Pacific Crest Trail dag 1-3

Dag 1 – zondag 31 maart

17,4 miles (mile 0 – mile 17,4) – 27,8 km

Voor een vroege start vanaf de Mexicaanse grens, staat het ontbijt voor de hikers bij Scout en Frodo om 5.30 uur klaar. Ik had de dag van tevoren de wekker gezet, maar dit blijkt onnodig: ik word al voor de wekker wakker. De rugzak wordt ingepakt en op het voorportaal klaargezet om in de auto geladen te worden, maar niet voordat er uitgebreid ontbeten is. Havermout, meloen, aardbeien, walnoten, een soort hartige cake: er is keuze te over voor dit ontbijt. Nadat de nodige calorieën getankt zijn, is het om 6.00 uur tijd om de auto’s in te laden en naar het beginpunt te rijden.

Wanneer we een uur later een onverharde zandweg oprijden, weten we dat we er bijna zijn. Het hek op de grens van Mexico en Amerika doemt voor ons op en kort daarna stopt de auto. We zijn er: het beginpunt van de voettocht door de Verenigde Staten. Na de verplichte foto’s bij het monument dat het startpunt van de PCT aanduidt, lopen we rond 07.45 uur de eerste stappen op weg naar Canada. Hoewel er een grote groep wordt afgezet, zo’n twintig hikers, verspreidt de groep zich al snel over de trail. Ik start met Sam en Kiely, die ik beide bij Scout en Frodo ontmoet heb. We lopen ongeveer hetzelfde tempo en besluiten samen te beginnen. Door het enthousiasme dat we eindelijk begonnen zijn, vliegt de tijd om en rijgen we de kilometers aaneen.

Vroeg in de middag, rond een uur of 1, bereiken we Hauser Creek, dat ongeveer 15 mijl van het startpunt ligt. Vaak staat deze beek droog, maar dit jaar hebben we qua water geluk. Er is de afgelopen winter meer dan gemiddeld neerslag gevallen, waardoor de woestijn minder droog is dan andere jaren. Waar andere jaren aangeraden wordt om met 6 à 7 liter water te starten, is 2 à 3 liter dit jaar voldoende. Zelf neem ik drie liter water mee van Scout en Frodo, waarvan ik 1 liter drink aan de start. Door deze kamelentactiek hoef ik slechts twee liter water te dragen, wat voldoende is om me tot Hauser Creek te brengen. Hier genieten we in de schaduw van onze eerste lunch op de PCT: tortilla’s met tonijn. Dit blijkt een gouden combo en wordt voorlopig vaste prik voor de lunch.

Om blessures te voorkomen heb ik mezelf voorgenomen om in ieder geval de eerste week niet meer dan 20 mijl per dag te lopen. Aangezien het nog vroeg op de dag is en Hauser Creek een populaire, en daarmee drukke, eerste overnachtingsplaats is, besluiten we de klim uit Hauser Canyon vanmiddag al te maken. Ik vul mijn 3 1-liter-flessen op en in de hitte van de dag klimmen we Hauser Canyon uit. Het eerste en steilste stuk van de klim is 1,5 mijl lang, waarna het voor een tijdje een stuk vlakker wordt. Rond mijl 17,5 vinden we een geschikte overnachtingsplek en hoewel de benen goed voelen en een milkshake in Lake Morena aantrekkelijk klinkt, besluit ik om me bij mijn plan te houden om onder de 20 mijl te blijven vandaag. Alex, die we onderweg tegenkwamen en ook zijn wagonnetje had aangehaakt, en Sam lopen wel door naar de camping van Lake Morena (mijl 20,0). Kiely en ik overnachten dus bij mijl 17,4 en na een eerste avondmaal op de trail, duik ik, zodra de zon ondergaat en de warmte verdwijnt, snel in mijn tent. Wat een dag: mijn eerste dag op de Pacific Crest Trail. Gotta love it.

Dag 2 – maandag 1 april

14,6 miles (mile 17,4 – mile 32,0) – 23,4 km

De tentplek bleek iets minder vlak dan ik gisteravond inschatte, maar desondanks heb ik goed geslapen. Rond 7.30 uur vertrekken Kiely en ik vanaf onze kampeerplek en lopen we richting Lake Morena, ongeveer 2,5 mijl verderop. Al snel komen we iemand tegen met een grote rugzak en veel water en na een praatje blijkt dat hij extra water meedraagt voor mensen die te weinig water bij zich hebben… hij liever dan ik.

Kort daarna bereiken we Lake Morena en de milkshake waar we gisteravond niet van konden genieten, hebben we vandaag te goed als ons ontbijt: een breakfast burrito met een milkshake. Na dit goed vullende ontbijt, lopen we vanaf het restaurant terug naar de trail en vervolgen we onze weg richting Boulder Oaks: de volgende camping. Onderweg komen we Ben, een andere Australiër tegen, die ons de rest van de dag gezelschap houdt. Sam en Alex zien we namelijk niet in Lake Morena en zijn waarschijnlijk al vertrokken.

Het tempo ligt net als gisteren rond de 3 mijl per uur en de kilometers schieten lekker op.  Net voordat we Boulder Oaks bereiken, moeten we een riviertje over: het is niet heel breed en niet heel diep, maar om vroege blaren door natte sokken te voorkomen doen we onze schoenen uit en waden we door het koude water: lekker verfrissend tijdens weer een warme dag. Om het heetste moment van de dag te vermijden, besluiten we een lange lunchpauze in te lassen in de schaduw op de Boulder Oaks campground. Rond 14.30 zijn we uitgezeten en besluiten we verder te lopen. Net nadat we Boulder Oaks verlaten en onder de weg doorlopen, hoor ik links van mij een geluid dat ik nog niet eerder gehoord heb in het wild. Het is echter een kenmerkend geluid waardoor ik het meteen kan thuisbrengen. Ik blijf staan, draai me om en zie zo’n anderhalve meter achter me, waar ik net langs liep, direct naast het pad in het gras, een zwarte ratelslang; die had ik niet gezien. Gelukkig waarschuwt deze slang ons met zijn ratel voordat die iets doet. Aangezien er een hek langs het pad staat, is het nog niet zo eenvoudig om langs de slang te geraken en het ziet er niet naar uit dat de slang zich binnenkort verplaatst naar een nieuwe locatie. De enige oplossing lijkt om aan de andere kant van de trail, de kant van de slang, door de begroeiing met een boog om de slang te lopen. Terwijl Kiely en Ben zich een weg banen door de struiken, houd ik de ratelende slang in de gaten. Zodra deze inziet dat wij geen gevaar vormen en hem verder met rust laten, stopt de ratel en vervolgen we onze weg. Heel vet om een ratelslang van zo dichtbij in het wild te zien, maar tegelijkertijd realiseren we ons dat we ons gelukkig mogen prijzen dat we gewaarschuwd werden.

Hoewel het iets koeler is dan vóór de lunch, is het eigenlijk nog steeds te warm om te lopen, zeker zodra het pad weer langs een zuidhelling omhoog loopt. We blijven een aantal mijl geleidelijk stijgen tot we uiteindelijk mijl 32, en daarmee ons eindpunt voor vandaag, bereiken. Op deze heerlijke kampeerplek in de schaduw bij een beekje zie ik ook Sam weer terug, met wie we even bijkletsen. Uiteindelijk komen we op de dag van morgen en stelt Sam voor om morgenvroeg in één keer de resterende 10 mijl naar Mount Laguna te lopen om daar in het restaurant een ontbijt/brunch te eten. We besluiten er een “10 by 10” van te maken: 10 miles by 10 am. Na het avondeten gaat het dus snel naar de tent om de nodige slaap voor morgen te krijgen en uitgerust aan de dag te beginnen.

Dag 3 – dinsdag 2 april

13,3 miles (mile 32,0 – mile 45,3) – 21,3 km

Aangezien de 16 kilometer tot Mount Laguna die voor ons liggen niet de gemakkelijkste zijn en er nog wat hoogtemeters gemaakt moeten worden, starten we vandaag vroeg: rond 05.30 uur lopen we de trail op. Het is nog donker wanneer we beginnen, dus de hoofdlampjes gaan aan voor de komende tijd. De kilometers in het donker gaan voortvarend en voor we het weten zitten we al op de helft.

Naarmate we dichterbij Mount Laguna komen, dat op zo’n 1800 meter hoogte ligt, verschijnen er meer bomen. Uiteindelijk kunnen we zelfs zeggen dat we voor het eerst op de Pacific Crest Trail door een bos lopen. Rond 09.30 bereiken we de splitsing tussen de PCT en het pad naar Mount Laguna: op naar een triple scrambled egg met spek en kaas, lekker! Nadat de energievoorraad door dit uitgebreide ontbijt weer is bijgevuld, lopen we naar de supermarkt/ alles-in-één-winkel voor een voedselbevoorrading. Vanaf Mount Laguna is het 35 mijl naar Scissor’s Crossing, vanwaar naar Julian gelift kan worden, en 68 mijl naar Warner Springs. Ik weet niet zeker of ik de lift naar Julian wil wagen, dus ik besluit om genoeg eten in te kopen om tot Warner Springs te komen.

Zodra we Mount Laguna verlaten, vervolgen we onze weg door het bos en lopen we voor een tijdje door de rook: er is een bosbrand gaande. Al snel blijkt dit een gecontroleerde brand te zijn om toekomstige branden te voorkomen, waardoor we zonder zorgen onze weg kunnen vervolgen. We besluiten om niet meer al te veel kilometers te maken en kijken op Guthook’s, dé complete app voor de PCT, voor een tentplaats dichtbij. Mile 45,3 lijkt een prima kampeerplek, dus we besluiten de laatste mijl te lopen en daar de rest van de middag uit te rusten en de tent op te zetten.

Zodra we één van de laatste bochten voor onze tentplaats omlopen, verschijnt er een wijds uitzicht over de woestijn beneden ons. Hiermee komt echter ook een stevige wind gepaard, die de tentplaats opeens een stuk onaantrekkelijker uit laat zien. De komende kilometers blijven echter op hoogte en voorlopig lijken er geen betere tentplaatsen aan te komen, waardoor we besluiten aan ons plan vast te houden en hier te stoppen voor vandaag. We checken de weersverwachting en zien dat de stevige wind aanhoudt vannacht, maar er slechts 30% kans op neerslag is. De harde wind maakt het opzetten van de tent en het maken van het avondeten echter wel tot een uitdaging en ik begin te twijfelen aan de tentplaats die we hebben uitgezocht. Het is nu echter te laat om nog verder te lopen, dus we zullen het hiermee moeten doen voor vannacht. Naarmate de nacht vordert, trekt de wind aan tot stormachtige wind. Hoewel het vanuit een tentje dat alle kanten op waait moeilijk in te schatten is, denk ik dat de hardste windstoten wel 100 km/u halen. Zand waait onder de buitentent door het gaas van mijn binnentent door; het zit zelfs op mijn gezicht.

Door (het lawaai van) de storm en de vrees dat mijn tentje de nacht niet overleeft, val ik slechts een paar keer voor maximaal een half uur in slaap. Als ik rond 4.00 uur weer een keer wakker wordt, merk ik dat het begonnen is te regenen: dat is een probleem. Door de wind waait de buitentent namelijk steeds omhoog, waardoor het onder de buitentent door naar binnen regent. Gelukkig had ik hier ‘s avonds wel al aan gedacht en om een natte donsslaapzak te voorkomen, had ik aan de windkant mijn tas en allerlei andere spullen in de binnentent gelegd. Dit blijkt een goede move te zijn geweest, want zodra ik een uur later inpak, zijn alle spullen en de rechterkant van mijn tent drijfnat, maar mijn quilt en ikzelf zijn redelijk droog. Wat een nacht: één van de slechtste nachten die ik heb gehad in een tent, maar dat is ook part of the adventure. Embrace the suck.

Stay tuned voor meer updates!

Strooky