Pacific Crest Trail dag 47 – 49
Dag 47 – donderdag 16 mei
8,4 miles (mile 766,3 – mile 774,7) – 13,4 km
De sneeuw op de top van Mount Whitney gisteren bleek een voorbode voor het weer van afgelopen nacht. Er vindt een heuse sneeuwstorm plaats en ons kampement wordt bedekt door een dikke laag sneeuw van zo’n 25-30 cm. Bovendien was het de koudste nacht op de trail tot dusverre: het koelde af naar circa -8 graden Celsius. Ik ben in ieder geval blij dat mijn 3-seizoenentent de sneeuwstorm en het gewicht van de sneeuw heeft overleefd. Althans, een soort van overleefd. De tent is wel degelijk ingezakt onder het gewicht van de dikke laag sneeuw, maar is blijven staan, misschien mede omdat ik elke keer als ik wakker werd de sneeuw van mijn tent afklopte. Het sneeuwt nog steeds in de ochtend en communicerend door naar elkaar te schreeuwen vanuit onze tent, besluiten we de sneeuwval uit te zitten, voordat we vertrekken vandaag.
Rond 10.30 uur vinden we het echter wel goed geweest, ondanks dat het nog steeds sneeuwt en pakken we alles in om te vertrekken. Het sneeuwt een stuk minder hard dan vannacht, maar de eerste twee uur lopen we nog altijd onder een grijze lucht door de vallende sneeuw. Na deze twee uur houdt het opeens vrij abrupt op met sneeuwen en klaart de lucht op en nog geen tien minuten later lopen we onder een stralende zon door de Sierra. Het kan verkeren.
De verse poedersneeuw zorgt voor een zware dag. We zakken met elke stap weg in de sneeuw en alle, hoewel vaak onduidelijke en soms verdwenen, sporen van afgelopen dagen zijn nu totaal verdwenen. Navigeren door deze sneeuw kost veel tijd en batterij van de telefoon, dus we zijn blij als we even later bij onze lunchplek Gingerballz tegenkomen. Samen lopen we verder tot aan onze kampplasts aan de voet van Forester Pass op zo’n 11000 feet hoogte en vijf mijl van de top van de pas. Ik maak wederom een groot diner, het voordeel van 10 dagen eten meezeulen door de sneeuw vanaf Kennedy Meadows, waarna we allemaal vroeg onder de wol kruipen. Naast dat het flink afkoelt, gaat morgen namelijk ook de wekker weer lekker vroeg af: 3.50 uur. Ons plan is om om 5.00 uur te vertrekken en aangezien we op sneeuw slapen, plan ik wat extra tijd in om de tent in te pakken. Volgens het weerbericht, dat Jade met haar Garmin InReach (GPS-apparaat) kan opvragen en ontvangen, wacht ons een nieuwe koude nacht. Het zou afkoelen tot -7 Celsius, dus ik sluit mijn quilt extra goed af en houd mijn donsjas bij de hand. Als kers op de taart begint het ook weer te sneeuwen als ik net wil gaan slapen: top, weer een nacht lang sneeuw van mijn tent af kloppen en hopen dat de tent blijft staan…
Terugkijkend op de dag was het geen al te lange dag wat betreft afstand, maar de verse sneeuw zorgde niettemin voor de zwaarste en vermoeiendste verjaardag van mijn moeder ooit.
Dag 48 – vrijdag 17 mei
13,8 miles (mile 774,7 – mile 788,5) – 22,1 km
Om 3.50 uur zet ik de wekker uit, waarna ik ontbijt maak en mijn spullen opruim. Vanwege de kou en de haringen die zich onder een bevroren laag sneeuw bevinden en die we met de ijspickel uithakken, is iedereen pas rond 5.30 uur klaar. Gelukkig is iedereen ongeveer tegelijkertijd klaar en hoeven we niet echt te wachten, want het is stervenskoud. Afgelopen nacht was het zeker kouder dan de nacht ervoor en het zal tegen de -10 graden geweest moeten zijn. Ten opzichte van vorige nacht, heb ik een nieuw probleempje in de ochtend: naast het water in mijn flessen, zijn nu ook de natte trail runners stijf bevroren en het duurt zo’n twintig minuten om ze genoeg op te warmen met mijn voeten om mijn voeten ook daadwerkelijk in de schoen te krijgen. Dit is de andere reden dat we allemaal een stuk later zijn vandaag.
Het goede nieuws is dat mijn slaapmatje en quilt de test doorstaan hebben, want ik heb het niet te koud gehad vannacht. Het is buiten de tent in ieder geval een stuk kouder en snel vertrekken we om ons warm te lopen. Ik stop één van de flessen met bevroren water tussen mijn shirt en mijn fleece en hoop met mijn lichaamswarmte genoeg te kunnen smelten om snel iets te kunnen drinken.
We zijn nog geen tien minuten onderweg als het begint te sneeuwen. Het heeft in tegenstelling tot de vorige nacht niet de hele nacht door gesneeuwd, hoewel er een aardige nieuwe sneeuwlaag op de grond is opgebouwd. We konden onze spullen zonder neerslag inpakken, maar nu trekt de wind opeens aan en begint het dus te sneeuwen.
Met de ijzige wind op kop, beuken we ons een weg naar boven voor de vijf mijl naar de top. Als extra leuke uitdaging in de kou en in de sneeuwstorm, mogen we zelf voor sneeuwschuiver en Tomtom spelen, aangezien alle sporen door de sneeuw van de afgelopen twee dagen zijn verdwenen. Langzaam maar zeker komen we dichterbij de top en iedereen is vastberaden, ondanks de ijskoude wind die onze gezichten en met name neus pijnigt, Forester Pass te beklimmen vandaag. Rond 7.00 uur komt de zon boven de bergen in het oosten uit, wat de sneeuwstorm tot rust brengt en ons wat meer warmte brengt. Dit komt precies op het goede moment, want we staan net op het punt een steile sneeuwchute op te lopen om de laatste haarspeldbochten van de trail naar de top te bereiken. Het is zo steil dat we zelf een pad met haarspeldbochten maken om de kans op uitglijden te verkleinen. We bereiken de trail en volgen deze voor even over de sneeuw tot we bij het laatste linke gedeelte van de klim komen: een ijzige traverse van zo’n twintig meter ligt nog tussen ons en de top van Forester. Gecontroleerd stamp ik voetstappen in het ijs met mijn microspikes en trailrunners voor de rest van de groep achter mij, voordat we de laatste meters stijgen over nog een onverwachte traverse naar de top. Niemand heeft gelukkig zijn/haar ijspickel nodig gehad en we staan veilig en wel op de top van Forester Pass, het hoogste punt op de Pacific Crest Trail!
Na een korte fotostop, gaat het snel verder, aangezien de wind hierboven nog steeds stevig waait en het ijskoud is. De afdaling is voor het eerste gedeelte een stuk gemakkelijker dan de klim en we lopen vrij snel naar een richel vanwaar het overal steil naar beneden gaat. We volgen de trail op Guthook’s, lopen over de richel en beginnen net aan een traverse als ik, vooraan lopend, uitglijd en over de sneeuw naar beneden begin te glijden. Gelukkig hadden we de steile richel achter ons gelaten voordat we aan de traverse begonnen en instinctief duw ik de punt van mijn ijspickel in de sneeuw om mezelf te stoppen. Gecontroleerd kom ik tot stilstand en ik ben tevreden over mijn reactie en mijn eerste self-arrest met een ijspickel. In de geest van “als één schaap over de dam is volgen er meer”, glijdt Connor bewust en gecontroleerd naar beneden: mijn onvrijwillige glijpartij is nu de weg naar beneden geworden en iedereen gebruikt de ijspickel nu om naar beneden te komen.
De rest van de afdaling loopt voortvarend en na een afdaling van circa 3500 feet (~1050 m), houden we een lange lunchpauze. De ochtend heeft ons dusdanig gesloopt dat we het allemaal erover eens zijn dat we vandaag niet verder pushen naar de trailhead om in Bishop te komen. We komen liever aan in een stadje als we nog wat tijd hebben om iets te doen, te eten en een hotel te boeken. De resterende mijlen naar de splitsing tussen de PCT en de trail naar Kearsarge pass verlopen hierna zonder problemen en na een slopende dag zetten we hier onze tenten op. Het wordt nog een nacht kamperen op sneeuw op 10500 feet, maar gelukkig ziet de weersvoorspelling er iets beter uit dan voor de afgelopen twee nachten. Met een temperatuur van rond de -4 en geen sneeuw, zou het wat rustiger moeten zijn vannacht. De trail over Kearsarge pass naar de trailhead die ons morgen wacht, is zo’n 7,5 mijl lang. Het is echter geen moeilijke pas, dus we hopen rond lunchtijd op de parkeerplaats aan te komen, waar Jade’s vader Tony ons op zal pikken.
Dag 49 – zaterdag 18 mei
0 miles (7,5 miles over Bullfrog Lake trail naar Onion Valley Trailhead)
Hoewel de weersvoorspelling gelijk had wat betreft neerslag, blijkt de temperatuur een lastigere variabele te zijn. Het was minstens even koud als afgelopen nacht en voor mijn gevoel was het de koudste nacht tot nu toe. Al mijn water, schoenen, sokken en de tent zelf zijn in ieder geval weer stijf bevroren. Wanneer ik na een kwartier nog steeds niet in mijn schoenen kom, besluit ik rigoureuzere maatregelen te nemen en met mijn brander ontdooi ik de trailrunners.
We verlaten de kampplaats tegen zessen en gooien meteen een hoog tempo erin om weer warm te worden. Vooral onze tenen en handen zijn ijskoud en we zijn bang voor bevriezing als we niet in beweging blijven en onze extremiteiten snel opwarmen. Zodra de zon opkomt, warmt het gelukkig snel op en krijgen we weer gevoel terug in onze handen en voeten. We voltooien de rest van de klim en tegen achten bereiken we de top van Kearsarge pass. Er rest ons nu nog een afdaling van 4,5 mijl en met groeiend enthousiasme lopen we naar beneden. Hoe rustig het op de PCT was, op de weg naar beneden komen we een hoop voetstappen en zelfs een aantal hikers tegen die vandaag weer de trail op gaan.
Met nog zo’n anderhalve mijl te gaan, lopen we Tony tegen het lijf met wie we samen terug naar de auto lopen. Hij is fantastisch, want in de auto liggen sandwiches klaar voor iedereen uit de beste bakkerij van Bishop. Daar gaan we zeker naartoe heeft iedereen besloten na de eerste hap van de sandwich!
Nagenietend van deze eerste zware, maar ongelofelijke en belonende sectie van de Sierra, is iedereen toe aan een welverdiende rustdag in Bishop. Het is zo’n uur rijden naar Bishop, waar we allereerst een aantal stops maken om te eten. Van de McDonald’s gaat het naar de bakkerij, Schat’s bakkerij, ooit begonen door een Nederlandse migrant. Ze hebben hier zelfs stroopwafels en na een uitgebreide en asociale vreetpartij bij de bakker, checken we in bij ons hotel: California Hostel.
De rest van de middag staat in het teken van een paar rustdagverplichtingen: we gaan naar de wasserette om een hoognodig wasje te draaien en lopen daarna door naar de outdoorwinkel. Ik koop wind- en waterdichte overwanten voor de koude dagen, terwijl de meeste anderen slaapzakliners kopen voor extra warmte ‘s nachts. Bij het afrekenen krijgen we allemaal een gratis PCT-buff: een leuk aandenken aan Bishop.
Hierna gebeurt er niet meer veel en na een lekkere portie ribs in een echt Amerikaans BBQ-restaurant is het tijd om te gaan slapen.
As always, thanks for reading and see you next time!
Davy Jones