De laatste dagen aftellen
Nu de voorbereiding voor de Pacific Crest Trail erop zit, is het aftellen tot de trail begint. Het komt snel dichterbij en het enthousiasme groeit met de dag. Ik merk ook dat ik onrustiger wordt, niet zozeer nervositeit, maar meer de drang om te willen beginnen na de vele voorbereidingen die er zijn geweest.
Op zondag 24 maart neem ik vlaai mee naar het werk: de laatste dag voordat ik nog een paar dagen vrij heb om alles klaar te maken en in te pakken.
Met de Thalys gaat het woensdag 27 maart in iets meer dan twee uurtjes vanuit Luik naar Parijs: er gaat een directe vlucht van 11,5 uur van aeroporte Charles de Gaulle naar Los Angeles. Eenmaal geland op Los Angeles, sta ik met een slaperige kop bij de douanebeambte, die me allerlei vragen stelt over de reden van mijn bezoek en de duur van mijn bezoek aan de Verenigde Staten. Ondanks dat er een visum is uitgegeven, kan de toegang tot het land mij namelijk nog steeds worden ontzegd door de douane. Gelukkig is dit niet het geval, want na de vragen en wat verbaasde blikken als ik de PCT benoem en vertel dat ik een paar maanden nodig heb om dit te voltooien, krijg ik een stempel in mijn paspoort en mag ik de VS binnen..
De volgende dag is het tijd voor sightseeing in Los Angeles en worden verschillende toeristische trekpleisters bezocht. Zo wordt over het strand en de pier van Santa Monica, waar zich het eindpunt van route 66 bevindt, gelopen. Ook Venice beach en de kanalen van Venice mogen niet ontbreken op de to-do-list voor LA. In de middag gaat het naar Hollywood, struinend over de Walk of Fame om de dag af te sluiten met een uitzicht over Los Angeles bij nacht vanuit Griffith’s Observatory. Stiekem toch ook nog een goede training, want aan het einde van de dag blijk ik bijna 30 km door LA gelopen te hebben.
Op vrijdag vertrekt om 9.55 de trein vanuit Union Station naar San Diego: de Pacific Surfliner. Weer wat kilometers dichterbij de Mexicaanse grens, en daarmee ook dichterbij het startpunt van de Pacific Crest Trail. Vanaf het moment dat ik in San Diego op het station aankom, is alles top geregeld door Scout & Frodo en hun vrijwilligers. Ik had me een paar weken eerder via hun website aangemeld om twee nachten te overnachten bij hen thuis. Scout en Frodo zijn “trail angels”, die in 2007 zelf de PCT gelopen hebben.
In de Verenigde Staten hebben veel trails allerlei bekende trail angels: mensen die zich vrijwillig voor het bestaan en het onderhoud van een trail, en de hikers die hier gebruik van maken, inzetten en iets willen terugdoen voor de hiker community. Ze verzorgen “trail magic”: trail angels komen een dag naar de trail en zorgen voor een topervaring bij de hikers door ze bijvoorbeeld vers gegrild vlees, frisdrank en een stoel aan te bieden.
Scout en Frodo horen bij de bekendste trail angels van de PCT. Ze herbergen hikers die aan het begin van hun reis staan en zorgen voor een goede en vlotte start van de Pacific Crest Trail.
Ik werd door een vrijwilliger opgehaald van het station van San Diego en naar Scouts en Frodos huis gebracht. In de auto raak ik aan de praat met Sam, een Australiër die ook van plan is de complete trail te wandelen en ook van het station werd opgepikt. We gaan naar de supermarkt om eten voor de eerste paar dagen in te slaan, voordat de rest van middag rondgehangen wordt en kennisgemaakt wordt met andere hikers bij Scout en Frodo. Al snel is het tijd voor goed verzorgd avondeten en Scouts after dinner talk, over de PCT en Leave-No-Trace-richtlijnen. Scout houdt van verhalen vertellen en benadrukt daarbij ook hoe belangrijk het is om de trail en natuur intact te houden en geen menselijke sporen achter te laten (Leave No Trace/LNT). Van voordehandliggende zaken zoals het meenemen van je afval en het in een prullenbak weggooien tot nieuwe aspecten, die in Europa veel minder/niet gebruikelijk zijn, zoals het doen van de grote boodschap in een gat en dit gat vervolgens weer te dichten. Na dit praatje van Scout, wordt er nog wat rondgehangen voor de rest van de avond. Er wordt overnacht in (party)tenten in hun tuin waar ik op mijn eigen matje en in mijn eigen slaapzak slaap. Ook het ontbijt de volgende dag is top geregeld. Vanuit hun huis zijn er twee shuttles geregeld naar een outdoorwinkel voor last-minute-aankopen en naar een telefonieprovider voor het aanschaffen van een Amerikaanse simkaart. De simkaart had ik al gekocht in LA, maar aangezien ik nog een pet nodig heb om me tegen de zon in de woestijn te beschermen, ga ik met de shuttle naar Adventure 16. De rest van de dag is het vooral afwachten voordat het avontuur dan echt gaat beginnen. Na het laatste avondmaal en weer een aftrr dinner talk van Scout, is het vroeg onder de wol, want morgen, zondag 31 maart, gaat de wekker om 4.45 voor een vroege start op de PCT. Wat een bijzondere ervaring om bij deze gastvrije mensen de Pacific Crest Trail te starten. Zelfs een donatie wordt afgewezen: Scout en Frodo doen dit omdat ze in de positie zitten dit vrijwillig te doen en het leuk vinden om hikers een goede start te geven aan het begin van hun reis, zelfs wanneer er zoals dit jaar zo’n 1300 hikers gebruik maken van hun service. Als iemand iets terug wil doen, vragen Scout en Frodo om een donatie te doen aan de nonprofit organisatie PCTA, die voor het behoud en onderhoud van de Pacific Crest Trail zorgt. Een topervaring met gelijkgestemden aan het begin van de Pacific Crest Trail dus!
Met deze topervaring sluit ik deze blogpost af. Mijn eerste topervaringen en dagen op de Pacific Crest Trail zullen in de volgende blogpost aan bod komen. Tot dan!
Strooky