Pacific Crest Trail dag 104 – 106
Dag 104 – vrijdag 12 juli
33,7 miles (mile 1835,9 – mile 1869,6) – 53,9 km
Aangezien ik gisteren pas vrij laat bij mijn tentplaats aankwam en daardoor ook pas vrij laat ben gaan slapen, heb ik voor vanochtend geen wekker gezet. Bovendien staat er geen reusachtig lange dag op de planning, dus een ochtend uitslapen kan geen kwaad, dacht ik zo. Dit zit er echter niet in en om 5.15 uur ben ik al wakker, waarna ik net iets na zessen vertrek.
Ondanks de vroege en redelijk koele ochtend, gaan de muggen vrolijk verder en ben ik meteen alweer bedekt met muggen. De anti-muggenspray helpt voor de eerste 30 minuten, maar hierna zwermen hordes aan muggen alweer om me heen en is er geen mogelijkheid voor een korte stop meer. Zwaaiend om me heen met mijn wandelstokken om de zwerm open te breken en de muggen weg te houden van mij (en vooral mijn hoofd), loop ik de eerste mijlen met een strak tempo door. Hoewel de eerste twaalf mijl ruim binnen vier uur erop zitten, schud ik met dit hogere tempo de muggen helaas niet af. Gelukkig loopt de trail voor de komende zes mijl echter omhoog naar Mount Thielsen. Ik klim niet helemaal naar de top, maar ik hoop hoog genoeg te komen om de muggen voor even kwijt te zijn en rustig te kunnen lunchen.
Zodra de klim erop zit, ben ik de muggen inderdaad even kwijt. Met de trail voor een tijdje boven de boomgrens lopend, staat er wat meer wind en kan ik even bijkomen van de muggensectie van vanochtend.
De trail loopt verder over de noordkant van Mount Thielsen, waar af en aan wat sneeuw ligt die ik traverseer. Net voordat de korte afdaling naar Thielsen Creek begint, stop ik, voordat de muggen weer terugkomen, voor mijn lunchpauze. Bovendien heb ik opeens last gekregen van mijn rechtervoet rond het enkelbot en ik wil proberen dit te verhelpen. Ik hoop dat het van het traverseren door de sneeuw komt, waarbij je voeten en enkels wel vaker rare bewegingen maken of in rare hoeken komen te staan door de sneeuw, en niet dat het aan de schoenen ligt. De nieuwe schoenen doen het sinds Ashland prima en ik heb nog nergens last van gehad, maar dit is echt pijnlijk, dus ik hoop dat het losser strikken van de veters helpt en het wegtrekt in de middag.
Na mijn tortilla’s met pindakaas, daal ik kort af naar Thielsen Creek, die ik oversteek op een sneeuwbrug. Ik had nooit verwacht dat ik in Oregon een sneeuwbrug tegen zou komen, maar dit hoge sneeuwjaar heeft ervoor gezorgd dat Thielsen Creek halverwege juli nog steeds bedekt is door een sneeuwlaag. Ik vul mijn waterflessen hier ook bij, voordat de trail weer omhoog loopt naar iets meer dan 7500 feet/2250 meter. Hoewel het niet zo uitziet wanneer ik bovenaan de klim kom en over een heide-achtig plateau wandel, bereik ik met deze klim het hoogste punt op de PCT in Oregon en Washington. Na een snelle selfie bij het bordje dat dit punt markeert, daal ik weer kort af voordat de PCT op en neer blijft gaan voor de rest van de dag.
Om 16.15 uur heb ik mijn geplande 30 mijl erop zitten en bereik ik de tentplaats waar ik wilde kamperen, maar ik besluit nog een uurtje door te lopen. Het is nog vroeg, mijn benen voelen goed vandaag en ook de pijn in mijn voet is verdwenen over de laatste mijlen. Ik loop uiteindelijk nog ongeveer drie mijl door, waardoor ik iets voor 17.30 uur een tentplaats bereik waar ik de nacht besluit door te brengen. Helaas zijn er ook hier nog steeds veel muggen die hetzelfde plan hebben en met minimaal 80 muggen om me heen, zet ik snel mijn tent op. De eerste vijf minuten in de tent, besteed ik aan het doodslaan van alle muggen die mee de tent in zijn gegaan met mij, waarna ik eindelijk even rustig kan zitten en ik geen last meer heb van de muggen voor de rest van de dag.
Het is lang geleden dat ik zo vroeg mijn tent al heb opgezet, maar door mijn goede start van de dag, heb ik vandaag snel de mijlen gedaan die ik moest doen, waardoor ik kan genieten van een lange avond en tijd heb om nog wat te relaxen.
Met een vergelijkbare, of zelfs iets kortere, dag voor morgen, kom ik zondag met een paar mijl over mooi op tijd aan in Shelter Cove Resort. Tijd voor pizza!
Dag 105 – zaterdag 13 juli
35,4 miles (mile 1869,6 – mile 1905,0) – 56,6 km
Door de muggen die in alle vroegte al in groten getale aanwezig zijn, pak ik vandaag snel in en loop ik met grote stappen over de trail. De eerste mijlen vliegen voorbij en ik zet even mijn internet aan om te kijken hoe het bij Lars gaat. Het blijkt dat de bus van Lars in Sacramento niet is komen opdagen, dus het is opeens nog een flink geregel om te zorgen dat hij in Eugene komt om morgen de lift naar Shelter Cove Resort te halen. Zonder iets te kunnen doen, wens ik hem succes en loop ik verder de berg af.
Ik bereik onderaan de afdaling een watercache, waar de trail angels naast water ook anti-muggenspray hebben achtergelaten voor hikers. Dit is uiteraard zeer welkom, zeker ook rondom de watercache zelf waar het aantal muggenbulten op mijn lichaam in de vijf minuten die het kost om de flessen bij te vullen minimaal verdubbeld wordt.
Met jeuk begin ik aan de flinke klim van de watercache naar boven. Gelukkig is er een mooi panoramazicht bovenop de beklimming met uitzicht op verschillende besneeuwde bergtoppen die boven de groene bossen en blauwe meren omhoog rijzen.
Het uitzicht is echter niet voor lang, want de trail daalt weer acht mijl af naar beneden om bij Summit Lake te komen. Mijn plan is om hier te lunchen, maar het stikt hier van de muggen, waardoor ik besluit verder door te lopen.
Met een klim die me weer terugbrengt naar 7000 feet hoogte hoop ik ergens gedurende de klim muggenvrij te kunnen lunchen. De eerste redelijk muggenloze lunchplek die ik vind, bevindt zich echter bovenaan de klim van zes mijl, waardoor ik pas rond 14.15 uur aan mijn tortilla’s begin. Het voordeel van deze late lunch is wel dat ik na de lunch nog maar zeven mijl heb te gaan voordat ik een tentplaats op wil zoeken voor de laatste nacht vóór Shelter Cove Resort.
Tijdens de lunch kom ik erachter dat het Lars gelukkig is gelukt om in een latere bus naar Eugene te stappen. Hij komt vanavond in Eugene aan, waar hij wordt opgepikt door Theo en Meg, die hem morgen naar Shelter Cove Resort brengen. Blij dat het allemaal geregeld en zeker is, vertrek ik weer voor de laatste paar uur voor vandaag.
Aan de noordkant van Diamond Peak, de klim die ik voor de lunch voltooid had, wacht me weer redelijk wat sneeuw en met in totaal zo’n 1,5 mijl aan sneeuwbedekte trail blijkt dit de langste sneeuwsectie sinds een lange tijd te zijn. Het is echter verder niets bijzonders of moeilijks en nadat ik weer vaste grond onder mijn voeten heb, begin ik af te dalen door het bos. De trail verloopt snel en daalt flink af, waardoor ik al gauw bij mijn doel ben voor vandaag. Er is hier echter nergens een goede tentplaats te vinden, waardoor ik verder doorloop in de richting van Shelter Cove Resort. Met het resort zo dichtbij is het verleidelijk om vandaag nog door te lopen voor een pizza vanavond, maar als ik even later een vlakke lap grond zie, besluit ik mijn tent hier op te zetten en de pizza tot morgen te bewaren. Bovendien kan ik vandaag nog mijn laatste avondeten maken, voordat mijn rugzak weer wordt verzwaard met zes dagen aan eten in Shelter Cove Resort morgen.
Dag 106 – zondag 14 juli
9,4 miles (mile 1905,0 – mile 1914,4) – 15,0 km
Voor vanochtend staan er maar 2,5 mijl op de planning: vanaf mijn tentplaats is het 1,5 mijl naar de splitsing voor Shelter Cove Resort, waar ik de PCT verlaat en nog een mijl langs het meer naar het resort loop.
Ik ben al vroeg wakker, maar ik blijf nog een tijdje liggen, voordat ik tenslotte net na 7.00 uur wegloop voor het uurtje wandelen naar het resort. Hier kom ik om 8.00 uur aan, waarna ik neerplof op één van de picknicktafels op het terras vóór de campingwinkel. Genietend van een breakfast burrito, laad ik mijn powerbank en telefoon op en wacht ik in het zonnetje de komst van Lars af.
Rond 11.00 uur rijdt een herkenbare auto de camping op en zie ik naast Theo en Meg Lars op de achterbank zitten. We kletsen een tijdje bij, voordat Theo en Meg verder rijden voor een hike hier in de buurt. We bedanken hen voor alle gastvrijheid en moeite die ze genomen hebben om dit mogelijk te maken en ons te verenigen op de PCT.
Met een pizza als lunch voor ons op de tafel liggend, kletsen Lars en ik hierna flink bij. Lars blijkt al genoeg avonturen beleefd te hebben in de paar dagen dat hij in de Verenigde Staten is en is enthousiast om te beginnen aan de trail.
We maken na de lunch ons eten voor de volgende sectie in orde en Lars organiseert zijn rugzak en andere materiaal goed en dropt nog een aantal spullen die hij niet nodig acht. We kopen daarnaast nog een muskietennet voor over ons hoofd om die zoveel mogelijk tegen muggen te beschermen en het gezoem van de muggen rond ons hoofd hopelijk te verminderen.
Met het plan om nog zo’n acht mijl te lopen naar Maiden Peak Shelter, lopen we om 15.15 uur de 1,3 mijl terug naar de PCT. Hier gaan we verder waar ik gebleven was, wat voor Lars de eerste mijlen over de trail betekent. Hij geniet meteen van elk moment en ieder uitzicht en na een paar klimmetjes met op elke top wel een mooi wijds uitzicht, passeren we ook een paar schitterende bergmeertjes.
Met de eerste dertien kilometer van de trail gedaan, komen we een paar minuten na zeven aan in Maiden Peak Shelter. Dit is een volledig afgesloten schuilhut met muren rondom en een dak waar we planden om in te slapen vannacht. Het is er echter druk en er lijken vrij veel muggen binnen te zitten, waardoor we besluiten de tent naast de hut op te zetten en hierin te overnachten.
We hangen de rest van de avond rond in mijn tent, veilig achter gesloten ritsen tegen muggen, en drinken een biertje, die we hadden meegenomen van Shelter Cove Resort, op de eerste PCT-dag voor Lars. Om 21.30 uur zijn we moe en uitgekletst voor de dag en zoeken we onze eigen slaapzakken op om te gaan slapen. Voor Lars die de afgelopen nachten weinig geslapen heeft door alle perikelen met de busreis naar Eugene, is een goede nachtrust welkom en al snel liggen we beiden te slapen in onze tent, herstellend van de dag van vandaag. Morgen is het plan om 20 mijl te lopen, hoewel dit zeker geen vaststaande afstand is en we gedurende de dag bekijken hoe het loopt en of we dit doel bij moeten stellen. Het is tenslotte de eerste volledige dag op de trail voor Lars.
Bedankt voor het lezen en tot de volgende keer!
Davy Jones