Pacific Crest Trail dag 128 – 130
Dag 128 – maandag 5 augustus
24,9 miles (mile 2420,3 – mile 2445,2) – 39,8 km
Vandaag kruip ik weer om 6.00 uur rond mijn tent om deze op te ruimen. Om 6.15 uur strompel ik na een lange nacht rust voor mijn knie de trail op. Gelukkig loopt de trail meteen omhoog om de laatste paar honderd meter van de lange klim waar ik gisteren mee eindigde te voltooien. Hierdoor verdwijnt de pijn langzaam uit mijn knie en kan ik normaal en rechtop lopen tegen de tijd dat de langere afdaling van 5,5 mijl begint. Door de afdaling sputtert mijn knie weer wat tegen, waardoor ik blij ben als ik een goede twee uur later onderaan aankom en weer mag gaan klimmen. Zoals ik eerder ontdekt heb, begint mijn knie beter te voelen tijdens het stijgen en ook vandaag trekt de pijn weg tijdens deze lange klim.
De trail loopt ongeveer tien mijl omhoog, hoewel ik dit niet in één keer uitloop. Iets over de helft van de klim, stop ik namelijk bij een goed stromende beek voor een lunch. Ook vul ik mijn flessen bij op deze opnieuw warme dag waarop ik veel zweet en de witte zoutkorsten op mijn shirt groter en groter worden. Hoewel het warm is vandaag en het water er hard doorheen gaat, probeer ik niet te stoppen voor alleen het filteren van water, maar door te lopen tot de lunchpauze en hier alles te doen wat gedaan moet worden, zodat ik maar één keer opnieuw moet beginnen met lopen op een dag. Het is echter wel belangrijk om genoeg te blijven drinken, zeker ook met de blessure, dus vanochtend heb ik al water gefilterd tijdens het lopen om niet te hoeven stoppen: multitasking leer je vanzelf zo!
Voor de rest van de middag blijft het op en af gaan, te beginnen met het beklimmen van de laatste 3,5 mijl van de lange klim direct na de lunch. Onderweg naar boven kom ik een lange rij paarden met twee ruiters tegen. Kort nadat ik de ruiters langs heb laten gaan, bereik ik de top van de klim en loopt het pad weer meteen naar beneden. Door het aantal mijlen dat ik er vandaag al op heb zitten en door de afdaling, speelt de stekende pijn in mijn knie steeds meer op.
Onderaan de afdaling kan ik mijn focus echter verleggen naar iets anders dan de pijn: er wacht me een leuke rivieroversteek, waar ik met behulp van stenen en een boomstam met droge voeten de overkant weet te bereiken. Direct hierna loopt de trail in de volle zon weer steil omhoog. Ik hoop nog 3,5 mijl te lopen vanaf deze rivier, wat me tot een dag van 25 mijl zou brengen. Belangrijker is echter dat ik hierdoor net iets minder dan 20 mijl over laat om bij Stevens Pass te komen. Dit betekent dat ik hier morgen aan kan komen en tenminste woensdag een rustdag kan pakken om op mijn pakketjes te wachten die woensdag in Skykomish aankomen.
Met town food en een zacht bed voor morgen in het vooruitzicht, loop ik deze laatste 3,5 mijl voor vandaag omhoog en completeer ik een goede dag van 25 mijl ondanks de blessure. Ik zet mijn tent op en plof dan neer op mijn matje om voor de rest van de dag geen stap meer te zetten tot morgenochtend.
Dag 129 – dinsdag 6 augustus
19,5 miles (mile 2445,2 – mile 2464,7) – 31,2 km
Waarschijnlijk mede vanwege mijn vroege bedtijd van gisteren, ben ik vanochtend al vroeg wakker. Met nog bijna 20 mijl voor vandaag voor de boeg, besluit ik maar gewoon in te pakken en te beginnen met lopen om niet al te laat bij Stevens Pass aan te komen. Na een ontbijt in het donker, pak ik mijn spullen in om rond 5.30 uur de trail op te hinken. De lange dag van gisteren heeft mijn knie zeker niet opgeknapt, maar ik ben vastberaden om vandaag in een bed te slapen en morgen van een rustdag te genieten, dus ik begin met de klim naar Piper Pass. De hele dag bestaat uit veel klim- en daalwerk, dus ik ga uit van een lange dag lopen voordat ik kan genieten van een colaatje bij Stevens Pass.
Wanneer ik bovenop Piper Pass aankom, loopt de PCT voor de volgende 2,5 mijl naar beneden naar de voet van een nieuwe klim. Hoewel het geen lange klimmen meer zijn na Piper Pass, betekent het niet dat ze gemakkelijk zijn: steil zijn ze namelijk wel degelijk, met als toppunt een klim die over 0,5 mijl 700 feet stijgt. Met liefst 210 hoogtemeters over een lengte van slechts 800 meter, is dit dus een gemiddeld stijgingspercentage van 26,25%!
Hoewel zeker niet zo erg is als tijdens de eerste stappen van vandaag, blijft er de hele dag pijn aanwezig, ook tijdens de vele korte klimmetjes. Voorgaande dagen heb ik af en toe normaal kunnen wandelen aan het begin van de dag, maar ik krijg nu wel de bevestiging dat het per dag pijnlijker wordt en niet herstelt.
Langzaam maar zeker kom ik echter dichterbij Stevens Pass. Na een laatste langere klim naar de top van een klim die ‘s winters populair onder skiërs lijkt te zijn door de verschillende skiliften die ik passeer, zie ik Stevens Pass liggen. De laatste 2 mijl lopen naar beneden naar Highway 2 en Stevens Pass, waar ik met een zak ijs op mijn knie geniet van een flink ijsje en mijn lichaam afkoel op deze opnieuw bloedhete dag.
Om opnieuw opstarten te voorkomen, heb ik de 19,5 mijl vandaag in één keer uitgelopen en na een pauze van een goede twee uur in Stevens Pass is mijn knie ondanks de zak ijs helemaal op. Leunend op de schouders van een paar behulpzame mensen, verplaats ik me naar de parkeerplaats om te proberen een lift te krijgen naar Skykomish. Meteen wordt het voordeel duidelijk dat je hebt als je geblesseerd bent: een trail angel die op de parkeerplaats trail magic heeft opgezet, biedt me meteen aan om naar Skykomish te rijden. Zonder mijn duim uit te hoeven steken, zit ik even later in de auto naar beneden, die me naar Cascadia Inn brengt. Dit is een hiker-friendly, en voor zover ik weet het enige, hotel in Skykomish.
Ik deel een kamer met een andere hiker om de kosten wat te drukken en breng de rest van de middag met een zak ijs en mijn benen omhoog op bed door. Heerlijk om mijn benen even niet te hoeven bewegen en er niet op te hoeven steunen: dat voelt goed!
Ik besluit om tenminste twee rustdagen te nemen en houd de opties open voor nog meer rustdagen om mijn knie te laten herstellen.
Gelukkig hoef ik deze rustdagen niet helemaal alleen door te brengen: Little Skittle, Jade en PCP komen donderdag bij Stevens Pass aan en zijn van plan even naar Skykomish te komen. Het is leuk om hen weer eens te zien en met hen bij te kletsen over hun reis sinds de laatste keer dat ik ze gezien heb meer dan 1000 mijl geleden…
Dag 130 – woensdag 7 augustus
0 miles
Na een heerlijke zachte nacht in een bed, blijf ik nog lekker lang liggen totdat mijn honger het wint van mijn luiheid. Het café, dat onderdeel is van het hotel, gaat pas om 10.00 uur open, wat voor ons hikers ongebruikelijk laat is voor een ontbijt. Mijn kamergenoot loopt daarom naar het tankstation, waar ze een breakfast burrito en jus d’orange voor ons haalt. We warmen de burrito op in de kleine keuken die we tot onze beschikkig hebben en genieten van de grote hoeveelheid calorieën die we hiermee bijtanken.
Rond 9.30 uur komt Henry, de hoteleigenaar, het hotel binnen met een aangename verrassing. Hij heeft krukken bij zich die hij nog thuis had liggen, waardoor ik mijn knie vandaag zoveel mogelijk kan ontlasten en kan laten rusten, terwijl ik me toch nog goed kan verplaatsen door het dorp en het hotel.
Voordat ik me weer terug naar mijn kamer begeef om mijn knie horizontaal te houden en op bed te liggen, grabbel ik nog even in de hikerbox hier. Ik kan een groot gedeelte van mijn avondeten en snacks aanvullen uit de hikerbox, die overladen is met eten. Met mijn armen vol gratis voer, hinkel ik de trap omhoog en ga ik op bed liggen. Dit zal de voornaamste vormgeving van de rustdagen worden om mijn knie zo min mogelijk te gebruiken en deze zoveel mogelijk totale rust te geven.
Rond de lunchtijd is het echter weer tijd om op te staan en iets te gaan doen. Nog goed gevuld door het ontbijt, heeft het voor de verandering echter niet met de lunch zelf te maken. Op de krukken hink ik naar de andere kant van het spoor om mijn pakketjes op te halen bij het postkantoor. Wanneer ik hier aankom, blijkt echter dat er pas één pakketje is aangekomen. Ter plekke pak ik mijn nieuwe schoenen uit en pas ik ze: met hippe kleuren en een dikke zool, zien ze er strak en comfortabel uit. En comfortabel zitten ze ook en meteen voel ik een duidelijk verschil met mijn huidige schoenen, die door alle rotsen in Washington en de vele mijlen sinds Ashland wel aan vervanging toe zijn. De gewrichtszalf is er echter nog niet en wordt pas later vanmiddag/vanavond verwacht.
Ik hink terug met twee andere hikers en hang met hen rond op het kleine grasveldje tegenover het hotel. Eén van hen wandelt een sectie van de PCT en is mijn nieuwe kamergenoot (mijn vorige kamergenoot vertrekt vandaag weer naar de trail), de andere is een Amerikaanse hiker die sobo loopt en van plan is om een thruhike over de PCT te voltooien. Genietend van het zonnetje en het warme weer, maken we er een gezellige middag van in het grasveld, voordat we weer naar het hotel gaan, waar ik mijn benen omhoog leg en wat stretches doe om mijn knie flexibel te houden.
Als avondeten bestel ik een pizza met een milkshake na, waarna ik met Harrison, de sobo-hiker, en Nikola, de sectionhiker, in de lokale bar de rest van de avond doorbreng.
Met mijn knie ben ik blij dat ik morgen nog kan genieten van een tweede rustdag. Niet al te laat, zoek ik mijn bed op om de rusttijd te maximaliseren en voordat ik ga slapen in het zachte bed, stretch en masseer ik mijn knie nog uitgebreid om deze zo snel mogelijk te laten herstellen; eens kijken hoe de knie morgen voelt!
Bedankt voor het lezen!
Davy Jones