Pacific Crest Trail dag 23 – 25
Wil je meer foto’s zien? Kijk eens op mijn Instagram-account @timstroeks
Dag 23 – maandag 22 april
15,4 miles (mile 353,9 – mile 369,3) – 24,5 km
Met de late aankomst op de tentplaats en stralende lucht leek het me een goed idee om voor cowboy camping te gaan vannacht. Rond 01.30 uur voel ik echter druppels vallen en als ik naar de lucht kijk, lijkt het voorlopig eerder harder te gaan regenen dan op te houden, getuige de grote wolk die aan mijn rechterkant langzaam dichterbij kruipt. Met tegenzin kruip ik uit mijn quilt om in het donker snel mijn tent op te zetten. Ik gooi mijn slaapspullen snel in de tent en leg me weer neer. Nog geen drie minuten later stopt het uiteraard met regenen en blijkt het voor de rest van de nacht toch droog te blijven: zul je altijd zien…
Gelukkig droogt de quilt, die niet alleen nat was door de regen, maar ook door extreme condens op de berg, in de rest van de nacht op, zodat ik deze rond 7.00 uur droog kan inpakken en aan mijn reusachtige ontbijt kan beginnen. Ik heb deze sectie sneller gelopen dan verwacht en heb gisteren ontbeten in de MacDonald’s, waardoor ik nog veel ontbijt over heb. Ik besluit om alles op te maken voordat ik vandaag weer in een stadje kom waar ik nieuw eten kan kopen. Bovendien kunnen extra calorieën geen kwaad vandaag waarin er veel geklommen wordt.
Om 07.30 uur loop ik weg van mijn tentplaats en meteen merk ik dat ik me goed voel. Uiteindelijk loop ik de eerste 10 mijl in slechts drie uur, een goed gemiddelde van boven de 5 kilometer per uur dus. Deels heeft dit als reden dat Sam ook voor cowboy camping had gekozen vannacht, maar in plaats van de tent opzetten, was Sam simpelweg opgestaan en begonnen met lopen toen het begon te regenen om 2.00 uur: ik hoop nog zoveel mogelijk op hen in te lopen. Daarnaast is het vooruitzicht van een stadje en een middagje vrijaf aanlokkelijk; hoe sneller ik loop, hoe langer de vrije middag.
Als ik op een van de volgende heuvels de bocht omloop, zie ik voor me opeens een breedgebouwde man met een bruine rugzak. Die ken ik! Ik loop erheen en mijn gedachte wordt bevestigd: ik heb Second Chance Hiker ingehaald. Ik maak een praatje en vraag om een foto van deze populaire YouTuber dit jaar.
Na deze korte intermezzo waarbij ik ook voor een tijdje samenloop met Second Chance Hiker, loop ik verder om de laatste vijf mijl naar Wrightwood te completeren en dagdroom ik al over town food vanavond. Eerst wachten me echter nog een paar sneeuwtraverses op de noordhelling waarvoor ik mijn microspikes ergens diep uit mijn tas moet uitgraven. Na zo’n anderhalf mijl over deze steile sneeuwhellingen bereik ik het eindstation van een skilift vanwaar het afdalen naar Highway 2 begint. Vanaf deze weg lift ik naar Wrightwood.
Ondanks dat de weg verderop is afgesloten vanwege de winter en pas later dit jaar opengaat, is het gelukkig niet heel moeilijk om een lift te scoren. Iemand die op de parkeerplaats (Inspiration point) van het weidse uitzicht geniet, biedt ons namelijk een lift naar het dorp aan. Hier hoeven we niet lang over na te denken en gretig zeggen we ja.
In Wrightwood aangekomen, noteer ik mijn naam in het trail register in de Mountain hardware store, wat me een kleine pin/speld met het PCT-logo oplevert. Die krijgt een plekje op mijn pet!
Ik ontmoet Sam hier ook weer en samen gaan we naar de Yodeler, een van de bekende bars onder hikers in Wrightwood. Dit gebeurt echter niet zonder onderweg eerst nog te stoppen bij het tankstation waar PCT-hikers een gratis hotdog krijgen. Gratis eten laat ik niet schieten, zeker niet als ik bezig ben met een lange hike.
Eenmaal in de Yodeler aangekomen, bestellen we pizza en bier en genieten we van de rest van de middag met Gingerballz (vanaf nu met een z) en Toolbox, die hier gisteren al zijn aangekomen. Zij zijn in contact gekomen met Allie, een van de vele trail angels in Wrightwood, wat ons een slaapplek voor de nacht oplevert. Bovendien kunnen we hier een wasje draaien en stap ik voor het eerst sinds Idyllwild weer onder een broodnodige douche. Met bier, muziek, een pooltafel en veel geklets brengen we de avond met zo’n zeven hikers door bij Allie thuis: één grote gezelligheid!
Dag 24 – dinsdag 23 april
0 miles
Vandaag is het weer tijd voor een rustdag. De laatste zero day was in Idyllwild, alweer bijna tweehonderd mijl geleden. Een dag niet lopen, betekent echter wel allerlei ander geregel.
We beginnen met het inslaan van eten voor de volgende sectie naar Agua Dulce (mijl 454,5). Daarnaast moet ook voor de daaropvolgende sectie naar Tehachapi al eten gekocht worden. Agua Dulce is namelijk maar klein en sinds de supermarkt vorig jaar is overgenomen door een andere eigenaar, blijkt deze niet geschikt te zijn voor hikers om te bevoorraden. Het eten voor deze tweede sectie naar Tehachapi draag ik niet, wat zou betekenen dat ik voor zo’n elf dagen eten mee zou moeten zeulen. Daarentegen pak ik het in en stuur ik voedsel voor zeven dagen met de post naar Hiker Heaven in Agua Dulce: dat is het huis van bekende trail angels in Agua Dulce. Dat betekent dat ik voor de 85 mijl naar Hiker Heaven voor drieënhalve dag aan eten bij me heb: een leuke uitdaging.
Voor de rest is de dag vrij vandaag. We hangen wat rond bij de supermarkt en de Mountain hardware store, waar Sam voor het derde paar schoenen op de trail gaat.
Niet veel later komt Nausicaa Wrightwood in en na even bijgekletst te hebben, is het tijd om werk te maken van een nieuwe overnachtingsplek vanavond, aangezien Allie vandaag niet thuis is en ons dus niet nog een nacht in haar huis kan aanbieden. Gelukkig is er een groot aantal trail angels in Wrightwood, met zelfs een register in de Mountain hardware store met telefoonnummers. We werken deze lijst af en vragen of er een mogelijkheid is om bij hen te overnachten. Bij de vierde keer bellen is het raak en tien minuten later worden we door Kathy opgepikt en naar haar huis gebracht: wat een ongelofelijke gastvrijheid en luxe weer!
Na een rondleiding door het huis en het installeren van onze slaapspullen, is het tijd voor een diner. Vandaag gaan we naar de Mexicaan, waarover we veel goede dingen gehoord hebben: het is gerund door Mexicanen en elke avond hebben ze een special. Vandaag is dat een 5 cent Margarita bij een gerecht. Met heerlijke vistaco’s en een Margarita sluiten we daarmee de rustdag af. Morgen is het weer tijd om te gaan lopen.
Dag 25 – woensdag 24 april
24,0 miles (mile 369,3 – mile 390,2 + 3,1 omleiding) – 38,4 km
‘s Ochtends worden we door de liefste Kathy weer afgezet bij de trailhead vanwaar we twee dagen eerder naar Wrightwood gelift hadden. We zijn er vroeg bij aangezien we vandaag weer flink de hoogte in gaan en de top van Mount Baden Powell (9406 feet) zullen bereiken. Om 06.50 uur lopen we de trail op en meteen zet Sam de toon: Sam is een echte sprinter en heeft zijn snelste mijlen in de ochtend, waar ik wat meer op moet warmen en sneller ga lopen naarmate de dag vordert. Door dit snelle tempo, bereiken we de voet van Mount Baden Powell vier mijl verderop echter wel lekker snel.
Vanaf hier gaat het flink omhoog en waar de officiële trail op sommige stukken al redelijk steil is, is het zelfgemaakte pad in de sneeuw, gevormd door de mensen voor ons, ongeveer recht omhoog waarbij alle haarspeldbochten gewoon afgesneden worden. Hijgend en zwetend bereiken we na wat rotsklauteren en na heel wat meer omhoog lopen onder een hoek van zeker 45 graden over sneeuw, de top van Baden Powell. Als beloning wacht ons een 360-graden-panorama met uitzicht op woestijn, heuvels en bergen: zoals vaker op de PCT tot dusverre een enorm divers landschap.
We hangen even rond op de top, waar een grote groep hikers aanwezig is, schrijven onze naam in het trail register op de top en beginnen vervolgens aan de lange afdaling.
Deze begint met een traverse langs de bergkam omlaag, waarbij Toolbox en ik de Pacific Crest Trail volgen, wat tot een lange omweg leidt ten opzichte van het veelgebruikte pad door de sneeuw die recht over de kam loopt. Ondertussen begint de zon ook weer meer te schijnen en begint het echt op te warmen, wat betekent dat de sneeuw zacht en “slushy” wordt. Naast dat je schoenen en sokken hierdoor nat worden, is het ook een stuk zwaarder om door deze zachte sneeuw te lopen dan door de ijzige sneeuw van de ochtend. Door je gewicht, dat verder verzwaard worden door het gewicht van de rugzak, zak je vaker weg in de sneeuw, zeker rondom bomen en stenen. Hier smelt de sneeuw sneller, waarbij er wel een laag op de oppervlakte blijft liggen waar je doorheen zakt zodra je erop staat: “postholing” in het Engels. Naast dat het irritant is en het het wandeltempo flink naar beneden brengt, kan het ook voor lelijke schaafwonden of erger zorgen omdat je langs de steen of boomstam schaaft of vast kan komen te zitten met je been. Oppassen geblazen dus.
Na een korte pauze, waarbij ik weer bij Sam aansluit en de tramily (trail family) ontstaat waarmee ik, naar later blijkt, de komende paar honderd mijl zal doorbrengen, gaat het verder voor de laatste mijlen door de sneeuw. Met het afdalen van Mount Baden Powell, hebben we de laatste berg en laatste echte sneeuw tot het begin van de Sierra Nevada, rond mijl 700, bedwongen. De komende paar honderd mijl worden warmer, droger en minder hoog.
We lopen verder tot aan mijl 390,2, waar we niet verder kunnen lopen over de Pacific Crest Trail. Om de “Forest yellow legged frog” in rust terug te laten keren in deze bossen, is de PCT hier voor langere tijd afgesloten. Gelukkig bestaat er wel een omleiding, maar helaas loopt deze voor een groot gedeelte over de Highway 2: roadwalking it is.
Zodra we de omleiding kort bekeken hebben, prioriteren we onze zaken en besluiten we eerst maar eens ons avondeten te maken. We eten bij de picknickplek waar de roadwalk begint en besluiten tenslotte de 3 mijl over de weg maar meteen vandaag nog te lopen. Doordat de weg verderop nog is afgesloten en we later in de avond zijn, komen we geen auto’s tegen tijdens de roadwalk en lopen we met de hele groep in een lijn met grote lol over de weg. Na nog geen uur wandelen, lopen we de camping op, die naast het einde van de roadwalk ook het einde van onze dag aanduidt. We zetten onze tent hier op (gratis aangezien de camping nog niet open is) en maken ons klaar voor de nacht na een lange en pittige dag.
Vanaf hier is het morgenochtend nog zo’n anderhalve mijl over een andere trail om morgen terug te komen op de PCT en onze weg daar te vervolgen.
Thanks for following along!
Strooky
Wil je meer foto’s zien? Kijk eens op mijn Instagram-account @timstroeks