Pacific Crest Trail dag 26 – 28
Wil je meer foto’s zien? Kijk eens op mijn Instagram-account @timstroeks
Dag 26 – donderdag 25 april
32,0 miles (1,6 omleiding + mile 394,0 – mile 424,4) – 51,2 km
Na de lange dag van gisteren die werd afgesloten met een roadwalk, kwam er van vermoeidheid allerlei gekkigheid bij iedereen naar boven. Zo grapten we dat “we morgen gewoon dertig mijl moeten lopen, zodat we lekker snel in Agua Dulce/Hiker Heaven zijn”. We namen het allemaal maar half serieus, deden het af als een grapje en gingen slapen.
De volgende dag verlaat ik rond 7.50 uur als laatste onze slaapplek. Ik voltooi de laatste 1,6 mijl van de omleiding voordat ik terug de PCT op wandel en weer officiële mijlen kan maken. Deze mijlen schieten echter nog niet echt op: ik voel de benen van al het klimwerk van gisteren, dus vandaag lopen mijn benen bij elke klim vol en zakt het tempo flink.
Na zo’n 7 mijl kom ik echter in mijn ritme en even later passeer ik de markering voor mijl 400! De daaropvolgende mijlen begin ik me alsmaar beter en beter te voelen totdat ik zelfs voor het eerst vier mijl in één uur loop.
Na dit uur heb ik nog steeds niemand van mijn groep gezien vandaag en begint het in me op te komen dat het grapje misschien geen grapje was en er misschien echt voor dertig mijl gegaan wordt vandaag…
Ik loop weer één van de verradelijk zware klimmetjes van vandaag op en kom dan in de schaduw van een beekje Sam tegen die daar even pauzeert. Ik besluit, na al 18 mijl gedaan te hebben, ook mijn eerste echte pauze van vandaag in te lassen en eet een late lunch. De pauze is echter niet al te lang, aangezien ik de rest van de groep bij wil halen en met hen de dag wil afsluiten. Na mijn lunch vlieg ik daarom de berg af naar de brandweerkazerne. Daar ontmoet ik Jade, Toolbox en Connor, die pizza besteld hebben en deze hier hebben laten afleveren. Helaas heb ik de pizza gemist, maar wat betreft drank is aan iedereen van de groep gedacht: samen met de pizza is er voor iedereen koud bier besteld dat er nu wel in gaat!
Eén van de gespreksonderwerpen die even later ter sprake komt, is de dertig-mijl-dag: we zijn ondertussen bij mijl 26, dus het kost nog zeker meer dan een uur om de dertig mijl aan te tikken en door het rondhangen bij de brandweerkazerne is het ondertussen al 18.00 uur geweest. We besluiten toch nog voor de dertig mijl te gaan en lopen iets voor 18.30 uur weg voor de laatste kilometers. Ik neem de leiding vanaf het begin en blijk deze uiteindelijk niet meer af te staan: mijn benen gaan nog steeds goed ondanks de lange dag en misschien wel dankzij het bier en we lopen als groep verder.
Het is in deze volgende mijlen dat er een trail name voor mij geopperd wordt en ik deze accepteer. Er is de afgelopen tijd door verschillende mensen steeds dezelfde trail name voorgesteldj: “The flying Dutchman”, vanwege mijn wandeltempo en mijn nationaliteit. Ik wilde echter niet voor deze trail name gaan, omdat ik het niet heel origineel vind en wees het steeds af. Vandaag werd er een keer een andere trail name voorgesteld. Ik loop vanavond dus vooraan in de groep en omdat het langzaamaan begint te schemeren en ik kamp wil bereiken voordat het echt donker wordt, gooi ik het tempo nog wat omhoog. Daarop zegt Sam: “There he goes, Davy Jones, captain of the Flying Dutchman, leading his squad into destruction and death after a long hard day.” Iedereen van de groep vind het Davy Jones wel een geschikte trail name en ook ik vind hem erg leuk en besluit hem te accepteren, waardoor ik voortaan op de trail als Davy Jones door het leven ga.
Maar wat is een trail name precies? Een trail name is een bijnaam die jou op de trail door andere hikers wordt gegeven. Vaak is het gelinkt aan een kenmerk van die persoon of een gebeurtenis/voorval met die hiker op de trail. Zo komen “Sunshine” en “Smiles” vaker voor, maar ook “Gingerballz” en “Toolbox” zijn trail names. Het is een echte Amerikaanse traditie op Amerikaanse trails: je stelt jezelf voor met je trail name op de trail; er zijn zelfs mensen die je echte naam niet weten en je alleen bij je trail name kennen en noemen.
We zijn aardig opgeschoten en zo’n 75 minuten na ons vertrek van de brandweerkazerne, bereiken we de 30 mijl voor de dag. Er is hier echter geen plek om te overnachten, waardoor we nog even door moeten lopen. Dit “even doorlopen” blijkt nog twee mijl te zijn, waar we ons bij een grote groep mensen voegen en ons, aangezien er geen plek is voor tenten, tussen struiken en andermans tenten wringen voor een nachtje cowboy camping. Uiteindelijk komen we dus uit op een dag van 32 mijl: een dag die zwaar begon, maar waarin ik sneller ging lopen naar het einde van de dag. Het enige smetje op de dag is dat de blaren/hotspots toch weer opspelen en ik deze dus weer moet verzorgen en in de gaten moet houden in de komende dagen.
Dag 27 – vrijdag 26 april
25,7 miles (mile 424,4 – mile 450,1) – 41,1 km
Na dit nachtje cowboy camping, lopen we rond 7.30 uur weg voor een nieuwe dag. De eerste zeven mijl loop ik samen met Connor en Toolbox: Jade en Sam zijn al eerder vertrokken. Ondanks de lange dag van gisteren, voelen de benen niet al te slecht en schieten de kilometers aardig op. De blaren zijn daarentegen wel pijnlijk vandaag, met name tijdens het afdalen. Helaas bestaat de dag vandaag uit veel afdalingen die ons uiteindelijk terug moeten brengen naar lagere hoogten om morgen in Agua Dulce aan te komen. Onder het mom van “hoe sneller ik loop, des te sneller ik beneden ben en mijn blaren niet meer voel”, loop ik een snelle afdaling naar onze lunchplek, waar ik bij een ranger station samen met Connor,.Toolbox en Jade wat eet. We hebben Sam al in het begin van de ochtend ingehaald: hij heeft wat meer last van pijntjes en doet het rustig aan vandaag.
In de schaduw van een boom zitten we luxueus aan een picknicktafel met twee koude blikjes frisdrank. Het ranger station speelt handig in op de Pacific Crest Trail die langs hun voordeur loopt en verkoopt koude blikjes frisdrank. Ik ga voor een cola en een Mountain Dew.
Na deze lekkere en vrij lange lunchpauze gaat het verder met afdalen. Ik droom al van een ijsje bij de KOA campground in Acton, waar we praktisch langs lopen, maar zet dat idee even later alweer uit mijn hoofd. Ik loop liever nog wat extra mijlen vandaag, zodat ik morgen vroeg in Agua Dulce aankom en ik daar een “town breakfast” kan eten.
De mijlen vliegen voorbij tijdens de hete middag en wanneer ik uiteindelijk op de weg stuit die naar de KOA leidt, kan ik de verleiding van een verkoelend ijsje toch niet weerstaan en koop ik een beker Ben & Jerry’s en wat andere zoetigheden. Met Connor en Toolbox, die niet heel veel later ook op deze camping aankomen, maak ik mijn avondeten, voordat we besluiten nog wat verder te lopen vandaag: waarom niet een ijsje vandaag én een ontbijt in Agua Dulce morgen? Dat klinkt toch niet verkeerd.
We laten de camping, die rond deze tijd van het jaar vooral overladen is met thru-hikers, achter ons en lopen in de koelere namiddag/vroege avond nog een paar snelle mijlen. Uiteindelijk loop ik nog zo’n zes mijl extra, waarvan de laatste anderhalf in het donker, wat me tot een mooie 4,5 mijl van Agua Dulce en Hiker Heaven brengt. Dat moet genoeg zijn om op tijd voor een ontbijt te zijn morgenochtend…
Dag 28 – zaterdag 27 april
4,4 miles (mile 450,1 – mile 454,5) – 7,0 km
Aangezien er vandaag maar een korte dag op de planning staat, slaap ik (enigszins) uit en pak ik rustig in. Ik eet mijn laatste eten voor deze sectie: 3,5 dagen aan eten bleek uiteindelijk precies te kloppen, mede dankzij de vele kilometers van de afgelopen dagen.
Rond 7.00 uur verlaat ik mijn kleine halfvlakke tentplaats direct naast de trail gelegen voor een tweede en groter ontbijt in Agua Dulce. De trail slingert vanaf mijn overnachtingsplaats, die er in het donker beter uitzag dan dat hij bleek te zijn, nog een mijl naar beneden, waarna deze via een tunnel onder de highway doorloopt. Zodra ik aan de andere kant de tunnel uitloop, ziet het landschap er opeens anders uit: ik ben bij “Vasquez Rocks” aanbeland. Deze rotsformaties zijn door hun verschijning en hun locatie nabij de Hollywoodstudio’s een populaire filmlocatie: zo zijn er verschillende Star Trek-films opgenomen hier.
Na een niet al te lange wandeling door dit duidelijk toeristischere beschermde gebied, loop ik niet veel later langs de eerste huizen van Agua Dulce. De laatste mijl loopt over de asfaltweg naar het centrum van Agua Dulce: een centrum bestaande uit een supermarkt met een beperkt assortiment en wat eetgelegenheden. De opzet en het uiterlijk van het dorpje ademt de sfeer van een klassieke spaghetti-western, inclusief een piepende windmolen.
Ik neem plaats op de veranda van Sweetwater Cafe en bestel een koffie. Connor en Toolbox, die gisteren uiteindelijk iets minder ver gehiked hadden dan ik, arriveren zo, dus ik besluit nog te wachten met het bestellen van mijn ontbijt. Mijn keuze is wel al gemaakt: het wordt een Tri tip skillet: een uitgebreid ontbijt bestaande uit tri tip (een steak) met hash browns (enigszins vergelijkbaar met rösti), spek en ei. Met een verse jus d’orange en als afsluiter een milkshake blijkt dit een uitgebreid en geslaagd ontbijt.
Met een volle buik lopen we vanaf hier de mijl langs de weg naar de andere kant van Agua Dulce waar Hiker Heaven is gevestigd. Rod en Donna Saufley hebben hier een uitgebreide hangplek voor PCT-hikers opgezet met onder andere wasgelegenheden, leenkleren, douches en WC’s en alle andere benodigdhedendie stinkende en vermoeide hikers zich kunnen wensen
Ik pik mijn box met eten op die ik vanuit Wrightwood had opgestuurd, met daarin het eten voor de volgende sectie naar Tehachapi.
Met ons groepje van gisteren herenigd, gaan we met zijn vieren (Jade, Toolbox, Connor en ik) met een Uber naar de REI, dé bekende buitensportwinkel in de VS, in één van de voorsteden van Los Angeles. Ik besluit vanwege mijn blaren nieuwe inlegzooltjes te kopen en, omdat ik er nu toch ben, ook een opblaasbaar matje te kopen ter vervanging voor mijn schuimmatje. Het schuimmatje heeft prima zijn werk gedaan, maar ik was van plan om het vanwege de koude in de Sierra om te ruilen voor een beter geïsoleerd opblaasbaar matje. Het is nog even naar de Sierra, maar onder het mom van testen (en een comfortabelere nachtrust) en aangezien ik minder doornen en naalden ben tegengekomen in deze woestijnsectie dan waar ik bang voor was, neem ik de Thermarest Neoair Xtherm nu al mee uit de winkel.
We regelen een ritje terug naar Hiker Heaven en na de rest van de middag rondgehangen te hebben op de hangplek voor hikers, gaan we ‘s avonds naar de Mexicaan van het dorp voor een uitgebreid en lekker diner. Dit diner vloeit tenslotte over in een gezellige avond waarbij we nog wat meer hangen en bier drinken in Hiker Heaven, voordat het rond 23.30 uur, extreem laat voor mij ondertussen, bedtijd is. De afsluiting van een korte wandeldag met wat nieuwe gear om te gebruiken voor de volgende secties.
Wederom dank ik jullie allemaal voor het lezen!
Davy Jones
Wil je meer foto’s zien? Kijk eens op mijn Instagram-account @timstroeks