Pacific Crest Trail dag 110 – 112
Dag 110 – donderdag 18 juli
16,5 miles (mile 1978,6 – mile 1995,1) – 26,4 km
Voor het eerst in lange tijd regent het vannacht weer eens op de PCT; met de stevige wind erbij voelt het zelfs als een storm in onze lawaaiige tentjes. De volgende ochtend blijkt Lars door de combinatie van regen en zijwind regen in de tent te hebben gekregen, waardoor zijn slaapzak en veel andere spullen doorweekt zijn geraakt en hij in een plas water ligt. Aangezien het nog steeds regent, is er echter geen mogelijkheid dit nu te drogen, dus pakken we alles in en trotseren we de regen. De eerste anderhalf uur verlopen bijna geheel zwijgend tot de regen minder wordt en we dichterbij Highway 242 komen. Met de highway nog maar een goede mijl verwijderd en het enthousiasme voor de trail magic verder groeiend, lopen we met grote lol verder door de zwarte lavavelden die mij, zeker ook door de grijze en dreigende lucht, aan Mordor doen denken.
Niet veel later stuiten we op de asfaltweg. We lopen kort naar de top van de heuvel ongeveer 100 meter langs de weg omhoog, waar een uitkijktoren van lavastenen is gemaakt: Dee Wright Observatory.
Hier wachten we op Valerie, de trail angel die ons zo graag wilde ontmoeten en trail magic wilde geven. En wat een weelde staat ons te wachten: van vers fruit tot gekookte eitjes en van koffie tot popcorn en gebak: het is alles wat we ons kunnen wensen op deze regenachtige dag. Met onze magen gevuld en de restjes eten in onze rugzak, bedanken we Valerie voor de kennismaking en haar gastvrijheid, voordat we net iets voor twaalf uur weer de trail oplopen.
De trail loopt meteen drie mijl omhoog over de lavastenen, maar die houden Lars niet tegen. Lars vliegt hier omhoog en wanneer we na een uurtje bovenaan de beklimming aankomen, hebben we nog maar 8,5 mijl te gaan tot de splitsing naar Big Lake Youth Camp. Deze 8,5 mijl lopen voor het grootste gedeelte door burn areas, wat betekent dat we de lavavelden gelukkig achter ons laten en minder enkelbrekende trail krijgen. Naarmate we dichterbij de splitsing komen, zakt het tempo echter alsof het lichaam weet dat we er bijna zijn en steeds meer begint tegen te stribbelen.
Rond 16.30 uur bereiken we desondanks om een mooie tijd Big Lake Youth Camp. We hebben nergens zin in en besluiten om morgen in de ochtend pas te douchen en een wasje te draaien. Na de lunch morgen willen we dan vertrekken om nog een paar mijl van de volgende sectie af te snoepen.
Het kamp blijkt een geweldige stop te zijn. Naast een aparte PCT-hut met stopcontacten, wifi, een koelkast, douches en een wasmachine voor hikers, zijn er ook gratis maaltijden. Als diner staat er soep op de planning, die er samen met het zelfgemaakte brood en beleg goed ingaat en prima vult.
De rest van de avond bestaat uit chillen en onze benen laten rusten voordat we vrij laat, althans voor trailbegrippen, onze tenten opzoeken en gaan slapen.
Dag 111 – vrijdag 19 juli
12,7 miles (mile 1995,1 – mile 2007,8) – 20,3 km
Ik ben al vroeg wakker en besluit om naar het PCT-center te gaan om in alle rust een wasje te draaien, eten voor de volgende sectie in te pakken en wat blogs te uploaden. Met schone kleren loop ik daarna de hal in waar de maaltijden plaatsvinden, waar ik ook Lars tegenkom die lekker heeft uitgeslapen en uitgerust zijn tentje is uitgekomen.
Net als het diner gisteren, is ook het ontbijt gratis en goed. De zelfgemaakte cinnamon roll is heerlijk en ook de muesli en het verse fruit (ananas!) wordt in grote hoeveelheden de berg afgegooid.
Na het ontbijt lopen we terug naar onze slaapplek waar we alles afbreken en inpakken om het bij het PCT-center weer uit te pakken: het was een nacht met veel condens en we leggen onze slaapspullen uit in de nu al flink brandende zon om alles op te drogen.
De rest van de ochtend staat in het teken van het genieten van een ochtend zonder hiken en het klaarmaken van alles om meteen te kunnen vertrekken na de lunch.
Deze lunch vindt weer plaats in de hal om 13.00 uur. Dit keer staan er veggie dogs en pastasalade op de planning en wederom is het een heerlijke en gezonde maaltijd. Ik eet mijn buik nog een laatste keer vol hier, voordat we onze spullen pakken en Big Lake Youth Camp achter ons laten. Dit doen we echter niet zonder een donatie achter te laten. Alles wat dit kamp doet voor hikers is op vrijwillige basis. Het minste wat we kunnen doen is een donatie achterlaten voor de fantastische maaltijden en alle voorzieningen in het PCT-center!
We plannen om nog tien tot twaalf mijl te lopen vandaag en daarmee de afstand naar Timberline Lodge tot onder de 100 mijl te brengen. De eerste zeven mijl vanaf het kamp lopen redelijk vlak en na een paar mijl vanaf Big Lake Youth Camp passeren we het punt dat aangeeft dat ik al 2000 mijl gelopen heb op de Pacific Crest Trail. Het begint nu toch aardig op te schieten!
Zodra we de snelweg naar Sisters en Bend zijn overgestoken, loopt de trail omhoog door een burn area. In de volle zon klimmen we naar boven richting Three Fingered Jack. Na een paar mijl hebben we de top van de klim bereikt en lopen we verder vrij vlak om Three Fingered Jack heen. Wanneer we bijna om Three Fingered Jack heen gelopen zijn en een hoek omkomen, zien we voor ons opeens een nog hogere berg: Mount Jefferson. Net als Three Fingered Jack loopt de trail gelukkig om de berg in plaats van over de berg heen, maar er staat ons hier zeker nog wat klimmen te wachten! Dit zal echter pas voor morgen zijn en kort nadat we de bocht zijn om gelopen en voor het eerst Mount Jefferson voor ons zien opdoemen, stoppen we bij een tentplaats na bijna 13 mijl vanaf Big Lake Youth Camp.
We ontmoeten hier Mosey, een lerares die na de Appalachian Trail in secties dit jaar de PCT als thruhike loopt. Na een gezellige conversatie, zoeken we onze tenten op en bereiden we ons voor op een koude nacht. Een leuke nacht echter ook, aangezien ik jarig ben als ik morgenvroeg wakker wordt. Omdat het mijn 24e verjaardag is, is het plan om morgen 24 mijl te lopen om het jaartje extra levenservaring te vieren.
Dag 112 – zaterdag 20 juli
25,4 miles (mile 2007,8 – mile 2033,2) – 40,6 km
Wanneer ik vandaag opsta, ben ik een jaartje ouder: 24 alweer. Aangezien we een lange dag van 24 mijl plannen, vertrekken we vandaag iets eerder om wat meer tijd te hebben om de mijlen te voltooien. Om 7.00 uur zijn we ingepakt en lopen we de trail op, op weg naar Mount Jefferson met Three Fingered Jack achter ons steeds kleiner wordend aan de horizon.
De eerste paar mijlen lopen lekker naar beneden, waarna het tot de lunch glooiend op en af loopt. We stoppen voor een lunch op een klein plateau na een korte beklimming met een spectaculair uitzicht over Mount Jefferson, die nu vlakbij ligt. Vanmiddag lopen we om de berg heen en kamperen we aan de andere kant van Mount Jefferson na een langere klim omhoog.
We lunchen samen met Mosey, die vanochtend al eerder vertrokken was en die we hier weer tegenkomen en Pinky die we hier voor het eerst ontmoeten. Het is een lange en gezellige lunch met veel geklets en gelach, maar nadat Lars de blaren tussen zijn tenen heeft doorgeprikt, is het een uurtje later weer tijd om te gaan en de tweede helft van de dag te voltooien.
De middagsessie begint met een afdaling van 7,5 mijl en, zoals eerdere dagen is gebleken, vliegt Lars in eerste instantie omlaag, uitgerust en vol energie door de lunchpauze.
Het schiet lekker op en na een korte pauze na zo’n 5 mijl van de lunchplek, lopen we de laatste 2,5 mijl naar de beek, vanwaar de trail weer omhoog loopt. We komen net voor de beek een ranger tegen, die om onze permits vraagt. Het is pas de tweede keer in meer dan 2000 mijl dat ik mijn permit moet laten zien en na een kort verhaaltje over “Leave No Trace”, mogen we onze weg vervolgen en ons opmaken voor een lange klim. Vanaf de met sneeuw bedekte beek, loopt het voor de rest van de dag namelijk omhoog.
Door een verse, droge, stoffige en helemaal kale burn area, loopt de trail omhoog en voor de eerste twee à drie mijl loopt Lars nog steeds met een strak tempo omhoog. Daarna kakt Lars echter wat in, maar hij zet door en blijft lopen. We steken een rivier over door over wat stenen te hoppen en maken ons daarna op voor de laatste mijlen naar de tentplaats. Deze ligt echter nog steeds in de burn area en lijkt niet heel vlak, waardoor het geen ideale nacht lijkt te worden als we besluiten hier te blijven en onze tent hier op te zetten. Bovendien vindt Lars het, ondanks zijn vermoeidheid, nu ook gaaf om door te lopen en de 40 kilometer (25 mijl) aan te tikken. We besluiten dus nog 0,7 mijl door te lopen naar de volgende tentplaats, die op 25,4 mijl van onze tentplaats van vanochtend ligt. Ook bevindt deze tentplaats zich weer in een groen, onverbrand bos naast een beekje, dus zodra we hier aankomen, zijn we blij dat we de extra kilometer hebben gelopen om hier te kamperen vannacht.
Niet alles is echter perfect aan deze tentplaats: er is weer een reusachtig aantal muggen hier, dus we zetten snel onze tent op en besteden de rest van de avond ongezellig in onze eigen tenten. We besluiten, communicerend van tent naar tent, om morgen in Olallie Lake, dat een kleine winkel heeft, te stoppen voor een verjaardagsbiertje: zeker wanneer we dankzij Mosey erachter komen dat het maar een paar honderd meter van de trail afligt.
Vanaf hier is het ook nog maar 64,2 mijl naar Timberline Lodge, waar we woensdag aan willen komen voor hun beroemde ontbijtbuffet, dat volgens veel hikers één van de beste maaltijden op de trail is. Dit betekent dat we morgen een rustige en kortere dag kunnen lopen en een lange lunchpauze in Olallie Lake plannen, waarna we nog maar twee dagen van circa 22 mijl hoeven te lopen om voor woensdagochtend een paar mijl naar Timberline Lodge over te laten. Uitkijkend naar de korte dag van morgen, maken we ons eten en gaan we vroeg slapen om uit te rusten na de lange dag van vandaag.
Bedankt voor het lezen en tot de volgende keer!
Davy Jones