Dagverslag Kungsleden 2018 dag 1-3

Dag 1 – woensdag 27 juni
27,5 km  

Gisteren, 26 juni, zijn we, Etienne en ik, naar Kiruna, een grauwige mijnstad in de poolcirkel in Zweeds Lapland, gevlogen. Kiruna is eigenlijk de internationale toegangspoort voor alles in Zweeds Lapland en dus ook voor de tocht die wij gepland hebben: de Kungsleden. De Kungsleden is een langeafstandwandeling van Abisko tot Hemavan en bestrijkt zo’n 440 kilometer. Etienne en ik hadden uiteindelijk besloten eind juni te gaan, zodat we het bijzondere fenomeen van de middernachtzon konden meemaken: 24 uur per dag zon.
Bij aankomst in Kiruna, kopen we de laatste benodigdheden, zoals gasbommetjes voor onze branders, voordat we de plaatselijke camping opzoeken en ons daar voorbereiden op onze tocht. Na een winderige nacht, is het vanochtend vroeg opstaan geblazen om de bus van 06.50 uur naar Abisko te nemen. Na een snelle bustocht, door hetzelfde mooie en uitgestrekte landschap als het wandelen van de komende weken, waarbij ook nog even bijgeslapen wordt en ook de telefoons nog opgeladen worden, bereiken we Abisko Turiststation: het beginpunt van de Kungsleden. Het is koud en regenachtig – welkom in Lapland – dus we besluiten in dit turiststation nog een set handschoenen te kopen. Ook wegen we de tas nog even voordat we vertrekken: inclusief drie liter water en eten voor een week, zitten we beide op 19 kilo. Een aardig gewicht om mee te beginnen, maar we hebben veel eten bij ons en kunnen het wel een dag of 7 uitzingen met alles wat we bij ons hebben. Dat is dan ook zeker iets om naar uit te kijken: de rugzak gaat komende week elke dag lichter worden.

Rond 08.30 is het dan echt zo ver en begint de Kungsleden! Na de verplichte foto bij de houten startpoort, lopen we een kilometer, waar we meteen al een mooi plekje vinden om te ontbijten. Met water, melkpoeder en muesli vullen we onze magen en al snel vervolgen we onze weg richting de eerste hut: Abiskojaurestugorna. De weg loopt op en af langs de rivier stroomopwaarts en het tempo zit er op deze eerste dag goed in. Voor we het weten liggen de eerste 14 kilometer achter ons en bereiken we de hut, waar we lunchen met wat reepjes en thee. We vervolgen onze weg door het Abisko National Park, waar het reliëf wat begint toe te nemen. Bij het verlaten van het nationaal park, loopt het pad meteen omhoog en is het voor de eerste keer echt klimmen. Hiermee komen ook de eerste pijntjes van de tocht op: mijn enkel, die ik bezeerd had in het vliegtuig, begint wat op te spelen en Etienne heeft last van wat drukpunten op zijn voeten. Er wordt preventief blarentape geplakt om blaren op de eerste dag al te voorkomen, waarna de tocht verder gaat. Tegen een uur of vijf bereiken we een schuilhutje waar we, beschut tegen de wind, onze eerste adventure-food-maaltijd nuttigen. We besluiten hier ook om nog wat kilometers te maken voor vandaag, voordat we ons tentje op een hele mooie plek zo’n vijf kilometer voor de Alesjaurestugorna opzetten. Aan het einde van de dag hebben we daarmee toch een mooie 27 kilometer op de teller staan voor de eerste dag.

Dag 2 – donderdag 28 juni
17,6 km

We vertrekken vandaag rond 08.45 uur richting de Alesjaurehut. De eerste vier kilometer lopen lekker door langs de oever van het meer. Net voordat we de hut bereiken, ontbijten we weer met muesli en thee en weer hebben we een mooi uitzicht vanaf onze “ontbijttafel”. Na ons ontbijt lopen we even de hut in om het weer te checken. Dit blijft voor de komende dagen hetzelfde als gisteren en vandaag: bewolkt en een graad of 7 overdag, waarbij het ’s nachts afkoelt naar rond het vriespunt. We zijn in ieder geval nu al blij met de handschoenen die we gekocht hebben en vervolgen onze weg naar de Tjäktapas. Hoewel we nog een aantal keer heel dicht in de buurt komen en we flink zullen blijven stijgen en dalen, is deze pas al het hoogste punt van de Kungsleden met een hoogte van 1150 meter. We bereiken de Tjäktapas echter nog niet vandaag omdat mijn enkel wederom flink opspeelt en we na de lange dag van gisteren een rustigere etappe ook prima vinden.

Iets boven de Tjäktahut, na het oversteken van een sneeuwveld en een ietwat gammele brug, waar volgens het bordje ook maar 1 persoon tegelijk overheen mocht lopen, zetten we onze tent voor de tweede keer op. We blijken een trendsetter, want twee uur later zijn er nog zes tentjes bijgekomen van mensen die het toppen van de Tjäktapas tot morgen laten liggen. Ook vandaag gaat het adventure-food er goed in, en mede door de kou, liggen we al gauw in ons tentje voor een nieuwe nacht en nieuwe rust voor de beentjes. 

Dag 3 – vrijdag 29 juni
25,9 km

Na een heel winderige nacht, waarin het zelfs nog even sneeuwt, zijn we rond 9 uur weer op pad. Gelukkig gaat het pad meteen omhoog naar de Tjäktapas, waardoor we lekker kunnen opwarmen, want het is deze ochtend toch goed koud. Desondanks vliegen de kilometers deze ochtend weer voorbij en al gauw staan we bij het schuilhutje op de top van de Tjäktapas. De rust en het lange liggen, hebben mijn enkel goed gedaan: de hevigste pijn is weggetrokken. Wel lekker voor de afdaling, want aangezien het nog steeds fris is, staan we niet lang op de top van de Tjäktapas en beginnen we al snel aan de afdaling. Met grote stappen vliegen we de berg af en lopen we vlot door naar de Sälkahut. Hier is het tijd voor een warme chocolademelk en een Snickers, die er uiteraard snel in gaan. Daarnaast worden ook serieuzere zaken aangeschaft. Aangezien de leukoplast bijna op is, wordt er sporttape gekocht en ook een zwachtel voor mijn enkel mag niet ontbreken; zeker ook omdat Etienne wat pijn in zijn knie voelde op de laatste kilometers naar de Sälkahut.
Na deze medische bevoorrading en een warme chocomel die prima smaakt, gaat het verder naar de Singihut. Helaas verloopt dit niet zo voorspoedig als we gehoopt hadden, want de pijn in Etiennes knie wordt heviger. Waar we eerst denken aan overbelasting, komen we daar toch op terug en wordt er gedacht aan een verkeerde kniebeweging bij het afdalen. Bij de schuilhut, die ongeveer halverwege het stuk Sälka-Singi ligt, gaan we naar binnen voor wat rust aan de knie en een warme kop thee. We raken aan de praat met twee Zwitserse jongemannen die onderweg zijn naar Kvikkjokk. Ook bij hen zijn er pijntjes aan onder andere de knie, waarvoor zij tijgerbalsem bij zich hebben. Etienne kan hier wat van lenen, wat ervoor zorgt dat de pijn in ieder geval voor nu even wordt verzacht.
Zodra de Zwitsers vertrokken zijn, maken we ons plan voor de rest van de dag. We besluiten ons avondeten in de hut te maken, aangezien we hier beschut zitten, en daarna door te lopen tot de eerste tentplaats die we vinden. Dat laatste blijkt uiteindelijk nog vrij lang te duren, ook omdat we in gesprek raken met een Duitse meid en een Tsjechische man. Praten met nieuw volk blijkt echter een ultieme pijnstiller en opeens staan we bij de Singihut.

Door de knie van Etienne, mijn enkel en vanwege het feit dat het pas de derde dag van de tocht is en we voldoende speling willen houden, besluiten we de Kebnekaise niet op te gaan. De Kebnekaise is de hoogste berg van Zweden en ligt niet ver van de Kungsleden af; er loopt een pad van de Kungsleden naar de Kebnekaise die je zo dus vrij gemakkelijk kunt bereiken en beklimmen. Bij de Singihut, nemen we afscheid van het Duits-Tsjechische tweetal, die in de hut zelf overnachten. We lopen nog een kilometertje door na de Singihut en maken dan ons tentje klaar voor een nieuwe winderige nacht. 

Bedankt voor het lezen!

Davy Jones