Pacific Crest Trail dag 134 – 136

Dag 134 – zondag 11 augustus
8,8 miles (mile 2481,7 – mile 2490,5) – 14,1 km

Na een lange rustperiode voor mijn knie van 17.30 uur tot 6.00 uur, loop ik rond 6.30 uur weer de trail op. Mijn knie zit echter op slot en zelfs mank lopen doet pijn. Ik jaag alle dieren het bos uit door mijn uitroepen die elke paar stappen uit mijn mond komen. Na een halfuur is er nog niks verbeterd en heb ik pas 0,3 mijl afgelegd. Hoewel ik met mezelf had afgesproken om minimaal twee volle dagen te proberen te lopen, draai ik, met mijn volle gewicht leunend op de wandelstokken, om en begin ik aan de terugtocht naar Stevens Pass. Ik twijfel hierover en een mijl verderop leidt dit ertoe dat ik toch nog eens opnieuw omdraai. Hoewel de knie nog steeds pijnlijk is, kan ik voorzichtig op twee benen lopen en ik besluit in ieder geval vandaag nog verder te lopen en zo de belofte aan mezelf te proberen na te komen.

Met een iets hoger tempo dan waar ik mee begon vandaag, hoewel het nog steeds langzaam verloopt, slenter ik de rest van de ochtend verder. De trail gaat ook vandaag weer flink op en af, maar desondanks gaat de ochtend wat betreft tijd redelijk snel voorbij. Met het einde van de ochtend in zicht, gebeurt er echter iets wat ik niet verwachtte en wat me laat schrikken: uit het niets zak ik opeens door mijn linkerknie heen en val ik op de grond. Mijn knie lijkt het simpelweg te hebben begeven en te zijn ingezakt onder mijn gewicht, hoewel de ongelijke trail door boomwortels en gaten in de grond ook niet meehelpt. Met pijn start ik weer op, maar nog geen 200 meter verderop gebeurt het opnieuw. Midden op het pad stop ik daarom voor een lunchpauze en een stretchsessie, waarmee ik hoop de klachten wat te verlichten.
Met opnieuw pijnlijke eerste stappen, vervolg ik na ongeveer drie kwartier de trail die al snel weer omhoog loopt. Net als het beter gaat, begeeft de knie het opnieuw.
Met de trail die alleen maar moeilijker lijkt te worden naarmate deze dichterbij Stehekin komt en met mijn labiele knie die vanochtend op slot zat en die het ondertussen al drie keer heeft begeven, lijkt het me de juiste beslissing om de trail te verlaten, hoe moeilijk dat ook is zo dichtbij Canada. Ik heb het anderhalve dag geprobeerd vanaf Stevens pass en hoewel ik na gisteren positief gestemd was en vastberaden was om het noordelijke monument te bereiken, is het geen doen onder de huidige omstandigheden. Ik heb er geen spijt van en ben er zelfs trots op dat ik vanochtend in ieder geval nog verder ben gelopen en het vandaag nog geprobeerd heb. Het voelt vandaag echter slechter dan wat ik eerder heb meegemaakt en ik kan dit niet nog minimaal 4,5 dagen (waarschijnlijk zelfs langer) volhouden. Uiteraard is het moeilijk en vervelend om tot deze constatering te komen, maar het is wat het is: het lichaam werkt op dit moment, na alle mijlen die ik vanaf Mexico al gedaan heb, niet mee en heeft voor nu genoeg gewandeld en te verduren gehad.
Ik loop ongeveer een halve mijl terug en verlaat dan de Pacific Crest Trail om een ander wandelpad 5 mijl naar het oosten te volgen. Dit pad volgt een beek en komt uit bij een parkeerplaats voor de verschillende wandelpaden in de buurt. Ik hoop hier iemand met een auto tegen te komen die me een lift naar een dorp of grotere weg kan geven. In het slechtste geval, als die lift er niet is, zal ik de grindweg vanaf deze parkeerplaats morgen voor 17 mijl moeten volgen tot een dorpje. Met 25 PCT-mijlen om terug te komen naar Stevens Pass, is dit echter nog steeds de kortere optie, zeker aangezien er na vijf mijl een kans is op een lift.
Na ongeveer drie uur hinken over deze sidetrail, bereik ik de parkeerplaats, waar ik tot mijn vreugde een auto zie staan. Hopend op een dayhiker of weekendhiker die op zondagavond terug naar huis rijdt, zoek ik een plekje onder het dak van het toilet hier. Beschermd tegen de regen die al de hele dag gaande is, maak ik avondeten en wacht ik geduldig af.
Met al deze tijd voor mezelf, pieker ik veel over vandaag, de afgelopen dagen en de hele reis van de afgelopen maanden. Ik kom tot de realisering dat ik vrede heb met mijn beslissing om de trail te verlaten, ondanks (of misschien wel dankzij) het feit dat ik zo dicht bij het einde ben. Ik ben nog voorzichtig met het maken van een officieel en definitief besluit en houd alle opties voorlopig nog open, maar aangezien de blessure langduriger herstel nodig lijkt te hebben, acht ik de kans momenteel vrij groot dat de PCT er voor mij op zit. Ik zie het namelijk niet zitten om immobiel een maand tot anderhalve maand geld uit te geven in stadjes en steden om nog voor een korte periode van slechts 8 tot 10 dagen de PCT af te maken.
Wat ik wel zeker weet, is dat ik nog niet klaar ben met zowel de PCT als thruhiking. Als ik het nu niet afmaak, kom ik zeker ooit terug voor de laatste 160 mijl en een foto bij het monument op de Canadese grens.
Naast deze gedachte, voel ik ook trots voor wat ik heb bereikt. Ik ben tot mijl 2490 gekomen en ik weet zeker dat ik de trail had voltooid als deze blessure niet had opgespeeld. Ik genoot nog steeds elke dag, zelfs de laatste dagen waren er genoeg momenten dat ik blij was op de PCT te zijn en nergens anders wilde zijn. Natuurlijk is het vervelend en frustrerend om het zo te moeten afsluiten, maar ik heb bijna 2500 mijl door de VS gelopen en ik kijk positief terug op deze hele reis en ervaring. Ik heb alles ervaren en gezien wat er komt kijken bij het lopen van de PCT: van de eerste gedachten tot de voorbereiding tot het daadwerkelijk wandelen op de trail met al haar weidse uitzichten en het ontmoeten van de wonderbaarlijkste en aardigste mensen!
Net wanneer het rond 18.00 uur meer begint af te koelen en ik me voorbereid om vannacht een nacht in een toilet door te brengen en om morgen nog een wandeltocht naar het dorp te beginnen, hoor ik een auto op het grindpad. Het blijkt een ouder koppel te zijn, dat eerder een afslag gemist had en nu hier het einde van de weg bereikt hebben. Een geluk bij een ongeluk, want voor mij betekent dit dat ik een lift heb om hier weg te komen. Ze brengen me zelfs helemaal naar Leavenworth, aan de andere kant van Stevens Pass ten opzichte van Skykomish. Na een lange en hobbelige rit, check ik iets voor 20.00 uur in bij een motel in Leavenworth. Blij dat ik de nacht niet op een betonnen vloer van een toilet hoef door te brengen, plof ik neer op bed. Uit de natuur en terug in de beschaving, zinkt het opeens definitief in dat de PCT er waarschijnlijk op zit en dat dit mijn laatste dagen in de Verenigde Staten zijn.

Dag 135 – maandag 12 augustus
0 miles

Mijn originele plan was om vandaag, op dag 135, te finishen. In plaats daarvan loop ik strompelend door Leavenworth op zoek naar krukken. Helaas zijn deze nergens te vinden en hinkend en leunend op mijn wandelstokken begeef ik me terug naar mijn kamer om mijn knie verder rust te geven.
Ik boek een treinticket voor morgenvroeg naar Seattle, boek een bed in een slaapzaal in een hostel en regel een shuttle van mijn huidige motel naar het station voor de vroege ochtend: de trein vertrekt al om 6.08 uur vanaf Leavenworth.
Voor de rest van de middag gebeurt er weinig: ik blijf vooral op bed liggen met mijn benen omhoog om de knie te laten rusten, zeker aangezien ik nu geen krukken heb om mijn knie tijdens het lopen te kunnen ontlasten. Later in de middag loop ik naar de supermarkt om de hoek waar ze ook een koffiehoek hebben. Een oudere man die oorspronkelijk Nederlands is, maar het grootste gedeelte van zijn leven in de VS heeft gewoond, heeft contact met me opgenomen. Via de vrouw van het stel dat me gisteren een lift gaf, weet hij mij te contacteren en stelt hij voor om samen een kop koffie te drinken. Hij wil graag meer horen over de PCT en onder het genot van een lekkere kop koffie, wordt er veel besproken.
De rest van de middag en avond maak ik vooral gebruik van de wifi in mijn hotelkamer en laat ik mijn knie verder rusten door er niet meer op te lopen.

Dag 136 – dinsdag 13 augustus
0 miles

Vandaag gaat de wekker weer vroeg: om 5.30 uur word ik opgepikt door de taxi die me naar het station brengt. Vanaf hier vertrekt om 6.08 uur de trein naar Seattle (die twee dagen geleden in Chicago tweeduizend mijl ten oosten vertrokken is!).
Zonder haast hang ik vervolgens op het station rond: ook hier komen vertragingen voor en mijn trein heeft vandaag 45 minuten vertraging.
Wanneer ik net iets voor zevenen instap, bestel ik een ontbijt uit de restauratiewagen. De quesadilla smaakt prima en na dit ontbijt maak ik het mezelf gemakkelijk en comfortabel in de ruime stoel voor de vier resterende uren naar Seattle. Het uitzicht is schitterend en het landschap verandert langzaam van de bergachtige Cascades naar een groener en beboster kustgebied.
Met een vertraging van nog maar zo’n 15 minuten bereik ik rond 10.30 uur King Street Station in Seattle. Met de bus rijd ik naar de dichtstbijzijnde Walgreen’s, een mix van een supermarkt en drogist, waar krukken verkocht schijnen te worden. Gelukkig vind ik hier ook krukken, waardoor ik mijn knie de komende dagen ook tijdens het lopen meer rust kan geven en me met wat minder pijn kan voortbewegen.

Met de krukken geregeld, ga ik naar het hostel waar ik vroeg incheck en met mijn knie omhoog weer op bed lig. Ik bekijk wat ik de komende dagen wil doen in Seattle en besluit definitief dat ik komend weekend het PCT trail days festival bezoek in Cascade Locks. Ik kijk ernaar uit om de tramily en allerlei andere hikers hier weer te zien: Jade, PCP en Little Skittle gaan er namelijk ook naartoe nadat ze de PCT voltooid hebben, terwijl ook veel andere hikers al aangegeven hebben naar dit evenement te gaan.

Ik heb geluk en krijg een lift van de ouders van Jade, die haar, PCP en Little Skittle oppikken in Canada. Na afloop van trail days, kan ik meerijden met Little Skittle, die in Tacoma in Washington woont en me af kan zetten op het vliegveld waar zondag de reis terug naar Nederland begint.
De planning voor de komende dagen is hiermee gemaakt: morgen bezoek ik het Seattle Seahawks-stadion, Pioneer Square, Seattle Great Wheel en Pike Place Market wat allemaal aan de oostkant van mijn hostel ligt. Donderdag wacht me dan de beroemde Space Needle, Chihuly Garden & Glass en het Museum of Pop Culture ten westen. Gelukkig is het centrum van Seattle vrij compact, waardoor het ook op krukken te doen is om alles te zien en overal te voet naartoe te gaan.

Vrijdag gaan we dan terug naar Oregon voor PCT-days, dat we zondagochtend weer verlaten. Zondagmiddag vertrekt het vliegtuig tenslotte terug naar Europa.

Met deze blog, sluit ik mijn dagelijkse blogs van de Pacific Crest Trail af. Bedankt voor het lezen en het volgen van mijn hele reis. Ik hoop dat jullie genoten hebben van deze blog over mijn ervaringen op de Pacific Crest Trail en dat het sommigen van jullie ook heeft kunnen helpen en/of inspireren.

Stuur me gerust een berichtje als je vragen hebt over materiaal, voorbereiding, planning, training en alle andere zaken die met hiken te maken hebben. Ik houd ervan om bezig te zijn en te blijven met hiken en beantwoord je vragen met alle plezier!

Aangezien ik over het geheel veel plezier heb beleefd aan het schijven van deze blog en ik ook nu ik klaar ben met de Pacific Crest Trail in enige vorm bezig wil blijven met hiken en thru-hikrn, is mijn plan om deze blog te blijven onderhouden. Nu ik geen updates van een trail meer kan delen, zullen de nieuwe blogartikelen breed op hiken gericht zijn. Van materiaal tot persoonlijke hoogtepunten en terugblikken op de PCT tot tips & tricks voor het lopen van een thru-hike. Binnenkort volgt er een blog met een specifiekere beschrijving van het hoe en wat voor de komende tijd!

Nogmaals bedankt en tot ziens!

Davy Jones