Pacific Crest Trail dag 10 – 12
Wil je meer foto’s zien? Kijk eens op mijn Instagram-account @timstroeks
Dag 10 – dinsdag 9 april
17 miles (mile 138,9 – mile 155,9) – 27,2 km
Na een warme nacht onder de sterrenhemel, loop ik ‘s ochtends op mijn eigen tempo de 13 mijl naar Paradise Valley Cafe. Met slechts een korte pauze voor het bijvullen van water, gaat het voortvarend: ik wil rond lunchtijd bij het café zijn om één van hun, volgens de hikers, lekkere hamburgers te proberen. Hoewel de trail voor het café nog flink omhoog gaat en over een pas geleid wordt, zit het tempo er nog steeds goed in. Kort na het bereiken van de top van de pas, bereik ik highway 74, die ongeveer 1 mijl gevolgd wordt waarmee voor even van de trail afgeweken wordt om bij Paradise Valley Cafe te komen.
Het café blijkt vol te zitten met hikers en rondom het terras zijn alle rugzakken uitgestald. Ik ga aan tafel zitten bij “Camino Steve”, een Hongaar met een ongelofelijk snel tempo die ik gisteren al een keer tegenkwam en met wie ik kort samen heb gelopen. Hij heeft een visum voor 12 maanden geregeld en zijn plan is om een Calendar Year Triple Crown te lopen: de drie lange trails van de VS (Appalachian Trail, Pacific Crest Trail, Continental Divide Trail) completeren in één kalenderjaar. Op 13 februari is hij begonnen aan de Appalachian Trail, die hij al voor de helft gelopen heeft, waarna hij op 3 april aan de eerste 700 mijl van de Pacific Crest Trail is gestart. Geen wonder dat hij zo snel loopt: hij is topfit en heeft al 1200 mijl achter de kiezen. Respect!
Ik besluit de “Motherlode”, met twee burgers op een broodje, te bestellen met, op aanraden van Steve, een portie zoete aardappel-frieten. Wat smaakt dat goed! Het café maakt zijn reputatie wat betreft lekkere hamburgers helemaal waar. Om af te sluiten bestel ik nog een chocolade milkshake, die er op deze warme dag ook snel ingaat. Na nog even bijgekletst te hebben met Sam, die ook net aankomt bij het café, besluit ik uit te buiken op één van de picknicktafels rondom het café: tijd om de oorzaak van de blaren te achterhalen, want het is de afgelopen dagen nog niet minder geworden. Wanneer ik de inlegzooltjes beter bekijk, denk ik dat dit wel eens de oorzaak van de blaren kan zijn: nu ze meer zijn gebruikt, begint er een randje bij de hiel op te staan waar ik steeds langs schuur. Ik snijd deze rand weg om de zool af te vlakken en hoop dat het probleem hiermee verholpen is. We gaan het zien…
Rond 15.30 uur besluit ik, na nog wat rondgehangen te hebben, weer de trail op te zoeken. Ik krijg een lift van iemand bij het café en loop nog zo’n vier mijl tot ik een mooie vlakke plek in de schaduw vindt voor mijn tent. De bijgesneden zooltjes maken een groot verschil en ik voel mijn blaren niet voor deze vier mijl. Dat is een goed teken!
Samen met twee andere groepjes breng ik op deze plek de nacht door met een rustige dag in het vooruitzicht morgen. Er wordt namelijk sneeuw gemeld voor mijl 169 en verder. Mijn plan is om dit ‘s ochtends te bewandelen, wanneer de sneeuw nog harder is en daarmee voor meer grip zorgt met de microspikes. Morgen zal ik dan tot de sneeuw lopen en daar kamperen om de ochtend daarna de sneeuw te trotseren.
Dag 11 – woensdag 10 april
19,5 miles (mile 155,9 – mile 175,4) – 31,2 km
Met een korte dag in het vooruitzicht, maak ik geen haast om vroeg weg te lopen vandaag. Ik neem rustig de tijd voor een ontbijtje en verlaat als laatste de kampplek. Niet veel later vind ik aansluiting bij één van de groepjes met wie ik ook gekampeerd heb: een allegaartje van een Zweed die al tien jaar in Amerika woont, een Deen en twee Amerikanen die elkaar allemaal op de eerste dag hebben leren kennen en sindsdien samen lopen. Mijn partners in crime, Nausica, Sam en Alex, blijken uiteindelijk allemaal te hebben overnacht bij Paradise Valley Cafe, waardoor ze nog een aantal mijl goed te maken hebben.
Ook vandaag is het weer een warme dag en in de brandende zon worden er veel hoogtemeters gemaakt. Hoe dichter we bij mijl 169 komen, hoe moeilijker het te geloven is dat we zometeen door een dik en gevaarlijk steil pak sneeuw lopen nu het zweet nog steeds langs ons voorhoofd gutst.
Ik besluit daarom om door te lopen tot ik sneeuw tegenkom en daar ter plekke de beslissing maak of ik er meteen doorheen loop of dat ik wacht tot de volgende ochtend. Als er al sneeuw ligt ergens…
Indien ik er meteen doorheen kan lopen, is mijn plan om nog wat meer kilometers te maken en dichterbij Mount San Jacinto te komen om deze morgen, voordat we naar het stadje Idyllwild afdalen, te beklimmen. Niklas, de Zweed, en Nils, de Deen doen mee met dit plan en samen lopen we na de lunchpauze verder. Na een stop om water te halen, een kilometer off-trail waarbij we heel wat moeten afdalen en daarna weer terug omhoog klimmen, gaat het gestaag verder. Inmiddels zijn we mijl 169 al gepasseerd en hebben we nog geen sneeuw gezien.
Zodra we een half uurtje later de bocht omlopen, wacht ons echter onze eerste sneeuwpassage.
Er moet een steile besneeuwde helling getraverseerd worden, maar met microspikes lijkt het prima te doen. Zo’n 200 meter verderop staan we aan de andere kant van de sneeuw en kunnen we onze microspikes weer wegstoppen want voor zover we kunnen zien is er geen nieuwe sneeuw in de aantocht. Nils heeft al meer gelopen dan hij van plan was vandaag en zoekt de eerste tentplaats op om de nacht door te brengen, maar Niklas en ik voelen ons goed en willen nog dichterbij Mount San Jacinto komen om deze zo vroeg mogelijk op de dag te beklimmen morgen. Na nog wat meer hoogtemeters, vinden we bij mijl 175,4 een geschikte, hoewel winderige, tentplaats en zetten we onze tent op. Aangezien ik een dag teveel eten in mijn rugzak heb en flink honger heb gekregen van de lange dag met veel hoogtemeters, eet ik twee diners, voordat het moe maar voldaan tijd is voor bed.
Dag 12 – donderdag 11 april
8,1 miles (mile 175,4 – mile 183,5) – 13,0 km
Ondanks dat we de top van Mount San Jacinto beklimmen vandaag, gaat de wekker niet extreem vroeg: 5.45 uur. Rond 6.30 hebben we ontbeten en vertrekken we.
Nog geen halve kilometer onderweg, is de trail verdwenen onder een pak sneeuw: niet helemaal wat we verwacht en gehoopt hadden. We wilden graag de vijf mijl naar de splitsing van de PCT enerzijds en de trail naar de top anderzijds, snel afleggen. De sneeuw brengt onze snelheid echter flink omlaag, maar zorgt daarentegen wel voor mooie ochtendfoto’s. Als we uiteindelijk bij de splitsing aankomen (de top van Mount San Jacinto zit niet in de standaard route van de PCT), is het al 9.15 en na een korte pauze om nieuwe energie te tanken voor de klim, beginnen we om 9.45 aan de 3 mijl naar de top.
Vanaf de splitsing tot de top is de trail bedekt met sneeuw, maar gelukkig zijn we niet de eerste die San Jacinto beklimmen dit jaar, dus de voetstappen van onze voorgangers volgen moet voldoen. Na geploeter door de sneeuw en een aantal heel steile stukken, staan we 1 uur en 40 minuten later op de top. 10833 feet, of 3302 m! Vanaf hier kijken we ver naar beneden, naar de woestijn waar het zo’n 30 graden is terwijl wij met al onze kleren op de top van de berg kou lijden. Leuk weetje: achteraf blijkt dat de woestijn en de stad waar we op neerkijken, Palm Springs, maar op zo’n 120 meter hoogte ligt. We kijken dus meer dan 3 kilometer naar beneden vanaf de top!
Met microspikes aan onze voeten, lopen we dezelfde weg naar beneden; de steilste stukken naar beneden glijdend als een volleerd skiër. Na iets meer dan een uur staan we weer op de splitsing en vervolgen we voor twee mijl de PCT om bij mijl 183,5 de PCT te verlaten. Via een steile en slingerende afdaling bereiken we tenslotte de weg naar Idyllwild. Hier zie ik mijn tramily (trail family), Sam, Nausica en Alex, weer terug in een pizzeria. Zij hebben Mount San Jacinto vandaag niet veklommen en zijn daarom al eerder in Idyllwild.
Na bijgekletst en een grote pizza naar binnen gewerkt te hebben, lopen we naar het kleine vakantiehuisje dat we via Airbnb gehuurd hebben voor twee nachten. Het heeft een douche, keuken, koelkast, bank, tafel en bedden: wat wil je nog meer als je net uit de bush komt.
Ondanks dat we maar 8,1 mijl op de Pacific Crest Trail hebben afgelegd vandaag, blijk ik met de extra mijlen naar de top, de afdaling naar het stadje en de tocht naar de Airbnb toch 21 mijl gelopen te hebben: geen wonder dat ik zo moe ben! Na een douche en een portie vers fruit (lekker!), duik ik daarom voor het eerst in tijden weer een bed in. Lekker slapen vannacht en morgen wacht een rustdag: daar kijk ik nu al naar uit: een dagje niks doen.
See you at the next blogpost!
Strooky
Wil je meer foto’s zien? Kijk eens op mijn Instagram-account @timstroeks