedy Meadows waar werkelijk niets te doen is…
Dag 42 – zaterdag 11 mei
0 miles
Na een drogere nacht dan de vorige, ben ik ook vandaag weer vroeg wakker. Voor de verandering bestellen we, onder het mom van “Nik en Luke moeten het ook proberen”, weer onbeperkt pannenkoeken. Ik heb er nog geen genoeg van en wetende dat we de komende tijd vaker zullen terugverlangen naar warme pannenkoeken in de ochtend, geniet ik nog wat extra vandaag.
Daarna gaan we aan de slag om alle laatste dingen nog te regelen, wat zowat de gehele ochtend in beslag neemt. Prima voor mij aangezien ik tenminste iets te doen heb en me niet nog een dag hoef te vervelen…
Zo bezig zijnd met de voorbereidingen en kijkend naar het droge weer en de strakblauwe lucht van vandaag, zorgt voor een extra boost in mijn enthousiasme en ik ben er helemaal klaar voor om te gaan. Toch zal ik nog een middag moeten doorkomen voordat het zover is. Gelukkig heb ik echter ook ‘s middags nog genoeg omhanden: zo stuur ik mijn vorige tent vooruit naar Sierra City aan de andere kant van de Sierra voor mijn vriend Lars die in juli een bezoek komt brengen en een stuk zal meelopen. Daarnaast doe ik een testronde met het inpakken van de rugzak waarbij alle sneeuw- en wintermateriaal en al het eten voor de komende sectie meegenomen worden. Na een paar keer proberen en herinpakken, krijg ik tenslotte alles in mijn rugzak met de bear canister bovenop. Met een gerust hart kan ik nu genieten van de rest van de gezellige avond. Er is een aantal mensen dat heeft besloten morgen te vertrekken, dus er is tussen ons allemaal genoeg gespreksstof over de laatste plannen en eerdere ervaringen in de bergen en sneeuw.
Ons plan is om morgenochtend, vóór de pannenkoeken dit keer, te vertrekken en tot de sneeuw te lopen die na een kleine twintig mijl zou moeten beginnen. Deze eerste Sierra-sectie loopt voor ons van Kennedy Meadows tot aan de voet van Glen pass, waar we de Pacific Crest Trail zullen verlaten en via Kearsarge Pass naar Independence lopen. Vandaar is het plan om naar Bishop te gaan voor een rustdag (of twee).
Daarnaast is er ook nog Mount Whitney in deze sectie, dat de hoogste berg van de aaneengesloten VS is (de VS exclusief Alaska en Hawaii). We rekenen voor deze 86 trail miles (circa 110 mijl inclusief het pad naar de top van Mount Whitney en het pad over Kearsarge pass) 7 à 8 dagen, maar voor de zekerheid hebben we allemaal ongeveer voor tien dagen eten bij ons.
We besluiten redelijk vroeg te gaan slapen en onrustig als ik ben om te vertrekken, heb ik moeite om meteen in slaap te vallen. Drie rustdagen tijdens een hike waarin je elke dag flink kilometers maakt en elke dag bezig bent, blijkt niet voor mij weggelegd te zijn. Tijd om te gaan!
Dag 43 – zondag 12 mei
18,5 miles (mile 702,2 – mile 720,7) – 29,6 km
Vandaag is de dag: Moederdag. De ideale dag om in een bovengemiddeld sneeuwjaar vroeg de wilde Sierra in te gaan. We maken ons ontbijt en vertrekken dan, iets later dan gepland vanwege het laten drogen van onze tenten, met onze zwaar beladen rugzakken inclusief onder andere ijspickel, bear can en tien dagen aan eten, terug naar de trail. Van de General Store lopen we de mijl terug naar de PCT, vanwaar het Sierra-avontuur echt begint.
De groep waarmee we vertrekken is groot. Ze bestaat nu uit zeven mensen: Jade, Little Skittle, Connor, Sam, Saint Nik, Luke en ik. Toolbox heeft familie op bezoek hier in Kennedy Meadows, dus hij zal iets later vertrekken en dan vanavond aansluiten bij onze kampeerplaats.
We lopen om 9.00 uur de trail op voor een paar eerste vlakke mijlen door het laatste stukje woestijn. Wanneer we een uurtje onderweg zijn, komen we iemand tegen die in tegengestelde richting over de trail loopt. Hij is de Sierra twee dagen geleden ingegaan, kwam in een sneeuwstorm terecht en besloot om te draaien. Hij probeert ons te overtuigen dat het te vroeg is om de Sierra in te gaan en dat er meer stormen zullen komen, maar vastberaden (of koppig) als we zijn, lopen we verder. We kunnen niet nu al, in feite nog lopend door de woestijn, omdraaien. We gaan het zien en we kunnen altijd later nog omkeren…
Nadat we een tweetal met een hoop alpaca’s als muildieren inhalen, wat voor enige jaloezie zorgt in de groep, begint de trail te stijgen. We lopen samen met de hele groep omhoog en na zo’n twee mijl klimmen, krijgen we onze eerste pauze in de schoot geworpen: een ranger checkt of iedereen permits heeft, dus één voor één halen we uit de diepste krochten van de rugzak onze permits tevoorschijn. Gelukkig heeft iedereen de permit geprint en bij zich, want zoals we later vandaag zouden ontdekken, stuurt deze ranger iedereen terug die de permit niet geprint heeft. Langzaam stijgt het pad hierna verder en nadat we zo’n negen mijl gedaan hebben, is het tijd voor lunch. De ochtend ging snel voorbij en we zitten al bijna op de helft voor vandaag.
Na deze lunch waarin ik een halve pepperoni wegwerk en besluit, vanwege de vele olie die eruit druipt, om de andere helft vanavond soldaat te maken, gaat het rustig verder. De Sierra is duidelijk begonnen, want aan het klimmen komt nog geen eind en ook de komende mijlen loopt het omhoog. Iedereen voelt zich na minimaal één rustdag echter prima en met een aardig tempo lopen we door. Na zo’n 18 mijl vinden we een geschikte kampplaats waar voor alle tenten plaats is en we vormen een klein kampement. We bevinden ons ondertussen al op 9163 feet, wat een mooie inwijding en test voor de Duplex tijdens de eerste nacht op de trail betekent. Met het wegwerken van de halve pepperoni naast mijn normale diner, wordt ook de innerlijke mens weer versterkt en na de bear cans zo goed mogelijk verstopt/buiten bereik neergezet te hebben, is het tijd om te slapen. Het was een goede dag met een aardig tempo, maar ik verwacht dat het ook de makkelijkste dag voor een hele tijd zal blijken te zijn. Morgen gaan we de sneeuw in en zal er minimaal evenveel geklommen worden als vandaag.
De enige smet op de dag is dat we erachter komen dat Toolbox terug is gestuurd door de ranger omdat hij zijn permit alleen op zijn telefoon had en niet had geprint. Hij zal het morgen printen en dan opnieuw omhoog lopen om ons proberen in te halen. Hopelijk zien we hem nog terug.
Dit was het weer voor deze keer. See you next time!
Davy Jones