Pacific Crest Trail dag 38 – 40
Dag 38 – dinsdag 7 mei
30,3 miles (mile 638,4 – mile 668,7) – 48,5 km
Na de slopende dag van gisteren, verlaat ik vandaag om 7.00 uur als laatste ons kamp. De eerste vijf mijl gaan lekker en ik vul mijn water bij bij de eerste officiële waterbron sinds de camping van twee nachten geleden. Hierna is het nog acht mijl verder naar Walker pass.
Dit is een punt op de trail waar veel mensen die niet door de Sierra gaan naar Lake Isabella en verder liften om de trail na de Sierra weer op te pakken. Ook Niklas lift vanaf hier naar Lake Isabella, maar niet om te “flippen”, maar om een vriend op te pikken die een deel van de trail zal lopen en hier begint. We nemen voor nu afscheid en zoeken met z’n drieën een picknicktafel in de schaduw op voor onze lunch. We hebben geluk vandaag, want net als we gaan zitten, komt er een section hiker aangelopen die hier zijn section hike blijkt te beëindigen. Hij biedt ons eten aan dat hij nog over heeft, wat onze lunch flink spekt tot bijna asociale proporties. Ondanks zijn aanbod voor een lift, weten we de verleiding voor town food, mede door de grote lunch, te weerstaan en gaan we weer op pad.
We steken de highway over en zien de trail vóór ons steil omhoog lopen: de hoogtemeters zijn nog niet voorbij voor vandaag en de trail blijft, net als vanochtend, op en neer gaan. Met het voltooien van deze klim overwinnen we uiteindelijk zeshonderd hoogtemeters en kijken we opeens neer op Walker Pass. Ik loop verder op de waterloze zijde van de berg (het is in totaal een droge sectie van twaalf mijl) en na een tijdje op hoogte gelopen te hebben, daalt de trail weer af naar lagere hoogte. Tijdens deze afdaling passeer ik een stel stenen waar ik niet meteen aandacht aan besteed. Het is echter duidelijk door mensen neergelegd, dus als ik het nader bekijk, zie ik wat het voorstelt: ¼. Ik heb nu een kwart van de hele Pacific Crest Trail gelopen!
De laatste mijlen naar kamp gaan op de automatische piloot over glooiend terrein met een paar stevige klimmetjes. Het is vrij druk op onze beoogde tentplaats, maar we zijn alledrie wel ongeveer uitgeblust voor vandaag, dus we besluiten hier onze tent op te zetten. Één van de mensen die we hier tegenkomen en die hier ook overnacht is Gingerballz. We hebben hem de afgelopen dagen al voorbij zien komen in de logboeken langs de trail en wisten dat we inliepen, maar ik had niet gedacht dat we hem zouden inhalen voordat we Kennedy Meadows zouden bereiken. Het gaat dus toch wel lekker!
We kletsen even bij, waarna ik een Spaanse rijstburrito met wraps maak, aangezien ik nog zoveel eten over heb. Dit geniale idee van Nik smaakt prima en ik wil het zeker vaker proberen!
Door de lange vorige dagen, zijn we ondertussen nog maar 33,5 mijl verwijderd van Kennedy Meadows, wat nog maar een goede dag lopen betekent. Ons plan voor nu is om morgen nog een dag rond de 30 mijl te doen en de volgende dag voor ontbijt in Kennedy Meadows aan te komen. We hebben namelijk al gehoord over de “unlimited pancakes” als ontbijt in Kennedy Meadows en kunnen niet wachten om het uit te proberen.
Dag 39 – woensdag 8 mei
33,5 miles (mile 668,7 – mile 702,2) – 53,6 km
Ik heb heerlijk geslapen vannacht en rond 7.10 uur heb ik ontbeten en ben ik klaar om te gaan. Zoals gewoonlijk is de rest al vroeger wakker en vertrokken, dus ik start weer achteraan. Het ritme van gisteren blijft gehandhaafd en er wacht meteen een steile klim van circa 5 mijl die de benen meteen weer leeg laten voelen. Aan alles komt echter een einde en zo’n twee uur later bereik ik de top en loop ik even over een kam met een fantastisch uitzicht aan beide kanten voordat de afdaling begint.
De zon brandt nu goed en in de hitte bereik ik het beekje in het dal dat het einde van de afdaling en het begin van de volgende klim markeert. Ik filter water en vul mijn flessen bij voordat het omhoog gaat voor de laatste klim tot aan Kennedy Meadows. Deze klim oplopend voel ik me een stuk beter dan tijdens de vorige klim en voor ik het weet ben ik boven. Het is ondertussen al lunchtijd geweest – het loopt tegen half twee – dus bij de eerste de beste plek die ik tegenkom in de afdaling is het tijd voor een lunchpauze.
Omdat ik me goed voel en het aardig opschiet vandaag, denk ik voorzichtig aan doorlopen tot Kennedy Meadows vandaag. Dit is echter ook afhankelijk van wat Little Skittle en Jade willen doen. Aangezien ik hen echter de hele dag nog niet heb gezien en zij dus ook over de trail vliegen vandaag, heb ik een vermoeden dat zij hetzelfde plan hebben en door willen lopen tot Kennedy Meadows.
Ik eet mijn lunch en na zo’n 20 minuten pak ik mijn spullen in en begin ik weer te lopen: het is nog steeds wel een stuk naar Kennedy Meadows, dus een korte lunchpauze kan geen kwaad. De weg loopt hier heerlijk vloeiend en nergens al te steil naar beneden, wat betekent dat ik met grote stappen door kan lopen en de mijlen aardig snel voorbijgaan. Het is een vrij lange afdaling en net als ik de laatste honderden meters afdaal, zie ik voor me Jade, Little Skittle en Gingerballz lopen, een paar honderd meter verderop en helemaal onderaan de afdaling. Onderaan aangekomen filter ik weer opnieuw water – het water gaat er hard doorheen op zo’n warme dag – voordat de laatste vlakke mijlen aanbreken. Het is nog zo’n vier mijl tot ons kamp waar we hadden afgesproken om te overnachten en ondanks dat ik stevig doorloop, zie ik het drietal nergens meer voor me uit lopen. Een goed uur na mijn waterstop bereik ik de tentplaats. Er is echter niemand hier, wat betekent dat er nog circa vijf mijl extra voor me ligt en ik vanavond al in Kennedy Meadows ben. Het is nog steeds pas 16.00 uur, dus ik kan vóór 18.00 uur in Kennedy Meadows zijn en zelfs nog een luxueus diner eten vandaag!
Vanaf de vorige waterstop voelt het alsof we uit de woestijn lopen: hoewel het nog even heet is, is het landschap wel degelijk aan het veranderen: er zijn meer bomen te zien en deze laatste mijlen tot Kennedy Meadows leiden me langs een vrij grote rivier: groter dan ik in tijden heb gezien. Bovendien zie ik steeds meer en steeds prominentere bergen voor me opdoemen; bergen met een hele hoop sneeuw zo lijkt het.
De beentjes dragen me nog steeds goed en ik bereik uiteindelijk mijl 700. Na een snelle foto gaat het verder tot ik bij een splitsing kom: het pad rechts leidt naar Grumpy Bear’s restaurant en Triple Crown Outfitters, terwijl het rechtdoorgaande pad nog zo’n twee mijl extra doorloopt en me naar de andere kant van Kennedy Meadows en de General Store brengt. Dat wordt vaak gezien als de “officiële” afslag naar Kennedy Meadows, dus ik gok dat Jade, Little Skittle en Gingerballz rechtdoor zijn gelopen en ik volg dit pad. Als ik bij de weg aankom die vanaf de PCT naar de General Store leidt en mijn naam invul in het trail register hier, weet ik echter dat de rest de afslag eerder heeft genomen: hun namen zijn nergens te bekennen in het logboek. Nadat ik mijn naam heb ingevuld, loop ik de weg op en begin ik richting de General Store te lopen. Voor de beeldvorming: Kennedy Meadows is een gehucht en bestaat in feite uit één straat waarlangs boerderijen en huizen met grote stukken land liggen. Hoewel er maar een klein aantal mensen woont, is het geheel vrij uitgestrekt van het ene eind van het dorp tot het andere eind van het dorp. Vanaf de PCT is het ongeveer een mijl lopen naar de General Store, die al gesloten is als ik aankom.
Het enige restaurant in Kennedy Meadows is Grumpy Bear’s en dat ligt uiteraard aan de andere kant van het dorp. Er zijn mensen die heen en weer rijden, maar aangezien er geen bereik is in Kennedy Meadows en er geen antwoord komt op een Facebook-bericht dat ik via wifi naar Grumpy Bear’s stuur, besluit ik deze tweeëneenhalve mijl langs de weg ook nog maar erbij te lopen om me bij de rest te voegen en nog wat te eten. Bovendien wachten er een aantal pakketjes op me bij Grumpy, dus ik moet sowieso die kant op. Wanneer ik aankom, voeg ik me bij Gingerballz, Little Skittle en Jade, bestel ik allerlei appetizers aangezien de keuken net is gesloten en er alleen nog appetizers geserveerd worden en pik ik mijn boxen op. Het zijn zoveel pakketten dat het wel kerstmis lijkt: op mij wachten een nieuwe tent, nieuwe trail runners, een ijspickel en een bear can, wat mijn uitrusting voor de Sierra compleet maakt. In het donker zet ik voor het eerst de nieuwe Zpacks Duplex tent op, gelukkig geen al te ingewikkelde tent, en na een lange, vermoeiende dag is het tijd om te slapen.
Dag 40 – donderdag 9 mei
0 miles
Vandaag is de dag: all you can eat pancakes als ontbijt. Alsof ons geduld nog niet genoeg op de proef gesteld is, moeten we ook vanochtend echter nog even wachten. Onze biologische klok zorgt ervoor dat alle hikers om maximaal 7.00 uur rondlopen, terwijl Grumpy’s pas om 8.30 uur opent voor ontbijt. Als een stel hongerige en ongeduldige wolven zitten we rond de picknicktafel, wachtend tot de deuren opengaan en we naar binnen kunnen stormen. Het behoorlijke aantal hikers in Kennedy Meadows zorgt ervoor dat er een rij staat voor de kassa voor het hikerontbijt. Ondanks het aantal bestellingen krijgen we het ontbijt echter al snel voorgeschoteld en met bordvullende pannenkoeken, ei, bacon en worst, wordt ook de maag snel gevuld.
Na dit grootse ontbijt en een stuk of vier grote pannenkoeken, lopen we naar Triple Crown Outfitters, een gearshop in een zeecontainer op het terrein van Grumpy Bear’s en gerund door twee gelauwerde thru-hikers die beiden de triple crown (PCT, CDT en AT) voltooid hebben. Door deze ervaringen weten ze exact wat hikers zoeken en alles in de winkel is hierop ingericht en bevoorraad. We slaan een “resupply” van 10 dagen in voor de volgende sectie naar Independence/Lone Pine. Deze sectie is een kleine 90 mijl, dus we verwachten het in zeven dagen te kunnen voltooien, maar aangezien er sneeuw ligt en we de bergen ingaan, kopen we eten met de gedachte “liever te veel dan te weinig eten”.
Hierna besluiten we onze spullen te verhuizen naar de General Store, aangezien de campingplaatsen daar iets meer beschut zijn (er wordt regen voorspeld voor een paar dagen), het dichterbij de trail ligt waar we weer gaan beginnen en Little Skittle hier boxen naartoe heeft gestuurd en die nog op moet halen. Gelukkig is de vader van Jade, die net met pensioen is en nu Jade voor een tijd volgt op de PCT, ook in Kennedy Meadows aanwezig met een auto. Met alle spullen in de auto geladen, gaat het ritje naar de General Store een stuk sneller dan de wandeltocht die ik gisteren in omgekeerde richting maakte.
We zetten onze tent op, hangen wat rond met andere hikers en doen voor de rest van de ochtend en vroege middag niet al te veel: gewoon genieten van een rustdag, hoewel het weer niet echt meehelpt.
Tegen 15.00 uur gaan we terug naar Grumpy’s om onze kleren te wassen en te douchen. Net als ik uit de douche kom, komt Sam verregend binnen. Het regent al een tijdje vandaag en het laatste uur is het aanzienlijk harder gaan regenen, wat duidelijk te zien is aan Sam en zijn kleren. Ook hij pakt snel een douche, waarna we met z’n allen een Grumpy Burger bestellen: een reusachtige en heerlijke burger. De volgende tramily-leden die (letterlijk) binnendruppelen, zijn Connor en Toolbox en we kletsen bij over de afgelopen dagen.
We gaan hierna met z’n allen terug naar de General Store, waar de rest ook hun tent opzet, en met wifi-bereik tot in de tent spendeer ik de rest van de avond op YouTube, terwijl het maar blijft regenen vandaag.