Pacific Crest Trail dag 16 – 18
Wil je meer foto’s zien? Kijk eens op mijn Instagram-account @timstroeks
Dag 16 – maandag 15 april
18,2 miles (mile 221,7 – mile 239,9) – 29,1 km
De eerste twee mijl vandaag verlopen voortvarend: na een snel ontbijt slingert het pad langs de rivier tot de volgende rivieroversteek. Net als gisteren betekent dit natte voeten en dat zal niet voor het laatst het geval blijken te zijn vandaag. Deze zijrivier van Whitewater River, de rivier die ik gisteren overstak, is ook overstroomd geweest in februari, wat grote gedeelten van de trail heeft weggespoeld. De volgende 9 mijl blijkt een zoektocht naar zowel de trail als het ideale pad wat resulteert in een hele hoop rivieroversteken. Elke paar honderd meter haal ik weer natte voeten omdat ik opeens voor een steile helling of klif of voor een weggespoeld pad sta. Ik neem al niet meer de moeite om mijn sokken uit te doen en loop simpelweg recht door de rivier heen. Waar al dit zoeken en waden in het begin nog wel leuk en avontuurlijk is, wordt het, naarmate de mijlen vorderen, toch een stuk frustrerender. Het tempo gaat ook flink omlaag en ik ben blij als ik een aantal uur later na meer dan veertig keer de rivier oversteken eindelijk aan het einde van het weggespoelde gedeelte ben.
Ik houd een lange lunchpauze, droog mijn schoenen en sokken in de zon en verzorg mijn schaafwond die ik heb opgelopen tijdens een rivieroversteek. Om blaren te voorkomen, wacht ik tot de schoenen, sokken en mijn voeten helemaal droog zijn voordat ik verder loop. Hierdoor is het al rond 15.00 uur wanneer ik wegloop van mijn pauzeplek en de trail vervolg.
Ik verwacht niet al te veel kilometers na deze zware ochtend die me veel energie heeft gekost en me flink heeft laten afzien.
De middagsessie blijkt echter een stuk beter te gaan en na een halve mijl blijk ik mijn hikerlegs tijdens de lunch terug te hebben gekregen. Dat is een welkome constatering en met een stuk hoger tempo dan vanochtend, klim ik steeds verder de hoogte in. Wanneer ik uiteindelijk de kampeerplek bereik, heb ik sinds de snelweg gistermiddag zo’n 2000 meter geklommen.
Waar de trail flink omhoog is gegaan, is de temperatuur echter weer flink gedaald: de woestijnhitte is ingeruild voor een temperatuur die meer past bij een kampeerplaats op 2400 meter hoogte. Dit blijkt ook wel als ik Guthook’s even bekijk om te zien hoe de dag voor morgen eruit ziet: er lijkt ons weer wat sneeuw te wachten op de trail. Daarnaast komt er echter ook een lang droog gedeelte van 26 kilometer aan, dus genoeg water meenemen is wel belangrijk. Met het laatste beetje zon van de dag dat op de tent schijnt, kruip ik mijn tent in voordat het echt afkoelt.
Dag 17 – dinsdag 16 april
19,5 miles (mile 239,9 – mile 259,4) – 31,2 km
Rond half zes word ik wakker en hoor ik regen op de tent. In de ontkenningsfase zijnde draai ik me echter nog eens om, trek ik mijn muts nog wat verder over mijn hoofd en slaap ik verder. Als ik een uur later opnieuw wakker word en mijn tent openrits, blijkt het geen regen, maar een soort ijzel/hagel geweest te zijn: een wit laagje neerslag ligt rond mijn tent en mijn vermoeden dat het een koude nacht was wordt zo bevestigd. Het blijkt zelfs de koudste nacht op de trail tot dusverre geweest te zijn: de hiker naast me heeft een kleine thermometer bij zich die -1 aangeeft als ik opsta ‘s ochtends.
Ik maak en eet snel mijn ontbijt en pak mijn tas in, voordat ik om 7.35 weer de trail op loop. Ik heb het koud gekregen en gooi mijn wandeltempo nog wat omhoog om weer op te warmen. Als ik na het eerste uur mijn afgelegde afstand controleer, blijk ik al 3,5 mijl (5,6 kilometer) afgelegd te hebben. Dat schiet lekker op!
Niet veel later kom ik, zoals ik na gisteren al anticipeerde, sneeuw tegen voor een paar sneeuwtraverses op de trail. Het is echter nog goed stevige sneeuw in de ochtend en er zijn duidelijke voetstappen te volgen, dus het is verder prima te doen zonder microspikes.
Het pad blijft daarna op hoogte maar sneeuwvrij, waardoor er ‘s ochtends nog een flink aantal kilometers gemaakt wordt.
Rond 11.45 uur is het tijd voor een lunchpauze. Dit draait door de goede locatie, uitbundig brandende zon en de kwartfinale in de Champions League tussen Ajax en Juventus die ik live volg uit op een lange, uitgebreide lunchpauze. Het wordt zelfs een onvergetelijke lunchpauze op een berg in Californië, want Ajax wint en gaat door naar de halve finale van de Champions League.
Tevreden met dit vanzelfsprekend goede resultaat, begin ik aan de middagsessie. Hoewel het niet heel langzaam gaat, loop ik een stuk minder dan vanochtend. Ik besluit te stoppen bij mijl 259,4, wat voor morgen een dag van zo’n 17 mijl overlaat voor een laatste overnachting voordat ik afdaal naar Big Bear Lake voor een nieuwe resupply voor de volgende sectie.
Zodra ik mijn tent heb opgezet, gaat de zon net onder en koelt het flink af. Bovendien trekt de wind met de ondergaande zon flink aan, waardoor ik na het avondeten snel mijn tent opzoek en ga slapen.
Dag 18 – woensdag 17 april
13,6 miles (mile 259,4 – mile 273,0) – 21,8 km
Met het oog op een rustige dag en omdat ik me vanochtend nogal lui voel, heb ik vandaag een late start. Rond 8.00 uur loop ik weg van mijn overnachtingsplaats. Ik ben nog geen uur onderweg wanneer ik Sam en Connor achter me zie verschijnen en ze zich aansluiten bij mij voor de komende mijlen. Beiden heb ik sinds Idyllwild niet meer gezien dus het is leuk om de komende kilometers even bij te kletsen. Om op me in te lopen, blijkt Sam een dag van 29 mijl gedaan te hebben en ook Connor heeft niet stilgezeten met onder andere twee 27-mijl-dagen. We kletsen bij en voor we het weten zijn we bij mijl 266, niet alleen het teken dat de eerste 10% van de PCT er al op zit, maar ook één van de plaatsen vanwaar naar Big Bear Lake gelift kan worden. Mijn plan was om verderop pas naar Big Bear Lake te gaan, maar aangezien Sam en Connor van plan zijn om vanaf hier te liften, besluit ik met hen mee te doen en ook mijn duim op te steken naar passerende auto’s.
Dit moet echter nog even wachten, want op de parkeerplaats naast de weg staat “Diamond Dave”, die nu prioriteit krijgt. Dave heeft al verschillende secties van de Pacific Crest Trail gelopen en verzorgt vandaag trail magic voor andere PCT-hikers. Naast een blikje frisdrank en gebak, smaken vooral de verse aardbeien heel erg goed. Mmmmm!
Na deze heerlijke onderbreking, is het tijd om Big Bear Lake in te gaan. Ook dit keer verloopt het liften soepel: ik sta nog geen tien minuten langs de kant van de weg als de vijfde auto stopt om mij en Sam naar het stadje te rijden. We worden afgezet bij een winkelcentrum met o.a. een paar supermarkten, een Italiaans restaurant en een sandwich-restaurant. We beginnen onze zwerftocht door de verschillende supermarkten bij de Dollar Tree, waar alles maximaal een dollar kost. Voor de komende zes dagen naar Wrightwood bespaar ik daarom flink en bevoorraad ik uiteindelijk voor 23 dollar: dat is goed voor mijn budget.
Mijn plan is om, in tegenstelling tot Connor en Sam, niet te overnachten in Big Bear Lake: het lijkt pas net geleden dat we gestopt zijn in Idyllwild en ik voel me nog prima; ik loop liever meteen verder zo lang als ik me nog goed voel en bespaar de kosten voor een overnachting in de stad liever voor een leuker stadje om in te verblijven.
Voordat ik weer terug de trail op ga, moet de elektronische apparatuur en de persoonlijke energievoorraad echter nog worden opgeladen.
We lunchen bij Jersey Mike’s Subs met een grote en uitgebreide sandwich, voordat Sam en ik weer opsplitsen. Sam blijft wel overnachten en gaat naar de Airbnb die hij met iemand anders heeft gehuurd, terwijl ik nog even rond blijf hangen tot alles is opgeladen. Ik besluit iets later op de middag nog een flink bord pasta als tweede lunch/vroeg diner te eten: extra calorieën kunnen nooit kwaad en town food is na alle instant-maaltijden op de trail sowieso geen straf, dus zolang ik in de stad ben, stouw ik mezelf vol met allerlei lekkere en calorierijke maaltijden.
Rond 16.00 uur is het tijd om een lift terug te krijgen naar de trail. Ik spreek de eerste de beste persoon op het tankstation aan om te vragen voor een lift en voor ik het weet, zit ik in een oude pick-up uit 1979 op weg terug naar de trail. De chauffeur komt niet direct langs de trail, dus hij zet me een halve mijl van de trail af. Ik bedank hem voor de lift en loop terug naar de trail waar ik iets na 17.00 uur weer kilometers op begin te maken. Ik plan om nog zeker wel een uur of twee te lopen voordat ik een overnachtingsplaats uitzoek. Uiteindelijk levert deze tactiek me nog zeven trailmiles op vandaag voordat ik, net als het donker begint te worden, om 19.30 uur aansluit bij een groepje dat zich al klaar heeft gemaakt voor de nacht. Ik zit nog steeds vol met al het eten van Big Bear Lake, dus het enige wat ik hoef te doen is mijn slaapplek in orde maken en al snel val ik in slaap.
Ik ben ondertussen bij mijl 273 aangekomen, dezelfde afstand als de Kungsleden in Zweden die ik afgelopen zomer gelopen heb. Verder dan deze afstand heb ik nooit gelopen in één hike, dus dat zal de komende dagen, weken en maanden nog flink uitgebreid gaan worden. Bovendien is het vandaag de eerste dag sinds dag 9 dat Mount San Jacinto niet te zien is: dat is toch lekker voor de moraal en de gedachte dat er voortgang wordt geboekt…
Wil je meer foto’s zien? Kijk eens op mijn Instagram-account @timstroeks