Pacific Crest Trail dag 119 – 121
Dag 119 – zaterdag 27 juli
29,8 miles (mile 2147,3 – mile 2177,1) – 47,7 km
Ondanks dat we op een mooi vlak en gemaaid grasveldje liggen, heb ik vannacht slecht geslapen. Allereerst vanwege de harde wind die veel lawaai veroorzaakte, waardoor ik niet goed in slaap kon komen. Ten tweede werd ik constant gewekt door een trein: de camping ligt direct naast het spoor en het blijkt ook ‘s nachts een vrij druk traject te zijn.
Redelijk vermoeid lopen Lars en ik daarom tegen achten naar Bridgeside Family Diner. Zoals de naam al doet vermoeden, ligt dit restaurant, dat schijnbaar goede ontbijten serveert, direct naast de Bridge of the Gods en met een mooi uitzicht op de beroemde PCT-brug, eten we ons ontbijt.
Ik ga voor een omelet en biscuits & gravy met jus d’orange en een aardbei-rabarbertaart na: mjammie!
Ook Descartes voegt zich even later bij ons voor een ontbijt en we nemen onze planningen door. Lars en Descartes blijven tenminste vandaag nog in Cascade Locks voor een vrije dag. Hierna gaat Lars richting Portland en loopt Descartes Washington in om verder te gaan op de PCT. Ikzelf heb mijn rugzak al ingepakt en bij me tijdens het ontbijt, wat betekent dat ik vandaag weer de trail opzoek om aan de laatste 500 mijl van de Pacific Crest Trail te beginnen.
Om 9.30 uur is het zover: we lopen het restaurant uit en ik neem afscheid van Descartes, met wie we de laatste dagen redelijk veel tijd hebben doorgebracht. Lars blijft nog even bij me om samen met mij Bridge of the Gods over te lopen en zo onze hike op een mooie manier samen af te sluiten.
Ondanks dat dit een bekende en al lang gebruikte brug is voor PCT’ers, komen we er snel achter dat er geen stoep is. Met auto’s die langsrazen over de smalle brug, is het zo toch een stuk minder idyllisch om de Columbia River over te steken. Gelukkig bereiken we heelhuids de overkant en verlaten we snel weer de weg om de trail door het bos op te zoeken. Lars slackpackt een stukje met me mee en napratend over de mooie ervaring, vliegen de meters voorbij. Het is mooi om te ervaren hoe enthousiast Lars is over de trail en de mensen eromheen en hoe dit er bij hem voor heeft gezorgd dat hij zelf nu ook ideeën heeft over hikes die hij wil gaan doen. Ook ik heb het de afgelopen twaalf dagen ontzettend naar mijn zin gehad en het was fijn om een tijdje met zo’n goede vriend samen te lopen. Na circa 1,5 tot 2 mijl nemen we afscheid en draait Lars om om over de brug terug naar Cascade Locks te lopen. Ik wens hem een goede reis toe en sta dan opeens weer alleen op de trail.
Lars blijkt het goede moment gekozen te hebben om om te draaien: de trail loopt vanaf hier aardig omhoog. Naast de vele klimmen heeft Washington nog een andere reputatie op de PCT: de regenstaat. Aangezien we toch al bezig waren reputaties eer aan te doen met deze lange klim, begint het even later ook te regenen om het plaatje compleet te maken.
Naast de klim, die in tegenstelling tot de beklimmingen in Oregon een stuk langer en steiler is, is ook aan de vegetatie te zien dat we in een andere staat en in een ander klimaat terecht zijn gekomen. Niet alleen zie ik voor het eerst op de PCT varens, maar ook is het over het algemeen veel groener en begroeider.
Wanneer ik eindelijk de top van de beklimming bereik, blijf ik een tijdje glooiend op hoogte lopen, waarna de trail weer 2000 feet afdaalt naar een rivier. Hier vul ik water bij en stop ik voor een late lunch en tot mijn verbazing heb ik er al twintig mijl opzitten vandaag. Ondanks de lange klim gaat het goed vandaag en ik maak een plan voor de rest van de middag. Ik wil nog minimaal vijf mijl lopen om bovenaan de volgende klim te komen. Als ik me goed voel, pik ik ook nog de afdaling mee om onderaan bij een beek te kunnen overnachten met water.
Het is ondertussen gestopt met regenen en ik begin aan de middagklim. Deze is niet zo lang als die van vanochtend, maar met een paar steile stukken, laat deze me toch flink zweten. Met een goede en recente bodem in mijn maag van de lunch, gaat de klim echter vrij snel voorbij, waardoor ik besluit voor een late avond en ook de afdaling naar Trout Creek nog mee te pikken vandaag.
Om 19.30 uur bereik ik Trout Creek en zet ik mijn tent op de laatst beschikbare tentplaats op. Ik maak snel mijn diner en duik dan mijn tent in voor een hopelijk betere nachtrust dan afgelopen nacht.
Met bijna 30 mijl, ondanks de vrij late start en het heuvelachtige terrein, is de trail door Washington goed begonnen.
Dag 120 – zondag 28 juli
35,5 miles (mile 2177,1 – mile 2212,6) – 56,8 km
Ik pik mijn oude gewoonte van vroeg opstaan en vroeg vertrekken weer op en loop vandaag om 6.10 uur de trail op om te beginnen aan een nieuwe klimdag. De eerste mijlen zijn echter nog redelijk vlak en mede door de frisse ochtend, loop ik deze met een aardig tempo.
Na ongeveer drie mijl wacht me een verrassing: de eerste trail magic in Washington. Hoewel er geen trail angel in de buurt is, zie ik een koelbox met vers fruit (appels en bananen) toch zeker als trail magic! Met deze gezonde snack achter de kiezen, begint een korte klim die gevolgd wordt door een net zo korte afdaling. Onderaan deze afdaling begint echter het serieuze werk voor vandaag: een klim van negen mijl om 3100 feet hoger te eindigen dan waar ik nu sta. Waar ik gisteren de Columbia River op slechts 79 feet boven zeeniveau overstak, brengt deze klim me weer terug naar 4000 feet hoogte. De klim verloopt echter niet al te steil en met één gelijkmatig tempo loop ik omhoog. Eenmaal boven kan ik echter niet helemaal genieten van de nieuwe hoogte, aangezien de PCT direct weer afdaalt naar 3500 feet.
Onderaan de afdaling is het tijd voor een lunchpauze: er zijn hier picknicktafels en een toilet wat voor een luxueuze lunchplek zorgt.
Het doel voor na de lunch is om nog zo’n 14 mijl te lopen en daarmee 35 mijl voor vandaag te doen.
Deze veertien mijl beginnen meteen weer met een klim, die voor de komende vijf mijl voortduurt. Gelukkig is dit echter ook de laatste serieuze klim voor de dag, dus vol goede moed en met alle energie van de lunch, loop ik zwetend in de hete middagzon omhoog. Wanneer ik de top van de klim bereik, wordt ik beloond met een mooi uitzicht. Er is vanalles te zien, maar het meest prominent en beeldvangend is zonder twijfel Mount Adams. De trail loopt gelukkig om deze reusachtige en flink besneeuwde berg heen, wat voor mij morgen op de planning staat.
Ik vervolg mijn weg voor een paar redelijk vlakke mijlen. Er zijn hier behoorlijk wat meertjes, vijvers en ander stilstaand water te vinden, wat voor muggenoverlast zorgt en wat voor mij betekent dat ik snel doorloop om de muggen af te schudden. Helaas word ik toch gepakt, aangezien ik mijn water bij één van de meertjes bij moet vullen voor de avond. Er is namelijk geen water bij mijn geplande tentplaats, die vanaf dit meertje nog een uurtje lopen is. Net wanneer ik aan een lange afdaling begin, bereik ik de splitsing met deze tentplaats waar ik direct de tent opzet en me weer verschuil voor de muggen.
Zoals iedere avond, bekijk ik in Guthook’s hoe de volgende dag eruit ziet. De eerste twaalf mijl lopen morgen grofweg naar beneden, hoewel er nog wel korte en venijnige klimmetjes in de afdaling lijken te zitten. Na deze afdaling krijg ik uiteraard weer klimwerk voor de kiezen: twee iets langere klimmen brengen me naar 6000 feet en volledig langs Mount Adams, waarna een kortere afdaling begint naar Lava Springs waar ik plan te overnachten morgen. Al met al lijkt het echter minder klimwerk te worden dan vandaag.
Dag 121 – maandag 29 juli
37,4 miles (mile 2212,6 – mile 2250,0) – 59,8 km
Vooral vanwege mijn snelle inpakwerk vanochtend, loop ik een paar minuten voor 6.00 uur weg. Zoals ik gisteren al gezien had, daal ik de eerste mijlen flink af. De eerste twaalf mijl voor vandaag vliegen voorbij: minder dan vier uur nadat ik begonnen ben, kruis ik de weg die het einde van de afdaling aanduidt. Vanaf hier loopt de PCT voor drie mijl omhoog, maar ook dit vliegt voorbij met de goede benen van vandaag en na een afdaling van twee mijl, sta ik bij de weg die naar Trout Lake leidt. Ik had in Cascade Locks al besloten dit dorp over te slaan, hoewel het als een leuk én hiker-friendly dorp te boek staat, en blijf bij mijn plan. Ik heb immers nog genoeg eten bij me en lig op schema om White Pass overmorgen te bereiken.
Dit betekent dat ik mag beginnen aan de langste klim van de dag die gedurende zeven à acht mijl omhoog loopt. Ongeveer een mijl voordat ik de top bereik, stop ik voor een lunchpauze met een schitterend uitzicht op een alpenweide voor me en Mount Adams achter me. Door de snelle eerste uren heb ik al iets meer dan 22 mijl gelopen vandaag, wat nog exact 15 mijl overlaat voor vanmiddag om mijn tentplaats bij Lava Springs te bereiken.
Zoals vaker stop ik slechts een korte tijd voor mijn lunchpauze, waarna ik de klim voltooi en het tijd wordt om weer wat podcasts te luisteren. Hoewel er voor de resterende mijlen niet meer echt geklommen hoeft te worden (het is maar een paar keer kort op en af in de glooiende komende 9 mijl waarna het nog 5 mijl afdalen tot de kampplek is), lijkt de middag niet op te schieten. Het feit dat mijn benen vol lopen en ik de prijs lijk te betalen voor mijn snelle ochtend zal daarbij zeker een rol spelen.
Het verrast me daarom als ik na een tijdje Guthook’s check voor de volgende waterbron en ik zie dat het tempo er toch beter in zit dan ik dacht. Ik heb de glooiende sectie die na de beklimming begon met zo’n drie mijl per uur gelopen en wanneer mijn water is bijgevuld en ik bij de laatste afdaling kom, schieten de laatste mijlen ook voor mijn gevoel weer wat meer op.
Net voor 18.30 uur bereik ik de tentplaats bij Lava Springs en zet ik mijn tent op een mooi plekje naast het beekje op. Het is vandaag een lange en vermoeiende dag geweest, maar gelukkig gaan de mijlen ook rap naar beneden door zulke dagen. Er is nog maar iets meer dan 45 mijl te gaan naar White Pass, waar ik woensdagochtend hoop aan te komen voor een goed ontbijt, een goede lunch en een resupply voor de volgende sectie.
Bedankt voor het lezen!
Davy Jones