Pacific Crest Trail dag 29 – 31

Wil je meer foto’s zien? Kijk eens op mijn Instagram-account @timstroeks

Dag 29 – zondag 28 april
16,8 miles (mile 454,5 – mile 471,3) – 26,9 km

Vandaag staat een halve wandeldag op de planning: een volgende bekende trail angel-plek waar voor je gezorgd wordt als thru-hiker ligt maar zo’n 24 mijl verderop. Het doel is daarom om hier morgen in de ochtend aan te komen voor nog een relaxte dag, wat ook betekent dat er vandaag in principe niet al te veel gewandeld hoeft te worden.
We staan daarom rustig op na ons “latertje” van gisteravond en slenteren maar weer eens naar het minicentrum van Agua Dulce voor een ontbijt. Onder het mom van vergelijkend warenonderzoek, ontbijten we vandaag in “Home Made”, waar de portie eten die we voorgeschoteld krijgen in ieder geval groter is dan de portie van gisterochtend. Dit viel echter ook wel te verwachten als je een ontbijt bestelt met de naam “Home Made Superbreakfast”. Met ei, bacon, een hamlap, een toast en een aantal pannenkoeken per persoon is de tafel snel gevuld met voer.
We waggelen hierna, nog net niet met onze buik over de straat slepend, terug naar Hiker Heaven, waar we de laatste dingen voor ons vertrek van vanmiddag regelen. Zo laad ik mijn elektronische apparaten op en stuur ik een doos met mijn microspikes en regenbroek door naar Kennedy Meadows waar de Sierra Nevada begint. Na een laatste douche, pak ik alles in voordat we een lift krijgen en met onze rugzak weer Sweetwater Cafe inlopen voor een lunch. Ik ga dit keer voor een burger en een milkshake, die er goed en snel in gaan. Met het opeten van deze lunch, is het tijd om het luxe leven van vettig en veel “town food” voor nu achter ons te laten en te beginnen aan de volgende sectie naar Tehachapi.
In de hitte van de dag lopen we Agua Dulce uit met als doel om een mijl of zes tot acht voor Casa de Luna te kamperen vanavond voor een vroege binnenkomst daar morgenochtend. We volgen de vlakke asfaltweg voor een tijdje, maar zodra we de asfaltweg verlaten, gaat het direct omhoog. In de drukkende en benauwde hitte wordt de klim langzaam steiler en steiler en voor we het weten, kijken we van een aardige hoogte neer op Agua Dulce.
We lopen verder tot net na de top, waar we water bijvullen, voordat er flink afgedaald wordt om een weg over te steken. Niet tot onze grootste verbazing, gaat het na deze weg weer meteen omhoog naar bijna dezelfde hoogte als waar we water hadden bijgevuld: de Pacific Crest Trail blijft klimmen en dalen.

Omdat we wat later vertrokken waren vandaag, besluiten we nog een uurtje door het donker te lopen om wat dichterbij Casa de Luna te komen en eventueel kans te maken op het pannenkoekenontbijt dat daar geserveerd wordt. Rond 20.30 uur besluiten we dat het goed is geweest voor vandaag en zo stil mogelijk zetten we onze tent naast de al opgezette en donkere tent naast ons op.

Dag 30 – maandag 29 april
6,9 miles (mile 471,3 – mile 478,2) – 11,0 km

Na een regenachtige nacht, ruimen we in de regen en opzettende mist onze tent op. Om 06.45 uur vertrekken we voor de laatste zeven mijl naar Casa de Luna. Ondanks – of dankzij – de regen, knallen we deze zeven mijl er in twee uurtjes uit voordat we de weg naar Green Valley en daarmee Casa de Luna bereiken. We steken de weg over, doen onze rugzak af en zien een auto aankomen. We steken onze duim op en het blijkt onze geluksdag want de eerste auto stopt meteen en biedt ons een lift aan.
In een leeggestript busje stappen we via de achterdeur in en tijdens het korte ritje komen we te weten dat onze chauffeur een Griek is die onderweg is naar zijn tijdelijke baantje en ons maar al te graag helpt. Zo’n vijf minuten nadat we zijn ingestapt, bedanken we onze vriendelijke en veelvuldig kletsende Griek echter alweer: we zijn aangekomen in Green Valley. We stappen, hoe verrassend, voor wat eten het tankstation binnen. We kopen een tweede ontbijt, lopen het tankstation uit en voor de tweede keer vandaag blijkt het onze geluksdag te zijn: Terrie Anderson, één van de trail angels van Casa de Luna, heeft net iemand afgezet bij het tankstation waardoor we meteen en zonder te vragen een lift hebben voor het korte stukje naar hun huis. Hier aangekomen ontmoeten we Little Skittles, Saint Nik en Sam weer, die gisteren al eerder uit Hiker Heaven vertrokken waren en schijnbaar ongeveer naast ons geslapen moesten hebben afgelopen nacht. Ze waren echter eerder onderweg dan wij vanochtend, waardoor ze hier al op de banken rondhangen.
We krijgen meteen pannenkoeken aangeboden: er zijn er nog een paar over van het ontbijt vanochtend en we brengen onze maag nog maar weer wat meer op spanning.
Voor de rest van de koele dag, hangen we wat rond op de bank en wordt er bier gedronken.
Het gaat richting avondeten als we worden aangesproken door “Strider” die vorig jaar de Appalachian Trail heeft gelopen en ons met allerlei ongegronde argumenten wil overtuigen dat we echt niet de Sierra Nevada in moeten gaan, omdat we zullen sterven onderweg. Op Facebook en op de trail heb ik al vaker gemerkt dat er angst gezaaid wordt door andere hikers over de omstandigheden en de extreme sneeuwval van afgelopen winter in Californië en de Sierra Nevada en Strider is geen uitzondering. Gelukkig laat niemand van onze steeds meer bindende tramily zich gek maken, met name aangezien we nog steeds ver weg zijn van Kennedy Meadows (mijl 702) waar de Sierra begint. We laten Strider maar doorratelen over zijn overtuiging van een wisse dood in de Sierra tot hij zijn interesse verliest.

Op naar betere momenten van de dag: eten! Casa de Luna is bekend vanwege haar taco salade die elke dag vers gemaakt wordt door de hikers die er overnachten. Er is genoeg voor iedereen én meer, dus na een paar keer volle borden opscheppen en veel calorieën tanken, wordt er voor de rest van de avond niet meer veel gedaan behalve bankhangen en uitbuiken. Niet meer veel dus, afgezien van één bekende activiteit in Casa de Luna. Naast de taco salade is Casa de Luna namelijk ook bekend vanwege de “Class of … bandana’s”; dit jaar dus de Class of 2019 bandana’s. Deze worden echter niet simpelweg verkocht of uitgedeeld: iedereen die een kort en gek dansje doet voor de trail angels en de andere hikers of zichzelf op een andere manier niet al te serieus neemt, krijgt een bandana. Alle aanwezigen doen hun dansje: de bandana maakt het korte moment van gêne zeker goed! Een leuk én handig aandenken aan Casa de Luna en een leuke afsluiter van de dag!

Dag 31 – dinsdag 30 april
39,4 miles (mile 478,2 – mile 517,6) – 63,0 km

Vanaf 6.30 uur worden er pannenkoeken geserveerd: ondanks dat we vroeg willen vertrekken voor een lange dag vandaag, laten we pannenkoeken natuurlijk niet aan ons voorbij gaan. We werken er een heel aantal weg, op z’n Amerikaans met boter en maple syrup, voordat we door één van de vrijwilligers terug naar de trail worden gereden. We lopen iets na zevenen de trail weer op op deze mistige, regenachtige en koude ochtend. Net als voor ons bezoek aan Casa de Luna gaat de trail flink op en neer, vanochtend beginnend met een vrij lange en geleidelijke klim.
Iedereen van onze groep gaat er vliegend vandoor en ik loop al snel achteraan en zie iedereen voor me langzaam kleiner worden en uiteindelijk verdwijnen in de verte. Ik houd mijn eigen tempo aan en ga ervan uit dat ik ze later vandaag wel weer tegenkom ergens onderweg. Er staat een stevige wind en de mist maakt plaats voor meer regen. Ik loop een tijdje met Jade samen tot we zo’n 7 à 8 mijl vanaf het begin van vandaag “Whitewalker” en “Muffin cheecks” tegenkomen. We hebben dit koppel, die de PCT in secties lopen en hopen dit jaar de laatste ontbrekende secties in te vullen, ontmoet in Hiker Heaven, waar we samen met hen gegeten hebben in de Mexicaan. We kletsen een minuut of 10 bij, wat me schijnbaar energie geeft. Na deze korte pauze voelen mijn benen namelijk opeens een stuk beter en ik vlieg de berg op. Al snel haal ik Connor bij, waarna een tijdje later ook Little Skittles en Sam volgen, met wie ik tot de lunch samen loop.
In de eindelijk doorbrekende zon drogen we onze jassen en rugzakken en eten we onze tortilla’s voor vandaag. We nemen echter niet al te lang de tijd voor een lunch, want na zo’n 50 minuten gaat het verder. Het plan is om vandaag zo’n dertig mijl te lopen om dichtbij genoeg het LA-aquaduct te komen om dat gedeelte de volgende dag gedurende de koelere avond te lopen. We hebben vanaf hier nog wel zo’n 16 mijl te gaan om de dertig mijl aan te tikken, dus we vervolgen rond 13.00 uur de trail.

Ik ben mijn benen niet kwijtgeraakt tijdens de lunch en loop lekker door zonder gedachte of behoefte aan een pauze voor de daaropvolgende uren. Naarmate ik dichterbij onze beoogde overnachtingsplek kom, begin ik te denken om nog wat verder te lopen: ik voel me erg goed en als ik tot het begin van het aquaduct-gedeelte kan komen vandaag, heb ik morgen bijna een hele rustdag voordat we rond 17.00 uur vertrekken om over het aquaduct te lopen. Ons originele plan was om vandaag dertig mijl te lopen om morgenvroeg de resterende negen mijl naar het begin van het aquaduct te lopen, waar we een siësta inplannen, voordat we ‘s avonds de sectie over het aquaduct zelf lopen. Het aquaduct is namelijk berucht vanwege de hitte en het gebrek aan schaduw onderweg, waardoor een groot deel van de hikers deze sectie van zo’n twintig mijl in de avond of nacht plant. Om vandaag tot Hiker Town te komen, wat als beginpunt van het aquaduct geldt, wachten er dus nog eens 9 mijl extra vandaag. Rond 16.15 bereik ik de kampeerplaats die we op het oog hadden voor vandaag en ik besluit verder af te dalen en in ieder geval nog zo ver mogelijk te komen vandaag voordat ik mijn tent opzet.
Ondanks de vele mijlen en uren die ik al gelopen heb vandaag, houd ik nog steeds een hoog tempo tot ongeveer mijl 35, waar er een golf van moeheid over me heen komt. Ik denk er even aan om te stoppen voor vandaag, maar aangezien het nog maar vier mijl is tot Hikertown, besluit ik daar toch voor te pushen, met de gedachte van een vrije en rustige ochtend en middag voordat ik morgenavond pas weer hoef te lopen.
Rond 19.00 uur kom ik tenslotte, precies 12 uur nadat ik begonnen ben met wandelen vandaag, aan in Hikertown. Dit is een hostel in de sfeer van het Wilde Westen, waar ik vanwege de uitverkochte kamers mijn tent kan opzetten op het grasveld achterom. Het hele hostel is duidelijk gericht op hikers, want samen met een andere hiker rijden we met een geleende auto van de bewaarder van het hostel vier mijl de weg af voor een portie burgers en friet na deze lange, maar belonende dag. Zodra ik de mijlen van vandaag omreken naar kilometers en op papier zet, schrik ik bijna van het aantal kilometers dat ik vandaag heb gelopen: het getal lezend op papier voelt als een topprestatie en ik besef me dat ik uitzonderlijk goede benen had vandaag om dit te kunnen lopen. Ik heb vandaag uiteindelijk 39,4 mijl ofwel 63 kilometer gelopen, in slechts 12 uur. Daar ben ik trots op; tijd om te genieten van een welverdiende nachtrust nu!

Dank voor het lezen van de blog en tot snel!

Davy Jones