Pacific Crest Trail dag 131 – 133
Dag 131 – donderdag 8 augustus
0 miles
Vandaag staat er nog een rustdag op de planning. Met veel stretchen en liggen, kom ik zonder bijzonderheden een saaie ochtend door. Het vervelen en niks doen, vreet aan mijn gemoedstoestand en ik blijf veel in mijn hoofd malen over wat ik nu moet doen. Mijn verstand ziet het niet zitten om door te lopen en zegt dat ik waarschijnlijk wel een paar weken nodig heb om volledig te herstellen, wat misschien wel betekent dat ik de trail helemaal verlaat. Ik zie het namelijk niet zitten om wekenlang geld uit te geven aan het uitzitten van een blessure als ik nog maar 200 mijl/10 dagen hoef te lopen. Het hart daarentegen schreeuwt om het voltooien van de trail en om af te maken waar ik aan begonnen ben. Alle hikers om me heen die zeggen dat ik de blessure af moet wachten, laten de twijfels ook niet verdwijnen, maar na een nieuw gesprek met mijn ouders, besluit ik om morgen verder te lopen en het in ieder geval nog te proberen, zodat ik mezelf altijd recht in de spiegel aan kan kijken en kan zeggen dat ik er alles aan gedaan heb om de trail te voltooien, zelfs als het niet lukt om het af te maken. Ik kies morgen als mijn vertrekdatum om niet steeds in mijn gedachten te blijven hangen en niet opnieuw te gaan twijfelen of te blijven twijfelen. In de verdere ochtend stel ik mijn doelen opnieuw voor mezelf op, waardoor ik weer vastberaden ben om de trail te voltooien.
Met een goed gevoel, stap ik onder de douche en was ik mijn kleren. Zodra dit gebeurd is, krijg ik te horen dat er mensen op me wachten in het café. Ik loop naar beneden en zie dan mijn vermoeden bevestigd worden: het zijn Little Skittle, Jade en PCP, die aan een tafeltje zitten en een lunch hebben besteld. Ik voeg me bij hen en we kletsen flink bij. Het is al lang geleden dat ik hen allemaal gezien heb: Jade en Little Skittle heb ik voor het laatst net na South Lake Tahoe gezien, rond mijl 1100, terwijl het voor PCP nog langer geleden is: haar heb ik bij Casa de Luna, rond mijl 480, voor het laatst gezien.
Het gesprek doet me goed en zorgt er nog verder voor dat ik er mentaal weer helemaal klaar voor ben om de trail af te maken en dat ik mijn enthousiasme voor de trail, ondanks de blessure en de pijnlijke mijlen die me wachten, weer terugvind.
Na een gezellige en lange lunch, neem ik afscheid van het drietal en wens ik ze veel succes met het voltooien van de trail; ze zijn zo dichtbij!
Nadat ik weer een tijdje uitgerust heb en mijn been hoog gehouden heb, loop ik naar het tankstation voor wat eten. Ik zeg lopen, aangezien ik licht steun op de krukken, maar wel op twee benen afzet en het redelijk op lopen lijkt. Het is veel beter dan dinsdag toen ik bij Stevens Pass aankwam en het lijkt me een goed teken dat ik enigszins op mijn linkerbeen kan staan.
Met de rest van de avond op bed spenderend, gebeurt er vrij weinig en laat ik mijn knie zoveel mogelijk rusten voor ik weer vertrek.
Dag 132 – vrijdag 9 augustus
0 miles
Aangezien er gisteren wederom iets misgegaan is met het afleveren van het pakketje met de gewrichtszalf en ik nu te horen krijg dat deze pas vanmiddag afgeleverd wordt, besluit ik toch nog een rustdag te nemen vandaag. Wanneer de gewrichtszalf afgeleverd wordt, zal ik hier wat van gebruiken om mezelf nog zoveel mogelijk hersteltijd tot morgen te geven, waarna ik zaterdag definitief ga vertrekken.
De knie voelt vandaag alweer beter dan gisteren en ik sta er nog altijd positief in dat ik door kan lopen naar Stehekin en de trail kan voltooien, hoewel het zeker niet gemakkelijk zal worden.
Op vrijdag (en in het weekend), is het café al eerder open: om 8.00 uur in plaats van 10.00 uur voor de andere dagen, waardoor ik een keer een ontbijtje probeer in het café vandaag. De grote omelet smaakt prima en na rustig van het ontbijt genoten te hebben, is het tijd om me klaar te maken om de trail op te lopen morgen. Met de krukken wandel ik weer voorzichtig op twee benen naar het tankstation om hier het laatste eten te kopen dat ik nog nodig heb voor de volgende sectie en dat ik niet uit de hikerbox heb kunnen halen.
Aangezien de mijlen per dag flink naar beneden zullen gaan, zorg ik dat ik veel eten bij me heb. De 108 mijl naar Stehekin, waar ik een box met eten naartoe heb gestuurd, hoop ik in 6 à 7 dagen te lopen, maar voor de zekerheid neem ik voor 8 dagen aan eten mee. Dit betekent dat ik met een zware rugzak begin, maar gelukkig wordt dit per dag lichter en kan ik steeds wat gewicht uit mijn rugzak wegwerken. Gelukkig ook bevinden de zwaarste klimmen en afdalingen van deze sectie zich op het einde: met een lichtere rugzak klimmen, en vooral afdalen, is beter voor mijn knie. Het is echter niet zo dat het eerste stuk geen hoogtemeters heeft: het loopt, zoals alles in Washington, constant op en af, maar de laatste klimmen en afdalingen zijn langer en overwinnen meer hoogtemeters.
Mede door de regen en onweer, gebeurt er de rest van de dag weinig: ik blijf binnen en wacht de levering van mijn pakketje af. Toch blij dat ik niet vanmiddag al de trail op loop in de regen, geniet ik van een laatste warme middag binnen op een bed.
Wanneer in de vroege middag eindelijk de zalf afgeleverd wordt, blijkt deze alleen pijnstillend te zijn, niet per se ontstekingsremmend. Het is geen Voltaren, aangezien je daarvoor een recept nodig hebt in de VS, maar ik ben al blij dat het pijnstillend werkt en smeer een dikke laag op mijn knie. Het werkt relatief goed voor een tijdje en de pijn in mijn knie is een poosje verdwenen. Verder houd ik mijn knie in beweging met allerlei stretches en probeer ik ervoor te zorgen dat de knie niet op slot raakt voor de mijlen die me morgen wachten. Met de knie zoveel mogelijk ontspannen, val ik kort daarna in slaap voor de laatste nacht in een bed.
Dag 133 – zaterdag 10 augustus
17,0 miles (mile 2464,7 – mile 2481,7) – 27,2 km
Ondanks dat mijn knie meer pijn doet gisteren wanneer ik opsta en ondanks het feit dat het regent en het weer er niet top uitziet voor de rest van vandaag, blijf ik bij mijn beslissing om vandaag te vertrekken. Ik ga proberen naar Stehekin te lopen en ik hoop dat mijn knie voldoende hersteld is en meewerkt om de Pacific Crest Trail te voltooien.
Voordat ik vertrek, geniet ik echter eerst nog van een goed ontbijt in het café, dat ook vandaag om 8.00 uur opent. Met een lange tijd in de wildernis voor de boeg, is een laatste fatsoenlijk ontbijt zeker welkom!
Met de zware rugzak, door 8 dagen aan eten, maak ik voor de laatste keer gebruik van de krukken. Ik bedank Henry voor zijn hulp en het uitlenen van de krukken de afgelopen dagen, wat me geholpen heeft mijn knie te ontlasten en deze enigszins te laten herstellen.
Om 9.30 uur arriveert Bill bij het hotel, een trail angel die me terug naar Stevens Pass rijdt en me daar afzet. Na een tijdje stretchen, begin ik rustig te lopen. Hoewel de pijn zeker niet verdwenen is, voelt het stukken beter dan de vorige keer dat ik hier was en met goede hoop loop ik net na tienen de PCT op. Na een tijdje is de ergste pijn verdwenen en voel ik alleen nog maar een lichte zeurende pijn in mijn knie.
Onder een ondertussen opgeklaarde en grotendeels blauwe lucht, volg ik de trail die weer flink glooiend op en af gaat. Verderop in deze sectie zal het nog meer klimmen en afdalen worden, dus ik hoop dat mijn knie tegen die tijd nog steeds zo voelt als vandaag. Volgens veel hikers is dit gedeelte van Stevens Pass naar Stehekin en daarna naar de Canadese grens de zwaarste sectie sinds de Sierra in Californië. We zullen zien hoe het gaat en hoe mijn knie zich houdt in die uitdagende omstandigheden.
Naarmate de dag vordert, blijft de pijn in mijn knie minimaal, hoewel er wel steeds meer spastische trekken in mijn kuit plaatsvinden. Ik wijt dit aan de zwachtel die vrij strak rond mijn knie zit en mijn knie redelijk stijf houdt, waardoor de pezen en spieren in mijn onderbeen waarschijnlijk ook deels afgekneld worden en vermoeider worden. Ik verwijder daarom de zwachtel voor een tijdje en loop verder zonder pauze verder. Door het uitgebreide ontbijt heb ik namelijk nog geen honger en daarnaast wil ik niet weer opnieuw beginnen met lopen en daarmee pijnlijke eerste stappen meemaken.
Door de regen die er vanochtend is gevallen, is de trail vrij modderig en hier en daar vrij glad. Tijdens het bergop lopen, glijd ik daarom twee keer weg (mank lopen is niet ideaal voor je balans), wat beide keren een steek in mijn knie veroorzaakt. Ik stop daarom na beide glijpartijen en voer wat stretch-oefeningen uit voordat ik verder loop en uiteindelijk bovenop Grizzly Peak aankom. Voor één van de weinige keren op de PCT sta ik met het bereiken van Grizzly Peak op een top van een berg in plaats van op een pas tussen bergtoppen in en genietend van het uitzicht, vervolg ik mijn pad.
Vanaf hier is het nog drie mijl naar de volgende waterbron, een klein beekje, die ik vandaag nog wil bereiken om mijn waterflessen bij te vullen.
Met mijn waterzak gevuld, loop ik nog 0,6 mijl verder tot het eerste vlakke stuk grond dat ik tegenkom waar ik stop voor vandaag en mijn tent opzet. Net voordat het weer licht begint te regenen, zit ik in mijn tent en voor het eerst sinds een lange tijd maak ik de voortent dicht om droog te blijven.
Tevreden over mijn voortgang van vandaag en de niet al te heftige pijn in de knie, maak ik mijn avondeten. In kleine stapjes en dag voor dag, tel ik langzaam af naar Stehekin. Het is vanaf hier nog 90 mijl naar Stehekin, waar ik weer opnieuw rust kan nemen als dit nodig is, voordat ik aan de laatste 80 mijl naar Canada begin. Dit lijkt in kleine stapjes toch haalbaar te zijn!
Bedankt voor het lezen!
Davy Jones