Cold soaking
Gedurende de Pacific Crest Trail ben ik overgestapt van eten koken/warm eten bereiden naar cold soaking. In Sierra City heb ik namelijk mijn brander en kookpotje naar huis gestuurd, waardoor warm eten er alleen nog in de dorpjes en stadjes in zat voor het vervolg van de trail.
Hoewel ik al eens eerder meerdaagse wandeltochten zonder brander of andere kooksetjes gedaan heb (stoveless), heb ik nooit echt aan cold soaking gedaan. Tijdens deze tochten bestond het avondeten dan uit brood, salade of andere gemakkelijke producten. Cold soaking was wat dat betreft nieuw voor mij en ik ben er voor de eerste keer via Youtube-video’s van Darwin on the Trail mee in aanraking gekomen: voor hem is cold soaking standaard geworden gedurende zijn hikes. Als je geïnteresseerd bent in cold soaking, kun je na het lezen van deze blogpost deze Youtube-video van Darwin bekijken waarin hij zijn visie op cold soaking deelt.
Bij cold soaking wordt voedsel bereid door koud water toe te voegen aan het voedsel en het eten zo zacht en eetbaar te maken. Ik vond dit echter niet meteen heel aantrekkelijk klinken en uitzien, dus ik ben aan de grens met Mexico vertrokken met een gasbrandertje en een titanium pot om water te koken en zo eten te bereiden. Bovendien is het ook lekker om gedurende de dag uit te kunnen kijken naar een warme maaltijd en misschien wel een thee voor in de avond om even bij te komen van de dag. Ik heb de brander en het pannetje gedurende deze weken ook elke dag met plezier gebruikt om warm avondeten te maken voor een goede afsluiting van iedere dag.
Vanaf het begin liep ik echter samen met Sam, die al vanaf Mexico aan cold soaking deed. Met het uitbreiden van onze tramily en Little Skittle die zich bij ons voegde, was er nog een tweede persoon die aan cold soaking deed, waardoor ik het elke dag wel voorbij zag komen. Toch vond ik het idee om ‘s avonds na een lange dag wandelen, koude rijst of couscous naar binnen te werken als diner niet aantrekkelijk en blij hield ik aan mijn brander vast. Op koude ochtenden maakte ik soms zelfs warme havermout voor een energiek en warm begin van de dag. Een warme maaltijd blijft een goede manier om de moraal omhoog te brengen en hoog te houden.
Met de weken vlogen de kilometers voorbij en ik bleef elke dag trouw mijn eten opwarmen. Zeker met het betreden van de koude en besneeuwde Sierra Nevada was een warme maaltijd aan het einde van een slopende dag zeer welkom. Na een slopende dag door de sneeuw eindelijk de schoenen uit, de voeten laten opdrogen en opwarmen in de slaapzak onder het genot van een dampende portie rijst in mijn titanium-pannetje.
Met het bereiken van Sierra City voltooiden we de laatste serieus besneeuwde secties en begon ook het weer zich meer en meer zomers te gedragen. Hier lagen, in de kleine, lokale kruidenier – want een supermarkt kun je het niet noemen – twee pakketjes voor mij klaar om opgepikt te worden: een box met eten voor de volgende paar dagen en een doos met de trailrunners die ik in Lone Pine, na de eerste tachtig kilometer door de Sierra, vooruit had gestuurd naar hier. Deze wisselingen in mijn uitrusting, en de logistiek die hierbij hoorde, heb ik uitgebreid besproken in mijn vorige blogpost, die je hier terug kan vinden.
In deze blogpost komt ook naar voren dat ik, al vanaf het moment dat wij Yosemite National Park bij Sonora Pass, verlaten hadden, bezig was om het gewicht van mijn rugzak zo laag mogelijk te krijgen. Elke stop werd er iets gedumpt, van de bear can en de ijspickel in Yosemite tot extra winterkleding bij de volgende stop in South Lake Tahoe. Aanvankelijk wilde ik hier ook mijn brander en pannetje uit mijn rugzak halen en vooruit sturen, maar ik besloot deze nog even te bewaren. In de volgende sectie van South Lake Tahoe naar Sierra City verwachtten we namelijk, en terecht, nog besneeuwde secties, dus een warme maaltijd kan dan geen kwaad. Bovendien had ik nog een cartouche over waar nog gas in zat, dus ik besloot tot Sierra City door te lopen met mijn kookset en het gas in de volgende sectie op te maken. Aangezien ik in Sierra City sowieso naar het postkantoor moest om mijn bergschoenen weg te sturen, kon ik in deze doos ook wel mijn kookset toevoegen en meesturen. Daarbij was dit het ideale moment om cold soaking al eens één of twee nachten te proberen en zo een overgangsfase te creëren van warme maaltijden naar koude diners.
Met het bereiken van Sierra City, was het dan toch echt tijd voor de definitieve beslissing. In het kader van nieuwsgierigheid/ iets nieuws proberen en een licht fanatisme voor gewichtsbesparing, besloot ik om mijn kookset uit mijn rugzak te lozen en de PCT te voltooien met dé cold soak-accessoire: een Talenti-jar. Dit is een plastic beker met een deksel van het ijsmerk Talenti, waar precies één maaltijd inpast. Ik gebruikte deze pot al voor mijn warme maaltijden, maar het is voor de meeste mensen de go-to voor cold soaking.
Zonder eerdere ervaringen met cold soaking, en alleen gebaseerd op wat ik had gezien van Sam en Little Skittle, moest het toevoegen van de juiste hoeveelheid water voor de verschillende gerechten even uitgeprobeerd worden. Hoewel ik nog steeds hetzelfde voedsel had als voorheen (de gerechten voor de warme maaltijden waren ook geschikt als cold soak-voedsel), was de benodigde hoeveelheid water toch wat anders dan met warm water. Dit kreeg ik gelukkig echter vrij snel onder de knie en met het vorderen van de dagen, raakte ik steeds meer overtuigd van de voordelen van een koud diner.
Ik zal niet ontkennen dat een warme maaltijd (of een warme thee/ḱoffie) zowel lekkerder als beter voor de moraal is, maar ik vond cold soaking uiteindelijk veel beter dan ik verwacht had. Allereerst was de smaak prima te doen; het smaakt simpelweg als een afgekoelde, warme maaltijd. Gelukkig had ik ook geen moeite om mijn moraal onderweg hoog te houden, dus wat dat betreft was een warme maaltijd ook niet noodzakelijk. Verder was cold soaking gewoon lekker gemakkelijk en simpel, wat voor mij ideaal was op de trail, waar voedingswaarden belangrijker zijn dan ‘haute cuisine’. Bovendien kon de tijd rondom het eten ideaal en efficiënt gebruikt worden met cold soaking, wat voor mij een groot pluspunt was. Met het verlaten van de Sierra, liep ik namelijk langere afstanden en meer uren op een dag, waardoor ik mijn tijd buiten het wandelen om ook zo efficiënt mogelijk wilde indelen. De tijd dat er niet gewandeld werd, was bedoeld om uit te rusten. Ik wilde dan ook zo weinig mogelijk te doen hebben in deze rusttijd en ik vond dat cold soaking hierbij goed hielp. Aangezien het vrij lang duurde om sommige gerechten klaar te maken/ te laten weken met koud water, was een goede voorbereiding de sleutel tot succes. Een kant-en-klaar rijstgerecht (Knorr Rice Sides) bijvoorbeeld, kostte ongeveer 10 minuten om te bereiden met kokend water. Met koud water duurde het echter een stuk langer, tot wel twee uur, om de rijst fatsoenlijk te weken en zacht te laten worden. Daarom voegde ik voor deze gerechten al tijdens de lunchpauze het water toe, zodat de maaltijd klaar was tegen de tijd dat ik ‘s avonds op mijn overnachtingsplaats aankwam. Ik kon dan bij aankomst meteen eten, mijn tent opzetten en gaan slapen, want normaal gesproken was ik doodop aan het einde van de dag en wilde ik het liefst alleen maar liggen en uitrusten in plaats van extra tijd besteden aan het koken van mijn avondeten. Ook op de avonden dat er gerechten waren die minder lang nodig hadden om zacht te worden, kon de tijd op de tentplaats ideaal besteed worden. Instant noedels en couscous bijvoorbeeld pakte ik iets anders aan. Couscous is zelfs met koud water in een paar minuten klaar en noedels duurt een minuut of 15 à 20 om zacht te worden. Bij deze gerechten voegde ik het water toe zodra ik op de kampeerplek aankwam, waarna ik de tent opzette en mijn slaapplek al klaar maakte. Zodra dit gebeurd was, kon ik vrijwel meteen eten en gaan slapen waardoor de tijd ook hier optimaal benut werd.
Al met al kan ik wel zeggen dat ik uiteindelijk overtuigd ben geraakt van de voordelen van cold soaking, die voor mij zeker tegen de nadelen opwegen. Met name voor een langeafstandswandeling zoals de PCT of AT, waar je meerdere weken tot een paar maanden onderweg bent, is cold soaking voor mij de ideale oplossing. Ik ben me er echter ook zeker van bewust dat het niet voor iedereen is weggelegd. Elke hiker kan het zelf proberen en een eigen oordeel vormen door de voor- en nadelen af te wegen. Ik zou zeggen, probeer het een keer tijdens een weekendtrip of een kortere wandelvakantie om uit te vinden wat je er zelf van vindt en of het iets voor jou zou zijn. Voor mij zijn de efficiëntie en het gemak de grote voordelen, hoewel het ook qua gewicht (met name het gasflesje scheelt wel gewicht) en qua geld (je hoeft niet meer voor vijf maanden aan gas te kopen onderweg) wat minimalere voordelen heeft. Het grootste nadeel is dat de maaltijd even koud is als het water dat je erin gooit en het daardoor toch minder goed smaakt dan warme gerechten, zeker in het geval van gerechten met kaas. Daarnaast is er geen optie om jezelf nog wat op te warmen met een warme maaltijd of warme koffie en thee, zeker op een koude en natte dag of in de sneeuw.
In één van de opkomende blogposts, zal ik een kijkje nemen in verschillende cold soak-gerechten voor op de trail om jullie wat praktische tips en gerechten mee te geven die voor mij goed werkten op de trail.
Hike your own hike.
Tim “Davy Jones” Stroeks