Pacific Crest Trail dag 116 – 118
Dag 116 – woensdag 24 juli
14,5 miles (mile 2097,4 – mile 2111,9) – 23,2 km
Om 7.45 uur lopen we de eetzaal binnen voor het ontbijtbuffet dat vanaf 7.30 uur wordt geserveerd. Zo vroeg in de ochtend is de eetzaal vooral gevuld met hongerige hikers; de meeste hotelgasten liggen nog te slapen in één van de luxe kamers.
Er zijn bankettafels vol met verschillende ontbijtgerechten: ei, worstjes, aardappels, ham, pannenkoeken, yoghurt, muesli, fruit en gebak. Er is zelfs een wafelijzer met beslag om je eigen wafels te maken! Met een flink aantal borden en heel wat heen en weer lopen van de bankettafels naar onze eettafel, wordt de maag goed gevuld. Bovendien is het naast veel ook een lekker ontbijt en het is zeker niet gelogen dat dit één van de beste maaltijden op de trail is.
Met een volle maag, hangen we voor de rest van de ochtend in de lobby rond. We laden onze elektrische apparatuur op en gebruiken de wifi om wat zaken van onze reis te regelen. Zo plant Lars zijn reis van Cascade Locks, waar hij zijn PCT-sectie zal beëindigen, naar Portland en Seattle. Dit zijn twee steden die hij graag nog wil bezoeken nu hij in de Verenigde Staten is. Zelf boek ik een vliegticket naar huis, wat betekent dat ik nu een deadline heb om de trail te finishen. Mijn vlucht vertrekt op 18 augustus vanaf Seattle, waardoor 15 augustus nu als mijn uiterlijke einddatum vaststaat. Ik heb namelijk nog wat tijd nodig om van de grens terug naar Seattle te komen.
Met deze zaken geregeld en onze voedselvoorraad met een nieuwe resupply-box bijgevuld, vertrekken we om 12.30 uur van de lobby om nog wat mijlen over de Pacific Crest Trail te lopen vandaag. We lopen samen met Descartes, die we bij de trail magic van Olallie Lake voor het eerst zijn tegengekomen. Door al het geklets gaan de tien mijl, die flink bezaaid zijn met dagjesmensen, van Timberline Lodge naar Ramona Falls snel voorbij. Hier hebben we een heel late lunch door het vullende ontbijt, voordat we net voor 18.00 uur weer de Pacific Crest Trail op lopen met als doel om nog 5 à 6 mijl te wandelen en dichterbij Cascade Locks te komen vandaag.
De trail loopt nog even redelijk vlak langs een rivier af, voordat het steil omhoog gaat en we door het bos omhoog slingeren. Ongeveer vier mijl vanaf Ramona Falls bereiken we de top en besluiten we onze tent op te zetten.
Het is vanaf hier nog iets meer dan 36 mijl lopen naar Cascade Locks, waar we vrijdag voor de lunch willen aankomen, zodat ik tijd heb om inkopen te doen en boxen met eten voor Washington vooruit kan sturen. Gelukkig staan ons niet meer veel hoogtemeters te wachten voor de laatste anderhalve dag naar Cascade Locks. Het gaat morgen wat glooiend op en af, voordat de trail flink afdaalt naar de Columbia River, dat maar op 79 feet hoogte ligt en het laagste punt op de PCT is. Deze lange afdaling zal echter pas voor vrijdagochtend zijn, aangezien er voor morgen zo’n 23 mijl op de planning staat.
Dag 117 – donderdag 25 juli
23,9 miles (mile 2111,9 – mile 2135,8) – 38,2 km
Vandaag vertrekken we wat later: om 8.40 uur verlaten we de tentplaats en beginnen we aan onze 24 mijl voor vandaag, wat voor morgen 11,5 mijl naar Cascade Locks over laat. Dit betekent ook dat dit de laatste complete dag op de PCT is voor Lars: de dagen met hem op de trail zijn zo snel voorbij gegaan…
Ook Descartes loopt met ons mee vanochtend en door al het geklets en gepraat, gaan de eerste 12 mijl ook voor vandaag snel voorbij. Voor we het weten, is het tijd voor een lunchpauze en zoeken we een plekje in de schaduw op voor onze tortilla’s. We zijn al mooi halverwege de dag met de lunchpauze. Bovendien lijkt het voor de rest van de dag niet meer al te veel klimmen of dalen te worden. Desondanks gaat het lopen ‘s middags langzamer voorbij, hoewel mijn benen vandaag echt goed voelen en ik gemakkelijk over de trail kan lopen.
Met nog vijf mijl te gaan voor vandaag, bereiken we een meertje waar we water bijvullen en een goede drie kwartier pauze houden. Vanaf het meer wacht ons de laatste echte klim van Oregon en voor de volgende 2/2,5 mijl lopen we langs het meer omhoog.
Net wanneer we bijna boven zijn, komen we Kiely tegen. Ik heb haar sinds Idyllwild, nog vóór mijl 200, niet meer gezien, hoewel we wel nog contact gehad hebben daarna.
Zij is na de eerste sectie door de Sierra ongeveer een maand off-trail gegaan om te herstellen van een blessure en loopt nu in zuidelijke richting vanaf de Canadese grens terug naar Lone Pine om haar PCT te beëindigen op de top van Mount Whitney in de Sierra. Het is leuk om elkaar weer te spreken en na een herenigingsfoto, lopen Lars en ik de laatste drie mijl door een burn area naar onze tentplaats. Met weer een hoop insecten en muggen hier, is het geen hangavondje in de buitenlucht, maar een vroege avond in onze slaapzak, dekking zoekend voor alle insecten.
Morgen is het tijd voor de laatste mijlen door Oregon, voordat ik de laatste staat van de Pacific Crest Trail in loop!
Dag 118 – vrijdag 26 juli
11,5 miles (mile 2135,8 – mile 2147,3) – 18,4 km
Met onze tenten opgezet in een burn area, hebben we een warme en vooral stoffige nacht. We pakken in en vertrekken om 8.00 uur voor de laatste 11,5 mijl naar Cascade Locks en de Bridge of the Gods. De eerste vijf mijl verlopen nog redelijk vlak, maar hierna loopt het vier mijl via veel haarspeldbochten steil naar beneden. We moeten immers nog een paar duizend feet afdalen naar de Columbia River.
Met nog steeds gezelschap van Descartes, vliegen ook vandaag weer de mijlen voorbij en na het oversteken van een grotere beek, lopen de laatste drie mijlen bijna vlak tot aan Cascade Locks.
Net iets na 12.00 uur staan we voor die Bridge of the Gods, die over de grote Columbia River loopt en Oregon met Washington verbindt. Deze brug is echter pas voor morgen: we verlaten de PCT en lopen Cascade Locks in, waar we onze prioriteiten niet vergeten en meteen “Cascade Locks Ale House” inlopen voor een goede portie town food. We bestellen de hiker trash burger: een cheeseburger die in plaats van een broodje een pepperoni-pizza als onder- en bovenkant heeft.
Met deze vette hap in mijn maag, loop ik de supermarkt in om inkopen te doen voor de volgende sectie en voor een box die ik vooruit stuur naar Stehekin, de laatste stop voor de grens met Canada. Voor de rest van de stops in Washington hoop ik op goedgevulde hiker boxes waar ik eten uit kan halen, dat ik (hopelijk zo min mogelijk) aanvul met eten uit de vrij dure winkels/tankstations die hier ook te vinden zijn.
Naast het versturen van boxen, neem ik in dit postkantoor ook een pakketje in ontvangst. Blij maak ik de doos open en haal ik mijn nieuwe rugzak tevoorschijn: de Gossamer Gear Kumo 36. Hoewel ik zeer tevreden ben met de Hyberg die ik tot nu toe heb gebruikt, is hij te groot voor de spullen die ik nu nog bij me heb, waardoor hij niet meer zo comfortabelel draagt. Zonder frame en met een inhoud die tot onder de schouderbanden is gevuld, is het gewicht niet optimaal verdeeld. Ik hoop dat dit met de kleinere, 36-liter-rugzak niet meer het geval is.
Na een lekker ijs, lopen we naar de camping waar we onze tent opzetten, douchen en onze kleren wassen, voordat we naar Thunder Island Brewery lopen voor een biertje en ons avondeten.
De rest van de avond spenderen we in het hotel waar Descartes, samen met haar moeder, verblijft en we genieten van een paar Corona’s en de hot tub: moet kunnen op de laatste avond dat ik Lars zie. Morgen is het na een goed ontbijt in het dorp namelijk weer tijd om de trail op te lopen voor de laatste 500 mijl door Washington.
Ik kijk erg uit naar Washington: met name Goat Rocks Wilderness in de eerste helft en de complete tweede helft van Washington schijnen fenomenaal te zijn, dus ik kan niet wachten om dit met eigen ogen te zien.
Ik stel mezelf ten doel om 12 augustus te finishen en het monument aan de grens aan te tikken: dit zou betekenen dat ik 135 dagen onderweg ben geweest vanaf Campo, wat ik een mooi doel vind. Het zal echter zeker een uitdaging worden, want dit betekent dat ik de hele staat van Washington met al haar beklimmingen en hoogtemeters in 17 dagen moet afleggen. We zullen zien hoe ver ik ga komen…
Bedankt voor het lezen en tot de volgende keer!
Davy Jones